ROZDZIAŁ XXI (+18)

ROZDZIAŁ XXI

Święta, choinka, biały puch za oknami, prezenty...

Kiedyś uwielbiała ten cudowny czas. W dzień Wigilii zawsze budziła się z uśmiechem na twarzy, z niecierpliwością wyczekując na pyszną kolację oraz otwarcie podarunków. Kochała tę rodzinną atmosferę pełną miłości i niebotycznego szczęścia.

A teraz to wszystko zniknęło.

Mimo tego, że rodzice nauczyli się ją akceptować i w pewien sposób... kochać, to i tak nie było tak samo.

Doskonale pamiętała błysk w piwnych oczach matki, za każdym razem, gdy wracała do domu na święta bądź wakacje. Tata zawsze uśmiechał się do niej zdawkowo, a gdy nikt nie widział unosił ją do góry niczym małą dziewczynkę.

Brakowało jej tego. Strasznie.

Pogłaskała palcami trzymaną w dłoniach fotografię, przedstawiającą całą ich trójkę na wakacjach we Włoszech. Była wtedy tak bardzo szczęśliwa!

Czasem nie była pewna, czy dobrze zrobiła odnajdując rodziców i próbując zwrócić im pamięć. Jedyny plus, który z tego wyniknął, to fakt, że zgodzili się wrócić i pełnić rolę jej opiekunów. Nie pamiętali jej. Czasem miała także wrażenie, że narzucając swoją obecność, zniszczyła ich szczęście.

Odłożyła fotografię i podeszła do okna. Nie chciała przyznać się przed samą sobą, że męczy ją nie tylko brak pamięci rodziców.

Tak naprawdę odnosiła wrażenie, że wszystko idzie w zupełnie innym kierunku niż powinno.

Od kiedy uświadomiła sobie, że została jedną z wielu dziewczyn zakochanych w Draconie Malfoyu wiedziała, że jest stracona.

Nie wierzyła, że mógłby pokochać kogokolwiek, a swoim zachowaniem tylko ją w tym utwierdził.

Wieczorem całował ją tak, że niemal zabrakło jej tchu, jakby mu zależało, jakby jej pragnął... a następnego ranka po prostu zniknął!

Uciekł jak największy tchórz. Widziała go w tłumie ludzi na stacji w Hogsmeade. Szedł z Blaisem, a jej serce na jego widok wywinęło koziołka.

Gdy Zabini wskazał ręką w stronę Ginny, na jego twarz wypłynęło przerażenie. Pokręcił głową i odszedł w przeciwną stronę.

Więcej go tego dnia nie zobaczyła, zbyt zajęta załamaną przyjaciółką. Serce pękało jej na milion drobnych kawałków.

Już wcześniej stwierdziła, że jej pech przeszedł na młodą Weasley, a teraz miała już stuprocentową pewność. Tyle, że ten pech nie tyle przeszedł, co się rozmnożył dotykając ich obydwu.

Znalazły osobny przedział, z dala od zgiełku wszystkich ludzi i Ruda opowiedziała jej wszystko. O swoich uczuciach, strachu, zaangażowaniu... o bólu złamanego serca, który w głębi odczuwała.

Hermiona odwdzięczyła się tym samym. Dopiero, gdy wyrzuciła z siebie wszystko, co męczyło ją od dłuższego czasu, zrozumiała jak wiele ukrywała przed swoją najlepszą przyjaciółką.

Ale teraz wiedziały już wszystko. Zostały połączone złamanym sercem, a także zakazanym uczuciem.

- Hermionko! Pomożesz mi w kuchni? - usłyszała głos matki z dołu.

- Pewnie, już schodzę! - odkrzyknęła, po czym dodała już cicho, do siebie- Mamo...

Westchnęła cichutko, opierając czoło o szybę. Dlaczego to wszystko musiało tak bardzo boleć?

Po wojnie wszystko miało być lepiej. Wszystko!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Nie tylko ona miała takie myśli.

Ginny siedziała na łóżku, szczelnie owinięta kocem.

