ROZDZIAŁ VIII

- Myślisz, że będą mieli duże kłopoty?

- Nie mam pojęcia. Wiesz jaka jest McGonagall kiedy się wkurzy.

Pozostała w salonie dwójka spojrzała na siebie z przestrachem. W jednej chwili zapomnieli o dzielącym ich zdaniu na temat planu rudej, łącząc się w niepokoju o przyjaciół. Wzrok tymczasowych sprzymierzeńców spotkał się na dłuższą chwilę, ukazując całą mieszankę uczuć, poczynając od niepokoju, a kończąc na podziwie.

Po kilku minutach tego dziwnego połączenia, Ginny spuściła speszony wzrok na swoją szatę i usiadła na kanapie.

- Nie martw się tak wiewiórko, na pewno dadzą sobie radę – powiedział pocieszająco, zajmując  miejsce tuż obok niej. Kiedy ich ciała się zetknęły przez kręgosłup dziewczyny przeszła przyjemny, elektryzujący dreszcz. Niewiele myśląc położyła głowę na jego ramieniu, czym jeszcze bardziej zmniejszyła dzielącą ich odległość. Poczuła, że zamiera na milisekundę, ale już po chwili silne ramię objęło jej talię w opiekuńczym geście.

Poczuła rozchodzący się po jej wnętrzu upragniony spokój. Automatycznie przymknęła powieki, rozkoszując się kojącą chwilą.

- Musimy pomyśleć jak rozegrać nasz plan – szepnęła po kilku minutach, nie otwierając oczu, ani nie zmieniając pozycji. Cisza jaka zapanowała po jej słowach w niczym nie przypominała tej wcześniejszej- naładowana była napięciem i rodzącą się złością.

- Nadal jestem temu wszystkiemu przeciwny – spięty szept chłopaka, owionął jej szyję, sprowadzając na skórę delikatne mrowienie, a na ciało kolejną falę dreszczy.

Na to doznanie, odsunęła się od niego gwałtownie, jakby dopiero teraz zdając sobie sprawę z pozycji, w jakiej się znajdowała. Rozglądnęła się nerwowo, łapiąc przy tym jego zdziwiony, a zarazem smutny wzrok. Poprawiła niesforny kosmyk swoich długich, rudych włosów, a następnie podwinęła nogi na kanapę, sadowiąc się w pozycji 'po turecku'.

- Przeciwny czy nie- i tak wprowadzimy go w życie.

W ciemnych oczach chłopaka pojawiły się groźne błyski.

- Nie.

- Tak. Nie masz nic do gadania.

- Może i nie, ale Hermiona...

- Hermiona też nie ma – powiedziała stanowczo, a widząc że chłopak szykuje się do dalszych protestów, zakryła mu usta dłonią. - Poza tym, nawet jeżeli wy mi nie pomożecie, to zawsze mogę liczyć na Malfoy'a – dokończyła spoglądając z triumfalną miną na bezradność malującą się na twarzy chłopaka.

Wzrok Blaise'a skierował się w górę na znak energicznego poszukiwania kontrargumentu. Po krótkiej chwili spasował jednak, a na jego twarz wypłynęła mina przywodząca na myśl zbitego psa. Ginny widząc, że tę wymianę zdań kategorycznie wygrała, postanowiła uwolnić usta chłopaka, po czym ze śmiechem wstała z miejsca.

- I tak mi się to nie podoba... - wyszeptał ślizgon pod nosem, jednak czuły słuch dziewczyny z łatwością to wyłapał.

- Jakoś będziesz musiał to znieść... Diabełku – dodała pieszczotliwie.

Puściła mu oczko, by następnie zniknąć za drzwiami sypialni, zupełnie ignorując zdezorientowaną minę chłopaka.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Cisza panująca między dwojgiem nastolatków zmierzających w stronę gabinetu dyrektora, należała do jednej z tych przyjemnych, nie krępujących żadnej ze stron.

Panowało między nimi zgodne milczenie, bez najmniejszego śladu stałej aury wrogości. Obydwoje doskonale zdawali sobie sprawę, że stosunki między nimi uległy diametralnej zmianie, a rozpuszczona plotka, wbrew pozorom, zbliżyła ich do siebie w jakiś niewytłumaczalny sposób.

I jedno i drugie zrezygnowało z prób tłumienia pozytywnych myśli na swój temat, jednak żadne z nich w życiu by się do tego fenomenu nie przyznało. Jakby dla potwierdzenia tego faktu, na ich twarzach pojawiły się teatralne grymasy.

- Per aspera ad astra – szepnęła Hermiona w stronę chimery, na co figura momentalnie odskoczyła, ukazując długie ruchome schody.

Stanąwszy przed drzwiami, poczuła nawracająca panikę, która zaczęła przejmować kontrolę nad jej ciałem. Ściągając z twarzy maskę niechęci, spojrzała towarzyszowi prosto w oczy, nie kryjąc tym razem przerażenia. Draco w pierwszej chwili odpowiedział jej zdziwieniem malującym się w stalowoszarych oczach, a następnie zrobił coś, czego ani jedno ani drugie zupełnie się nie spodziewało- pogłaskał ją po plecach, na końcu ściskając delikatnie jej drobne ramię. Hermiona była w tak ciężkim szoku, że w moment zapomniała o całym przerażeniu, wpatrując się w Malfoy'a oniemiałym wzrokiem. Ślizgona także zaskoczył ten dziwny odruch jego własnych kończyn, jednak przybrał na twarz ironiczny wyraz i bez dalszej zwłoki zapukał do drzwi.

