ROZDZIAŁ XIX

ROZDZIAŁ XIX

Przyjemne, chłodne fale muskały ich ciała skąpane w mlecznym blasku księżyca. Bawili się niczym małe dzieci, chlapiąc i biegając.

Obserwowała Pierre'a leżącego na kocu i owiniętego ręcznikiem jak kokonem. Nieopodal niego przechadzała się Rabielle, raz po raz spoglądając w gwiazdy. Mimo pozytywnej atmosfery zgody, unoszącej się wokół, ta dwójka nadal nie potrafiła ze sobą rozmawiać.

Westchnęła ciężko, po raz kolejny zastanawiając się, co takiego mogło się wydarzyć, że nawet nie potrafią na siebie normalnie spojrzeć? Jak na zawołanie Rabielle posłała Pierre'owi zimne spojrzenie, pełne wyrzutu.

A początek zapowiadał się tak dobrze. Co zepsuło jej humor?

- Granger, łap! - usłyszała za plecami i nim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, na jej loki poleciał strumień wody.

Spojrzała na sprawcę z rządzą mordu w oczach. Specjalnie nie zamoczyła włosów, a przez tego kretyna zrobi się z nich szczotka!

- Nie daruję ci tego! - pisnęła nieswoim głosem, po czym wydając z siebie bliżej nieokreślony okrzyk bojowy, rzuciła się w jego kierunku, chlapiąc i popychając.

Zaśmiewała się jak małe dziecko, kiedy Draco wziął ją na ręce i rzucił w wodę przed sobą.

Nie pozostała mu dłużna. Wskoczyła na umięśnione plecy blondyna, czując silny dreszcz emocji w momencie, gdy dotknęła ciałem jego skóry.

Idylla. Uniesienie. Radość.

- Dobra, już. Poddaję się! - zawołał Malfoy, kiedy wzburzyła dłonią wodę i chlapnęła mu w twarz.

Zaśmiała się z triumfem, a po chwili poczuła jak silne, męskie dłonie łapią ją za uda. Nie zdążyła mrugnąć, a już znalazła się zaledwie parę centymetrów od twarzy Malfoya.

Wstrzymała oddech, zatapiając się w jego stalowoszarych tęczówkach. Poczuła się tak, jakby cały świat nagle zwolnił, otaczając ich lekką pierzyną prywatności. Nieważna była Rabielle chodząca po plaży, nieważny Pierre, który właśnie im się przyglądał. Byli tylko oni. Sami, skąpani w blasku księżyca.

Minęła dłuższa chwila zanim jej ciało zaczęło normalnie funkcjonować, a myśli rozjaśniać.

Powolnym ruchem zeszła z jego bioder, stając na piaszczystym dnie. Odczekała kilka sekund i dopiero wtedy urwała to dziwne połączenie, które się między nimi zrodziło.

Odwróciła się, by odejść w stronę plaży, kiedy poczuła na nadgarstku chłodną dłoń.

- Hermiono...

Zesztywniała słysząc swoje imię z ust wiecznie zimnego, Dracona Malfoya.

Spojrzała mu w oczy, po raz kolejny czując paraliżujące ciepło.

- Tak?

- Ja... przepraszam… przepraszam za tę szlamę – wydukał, spuszczając wzrok na taflę wody.

Te kilka słów, zamiast wywołać w niej uczucie ulgi bądź szczęścia, sprowadziły do jej umysłu prawdziwą burzę. Co było nie tak? Dlaczego Malfoy mówi „przepraszam”?

Zmienili nieco pozycję tak, że stali teraz bokiem do plaży. Kątem oka zauważyła uważne spojrzenie Pierre'a, który wprost nie spuszczał z nich wzroku.

Widząc zdezorientowanie na jej twarzy, Malfoy zrobił nieśmiały krok w przód tak, że znalazł się zaledwie parę centymetrów od jej twarzy... i wtedy wkradły się zakłócenia.

Wokół zaczęła rozbrzmiewać muzyka, obraz stojącego przed nią Draco zaczął się rozmywać, a następnie znów odzyskiwać ostrość.

Zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć to dziwne zjawisko. Spojrzała z powrotem na plażę, ale nikogo na niej nie było. Wróciła wzrokiem do Malfoya, ale i on zniknął.

W pewnym momencie coś wciągnęło ją pod wodę, a muzyka coraz głośniej wwiercała się w jej bębenki.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Obudziła się, gwałtownie siadając na łóżku. Zdezorientowana rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu głębin morskich, w których niemal się utopiła, ale jedyne co zobaczyła, to jasne ściany jej sypialni. Spojrzała z wyrzutem na budzik stojący na szafce nocnej i jednym sprawnym ruchem go uciszyła. Nie mogła uwierzyć, że coś tak błahego wyrwało ją z tak cudownego snu... ale czy wszystko było snem?

Położyła się z powrotem na plecy, podciągając kołdrę pod samą szyję. Wąska zmarszczka na jej czole wskazywała, że intensywnie się nad czymś zastanawia.