Bardzo cieszyła się, że mogła wszystko wyznać Hermionie. Myślała, że będzie jej lepiej. I było, w pewnym sensie...

Zbyt mocno się zaangażowała i zbyt wiele siły wkładała w to, by zachowywać się jak zimna, oschła suka.

Czuła instynktownie, że nie robi dobrze odrzucając od siebie Blaise'a. W końcu Rabielle była z Ronem, prawda? Jej, pożal się Boże brat, od rana do wieczora nie mówił o niczym innym.

Całym sercem chciała zapomnieć o wszystkim, porozmawiać z nim, dać szansę... jednak nie potrafiła. Była zbyt uparta, zbyt zacięta.

Wstała z łóżka, podchodząc do niewielkiego okna. Jeszcze nie tak dawno temu, dokładnie w tym samym miejscu całowała Harry'ego. Była wtedy przekonana, że jest miłością jej życia i nic tego uczucia nie zmieni. No bo jeśli nie była to miłość, to jak wytłumaczyć jej ciągłe zainteresowanie, trwające aż siedem długich lat? Kochała go, od kiedy pierwszy raz zobaczyli się w niewielkiej kuchni w Norze. A teraz, gdy zdała sobie sprawę, że czuje coś do Blaise'a, zrozumiała, że uczucie do Pottera nie była nawet w połowie tak silne.

Ciemne niebo przecięła spadająca gwiazda, zwiastująca początek Wigilii. Za chwilę z pewnością usłyszy głos mamy wołający ją na wystawną kolację.

W tym roku zebrała się cała rodzina, zabrakło jedynie Harry'ego, który postanowił spędzić ten czas u Luny.

Przymknęła powieki, myśląc życzenie. Nie potrzebowała czasu do namysłu, doskonale wiedziała czego pragnie.

Usłyszała głos Billa, który wołał ją na dół, a na jej twarz wypłynął delikatny uśmiech. Jeżeli życzenie się spełni, to niczego więcej od życia nie będzie wymagać.

Obiecała sobie, że przynajmniej w ten wieczór zapomni o swoim złamanym sercu i postara się cieszyć świąteczną atmosferą. Dla rodziny.

Na smutki będzie czas później!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Hej, kochanie. Coś ty taki markotny? Na smutki będzie czas później, teraz mamy święta! - zawołała przepiękna kobieta, pochylając się, żeby ucałować Blaise'a w czoło.

Chłopak spojrzał na matkę, w jej oczy pełne nadziei i siłą woli zmusił się do słabego uśmiechu. Nie chciał, by przez niego była smutna. Nie dziś, kiedy spędzali pierwsze święta z jej nowym chłopakiem.

Pani Zabini była naprawdę piękną kobietą. Jej skóra miała odrobinę ciemniejszy odcień niż u innych ludzi, ale nie aż tak jak u jej syna. Długie, czarne włosy spięła w gruby warkocz, sięgający do nad wyraz kształtnego jak na jej wiek tyłka.

Duże, pomalowane czerwoną szminką usta, cały dzień nosiły uśmiech, a czarne oczy posyłały w świat wesołe iskierki.

Była naprawdę szczęśliwa u boku tego szpakowatego mężczyzny z mysimi włosami, lekkim zarostem oraz bardzo przenikliwymi, błękitnymi oczami.

Który to już był z kolei? Dawno już stracił rachubę.

Jego rodzicielka nazywana była czarną wdową i nie chodziło tu bynajmniej o jej czarne włosy oraz ciemniejszą karnację.

Każdy mężczyzna, który wszedł w tę rodzinę, kończył w naprawdę tragiczny sposób. Oczywiście Rosaline Zabini nigdy winy nie udowodniono, jednak ludzie szeptali. Sam Blaise nie znał prawdy, ale może to i lepiej.

Skupił spojrzenie na szklance soku dyniowego, gdy usta dorosłych połączyły się w namiętnym pocałunku. Nie potrafił na to patrzeć. 

Po jego głowie wciąż błądziły słowa wypowiedziane przez jedyną kobietę, której udało się ujarzmić jego jestestwo.