Po usłyszeniu krótkiego 'proszę' weszli do środka i rozejrzeli się z zaciekawieniem. Hermiona była w tym gabinecie raz, może dwa w przeciągu swej nauki w Hogwarcie, zdążyła jednak zapamiętać ten okrągły pokój. W pomieszczeniu nie zmieniło się praktycznie nic, poza zniknięciem żerdzi z feniksem oraz pojawieniem nowego portretu, przedstawiającego poprzedniego dyrektora – Albusa Dumbledore'a. Na widok staruszka uśmiechającego się do niej wesoło, by następnie puścić oczko, nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu. Kątem oka zauważyła, że Draco przygląda się jej z zaciekawieniem, jednak nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi.

- Panno Granger, panie Malfoy – surowy głos teraźniejszej dyrektorki sprowadził dziewczynę z powrotem na ziemię, przywołując jednocześnie echo zapomnianego już strachu.

- Pani Profesor to wszystko nieprawda, to nie tak. My wcale nic nie zrobiliśmy... oni też nie... to zwykła głupia plotka... ja naprawdę jestem niewinna... zresztą nie tylko ja... ja naprawdę nie wiem jak to się wszystko mogło stać, ale... - słowotok, który zupełnie nagle i nieprzerwanie wypłynął z ust zestresowanej gryfonki wprawił w niemałe zdziwienie zarówno jej towarzysza jak i dyrektorkę, która oprzytomniawszy uciszyła ją jednym ruchem ręki. Jej srogie, jasne oczy zwęziły się groźnie, wpatrując bacznie w uczennicę.

- Może mi pani wytłumaczyć, panno Granger, o czym pani mówi?

Hermiona rozszerzyła oczy w niemym zdziwieniu, otwierając usta z gotową odpowiedzią, jednak wyprzedził ją Malfoy, wykazując się większym refleksem w kojarzeniu faktów.

- Myślę, że o nic pani profesor. Granger majaczy dziś już od rana. To pewnie z ciągłego ślęczenia nad książkami – dodał konspiracyjnym szeptem, nachylając się do dyrektorki i zakrywając usta prawą dłonią. Kobieta zmierzyła oboje sceptycznym wzrokiem, po czym skinęła głową wskazując dwa wolne krzesła obok obecnych już Boota i Abbott, którzy obserwowali całą scenę w milczeniu.

Draco szturchnął Hermionę ledwo dostrzegalnie, dając znak by doprowadziła się do porządku, a następnie zajął wolne miejsce. Jego oczy obserwowały czujnie każdy ruch dziewczyny, która z nadal zdezorientowanym wzrokiem usiadła obok niego. Po chwili skierował wzrok na stojącą przed dużym, dębowym biurkiem, dyrektorkę.

Hermiona kątem oka zarejestrowała wzrok Terry'ego skierowany w jej stronę. Oddała spojrzenie, lecz ku jej zdziwieniu krukon odwrócił się, a na jego przystojną twarz wypłynął nieprzyjemny grymas. Zdezorientowana dziewczyna poczuła, jak coś mocno kuje ją w serce.

- Skoro panna Granger rzeczywiście tak się przepracowuje, to utwierdzam się w myśli, iż dobrze zrobiłam zapisując Hogwart na ten projekt.

- Jaki projekt, pani profesor? - zaciekawiony głos Hanny wypowiedział pytanie, które zrodziło się w głowach całej czwórki.

- Spokojnie, panno Abbott, już tłumaczę – w oczach starszej kobiety pojawiły się wesołe iskierki, całkowicie dekoncentrując siedzących przed nią uczniów. - Ministerstwo zaproponowało, by w ramach próby przeprowadzić projekt o nazwie „ W jedności siła”. Ma on na celu poznanie wzajemnych kultur, a co za tym idzie, jeszcze bliższe złączenie się magicznych szkół Europy. Na czym miałoby to polegać? - powiedziała uprzedzając ich kolejne pytanie. jej przenikliwe spojrzenie spoczęło po kolei na każdym z prefektów naczelnych, a gdy dotarła do Hermiony, dziewczyna poczuła jakby coś prześwietlało ją na wylot, odczytując jednocześnie duszę. - Z początkiem grudnia ma pojawić się u nas po dwóch reprezentantów z Beauxbatons, a także Durmstrangu, nad którymi opiekę sprawować będzie wasza czwórka. Następnie nastąpi wymiana, w której dwoje z was wybierze się do jednej szkoły, a następna dwójka do drugiej. Czy, jak na razie, wszystko jest zrozumiałe?

Odpowiedziało jej milczenie, w którym wszyscy kiwnęli głowami. Skinęła głową z aprobatą, a następnie obróciła się w stronę biurka, podnosząc jakieś kartki.