Doskonale pamiętała, że wczorajszego wieczoru wybrali się do Pokoju Życzeń. Malfoy zabrał ich na przepiękną plażę. Miejsce się zgadzało, jednak co zresztą wydarzeń?

Czy on naprawdę ją przeprosił? I czy NAPRAWDĘ omal się nie pocałowali?

A może było to tylko zwizualizowanie jej pragnień?

Och, ty głupia.

Zganiła się w myślach próbując doprowadzić do porządku. Niezależnie od tego, co tak naprawdę się stało, odniosła nieodparte wrażenie, że kategorycznie coś tu nie gra. Tylko co?

Podniosła się z łóżka czując, że więcej nie zaśnie, po czym zebrała swoje rzeczy i ruszyła w stronę łazienki.

Na widok Malfoya siedzącego na kanapie, niemal wrosła w ziemię. Jak powinna się zachować? Nadal go ignorować? Grać obrażoną? A jeżeli on naprawdę ją przeprosił?...

Na szczęście problem rozwiązał sam Draco, który na jej widok uśmiechnął się na poły niepewnie, na poły z kpiną.

- Cześć, Granger.

- Cz-cześć - bąknęła, zupełnie nie wiedząc co ze sobą zrobić. Co jeśli znów doszło między nimi do nieudanej próby pocałunku?...

Halo, Hermiono! Ogarnij się!

Wyprostowała się pewnie, po czym ruszyła dalej, nie czując potrzeby ciągnięcia rozmowy.

Kiedy jednak złapała za klamkę, coś kazało jej się odwrócić.

- Malfoy...

- Mmm? - dał znak, że słucha i utkwił w niej swoje stalowoszare tęczówki.

- Czy ty... - nie wiedziała jak o to zapytać. To było krępujące nawet dla niej, a co dopiero dla niego, który przecież nigdy nikogo nie przeprasza!

- Chcesz wiedzieć, czy cię przeprosiłem? - domyślił się szybko. Po chwili jego nieskazitelne czoło przecięła podłużna zmarszczka. - To dziwne i niespotykane, ale... tak, Granger. Zdaje mi się, że przeprosiłem cię za tę szlamę.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem, a poczucie, że coś jest nie w porządku wybuchło w niej ze zdwojoną siłą.

Ależ ty jesteś głupia! Powinnaś się cieszyć, że cię przeprosił! Może macie szansę, na odbudowanie czegokolwiek...

Przywołała na twarz coś na kształt uśmiechu, po czym skinąwszy głową zamknęła się w łazience.

- Kategorycznie potrzebuję długiej kąpieli – wymamrotała, raz po raz spoglądając na zamknięte drzwi.

Co się dzieje z tym światem...

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco siedział na kanapie wpatrując się w drzwi, za którymi zniknęła Granger.

Co się dzieje? Jego ciałem miotały dwie sprzeczne siły. Z jednej strony był naprawdę zadowolony, że zdobył się na te przeprosiny, otwierając tym samym drogę do zgody. Z drugiej jednak, nie mógł pozbyć się palącego poczucia, że zrobił to nie do końca z własnej woli.

Nigdy nikogo nie słuchał, zawsze robił po swojemu, a tu nagle przeprasza Granger po jednorazowej rozmowie z Pansy i tym Francuzikiem?

Pokręcił głową, czując jak nadmiar myśli wręcz rozsadza jego czaszkę.

Ciesz się, debilu, a nie wiecznie narzekasz. Chciałeś z nią znów normalnie rozmawiać? Masz szansę.

Oparł się o zagłówek, przymykając powieki.

Nie chciał się nad tym zastanawiać. Bądź co bądź, najważniejsze, że wreszcie ma to ujmujące godności doświadczenie za sobą. Co dziwne, nie czuł, by jego duma odzywała się z pretensją, co do tego typu zachowania.

Salazarze, chyba naprawdę zaczynam się zmieniać. Za dużo gryfiaków, zdecydowanie!

Westchnął dwa razy, próbując rozluźnić napięte z niewiadomych przyczyn mięśnie.

Miał plany na dziś. Już dawno omówił wszystko z McGonagall, bez problemu otrzymując zgodę. Był to już ostatni dzień Francuzów w Hogwarcie. Widzieli wszystko, co powinni zobaczyć, poznali historię nawet lepiej niż większość uczniów tej szkoły, pozostało więc jedynie zapisać w ich pamięci dobrą zabawę.

Było jeszcze w miarę wcześnie, a on miał już wszystko przygotowane, jednak wolał nie zwlekać.

Podniósł się z miejsca i bez zbędnych ceregieli walnął dłonią w drzwi od łazienki.

- Granger, nie wyleguj się! - zawołał, tłumiąc śmiech na dźwięk krótkiego pisku. - Za dziesięć minut chcę cię widzieć w salonie!

W odpowiedzi usłyszał jakiś bliżej nieokreślony ciąg słów, a te które wyłapał wywołały w nim gwałtowne rozbawienie.