Nie potrafił zrozumieć, jak ta mała, wredna istota mogła pomyśleć, że między nim, a Rabielle było coś więcej!

Nawet nie pozwoliła sobie nic wytłumaczyć – znowu.

Był bezsilny, a tak bardzo pragnął się z nią pogodzić, pocałować, trzymać w ramionach...

A zamiast tego musi patrzeć na umizgi własnej matki!

Westchnął ze zrezygnowaniem. Wiedział, że nie może na razie wyjść. Musi grzecznie siedzieć, dopóki nie skończą jeść kolacji. Taka tradycja.

Pod niewielką choinką roiło się od prezentów, jednak pierwszy raz w życiu nie miał ochoty ich oglądać.

Najchętniej zamknąłby się w pokoju, z butelką whiskey, która od powrotu z Hogwartu stała się niemalże przedłużeniem jego ręki.

- Skarbie, na pewno wszystko w porządku? - zapytała zatroskana kobieta, łapiąc go za dłoń.

Stolik był niewielki, akurat na ich trójkę.

- Tak, w porządku. Jestem tylko trochę zmęczony – odpowiedział wymijająco, unikając jej spojrzenia.

Nie chciał jej mówić, co go męczy. Nie przy tym mężczyźnie. To, że spotykał się z jego mamą, wcale nie oznaczało, że musi go lubić.

Kątem oka zobaczył jak wymieniają spojrzenia.

- Przepraszam na chwilę, muszę skorzystać z toalety – powiedział głębokim, męskim głosem, zupełnie nie pasującym do jego wątłej postury.

Na twarzy Rosaline wykwitł przepiękny uśmiech, kiedy odprowadziła go wzrokiem do drzwi.

- A więc? Teraz możesz powiedzieć mi prawdę – zagadnęła, a w jej oczach błysnął niepokój.

W tym momencie doskonale zrozumiał, że jego nieudolne próby zakamuflowania swojego złego nastroju spełzły na niczym.

Była zbyt inteligentna i zbyt mocno kochała swojego jedynaka, żeby nie zauważyć tej zmiany.

Mało osób o tym wiedziało, ale ojciec Blaise'a był jedyną i prawdziwą miłością dwudziestoletniej Rosaline McLee. Owocem tego gorącego uczucia był śliczny, ciemnoskóry synek, którego pokochała od pierwszego wejrzenia, zupełnie jak jego ojca.

Terrence Zabini zginął kilka miesięcy później, w bliżej nieokreślonych okolicznościach, pozostawiając młodą matkę całkowicie samą.

Rosaline żyła dla synka z dnia na dzień, robiła dla niego wszystko i dopiero, gdy trochę podrósł, zaczęła spotykać się z innymi mężczyznami.

Nie lubił, gdy nazywano go maminsynkiem, jednak czuł, że coś w tym mogło być. Mimo wszystko kochał swoją matkę i szanował ją bardzo, ale nie wszystko było przeznaczone dla jej uszu.

Spojrzał jej prosto w oczy, starając się mówić najbardziej przekonywującym tonem na jaki było go stać.

- Nie martw się. Naprawdę wszystko jest w jak najlepszym...

- Chodzi o dziewczynę? - przerwała mu mama, przyglądając się jego twarzy, na której wymalowało się bezgraniczne osłupienie. - Zakochałeś się?

Nie był pewien, czy to pytanie zawierało w sobie więcej radości czy też smutku.

Nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. Nie miał ochoty rozmawiać na ten temat.

Niezrażona pani Zabini ścisnęła mocniej jego dłoń, pochylając się odrobinę do przodu.

- Jeżeli cię kocha, to na pewno nie pozostanie obojętna. Macie problem? Walcz o nią.

Blaise popatrzył na nią dziwnym wzrokiem.

Jak to się działo, że ta kobieta miała w sobie tyle mądrości i intuicji? Nic nie mówił, nie zwierzał się, siedział zamknięty w pokoju... a ona i tak wszystko doskonale wiedziała. No jak?

Nie zdążył odpowiedzieć, bo w tym samym momencie do jadalni wrócił Andy, a mama przerzuciła swoją uwagę na niego.