- Ze względu na panujące w Durmstrangu przekonania – ledwie widoczny grymas zniesmaczenia wykrzywił jej twarz,- sądzę, że najlepszym rozwiązaniem będzie wysłanie tam panny Abbott i pana Malfoy'a, z kolei odwiedziny w Beauxbatons przypadną pannie Granger i panu …

- Sądzę, że Hermiona lepiej będzie się czuła w towarzystwie Malfoy'a, pani profesor – przerwał jej zimny głos krukona, na co Hermiona otworzyła szeroko oczy i spojrzała na niego w zdumieniu. Wzrok dyrektorki spoczął wprost na jej twarzy.

- To prawda?

- Ja.. ja … - gryfonka zupełnie nie wiedziała co odpowiedzieć. Czuła żal, a także zdezorientowanie spowodowane słowami oraz zimnym głosem, który wydobył się z ust lubianego chłopaka. Czyżby uwierzył w tę durną plotkę?

- Tak pani profesor, to prawda – odpowiedział za nią stanowczy głos, siedzącego obok niej Malfoya, po raz drugi tego dnia wprawiając ją w osłupienie. Co się dzieje z tym ślizgonem?

McGonagall zmierzyła ich przeciągłym, badawczym spojrzeniem.

- No skoro tak...

- Minerwo uważam, że to się bardzo dobrze składa! - Przerwał jej radosny głos, wydobywający się z portretu Dumbledore'a. - Mamy szansę złamać w końcu ten głupi stereotyp przyjmowania tylko uczniów czystej krwi. Panna Granger świetnie sobie poradzi w tej roli...

- Ja też uważam, że to dobry pomysł Albusie – przerwała mu współczesna dyrektorka z uśmiechem w oczach. - Uważam jednak, że lepiej będzie jeśli wyślemy tę dwójkę do Akademii Beauxbatons, a pannę Abbott i pana Boot'a do Durmstrangu – siwobrody staruszek skrzywił się słysząc werdykt, jednak nijak nie skomentował decyzji swojej następczyni.

Hermiona przysłuchiwała się słowom profesorów, zastanawiając się jednocześnie dlaczego na przystojnej twarzy Malfoya widniał uśmiech satysfakcji, który z biegiem rozmowy zmienił się w wyraz zniesmaczenia.

A więc jadą do Francji.

Powróciła wzrokiem do profesorki, która znów zwracała się bezpośrednio do nich.

- Tak więc ustalone. Podczas pobytu gości w Hogwarcie, waszym obowiązkiem jest zapoznanie ich z naszymi zwyczajami, oprowadzenie po zamku, a także opieka nad nimi.

- Pani profesor, a gdzie oni będą spali? - zapytała Hermiona w końcu dochodząc do siebie.

Kobieta obdarzyła ją ciepłym uśmiechem.

- Mamy kilka wolnych dormitoriów, które na czas ich pobytu zostaną połączone bezpośrednim przejściem z waszymi. Ach, zapomniałabym – przeszła za biurko by usiąść na krześle. - Cały projekt kończy się wspólnym, tygodniowym pobytem wszystkich szkół w Paryżu.

- To jak długo to wszystko ma trwać? - Głos ślizgona jak zwykle ociekał pewnością siebie i arogancją.

- Sądzę, że całość około miesiąca.

- Miesiąca?! - pisnęła Hermiona, kalkulując coś zawzięcie w głowie. - Ależ pani profesor, a co z Owutemami?

Pobłażliwy uśmiech przebiegł po stanowczej twarzy dyrektorki, a siedzący obok gryfonki Draco, parsknął śmiechem.

- A co Granger, już masz zamiar się uczyć?

- A żebyś wiedział, Malfoy – dziewczyna wypluła wręcz ostatnie słowo, przymrużając przy tym swoje czekoladowe oczy.

- Ciebie to tylko zamknąć w jakimś pomieszczeniu i...

- Cisza – stanowczy głos definitywnie zakończył tę wymianę zdań. Hermiona odwróciła się od współlokatora zakładając ręce na piersi. - Możecie się rozejść. Jeszcze tylko... liczę na was, nie zróbcie wstydu Hogwartowi.

Odpowiedziało jej zgodne skinienie głową, po czym prefekci jedno po drugim opuścili okrągły gabinet.

- Nie wiem czy to dobry pomysł... - wyszeptała Minerwa McGonagall, gdy drzwi zamknęły się za Granger.

- Dobry, zaufaj mi. Ta dwójka ma potencjał. Jesteśmy na dobrej drodze, by w końcu pogodzić dwa zwaśnione domy – odpowiedział Dumbledore, uśmiechając się dobrotliwie do byłej przyjaciółki. Kobieta po chwili wahania odwzajemniła uśmiech i powróciła do swoich spraw.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Wyszedł z gabinetu zaraz za Boot'em starając się stłumić szalejące w nim emocje. Nie pożegnał się, nie zaszczycił dyrektorki ani jednym spojrzeniem, po prostu wypadł z gabinetu i pognał za krukonem. Miał z nim do pogadania. Tłumił w sobie wściekłość na niego od sytuacji w Wielkiej Sali, jednak teraz miarka się przebrała.

- Hej Boot! - Jego zimny głos rozszedł się echem po korytarzu. W zamku panowały pustki ze względu na ostatki pięknej, niedzielnej pogody.

Chłopak w żaden sposób nie zareagował na wołanie ślizgona, nadal idąc w tylko sobie znanym kierunku.