Pogwizdując wesoło pod nosem, zbliżył się do wewnętrznego przejścia, gdzie grzecznie przystanął i zapukał, by następnie nie czekając na pozwolenie, wejść do środka.

Stanął w niewielkim salonie, kropka w kropkę identycznym jak ich. Jedyną różnicę stanowiły bardziej neutralne kolory, lecz wszystko inne zgadzało się w stu procentach.

Rozejrzał się dookoła, zastanawiając od której sypialni zacząć, kiedy drzwi od łazienki otworzyły się na oścież i stanął w nich Pierre.

Z jego ciemnych włosów spływały kropelki wody, tworząc cieniutkie wodospady na kształtnej piersi. Ubrany był jedynie w bokserki, a w jego ciemnych oczach pojawił się dziwny błysk.

Na widok tego spojrzenia, Draco poczuł jak po plecach spływa mu strużka potu. Nie był to strach. Było to zupełnie inne, trudne do nazwania odczucie, które z pewnością nie należało do najprzyjemniejszych.

Odchrząknął lekko, czując w gardle dziwną suchość.

- Za dziesięć minut u nas w salonie.

Wytrzymał jego spojrzenie upewniając się, że informacja dotarła, po czym skinął głową i czym prędzej wrócił do siebie.

Nienawidził tej niezręczności, w którą wprowadzał go Pierre. Po raz kolejny od kilku dni zadał sobie pytanie; co z nim jest nie tak?

Dokładnie dziesięć minut później, cała czwórka zebrała się w salonie Prefektów Naczelnych. Spojrzenia trójki z nich spoczęły na siedzącym w fotelu Draconie, wyrażając całą gamę odczuć, od dezaprobaty, poprzez niedowierzanie, aż po niekryty zachwyt.

- Mówisz serio? - zapytała Hermiona wpatrując się w niego z niepewnością. - Masz w ogóle pozwolenie?

- Tak, Granger, mam i tak, mówię serio – odpowiedział, z kpiącym uśmiechem akcentując ostatnie słowo. - Równo o jedenastej chcę was widzieć tu, w salonie. Macie ubrać się najcieplej jak możecie. Zaraz przyniosę kombinezony. Mam nadzieję, że wszyscy potrafią jeździć na nartach?

Skinienie głowami.

- A gdzie nas zabierasz?

Będąc przy drzwiach sypialni, obrócił się z dumnym błyskiem w stalowoszarych oczach.

- Highlandy Szkockie.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Sześć godzin później Hermiona siedziała przy stoliku w pobliskiej knajpie, wpatrując się w powoli zapadającą szarówkę za oknem.

Jej gruby kombinezon koloru khaki leżał przewieszony przez oparcie krzesła za nią, a czapka i rękawiczki zostały wepchnięte głęboko w kieszeń.

Cały sprzęt już dawno odesłali z powrotem na miejsce, a sami postanowili ogrzać się przy kubku mugolskiej herbaty.

Oderwała spojrzenie od pięknych widoków za oknem i przebiegła nim przez zarumienione twarze towarzyszy.

To był naprawdę udany dzień. Nawet dziwne nieporozumienie między Pierrem i Rabielle nie potrafiło zepsuć tej cudownej atmosfery oraz całej masy dobrej zabawy.

Mimo, że jeździła na nartach już od szóstego roku życia, kiedy to rodzice po raz pierwszy zabrali ją na wycieczkę w Alpy, to czuła się jakby była na stoku po raz pierwszy.

Nogi co chwilę się jej rozjeżdżały, raz po raz grożąc niechybnym upadkiem. Zaliczyła przysłowiową glebę co najmniej cztery razy, dziwnym trafem zawsze wpadając w objęcia przystojnego blondasa.

Zarumieniła się nieznacznie, na wspomnienie ostatniego upadku.

*

Starała się utrzymać równowagę, usilnie układając nogi w prawidłowej pozycji. Niestety wszystkie wysiłki spełzły na niczym, kończąc się kolejnymi bolesnymi, lecz mimo wszystko przyjemnymi upadkami. To chyba nie był jej najlepszy dzień.

Ale czy na pewno?

Tym razem nie było inaczej. Zanim zdążyła skręcić ciało, by wyminąć stojącego na dole Malfoy'a poczuła, że całkowicie traci kontrolę nad nartami.

Nim przez głowę przemknęła jej choć jedna sensowna myśl, już leżała na ciepłym torsie Dracona, przyciskając go do śniegu.

Włosy zmierzwiły się jej na głowie, szalik podsunął pod sam nos, a czoło uderzyło o czoło, powodując zsunięcie się kaptura aż na oczy.

- S-sorry, Malfoy – wymamrotała, próbując uwolnić oczy od drażniącej osłony. Niestety był to chyba najgorszy ruch z możliwych.

Kiedy już odzyskała zdolność widzenia, pierwszym co ujrzała były wpatrzone w nią stalowoszare tęczówki.

Nie było w nich tej zwykłej kpiny, czy złośliwości, o nie. Zamiast tego emanowały dziwną mieszanką uczuć. Z tego wszystkiego udało jej się wyłapać coś jakby... podziw?