Westchnął tylko pod nosem. Poczuł, że musi natychmiast stąd wyjść, inaczej udławi się nadmiarem cukierkowej atmosfery w pomieszczeniu.

Zerwał się z krzesła ruszając do swojego pokoju. Drzwi trzasnęły za nimi trochę mocniej niż zamierzał.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Wielkie drzwi frontowe trzasnęły z ogłuszającym hukiem, oznajmiając całemu domowi powrót właściciela. Rodzinnego kata i zagorzałego śmierciożercy.

Draco siedział razem z matką przy stole, wymieniając co jakiś czas spojrzenia. Widział po niej, że strach walczy u niej z tęsknotą.

Bądź co bądź, była z tym mężczyzną bardzo długi czas. W pewien sposób zdążyła go pokochać.

Nie zgadzała się z wieloma poglądami męża i dopiero po jego zamknięciu mogła odetchnąć własnym, świeżym powietrzem, bez destrukcji, która toczyła jej związek. A mimo to tęskniła za nim.

Draco też się bał. Bał się, co tylko potęgowało jego złość i frustrację.

W głowie wciąż miał pocałunek z Granger. Tak cudowny, wciągający, tak... głęboki.

Gdy wpadli w to dziwne, emocjonalne połączenie poczuł, że mógłby całować ją w ten sposób dzień w dzień, aż do końca świata. Jej usta były obłędne. Miękkie, słodkie i takie niewinne...

Nie wiedział co się z nim stało. Nie rozumiał ognia, który rozgorzał w jego sercu, i ogrzewał całe ciało od środka. Był naprawdę szczęśliwy. Pierwszy raz od... chyba od tańca z nią.

Wszystko ostatnio kręciło się wokół niej.

I dopiero kiedy położył się do łóżka, zrozumiał co zrobił. Nie miał prawa jej całować. Nie miał prawa cokolwiek czuć. Nie, kiedy jego ojciec był na wolności. Nie miało to trwać to długi czas, jednak wystarczający na jakiekolwiek działanie ze strony Malfoya seniora.
Już teraz wiedział, że gdyby ojciec użył na nim legilimencji, to miałby niebotyczne problemy...

Tak sobie to tłumaczył. W głębi serca wiedział jednak, że nie tylko to go nurtuje. Tak naprawdę bał się własnych reakcji, których nie znał, ani nie rozumiał.

Kobiety podniecały go, doprowadzając do szaleństwa swymi ciałami, ale ona... ona doprowadzała go do szaleństwa jedynie za pomocą swojego ciepła, obecności.

Nie chciał do tego dopuścić. Wiedział, że jakiekolwiek uczucie wiąże się z cierpieniem. Był pewien, że mimo odwzajemnionego pocałunku, Gryfonka nie czuje do niego nic więcej.

Wolał myśleć właśnie w ten sposób. Musi trzymać się od niej z daleka.

Właśnie dlatego uciekł, jak najgorszy tchórz. Bał się konfrontacji. Bał tego, że zatopi się w jej pięknych oczach, że znów nie zapanuje nad swoimi odruchami.

Tamten pocałunek był dla niego jak oczyszczenie...

Usłyszał ciche kroki na korytarzu, a chwilę później w drzwiach od jadalni stanął sam Lucjusz Malfoy we własnej osobie.

Długi pobyt w Azkabanie pozostawił na nim swoje piętno. Jego zawsze długie, lśniące włosy, teraz były potargane i matowe. Duże sińce pod oczami były bardzo widoczne na tle nieskazitelnie bladej skóry.

Nie wyglądał tak źle, jak mógłby wyglądać, lecz nie było także dobrze.

Zlustrował dokładnie całe pomieszczenie, zatrzymując wzrok na moment na Narcyzie, a następnie na Draconie. Na jego twarz wypłynęło coś na kształt zimnego uśmiechu.

- Witajcie – powiedział chłodno, podchodząc do żony, by pocałować ją w policzek.

Draco wstał i zgodnie ze zwyczajem ruszył w stronę ojca, żeby wymienić uścisk dłoni.