Widząc to aroganckie zachowanie, Draco zacisnął dłonie w pięści i przyspieszył kroku, w dwóch susach doganiając drażniącego krukona.

- Hej, Boot, wołałem cię, ogłuchłeś? - Zapytał, łapiąc chłopaka z całej siły za ramię. Jego stalowoszare oczy sypały iskry, a twarz wykrzywił grymas wściekłości. Nikt nie będzie ignorował Dracona Malfoya.

Terry zmierzył go spojrzeniem, w żaden sposób nie pokazując, że pokaz siły zrobił na nim jakiekolwiek wrażenie. Kiedy zakładał ręce na piersi, w jego ciemnych oczach widniały bezgraniczne znudzenie i pogarda.

- Słyszałem, no i co w związku z tym? - Na dźwięk aroganckiego tonu, Malfoy poczuł, że krew zaczyna w nim wrzeć, więc szybko puścił szczupłe ramię nie ufając swym morderczym instynktom. Nie chciał zrobić mu krzywdy, przynajmniej jeszcze nie teraz.

- Trochę szacunku szlamo* - blondyn z mściwą satysfakcją zauważył, że wyraz twarzy przeciwnika zmienia się diametralnie, a dłonie zaciskają się w pięści.

Rozluźnił mięśnie widząc, że osiągnął przewagę i odchylił się do tyłu, zakładając ręce na piersi.

- Nie obchodzi mnie co masz mi do powiedzenia, spieszę się – odpowiedział krukon, siląc się na spokój, po czym odwrócił się w celu odejścia. Nie zrobił jednak dwóch kroków, gdy na jego ramieniu po raz kolejny zacisnęły się silne palce. Tym razem nie potrafił ukryć grymasu bólu, który wymalował się na jego twarzy.

- Ale wysłuchasz – zimny głos Draco mroził krew w żyłach. - Nie obchodzi mnie czy wierzysz w tę bzdurną plotkę czy nie. Nie waż się jednak podejmować decyzji za którekolwiek z nas, rozumiesz?

Widział niezrozumienie w ciemnych oczach przeciwnika. Miał świadomość, że jego zachowanie jest co najmniej dziwne, jednak w tej chwili nie obchodziło go to w żadnym calu.

- I jeszcze jedno. Jeżeli jeszcze raz usłyszę w Twoim głosie pogardę skierowaną w stronę Granger, to gorzko tego pożałujesz – zmierzył go z góry na dół, jakby próbując podkreślić swoją wyższość. - A tak w ogóle to trzymaj się od niej z daleka. Rozumiemy się? To spadaj.

Puścił go znienacka, odpychając na parę stóp. Krukon bezwiednie zrobił dwa kroki w tył, nie kryjąc szoku malującego się na bladej twarzy.

- A co ciebie to właściwie obchodzi? - pytanie wyrwało się z jego ust, zanim zdążył ugryźć się w język.

Draco zastanowił się na chwilę nad odpowiedzią, nim skierował swój wzrok z powrotem na krukona.

- Nie obchodzi – powiedział wzruszając ramionami. - Po prostu cię nie lubię, a wiem, że jesteś zazdrosny, bo ci się podoba – zawahał się na moment. – Poza tym, tylko ja mogę traktować ją z góry.

Terry wyglądał jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale po chwili zrezygnował i po prostu obrócił się, by odejść.

Patrzył na jego plecy znikające za rogiem, czując jak jego ciało wypełnia głęboka satysfakcja. Zupełnie nie wiedział po co poszedł za krukonem, tak samo jak nie miał pojęcia co skłoniło go do pogłaskania tej głupiej gryfonki po plecach, czy do zgodzenia się na ich wspólny wyjazd. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie czuł się z tym ani trochę źle, a wręcz przeciwnie- miał poczucie, że postąpił zgodnie z własnym sumieniem. Zdawał sobie sprawę, że odpowiedź jaką udzielił  Boot’owi nie była do końca szczera, lecz gdyby miał powiedzieć prawdę to zupełnie nie wiedziałby jak ją sformułować.

Nie rozumiał swoich myśli oraz zachowania. Zupełnie się nie poznawał. Co się z nim działo?

Pokręcił głową na tę niewypowiedzianą głupotę i już miał odejść w stronę lochów, kiedy jakaś drobna osóbka uderzyła o niego ramieniem, po czym bez słowa pognała dalej. Ze zdziwieniem rozpoznał długie, kasztanowe loki Granger. Zawahał się przez moment, ale tylko wzruszył ramionami i poszedł w swoją stronę.

Nie doszedł do końca korytarza, kiedy dziwna myśl zaświtała mu w głowie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że gryfonka pobiegła dokładnie tym korytarzem, w którym chwilę wcześniej zniknęła jego ofiara. Zbieżność?

Jakiś dziwny stwór, który parę dni temu zaczął zadomawiać się w jego ciele, kazał mu za wszelką cenę to sprawdzić.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Ze względu na swoje niewytłumaczalne otępienie, które towarzyszyło jej przez całe spotkanie z dyrektorką, wyszła z gabinetu jako ostatnia. Zbyt wiele się wydarzyło i stanowczo zbyt dużo rzeczy z tego wszystkiego nie rozumiała.