Nie, to nie możliwe. Właśnie na niego wpadła. Znów. Pewnie ma ją za totalną łamagę...

Po chwili chłopak nachylił się, niby przez przypadek opierając swój policzek o jej.

- To już czwarty raz – usłyszała rozbawiony szept, ciepły oddech musnął jej skórę.

Zamarła na to niespotykane zachowanie, a całe jej ciało zareagowało cudownym dreszczem. Miała ochotę wstać, uwolnić się od tego. Jednak nie potrafiła. Na nowo zatopiła się w hipnotyzującym spojrzeniu ślizgona, a przed oczami stanęła jej scena niedoszłego pocałunku ze snu.

Poczuła kolejny, mocniejszy dreszcz, a po chwili jej ciało zalała fala gorąca.

- Wiem, że na mnie lecisz, Granger. Sądzę jednak, że powinnaś już wstać. Możemy pobawić się kiedy indziej – na poparcie słów, posłał jej zalotnie perskie oko.

Spojrzała na niego z oburzeniem, podrywając się jednocześnie z miejsca. Silny rumieniec wypłynął na jej twarz, ale mało ją to obchodziło.

- Możesz zapomnieć, Malfoy – warknęła na odchodne.

*

Wspominając tę scenę teraz, przy kubku gorącej herbaty poczuła, że mimo własnych słów, wcale nie pogardziłaby „zabawą” z nim. Przerażało ją to po stokroć bardziej niż zagrożenie wojny z Voldemortem.

Wiedziała, że nie może tak na niego patrzeć. Przecież całował się z Greengrass, później reagował na zaloty Rabielle...

Ona nie była wysoką, długonogą blondynką. Z pewnością nie wchodziła w jego preferencje.

Jesteś tego pewna?

- Halo, Hermiono! - usłyszała rozbawiony głos Pierre'a i ze zdziwieniem zauważyła jego dużą, zadbaną dłoń tuż przed jej oczami.

- Co? - zapytała głupio czując, że jej oczy przybierają rozmiary spodków od talerzy.

Rozejrzała się dookoła, ale nigdzie nie znalazła ani Malfoya, ani Rabielle. Bezwiednie zmarszczyła czoło.

- Pytałem czy jesteś głodna, czy też chcesz już iść – odpowiedział Pierre, wzdychając z pobłażaniem.

Spojrzała mu w oczy i odniosła niewytłumaczalne wrażenie, że dokładnie wiedział o czym myślała.

- Idziemy – skinęła głową, łapiąc jednocześnie za kombinezon.

Chłopak uśmiechnął się do niej, pozwalając przejść jako pierwszej między stolikami.

- Draco i Rabielle poszli zapłacić rachunki. Czekają na nas przed wejściem.

Hermiona skinęła głową. Jej serce nagle zalała fala przejmującego chłodu, nie mającego żadnego związku z pogodą panującą na zewnątrz.

Wyszła z knajpki, rozglądając się na boki. Widok był doprawdy przepiękny. Wysokie góry, pokryte grubą pierzyną śniegu rozjaśniały okolicę, wprowadzając mimo wszystko lekkie uczucie grozy.

Niewielka knajpka leżała w dole, całkowicie otoczona przez te giganty. Co właściciele zrobią gdy nagle nadejdzie lawina?...

Otrzepała się z tych pesymistycznych myśli i w tym samym momencie dojrzała Malfoya z Rabielle. Rozmawiali stojąc po dwóch stronach starego powozu wystawionego na pokaz. Na widok dzielącej ich odległości, poczuła jak lód, który jeszcze przed chwilą pokrywał jej serce, zaczyna powoli topnieć.

W głębi duszy szczerze nienawidziła się za swoje odruchy i zbyt wielką emocjonalność. Nie chciała być taka. Nie chciała być kolejną, która ulega urokowi Malfoya.

I znów ten głos gdzieś z zakamarków umysłu: Ale czy na pewno?

- No wreszci. Ja myślali, że wy zgubili tam – zaśmiała się Rabielle, patrząc przyjaźnie na Hermionę.

Chcąc nie chcąc odwzajemniła gest. Nadal miała do niej żal, ze względu na krzywdę, którą wyrządziła Ginny, nie mogła jednak wciąż jej karać. Rabielle w gruncie rzeczy była bardzo miłą dziewczyną i aby przetrwać resztę projektu, tego właśnie powinna się trzymać.

- Plan na wieczór jest taki – powiedział Malfoy, swoim głosem przywódcy. Hermionie przemknęło przez myśl, że byłby naprawdę dobrym Ministrem Magii, gdyby nie ciągnąca się za nim czarna przeszłość. - Wracamy, ogarniamy się, ładnie ubieramy i dokładnie o – zerknął na swój mega drogi i mega wypasiony zegarek – dwudziestej widzę was znowu w salonie.

- Znów? - marudziła Hermiona, czując jak nogi dosłownie wchodzą jej do tyłka.