Zamiast tego, poczuł jak mężczyzna przyciąga go do siebie i obejmuje ramieniem. Nie wiedzieć czemu, w tym czysto ojcowskim geście wyczuł całą tonę fałszu.

Narcyza na ten widok miała łzy w oczach.

- Brzydal! Trzpiotka! Podajcie do stołu! - zawołała, klaszcząc lekko w dłonie.

Draco wiedział, że trochę jej ulżyło. Obawiała się agresji, a zamiast tego zobaczyła jak jej mąż tuli najważniejszą osobę w jej życiu.

Jaką jednak miała pewność, że nagle coś mu nie odbije?

Malfoy Senior zawsze był wybuchowy, a Azkaban potrafił zrobić z ludzi wariatów.

- Siadaj, Lucjuszu. Z pewnością jesteś głodny – zagadywała Narcyza, uśmiechając się delikatnie.

Mężczyzna spojrzał na oferowane mu stałe miejsce u szczytu stołu i Draco mógłby przysiąc, że na jego twarz wypłynął wredny uśmieszek.

- Jak się czujesz? - próbowała dalej matka.

Mimo jej usilnych starań, atmosfera w pomieszczeniu była bardzo nieznośna, a wręcz dusząco ciężka.

- Do kiedy możesz tu być?

- A co , już mnie wyganiasz? - odpowiedział pytaniem, a temperatura jego głosu z pewnością osiągnęła parę kresek poniżej zera.

- Nie, nie, skądże! - zaprzeczyła szybko, śmiejąc się przy tym histerycznie.

Posłała synowi spojrzenie pełne prośby.

- Bardzo się cieszymy, że jesteś. Przynajmniej święta możemy spędzić razem – powiedział Draco, modląc się by ojciec nie wyłapał fałszu emanującego z jego głosu.

Lucjusz zwrócił na niego swoje zimne spojrzenie, lustrując dokładnie od stóp do głów.

Wiedział co zaraz nastąpi i mimo że spodziewał się takiego zachowania, nie potrafił ukryć wszystkiego.

Tak więc, ojciec przeglądał w jego myślach wszystkie miesiące od rozpoczęcia roku szkolnego. Udało mu się ukryć jedynie większość sytuacji związanych z Granger, jednak mimo to nie zakamuflował wszystkiego. Na przykład całości projektu.

W miarę oglądania, na twarzy Lucjusza pojawiły się rumieńce. Gdyby go nie znać, ciężko byłoby stwierdzić, czy są to rumieńce wstydu, czy złości.

Oni jednak wiedzieli. Narcyza skuliła się w sobie, a Draco wyprostował, czekając na atak ze strony ojca.

Jednak przerwało im pojawienie się skrzatów, które wybrały idealną porę na wnoszenie posiłku.

Zanim wyszły, Malfoy senior zdążył się nieco opanować.

Draco czuł, że jego ciało lekko drży. Sięgnął po stojący na środku stołu gulasz z kaczki, żeby tylko zachować pozory spokoju i normalności.

- A więc jak tam w szkole? - zapytał ojciec, nalewając sobie wina. Udawał spokojnego i jedynie drżąca powieka świadczyła o jego zdenerwowaniu.

- W porządku – odpowiedział Draco, starając się o spokojny ton. - Zostałem Prefektem Naczelnym, mam własne dormitorium, biorę udział w projekcie międzyszkolnym. Oceny w porządku. Wszystko się układa jak najlepiej...

- Jak najlepiej! - wybuchnął, rzucając widelcem o talerz. Jego włosy nastroszyły się, a w oczach błysnął obłęd. - Uważasz za w porządku bratanie się z tą głupią szlamą, przyjaciółką Pottera?! Na kogo ja cię wychowałem, ty pusty gówniarzu?! Czy tego właśnie cię uczyłem? Plamisz nasze dobre imię...

- Lucjuszu... - zaczęła Narcyza, ale przerwał jej brutalnie, odwracając się w jej stronę.