Po pierwsze, o co chodziło Malfoyowi z tym głaskaniem po plecach oraz deklaracją, że rzeczywiście, przy nim czuje się najlepiej? Wiedział bardzo dobrze, że to nieprawda, a takie gadanie tylko wzmoże plotki. Co więc kombinuje?

Pytania brzęczały w jej głowie niczym natrętna, niedająca spokoju mucha, ale był jeszcze jeden aspekt, który w tym momencie pochłaniał ją bez reszty- Terry.

Podobał się jej i w jakiś niewytłumaczalny sposób zaczął być dla niej ważny. Nie chciała by źle o niej myślał, a zwłaszcza by zwracał się w ten sposób co dziś. Jego zimny ton barwiący słowa, które wypowiedział, raz po raz wracał do jej myśli, raniąc boleśnie.

Nie sądziła, że tak bardzo zacznie jej zależeć, przecież poznali się zaledwie niedawno... a jednak, był bardzo opiekuńczy, miły, a przede wszystkim potrafił słuchać...

Przed jej oczami, z niewiadomych powodów, pojawiła się twarz blondwłosego ślizgona, na co pokiwała głową z próbą pozbycia się niechcianych obrazów. Zdezorientowana, dopiero po chwili zauważyła znajomą sylwetkę znikającą za rogiem.

Niewiele myśląc przyspieszyła kroku.

Obrzeżami podświadomości zarejestrowała, że wpadła na kogoś silnie tłukąc sobie ramię, jednak mimo mocnego dreszczu, który przebiegł jej ciało, nie spojrzała w tamtą stronę.

- Terry, zaczekaj! - Jej błagalne wołanie rozniosło się po pustym korytarzu. Zobaczyła, że chłopak zatrzymał się zaciskając ręce w pięści, ale nie odwrócił się.

- Czego chcesz? - zapytał oschle w momencie, gdy podeszła bliżej. Słysząc niechęć w jego głosie przystanęła wpół kroku, a w jej serce znów wlała się fala goryczy. Godryku, czemu musiała być taka wrażliwa?!

- Ja tylko... dlaczego? - zapytała płaczliwie, spuszczając wzrok. Poczuła, że odwraca się w jej stronę, ale skupiła spojrzenie na bucie, którym lekko szurała o marmurową podłogę.

- Co dlaczego? - Nie potrafił zamaskować zaciekawienia czającego się w jego głosie.

- Dlaczego tak mnie traktujesz?

- Jak?

- Oschle...

Nie słysząc odpowiedzi przez dłuższą chwilę, podniosła wzrok, a jej oczom ukazała się pełna niepewności i jakiegoś silnego uczucia, twarz Terry'ego. Nie wiedziała dlaczego to robi, ani skąd znalazła w sobie tyle odwagi, ale podeszła do niego na niewielką odległość, próbując złapać spojrzenie jego ciemnych oczu.

- Uwierzyłeś w to, prawda? - wyszeptała spokojnie, nie odrywając od niego wzroku. Krukon przygryzł dolną wargę, dając tym jednoznaczną odpowiedź. Hermiona opuściła ręce wzdłuż tułowia w geście bezradności i pokiwała smutno głową. - Nie sądziłam, że masz o mnie tak niskie mniemanie.

Odwróciła się na pięcie, by odejść, gdy wydało jej się, że słyszy jednocześnie cichy jęk i dźwięk przywodzący na myśl parsknięcie śmiechem. Po chwili do jej uszu dotarł pełen niepewności głos Terry'ego.

- A co miałem pomyśleć? Ten taniec…  a później Tyler widział was razem w łazience...

Zatrzymała się wpół kroku, odwracając tak, że stała do niego bokiem.

- Tańczyliśmy, bo wasz dom wymyślił tę durną rywalizację, zapomniałeś? - Spojrzała mu prosto w oczy z niemym wyrzutem. - A łazienkę współdzielimy, poza tym, nie byliśmy w niej sami. Zresztą, dlaczego ja ci się tłumaczę? Nigdy nic między nami nie było, nie wiem dlaczego w ogóle za tobą pobiegłam.

Skończyła stanowczo, choć bardzo wiele ją to kosztowało. Z trudem powstrzymywała się, by nie zacząć biec. Miała ogromną ochotę uciec i schować się w swoim dormitorium – jak zwykły tchórz. Powstrzymała się jednak, nadal hardo wpatrując się w ciemne oczy chłopaka.

- Szkoda...

- Słucham? - zapytała głosem pełnym zdumienia. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą powiedział.

- Szkoda – powtórzył tym razem głośno, wpatrując się jej prosto w oczy.

Oniemiała. Zupełnie nie wiedziała jak się w tej sytuacji zachować. Owszem, przyznała, że się jej podoba i owszem, zależy jej na nim, jednak tylko jako na przyjacielu! 

Chociaż, gdyby tak przeanalizować moje słowa, to sama zasugerowałam, iż chciałabym, by było inaczej.. pomyślała przetwarzając jeszcze raz swoje słowa. 

- Terry, ja...

Nie dane jej było skończyć. 

Kilka rzeczy znów wydarzyło się jednocześnie- poczuła dotyk dłoni na swoim karku, usłyszała dźwięk przypominający wściekłe syknięcie, coś tąpnęło, jakby ktoś uderzył w ścianę, a w następnym momencie ciepłe wargi krukona spoczęły na jej własnych. 