- Dzień się jeszcze nie skończył słoneczko – odpowiedział Malfoy z szelmowskim uśmiechem i nim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, złapał ją za dłoń i okręcił się wokół własnej osi.

Ostatnim co zobaczyła nim otoczyła ją ciemność, było krzywe spojrzenie Rabielle posłane w stronę Pierre'a.

Co znowu zrobił?

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Blaise chodził po swoim dormitorium, czując jak frustracja coraz bardziej opanowuje jego przystojne ciało.

Był wściekły. Wściekły na Rabielle, że na nim usnęła. Na siebie, że w ogóle pozwolił jej usiąść na własnych kolanach.

Czy na pewno pozwolił? Zatrzymał się na moment, marszcząc brwi. Przeleciał wspomnieniami wydarzenia z ostatniej libacji, jednak nie znalazł odpowiedzi na dręczące go pytanie. Nie ważne.

Był zły na Malfoya, że w ogóle wymyślił tę imprezkę, ale też na Ginny. Na Ginny dlatego, że uciekła stamtąd i unikała go, nie dając żadnych szans na wytłumaczenie całej sytuacji.

- Głupia, płochliwa Wiewióra! - krzyknął, uderzając pięścią w ścianę. W innym przypadku rozbawiłaby go ta gra słów, jednak nie teraz.

Był sfrustrowany, zły i coraz bardziej pozbawiony nadziei.

Szukał jej przez cały piątek, starając się złapać po każdych zajęciach, posiłkach... nigdzie jej nie znalazł. A przecież była na każdej lekcji! Ulatniała się jak gaz?

Dziś to samo. Przeszukał cały zamek i błonia. Był nawet pod pokojem wspólnym Gryfiaków. Jednak nawet jeśli się tam znajdowała, to Łasic nic mu o tym nie powiedział.

Uśmieszek na jego piegowatej twarzy jasno dał mu do zrozumienia, że nie jest mile widziany w towarzystwie jego siostry, zarówno przez nią, jak i przez niego samego.

Głupi, rudy idiota!

Krążył po pokoju, próbując pozbyć się w ten sposób złości. Nie została mu już ani jedna butelka Ognistej. Musiał sobie sprawić nowy zapas.

Robił właśnie dziesiąte z kolei okrążenie, kiedy w oczy rzuciło mu się origami w kształcie smoka, leżące na biurku. Wcześniej go tam nie było, jednak nie wyglądał na zdziwionego. Kiedyś zwykli komunikować się w ten sposób na terenie Hogwartu, gyd nie chciało im się używać sów.

W dwóch susach doskoczył do pięknie złożonego smoka i tylko prychnął na ten perfekcjonizm przyjaciela.

Nie zważając na trzymane w rękach arcydzieło, jednym ruchem rozwinął papier, w pośpiechu odczytując znajome pismo.

Wybieramy się dziś na dyskotekę.

Ostatni wieczór Francuzików, więc dobrze byłoby się zabawić. Wchodzisz w to?

Czekam u nas o 20.

Draco

PS Wiewiórę też zaprosiłem, nie spinaj.

Patrzył na liścik jakby był objawieniem. Potrafił myśleć tylko o tym, że właśnie to może być jego szansa.

Ginny uwielbiała imprezy. Nie było opcji, żeby zrezygnowała z wypadu na dyskotekę.

Prawda?...

Jak nie spróbujesz to się nie dowiesz!

Nie zastanawiając się wiele, jednym zamachem otworzył szafę, zagłębiając się w poszukiwania odpowiedniego stroju.

To będzie jego wieczór.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona długo siedziała przed własną szafą, zastanawiając się co na siebie włożyć. Kiedyś wcale nie chodziła na imprezy, a nawet jeśli, to zwykle ubierała zwyczajne dżinsy i top. Teraz jednak, kiedy jej garderoba zmieniła się diametralnie, nie potrafiła oderwać wzroku od pięknych sukienek, które ostatnimi czasy kupiła jej Ginny.

Bądź co bądź, była kobietą i wbrew pozorom chciała być jako kobieta postrzegana.

Przejechała dłonią po różnorodnych materiałach, wyciągając pierwszą lepszą z brzegu.

Jej oczom ukazała się delikatna, dziewczęca sukienka, rozkloszowana lekko na dole, z koronką na plecach i opadająca na halkę. Z przodu miała niewielkie, srebrne guziki. Była naprawdę śliczna, a na sam jej widok poczuła, jak uśmiech wypływa na jej twarz.

Szmaragdowa...znów zieleń.

Nie zastanawiała się dłużej. Musiała ubrać właśnie tę sukienkę. Wiedziała, że jest w ulubionych kolorach Dracona. Wiedziała także, że może to wyglądać jakby stroiła się dla niego. Być może chciała, żeby uznał ją za atrakcyjną, czy jest w tym coś złego?

Przemknęła do łazienki, zajmując się typowo babskimi sprawami i niespełna dwadzieścia minut później była już gotowa.