- Zamknij się! Ty wcale lepsza nie jesteś! Pozwalasz mu robić wszystko co chce. Gdzie szacunek do mnie? Do mojego nazwiska? Co wy sobie wyobrażacie?!

- Ale...

- ŻADNEGO ALE! Nie sądziłem, że po powrocie spotka mnie taka hołota, taki zawód – zwiesił głowę, ale tylko po to, żeby złapać oddech. - Możecie być pewni, że kiedy wyjdę na dobre z Azkabanu, to zrobię z tym porządek. Nie będzie plamienia czystej krwi. Nie na mojej zmianie.

Skończył złowieszczo, po czym zerwał się z miejsca i zniknął w głębi domu.

Draco wymienił z matką spojrzenia, czując jak krew się w nim gotuje na widok łez w jej oczach.

Nienawidził sukinsyna. Starał się mieć szacunek, głównie ze względu na matkę, ale miał już dość tego terroru, który wprowadzał.

Miał własne życie i mógł z nim robić, co mu się podoba. Jak będzie chciał umawiać się z mugolaczką, to będzie się umawiać, do cholery, a jego durny ojciec nic do tego nie będzie miał!

Ścisnął z całej siły szklankę tak, że pękła mu w rękach.

Narcyza natychmiast posprzątała szkło i opatrzyła jego rękę.

Resztę wieczoru spędzili we dwoje, próbując zapomnieć o obecności tyrana w domu.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Smakuje ci, Harry Potterze? - usłyszał głęboki głos pana Lovegooda.

Obrócił się w jego stronę, starając przybrać na twarz entuzjastyczny wyraz.

Prawdę mówiąc, to dziwne, brązowe coś co aktualnie przeżuwał, było tak ohydne, że miał ochotę od razu pobiec do ubikacji i wszystko wypluć.

Ale jak mógł coś takiego zrobić?

Zamiast tego uśmiechnął się uspokajająco i przytaknął.

- Nawet bardzo, proszę pana.

Mężczyzna machnął ręką w zakłopotaniu.

- Już ci mówiłem, drogi chłopcze, żebyś mówił do mnie po imieniu – powiedział, uśmiechając się niezręcznie.

Obydwoje doskonale pamiętali sytuację z wojny. Pan Lovegood był w stanie wydać Harry'ego, a nawet zrobił to! Jednak Wybraniec zrozumiał. Stawkę stanowiła Luna, a w tym momencie zrobiłby dla niej dokładnie to samo.

- W porządku... Ksenofiliusie – odpowiedział, odwzajemniając uśmiech, który wyszedł równie niezręcznie.

Usatysfakcjonowany mężczyzna skinął głową, po czym ruszył w stronę kuchni.

Zjedli dokładnie dwanaście potraw, jednak różniły się one od tych, które normalnie stawia się na stole.

Tu przeważały: wątroba buchorożca w sosie kwasowym, kosteczki żytołaków, mięso strusia... jednym słowem, kuchnia Lovegoodów nie należała do tych tradycyjnych.

Obrócił się do Luny, obejmując ją mocno ramieniem.

Dziewczyna uśmiechnęła się, a w jej oczach błysnęła czysta, niczym niezmącona miłość.

- Może otworzymy prezenty? - zapytał, wskazując na kupkę znajdującą się pod wielką choinką, przystrojoną w truskawki, rzodkiewki, kapsle od piwa i inne dziwactwa. Jedynie gnom, ubrany w starą, wyświechtaną sukienkę, zdobiący szczyt drzewka wydawał się znajomy. Z taką wersją aniołka spotkał się już u Weasley'ów, więc w pewnym sensie poczuł się bardziej swojsko.

Skinęła głową, więc ucałował ją w czoło i ruszył po prezenty. Obydwoje dostali dokładnie po cztery.

Luna ciesząc się jak małe dziecko, wyjęła „Podręcznik po najdziwniejszych stworzeniach świata magicznego” pióra Betty Locker, który z pewnością otrzymała od Hermiony. Kolejnymi prezentami był ciepły, puchaty sweterek od Ginny, zestaw do wykrywania Nargli od taty i srebrny, otwierany wisiorek. W środku znajdowało się ich wspólne i zarazem jedyne zdjęcie, które zrobili niedługo po rozpoczęciu związku, a na otwarciu znajdował się cytat; „Nie szukaj kogoś z kim możesz być, ale kogoś, bez kogo nie możesz żyć”.