Coś często tracę ostatnio kontrolę nad tym, co się wokół mnie dzieje... przemknęło jej jeszcze przez myśl, nim całkowicie oddała się delikatnym pocałunkom.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Odnalezienie Hermiony nie zabrało mu zbyt wiele czasu. Zobaczył ją dokładnie w połowie korytarza, w którym zniknęła w ślad Boota. Nie zastanawiając się zbytnio nad swoim zachowaniem, schował się w cieniu pobliskiej zbroi, skąd miał idealny widok na stojącą przed nim parę.

Dopiero po kilku chwilach oglądania toczącej się przed nim sceny zaczął rozmyślać nad tym, co właściwie robi. On, Draco Malfoy, szpiegujący jakąś szlamę po korytarzach Hogwartu? To śmieszne.

Poczuł się, dosłownie, jak stara baba podsłuchująca pod oknami sąsiadów. Kiedy postanowił zakończyć tę niedorzeczną zabawę i wyjść, kątem oka zauważył, że gryfonka zbliża się do tego głupka na niebezpiecznie małą odległość. Bezwiednie zwinął dłonie w pięści. Czekał chwilę, a gdy zobaczył, że odwraca się ze smutną miną w celu odejścia, z jego ust wydarł się śmiech ulgi i rozbawienia. W tym momencie postanowił, że zostanie. Domyślał się, że rozmowa nie idzie po myśli dziewczyny, co w niewytłumaczalny sposób go podbudowało.

Oparł się wygodnie o ścianę, ręką przeczesał swoje przydługie już blond włosy.

 - Rusz się Granger, nie mam całego dnia – mruknął pod nosem, zerkając na kosztowny zegarek, założony na lewym nadgarstku.

To, co wydarzyło się w następnej chwili, zupełnie wyprowadziło go z równowagi. Ręce mu opadły, a oczy rozszerzyły się w bezgranicznym szoku. Ten skretyniały Boot śmiał całować Granger! Uderzył pięścią w ścianę i bezwiednie zaczął wychodzić z kryjówki. Nagle zatrzymał się w pół kroku, analizując całą sytuację na zimno.

Co go to właściwie obchodzi? Właściwie to dużo i to jest w tym wszystkim najgorsze. Pytanie tylko DLACZEGO go to interesuje? Przecież to tylko głupia Granger, przyjaciółka Głupottera i Wieprzleja. Co z tego, że zapragnął jej w trakcie tańca? Co z tego, że chciał ją pocałować, a następnie pozwolił, by jakaś nieznana siła zagnała go do jej łóżka? To wszystko nic nie znaczy. On nadal jest ślizgonem, arystokratą czystej krwi, a ona zwykłą dziewczyną, z mugolskiej rodziny.

Nie cofnął się jednak z powrotem, bo w tym samym momencie dostrzegł rude włosy Wieprzleja, który z furią wpadł między całującą się parę.

Uśmiechnął się zajadle i oparł o ścianę z zamiarem dalszego oglądania sceny.

- Nie wiedziałem, że jesteś … TAKA! - Krzyk rozwścieczonego rudzielca rozniósł się echem po pustym korytarzu.

Granger z Boot'em spojrzeli na siebie z dziwnymi minami, nie do końca wiedząc jak się w tej sytuacji zachować.

Na widok ich min Draco z trudem powstrzymał głośny śmiech.

- Ronald... o co ci właściwie chodzi? - zapytała Hermiona, patrząc na byłego chłopaka z wyniosłą miną.

- A o to, że całujesz się na środku korytarza z tym palantem!...

- Weasley uważaj sobie... - zagroził krukon, ale nakręcony rudzielec nic sobie z tego nie zrobił.

- … Co, Malfoy już ci się znudził i musisz szukać innego?

Słysząc słowa znienawidzonego zdrajcy krwi, Draco wypadł zza zbroi, poddając się instynktownym odruchom. On pozostawiony przez dziewczynę! Dobre sobie.

- Nic cię to nie powinno obchodzić! - odparowała Hermiona po krótkiej chwili ciężkiego milczenia.

- Nic? NIC?! Właśnie, że wszystko mnie obchodzi! Jesteś moją dziewczyną...

- CO?!

- No właśnie, Granger, dobre pytanie... co? - wtrącił się Draco, opierając o ścianę kilka metrów za Terrym i wpatrując się wprost w czubek jego głowy.

Na dźwięk jego głosu wszyscy zamarli w jednej chwili, niczym na określony znak. Z niechęcią przeniósł wzrok na Weasleya, podnosząc lewą brew do góry w naglącym geście.

- Wydawało mi się, Wieprzlej, że zostawiłeś Granger dla jakiejś małolaty. Jak jej tam było? Dennise?

- Danielle – odpowiedział Ron cicho, zanim zdążył ugryźć się w język. Na jego piegowatej twarzy pojawił się wyraz niepohamowanego gniewu. - Może i nie jest moją dziewczyną, ale chcę, by była nią z powrotem! Dlatego nie życzę sobie, żeby całowała się po korytarzach z kim popadnie, a następnie wskakiwała wszystkim do łóżka!