Przejrzała się w lustrze, poprawiając na pozór niechlujnie spięty kok, a wskazującym palcem podkręciła opadające na twarz kosmyki.

Musiała przyznać, że wyglądała bardzo ładnie. Miała tylko nadzieję, że chłopcy także podzielą jej zdanie.

Odetchnęła dwa razy i przywoławszy na twarz uśmiech, wyszła z łazienki.

Nie zdążyła się nawet dobrze rozejrzeć, kiedy do jej uszu dotarł przeciągły gwizd, a już po chwili została uniesiona w górę.

- Mioneczko! - zawołał Blaise lustrując ją wzrokiem. - Pięknie wyglądasz. Smok z pewnością ci się nie oprze.

Puścił jej figlarnie oczko, a ona spaliła przysłowiową cegłę.

Uśmiechnął się do niej ciepło, zaglądając przez ramię do łazienki.

- A nie zostawiłaś tam przypadkiem, rudowłosej, drapieżnej Wiewióreczki?

Spojrzał z powrotem na jej twarz, a widząc zdezorientowaną minę, całe zadowolenie wyparowało z niego niczym bańka mydlana.

- Nie ma jej prawda? - zapytał ze wzrokiem zbitego psa.

Hermiona poczuła jak jej serce drży z żalu. Idąc za własnym instynktem, po prostu przytuliła się do niego.

- Nie martw się, Diabełku. Przejdzie jej w końcu – wyszeptała mu do ucha.

Chłopak spojrzał jej w oczy, zawzięcie czegoś w nich szukając. Musiał dojrzeć to, co chciał, bo już po chwili na jego twarz wypłynął uśmiech. Nie był radosny, przypominał raczej cień typowego, blaise'owego uśmiechu, ale zawsze.

- Ekhem, gotowi? - zapytał Malfoy, przerywając tę dziwną chwilę.

Hermiona odwróciła się w jego stronę i poczuła paraliżujące ciepło na widok ognistego spojrzenia, którym ją taksował.

Podobała mu się. Podobała!

Przywołała na twarz radosny uśmiech, nieudolnie starając się, by wyglądał na zalotny. Skinęła głową, wpatrując się w niego z zaciekawieniem.

- Zanim się przeniesiemy, proponuję wypicie kilku szybkich... co wy na to? - podniósł do góry butelkę Ognistej, machając nią lekko w zachęcającym geście.

- Jak najbardziej jestem za! - powiedział Blaise, pakując się na wolny fotel. - Właśnie tego mi brakuje.

Hermiona zaśmiała się pod nosem, po czym usiadła na wolnym miejscu obok Pierre'a. Chłopak położył ramię na oparcie za jej plecami, a ona posłała mu uśmiech.

Nadal jeszcze z nim nie porozmawiała. Dziś musi, to ostateczny termin.

Z uśmiechem wciąż przyklejonym do ust, obróciła się z powrotem w stronę Malfoya i ze zdziwieniem ujrzała w jego spojrzeniu iskierkę złości. Co dziwne nie patrzył na nią... tylko na Pierre'a.

Zmarszczyła czoło starając się zrozumieć to anormalne zachowanie.

Zazdrosny?

- Halo, Smoku! Ja tu usycham! - zawołał Zabini, machając przyjacielowi ręką przed oczami. Blondas ocknął się w jednej chwili i zajął resztą gości, jak gdyby nigdy nic.

*

Około półtorej godziny później aportowali się w ciemnej uliczce, gdzieś na obrzeżach Londynu.

Zimny wiatr smagał odsłonięte nogi dziewczyn, sprowadzając na całe ciało gęsią skórkę.

Hermiona owinęła się szczelniej płaszczem, poprawiając szalik tak, by nie zepsuć fryzury. Pantofelki na obcasie nie były zbyt dobrym pomysłem, jednak nie wpadła na to wcześniej. Szła sztywno uważając, żeby nie poślizgnąć się na oblodzonym chodniku. Po nie więcej niż pięciu krokach, poczuła jak noga osuwa jej się w bok, a ona sama z zawrotną prędkością leci w dół. Zamknęła oczy, spodziewając się nieuchronnego upadku oraz bolącego tyłka, jednak do niczego takiego nie doszło. Uratowały ją męskie ramiona, znów.

Czy ja nie mogę spokojnie upaść?

Przemknęło jej przez myśl. Za każdym razem, gdy się potykała, ktoś zawsze ją łapał. Tym kimś oczywiście był Malfoy, jednak tym razem po otworzeniu oczu ujrzała nad sobą roześmianą twarz Pierre'a.

- Uważaj trochę – zaśmiał się, pomagając jej złapać równowagę.

Spojrzała na niego z nikłym uśmiechem, czując coraz większe wyrzuty sumienia.

Nie chciała, żeby ją łapał. Nie on.

Chłopak przystanął na baczność i jak na dżentelmena przystało, zaoferował jej swoje ramię.

Na widok jego komicznej postawy, roześmiała się w głos. Zauważając, że większość jest już daleko przed nimi, a o własnych siłach z pewnością ich nie dogoni, przeplotła swoją rękę przez jego, unosząc głowę niczym wielka dama.