Spojrzała na Harry'ego oczami pełnymi łez wzruszenia.

Odgarnął jej włosy, odkładając „specjalny grzebień do układania nieukładnych włosów”, długi, czarny, grzejący szalik, oraz podręcznik pt. „Jak rozpoznać działanie gnębiwtrysków”.

Była taka piękna...

- Harry? - usłyszał po chwili i ze zdumieniem zobaczył, że Luna się rumieni.

- Co się stało? - zapytał marszcząc czoło. Dotknął dłonią jej policzka, a ona przymknęła oczy wtulając się w nią mocniej.

- Ja...

- Dzieci moje kochane! - przerwał jej pan Lovegood, wpadając nagle do niewielkiej kuchni. Luna odsunęła się od Harry’ego jeszcze bardziej czerwona, a jego serce opanował niepokój. - Musicie mi wybaczyć, ale muszę opuścić was na resztę wieczoru – przerwał na moment, patrząc uważnie w ich twarze. - Poradzicie sobie?

- Oczywiście, Ksenofiliusie – odpowiedział Harry, starając się uśmiechnąć mimo niepokoju.

- Lunka?

- Pewnie, tato. Idź i baw się dobrze.

Posłała ojcu tak spokojny uśmiech, że zaczął się martwić, czy całej wcześniejszej sytuacji po prostu nie wymyślił.

Jednak zaraz po wyjściu pana Lovegooda, jej twarz na nowo przybrała barwy wiśni.

- Co się stało, skarbie? Źle się czujesz? - niepokoił się Wybraniec. Pierwszy raz widział, żeby tak się zachowywała.

Dziewczyna pokręciła głową, ale podniosła głowę, żeby spojrzeć mu w twarz rozświetlonymi oczyma.

- Chodź ze mną... - wyszeptała, ciągnąc go na górę.

Z głową pełną sprzecznych myśli przeszedł za nią przez pracownię jej ojca, a następnie po schodach na poddasze, gdzie miała swój pokój.

- Lunka, powiesz mi co...

Zaniemówił. Rozciągał się przed nim romantyczny, niemalże tandetny widok jak z mugolskich filmów romantycznych. W tle grała jakaś wolna piosenka, a na biurku ułożone było serce ze skórek rzodkiewek.

W całym pomieszczeniu panował przyjemny półmrok.

Rozejrzał się dookoła i ze zdumieniem zauważył, że jest sam.

- Luna? - zaczął iść w stronę prywatnej łazienki, ale w tym samym momencie drzwi się uchyliły i stanęła w nich... ona.

Jej delikatne, szczupłe ciało pokrywała jedynie koronkowa, pomarańczowa i prześwitująca bielizna. Włosy spięła w wysoki kucyk, spływający teraz po jej prawym ramieniu aż na pierś, a ponętne wargi ułożyła w nieśmiały uśmiech.

Podeszła do niego niespiesznie, zamykając mu pocałunkiem usta.

- Nie byłam gotowa przez długi czas... ale jestem teraz. Jeżeli nie masz nic przeciwko, chciałabym być twoim prezentem świątecznym.

Harry spojrzał na nią z niedowierzaniem wymalowanym w zielonych oczach. Mówiła serio? Przecież... jeszcze niedawno rozmawiali na ten temat i zapierała się, że jeszcze nie czas...

Nie potrafiąc się powstrzymać, podszedł do niej, gładząc delikatnie jej gładką talię oraz brzuch.

Pragnął je. Pragnął całym sobą, a dowodem na to była przyjemna ciasność w jego spodniach.

Kochał ją nad życie, jak nigdy nikogo. Wiedział, że chce być tylko z nią i właśnie dlatego nie mógł jej skrzywdzić.

Z westchnieniem odsunął się od niej, żeby zatopić w tych wielkich, błękitnych oczach.