Zanim którekolwiek z nich zdążyło w jakikolwiek sposób zareagować, rozsierdzona gryfonka pokonała dzielącą ich odległość, a po chwili po korytarzu rozniósł się głośny dźwięk wymierzonego policzka.

Draco patrzył oniemiały na stojącą przed nim dziewczynę, która już drugi raz pokazała swoją silną osobowość. Nie mógł uwierzyć, że odważyła się uderzyć rudzielca. Nie sądził , że będzie ją na to stać, choć niewątpliwie na to zasłużył. Gdyby nie fakt, że nie chciał się skompromitować, sam zrobiłby dokładnie to samo.

- Nie jestem twoją własnością. Nigdy nie byłam i już nigdy nie będę! - Mówiła cicho, ale jej głos przepełniony był jadem. W trakcie mówienia pochyliła się lekko do przodu, a jej prawa dłoń powędrowała do góry dźgając palcem wskazującym pierś rudzielca. - Nie jestem ani nie byłam z Terrym i to samo się tyczy Malfoya. Co do ciebie to nigdy, przenigdy do ciebie nie wrócę, więc lepiej spadaj jeżeli nie chcesz oberwać z drugiej strony.

W celu demonstracji uniosła wyżej rękę, rozkładając jednocześnie dłoń. Rudzielec chcąc nie chcąc cofnął się dwa kroki.

- Jeszcze do tego wrócimy – powiedział pewnym siebie głosem, po czym odszedł z dumnie uniesioną głową.

Dziki krzyk, jaki wyrwał się z płuc tej na pozór spokojnej gryfonki, dosłownie przeraził dwóch pozostałych chłopaków. Dziewczyna tupnęła nogą, a następnie obróciła się, by pobiec w przeciwną stronę.

Draco odprowadził ją wzrokiem dopóki nie zniknęła mu z oczu, a później odwrócił zimne spojrzenie w stronę krukona. Wyciągnął różdżkę i stukając nią o otwartą dłoń zaczął zbliżać się do coraz bardziej wystraszonego chłopaka.

- Czyżbyś tak szybko zapomniał naszą rozmowę Boot?

- Nie obchodzi mnie co o tym sądzisz – odpowiedział, przybierając pewny ton i podnosząc podbródek do góry. - Ja i Hermiona...

TRZASK! Gruchot łamanej kości rozniósł się głośnym echem, jak każdy poprzedni dźwięk.

- To niech cię zacznie obchodzić – syknął do ucha trzymającemu się za nos chłopakowi, po czym wyprostował się strzepując nieistniejący pyłek z szaty i zmierzył przeciwnika z pogardą w oczach. - Zdaje się, że twój nos ucierpiał już wcześniej z powodu Granger. Wiedz, że następnym razem na samym nosie się nie skończy, Boot.

Dodał na odchodne, po czym odwrócił się zostawiając pochylonego krukona samemu sobie.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona już po raz drugi tego dnia wpadła do prywatnego dormitorium z prędkością wiatru. Po raz kolejny była wściekła i czuła, że jej tolerancja na złość powoli zaczyna się wyczerpywać. Groził jej albo rychły wybuch, albo powrót do załamania nerwowego– ani na jedno, ani na drugie nie mogła sobie pozwolić.

Rozejrzała się po pomieszczeniu i z ulgą zarejestrowała nieobecność jej tymczasowych współlokatorów. Poszła do sypialni, gdzie przebrała się w luźny dres, a niesforne włosy spięła w wysoki kucyk. Miała zamiar usiąść do książek i powtórzyć materiał na cały przyszły tydzień. Musiała odreagować, a opcja z Ognistą Whiskey kategorycznie poszła w odstawkę. Na samą myśl o kacu po ostatniej imprezie, zbierało jej się na wymioty.

Machnęła różdżką by potrzebne książki i pergaminy ułożyły się na jej łóżku, a sama poszła do niewielkiej lodówki, by nalać sobie soku z dyni.

Obejmując kubek rękoma, oparła się o blat, a jej myśli swobodnie popłynęły do sytuacji, która miała miejsce parę chwil temu. Terry ją pocałował. Merlinie, pocałował ją! I co powinna teraz zrobić?

Przecież przyznała się sama przed sobą, że nie czuje do niego nic więcej od przyjaznego przywiązania.
A może dobrze by było dać mu szansę? To miły ułożony chłopak, nigdy cię nie obraził ani nie zranił... Zbyt szybko uwierzył w tę durną plotkę. I tak samo szybko przestał w nią wierzyć. To dobry kandydat... Nie!

Miała dosyć własnych myśli. Dopiero co wyleczyła się z depresji po związku z Ronem. Nie potrzebny jej nowy chłopak, nowe zmartwienia i złamane kolejny raz serce. Nie, nie i nie.

Ron... co on sobie właściwie wyobraża? Jak mógł przyjść do niej i powiedzieć coś takiego po tym co jej zrobił? Najchętniej uderzyłaby go jeszcze raz.

Zacisnęła wolną dłoń w pięść i zmieniła pozycję, opierając się łokciami o blat, w efekcie czego wypięła biodra maksymalnie do tyłu.