Przez całą drogę szli nieco z tyłu i śmiali się dosłownie ze wszystkiego.

Uwielbiała go. Jego lekkość, poczucie humoru, zrozumienie... było jej przykro, że to wszystko musiało się zniszczyć przez jej nieopatrzne zachowanie. Jak mogła tak go wykorzystać?

Spojrzała w roześmiane oczy chłopaka, a wyrzuty sumienia uderzyły w nią po raz kolejny.

Dotarli do wielkiego budynku, z ogromnymi, zielonymi i neonowymi literami układającymi się w nazwę „Dragon's Cave*”.

Parsknęła cicho.

- Zabierasz nas do swojej pieczary? - zapytała z iskierkami wesołości w czekoladowych oczach.

Chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem, jednak kiedy zobaczył ją stojącą z Pierrem pod rękę, na twarz wypłynął mu wredny uśmieszek.

Już miał coś odburknąć, kiedy w drzwiach pojawiła się Rabielle. Musiała wejść do środka przed wszystkimi.

- Idziecie? - zapytała, patrząc na każdego nagląco.

Malfoy przyglądał im się jeszcze przez chwilę, po czym po prostu kiwnął głową i wszedł do środka.

Kiedy uwolniła się od jego palącego spojrzenia, całe jej ciało rozluźniło się momentalnie. Nawet nie wiedziała, że aż tak się spięła.

- W porządku? - spytał Pierre zabierając jej płaszcz.

- Tak – próbowała przywołać na twarz uśmiech, jednak nic z tego nie wyszło.

Miała wrażenie, że chłopak cichutko westchnął.

- Chodź zatańczyć – powiedział i nim zdążyła zareagować, już wirowała na podwyższonym parkiecie, wśród głośnej muzyki i masy zielonego koloru.

Rozejrzała się dookoła oceniając wystrój. Musiała przyznać, że lokal urządzony był skromnie, ale ładnie.

Wirując w tańcu, zdołała zobaczyć rzędy stolików, z miękkimi pufami zamiast krzeseł, ułożone dookoła parkietu. Naprzeciw DJ-a znajdował się bar, przy którym aktualnie siedział Malfoy i patrzył na nich wzrokiem bazyliszka.

Przypomniała sobie o czekającej ją rozmowie, a z jej piersi wypłynęło zbolałe westchnienie.

- Pierre...

- Hm? - chłopak spojrzał jej w oczy, nie przestając tańczyć.

- Chodzi o to, że... - jak ma mu to powiedzieć, do cholery?! - że nie byłam wobec ciebie do końca szczera.

Między jego idealnie wyprofilowanymi brwiami pojawiła się zmarszczka.

- Co masz na myśli?

Zawahała się przez moment, czując jak zalewa ją palące uczucie wstydu. Wzięła głęboki wdech i wyrzuciła z siebie wszystko na jednym wydechu.

- WykorzystałamciężebyzemścićsięnaDraconie – kiedy już się tego pozbyła, odetchnęła z niemałą ulgą.

Ku jej zdziwieniu Pierre roześmiał się w głos.

- Nie do końca zrozumiałem co powiedziałaś, jednak domyślam się sensu – powiedział, znów spoglądając jej prosto w oczy. - Wiem, że nic do mnie nie czujesz i że kręciłaś się przy mnie po to, żeby dopiec Malfoyowi.

Hermiona poczuła, że jej szczęka ląduje na rozświetlonym parkiecie. Nawet nie zauważyła kiedy przestali tańczyć. Wpatrywała się w tego tajemniczego Francuza z bezgranicznym zdziwieniem. Jakim cudem on zawsze wszystko wie?

- Ty... nie jesteś na mnie zły? - zapytała niepewnie, wracając do nieskładnego tańca, zupełnie niepasującego do muzyki.

Pierre pokręcił przecząco głową.

- Nie, skarbie – uśmiechnął się powalająco. - Jesteś prześliczną dziewczyną i cudowną przyjaciółką. Od początku domyśliłem się twoich intencji. Jeżeli bałaś się, że źle zrozumiem i zacznie mi zależeć... niepotrzebnie.

Auć. Bądź co bądź, zabolało.

Chyba dojrzał to w jej oczach, bo złapał jej twarz w dłonie.

- Jesteś atrakcyjna – powiedział z mocą, patrząc jej prosto w oczy. - Po prostu... nie wliczasz się w moje preferencje seksualne.

Mówiąc to, puścił jej oczko i znów wciągnął do tańca.

Dał jej kilka minut na przeanalizowanie tych słów, a ona skwapliwie to wykorzystała. Mimo swej lotności umysłu, potrzebowała dłuższej chwili, żeby zrozumieć.

- Wolisz facetów! - wykrzyknęła z oczami wielkimi jak spodki.

Pierre zaśmiał się, kiwając potwierdzająco głową.

- Ale dlaczego?... - zapytała, nie do końca rozumiejąc jego zachowanie.