- Jesteś pewna, że tego chcesz?

- Tak – skinęła głową. - Mam eliksir. Wszystko przygotowane.

- Ale...

Nie pozwoliła mu skończyć.

Wpiła się w jego usta, przelewając w ten pocałunek całe swoje pragnienie, a także miłość.

W pewnym momencie odbiła się od ziemi, wieszając na nim niczym mała małpka.

Kiedy poczuł jej kształtne, odkryte pośladki, całe jego ciało ogarnął żar.

Chciał ją posiąść, najlepiej tu i teraz, na stojąco.

Musiał się jednak pohamować. Nie chciał przecież zrobić jej krzywdy.

Z największą delikatnością, na jaką było go stać, położył ją na niewielkim łóżku. Poczuł jak jej drobne dłonie próbują ściągnąć jego sweter, więc wyszedł jej naprzeciw.

Kiedy pozbył się z jej pomocą całego zbędnego ubrania i został tylko w czarnych bokserkach, położył się obok, całując z zapamiętaniem każdy, nawet najmniejszy skrawek jej ciała. Niespiesznie ściągnął stanik, uwalniając tym samym dwa niewielkie cuda. Wydał z siebie cichy jęk zachwytu.

Tak długo tego pragnął.

Pieścił ją całą, sięgając dłonią do najbardziej intymnej części ciała.

Obrysował linię jej stringów, czując silną satysfakcję na widok wijącej się pod jego dotykiem dziewczyny. Po kilku chwilach ściągnął jej majtki jednym sprawnym ruchem, całując sobie ścieżkę, od piersi aż po łono.

Kiedy dotknął wilgotnym językiem jej kobiecości, wydała z siebie przeciągły jęk, prosząc o jeszcze.

Tego było mu już za wiele. W niezdarnym pośpiechu zdarł z siebie ostatni skrawek materiału, odgradzający go od spełnienia. Popatrzył jej w twarz, szukając ponownego potwierdzenia, po czym najdelikatniej jak potrafił, wsunął się do środka.

*

- Harry? - zagadnęła Luna, dwadzieścia minut później, kiedy leżeli wtuleni w siebie pod przykryciem kołdry.

- Mmm? - wymruczał, dając znak, że słucha.

- Dziękuję, i... - przerwała na moment, bo schylił się by obdarzyć ją pocałunkiem.

- To ja dziękuję, głuptasie – powiedział, ocierając ich nosy o siebie. - Dostałem najlepszy prezent pod słońcem.

Dziewczyna uśmiechnęła się radośnie, przytulając mocniej do jego torsu.

- Kocham cię – usłyszał po chwili, a motyle w jego brzuchu zrobiły grupowe okrążenie.

- Ja ciebie też.

Pocałował ją w głowę, próbując dać tym samym poczucie bezpieczeństwa.

- Luno? - zapytał.

- Tak? - uniosła głowę, patrząc mu prosto w oczy.

Podniósł się z miejsca i podszedł do rzuconych na ziemię spodni.

Już dawno o tym myślał. Był pewien, wiedział czego chce. Więc co stoi na przeszkodzie?

Po chwili wrócił do łóżka, w biegu zakładając bokserki. Swetra nie założył, bo miała go na sobie Luna. Patrzyła na niego z niemym zdziwieniem, gdy uklęknął na jedno kolano, ani na moment nie spuszczając z niej wzroku. W jego dłoni znikąd pojawiło się czerwone pudełeczko, a w nim delikatny srebrny pierścionek z jednym oczkiem. Wiedział, że uwielbia ekstrawagancję, jednak w kluczowych sprawach zawsze stawiała na prostotę.

- Luno Lovegood. Kocham cię najbardziej na świecie. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Kiedy zobaczył uśmiech na jej twarzy i spływające po policzkach łzy wzruszenia, poczuł, że nic więcej mu nie potrzeba. Przytulił ją do piersi, napawając się cichym, ale jakże mocnym „tak”, powtarzanym niczym mantra, raz po raz.

Tej nocy stał się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i to dwukrotnie.