Dobrze, że pojawił się Malfoy i przerwał ten niedorzeczny słowotok. Nie chciała się do tego przyznać, ale sama jego obecność tam, dziwnie na nią wpłynęła. Poczuła nagły przypływ pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa. A teraz jeszcze czuje do niego wdzięczność. To przecież niedorzeczne!

- Muszę przyznać, że prezentujesz niezły widok – usłyszała ironiczny głos za plecami, więc momentalnie się wyprostowałai. Zauważyła, że stalowoszare oczy powędrowały w miejsce gdzie jej koszulka uniosła się do góry, ukazując skrawek płaskiego brzucha. Spłoniła się i szybko naciągnęła miękki materiał.

- Długo mnie tak podglądasz?

- Jakiś czas...

- W mugolskim świecie to jest karalne – powiedziała triumfalnie, zakładając ręce na piersi.

- A w magicznym na szczęście nie – skontrował. Zrobiła zawiedzioną minę, na co stojący przed nią chłopak parsknął śmiechem.

Przypomniało jej się to dziwne zachowanie z dzisiejszego dnia i zawahała się na moment.

- Co robiłeś na tamtym korytarzu? - zapytała w końcu, wiedząc, że nie musi precyzować o jaki korytarz jej chodzi. Ślizgon spiął się na ułamek sekundy, ale już po chwili na jego twarz wypłynął stały arogancki uśmieszek.

- Spacerowałem.

- Spacerowałeś? - powtórzyła, patrząc na niego powątpiewającym wzrokiem.

- A co, sądziłaś, że Malfoy'owie nie wiedzą co to spacer?

- Szczerze to... nie – uśmiechnęła się zadziornie, zupełnie wbrew sobie, na co chłopak spojrzał na nią zdezorientowany. - No więc, co tam robiłeś?

- Już ci powiedziałem, że...

- Spacerowałeś. Dobra, dobra, niech ci będzie. Po co masz się tłumaczyć szlamie? - zapytała, odwracając poirytowany wzrok z powrotem w stronę blatu.

- Ty to powiedziałaś.

Spojrzała na stojącego za nią chłopaka i drugi raz w ciągu jednego dnia nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Co się na Merlina dzieje dziś z tymi facetami? Nawąchali się wszyscy jakiegoś eliksiru, czy co?

Nie zdążyła zapytać już o nic więcej, bo do salonu wpadli Ginny z Blaisem.

Wyglądali jakby przebiegli z dobrą milę- oboje byli równie zdyszani i zaczerwienieni, jedynie wyraz ich oczu się różnił. U gryfonki błyszczał niepokój, a ślizgona rozbawienie.

- Gin, co... - zaczęła Hermiona, ale przyjaciółka doskoczyła do niej jednym susem, nie dając skończyć.

- Widziałaś Rona?

- Tak widziałam, kłóciliśmy się jak zwykle... - zaczęła opowiadać, ale ruda odskoczyła od niej biegnąc z powrotem w stronę drzwi. - Ginny, co się dzieje, do cholery?

Kiedy opowiedział jej jedynie trzask zamykających się za dziewczyną drzwi, zwróciła swoje brązowe oczy na Blaise'a.

- Nie patrz tak na mnie, ja nic nie zrobiłem – powiedział, podnosząc ręce w obronnym geście.

- To o co chodzi w takim razie?

- A o to – odpowiedział i wyciągnął przed siebie plik zdjęć, które momentalnie przejął Malfoy.

- No no no, kto by pomyślał, że ta Patil ma takie ciałko? - skomentował, lubieżnie się przy tym uśmiechając.

- Że co?! - Hermiona rzuciła się w stronę współlokatora i niemalże z agresją wyrwała mu plik z ręki.

To, co zobaczyła sprawiło, że poczuła nagłą słabość w nogach, więc oparła się o blat.

Fotografie przedstawiały gryfonki z najstarszego rocznika w różnych intymnych sytuacjach, w tym i ją. Właśnie trzymała w ręku zdjęcie z bliżej nieokreślonego czasu, na którym przebierała się w piżamę, ukazując drogą, czerwoną bieliznę. Spłonęła rumieńcem, po czym szybkim krokiem przemierzyła pokój, gdzie wrzuciła kompromitujące zdjęcia wprost do kominka. Nie potrafiła umiejscowić zdjęcia w czasie, nie miała jednak zamiaru wpatrywać się w nie dłużej niż było to konieczne. Patrząc na płonące fotografie nie czuła nic poza zmęczeniem.

- Świnia- szepnęła beznamiętnie, po czym odwróciła się do ślizgonów.

- Ej, Granger! Odebrałaś mi właśnie źródło świetnej rozrywki – zaprotestował blondyn nadal uśmiechając się lubieżnie.

Gryfonka prychnęła jak rozjuszona kotka i ruszyła do sypialni.

- Jesteś obleśny Malfoy.

- Uuu, no to nieźle cię podsumowała, Smoku – zadrwił Blaise, kiedy drzwi zamknęły się za Hermioną.

- Mówiłem ci już Diable, żebyś milczał kiedy do mnie mówisz?

- No już, nie unoś się tak – poklepał go po ramieniu, a wzrokiem powędrował w stronę płomieni. - Z tego Weasleya to niezłe ziółko jest, nie ma co. 

***~***~***

* Terry pochodzi z mugolskiej rodziny