- Dlaczego ci pomogłem? - odgadł. - Ponieważ pokochałem cię miłością braterską, od momentu, gdy tylko cię ujrzałem. Ponieważ Draco mi się podoba, ale widziałem jak bardzo jest zapatrzony w ciebie. Wiedziałem, że zrobił coś czym cię zranił, a ty chcesz się odpłacić, a dzięki temu także zwrócić na siebie jego uwagę.

Mówiąc to wszystko patrzył jej prosto w oczy, jakby chciał przekazać coś bardzo ważnego. Jakby chciał, żeby wyciągnęła ukryty między wierszami sens.

Jednak nie potrafiła. Powiedział coś, co całkowicie zaćmiło jej zmysł logicznego myślenia.

- Podoba ci się... - spojrzała na siedzącego przy barze blondyna, który aktualnie rozmawiał z Blaise'm. Czy mógłby się komukolwiek nie podobać? Nagle otworzyła szerzej oczy.- Jest zapatrzony we MNIE?

- Tak – odpowiedział poważnie, całkowicie ignorując niedowierzanie wymalowane na jej twarzy. - Nie widzisz jak na ciebie patrzy?

- Ale... on woli blondynki! Całował się z tą wywłoką Greengrass! Reagował na zaloty Rabielle! - wymieniała, zastanawiając się czy ona jest taka głupia, czy on nienormalny.

- Rabielle się nie przejmuj, jest nieszkodliwa – powiedział ze złowrogim błyskiem w oczach. - A ta, jak to mówisz „wywłoka” nic dla niego nie znaczy.

- Skąd wiesz? - zapytała, patrząc na niego uważnie.

- Bo wiem – wzruszył ramionami. Wydawało się jej, że zobaczyła coś w jego oczach, jednak po chwili obrócił wzrok w stronę Malfoya. - Spójrz na niego. Co widzisz w tym spojrzeniu?

Idąc za poleceniem Pierre'a, zerknęła na Draco. Pierwszym co zobaczyła, była wszechogarniająca złość i … zazdrość. Tak, to z pewnością była zazdrość. Zniknęła jednak w ułamku sekundy. Kiedy tylko zorientował się, że na niego patrzy, spuścił wzrok i zerwał się z miejsca.

- Zasługujecie na szczęście – szepnął jej do ucha, a następnie pocałował delikatnie w czoło.

Nie rozumiała tego chłopaka, zupełnie nie rozumiała.

Co z nim było nie tak? Skąd to wszystko wiedział? Dlaczego Rabielle jest na niego wściekła? I dlaczego jej pomaga skoro Draco mu się podoba?

Może dlatego, że Draco woli kobiety, głupia dziewczyno. A tak właściwie to jedną...

Kiedy odwróciła głowę, spojrzała wprost w stalowe tęczówki Malfoya...

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Nie wiedział co go podkusiło, żeby do niej podejść. Siedział przy barze, obserwując ją w objęciach Perwolla i walczył z wszechogarniającą zazdrością.

Próbował sobie wmawiać, że Granger nic a nic go nie interesuje. Że może robić co jej się podoba i tańczyć z kim chce... 

To nie była prawda.

Chciał, by tańczyła z nim i tylko z nim. Chciał ją mieć dla siebie. Właśnie dlatego, kiedy ich spojrzenia się połączyły, zerwał się z miejsca. Chciał wreszcie zawalczyć o swoje.

Swoje? Serio?

Nie ważne. Musiał do niej podejść. Musiał i już.

Stanął naprzeciw przepięknej dziewczyny, ubranej w krótką sukienkę w jego ulubionych barwach. Patrzył jej w oczy, starając się odczytać z nich jej duszę. Chciał ją zrozumieć, wiedzieć czego pragnie i co czuje.

Lekkim ruchem ręki odgarnął jej zbłąkany kosmyk z twarzy i przybliżył się jeszcze bardziej.

Wiedział już, że chce ją pocałować. Tak właściwie, chciał to zrobić już od momentu pamiętnej imprezy w wieży Ravenclaw. O niczym innym nie marzył. Nie chciał innej kobiety. Chciał ją.

Pochylił się powoli, jeszcze raz patrząc w jej oczy, szukając potwierdzenia....

BACH!

Blondwłosa dziewczyna wylądowała dokładnie między nimi, rozdzielając i niwecząc na dobre kolejny, niedoszły pocałunek.

Draco spojrzał na nią z wściekłością, ale widząc pijacki wyraz twarzy dziewczyny, po prostu pochylił się i podniósł ją do pozycji stojącej.

Rabielle zaniosła się głośnym śmiechem, po czym oparła się o jego ramię, co jakiś czas czkając.

- Oj, chyba koniec imprezy – zawyrokował Blaise. Hermiona rozejrzała się ze zdezorientowaniem. Przecież przed chwilą go tu nie było!

Draco spojrzał na blondynkę, następnie na Hermionę, a w jego oczach błysnął żal.

- Masz rację. Wracamy.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

*Jaskinia Smoka