ROZDZIAŁ XXV

Dla Mrs. M i Any M. za cudowne opowiadania oraz za to, że liczą się z moją opinią.

Po dwóch godzinach lotu powóz powoli zaczął opadać.

Prefekci spędzili cały ten czas w salonie, rozmawiając, przekomarzając się i snując domysły.

Raz czy dwa, byli tak blisko siebie, że tylko sam Merlin wie, dlaczego nie doszło do pocałunku. Czyżby nie chcieli?

Od ostatniego momentu nie odzywali się do siebie, przebywając w pełnej zażenowania ciszy.

Hermiona siedziała zwinięta w fotelu, wpatrując się w zgaszony kominek, a Malfoy leżał rozłożony na kanapie, z rękami pod głową i nogą luźno zwisającą z brzegu.

W pewnym momencie Gryfonka uniosła lekko głowę.

- Czujesz? - zapytała cicho, jakby bojąc się odezwać choć odrobinę głośniej.

- Co?

- Chyba się obniża...

Spojrzeli sobie w oczy, trwając tak o sekundę za długo, po czym jak na komendę zerwali się do okna.

Pod nimi znajdowały się ogromne połacie zieleni przyprószone cieniutkim, białym puchem i przerywane raz po raz nielicznymi domostwami, porozrzucanymi niczym klocki na ogromnej makiecie. Na horyzoncie ujrzeli długi pasek mieniącej się w słońcu, lazurowej wody. Morze Śródziemne.

Hermiona westchnęła cicho pod nosem. Była tak zauroczona rozciągającym się pod nimi widokiem, że nawet nie zauważyła ręki Malfoya, którą delikatnie objął ją w pasie.

Po kilku sekundach morze zostało zakryte wyrastającym z ziemi, ogromnym zamkiem.

Był duży, jednak nie tak jak Hogwart.

Biały wapień pokrywający ściany mienił się w słońcu, kontrastując z ciemną ścianą lasu wokół.

Długie, liczne wieże, zakończone niebieskimi, spiczastymi dachami, w niczym nie przypominały tych z Hogwartu.

Akademia Beauxbatons była piękna. Przywodziła na myśl pałacyki z mugolskich bajek o księżniczkach i królewiczach.

Brakowało tylko gadających jelonków i wiewiórek.

Powóz wylądował na środku wielkiej polany, na której znajdował się cudowny zamek.

Hermiona niewiele myśląc, chwyciła Malfoya za rękę, po czym łapiąc w biegu kurtkę, pełnym podniecenia krokiem ruszyła w stronę drzwiczek.

Słońce zalało ich twarze, oślepiając i sprowadzając cudowne ciepło, tak niespotykane w chłodnej Anglii.

Podniosła głowę ku niebu, pozwalając promieniom muskać twarz, po czym w jednej chwili rozpięła zamek kurtki.

Zapomniała, że panuje tu inny klimat. Nie potrzebowała tak grubych ubrań.

- Mionka! - usłyszała znajomy krzyk, a chwilę później została poderwana do góry i okręcona wokół. Pierre pocałował jej obydwa policzki, po czym postawił na ziemi łapiąc za twarz i spoglądając prosto w oczy. - Dobrze cię widzieć.

- Cześć Pierre – uśmiechnęła się do niego łagodnie, pozwalając się wyściskać, po czym zerknęła na wyłaniającą się zza niego Rabielle. - Cześć Bielle!

- Cześć!- Pocałowały się w policzek, uśmiechając do siebie jak najlepsze przyjaciółki. A to nowość.

Nie zdążyły jednak zamienić ani słowa, bo po chwili ich uwagę przyciągnęła sytuacja rozgrywająca się między chłopakami.

- Cześć, cześć. Tylko tym razem bez tulenia – powiedział Malfoy, cofając się o krok z niepewną miną. Jeszcze chwila, a potknąłby się o własne nogi.

Pierre zaczął się śmiać.

- Tulenia? Ja zapamiętałem raczej coś innego... - Hermiona nie była pewna, ale wydawało jej się, że Francuz puścił oczko.

- Taa. Nie chciałem mówić tego głośno.

- Daj spokój stary. Jak to mówią mugole – było minęło. - W pięknym uśmiechu Pierra, pokazały się wszystkie białe zęby. - Poza tym nie chciałbym odciągać cię od twoich zainteresowań.

Spojrzał na Hermionę, następnie z powrotem na Draco i przekrzywił sugestywnie głowę.

- Nie jesteśmy parą, jeśli to sugerujesz – powiedziała Hermiona, rumieniąc się delikatnie.

- I nawet się na to nie zanosi – dodał Draco, od razu tego żałując.

Serce Hermiony przecięły miliony małych sztylecików i mimo uśmiechu, który nie schodził z jej ust, wszystko zobaczył w jej oczach. Było jednak za późno.

Pierre przejechał sobie dłonią po twarzy w geście zażenowania, ale tylko pokręcił głową.

- Chodźcie do środka, tu jest zimno.

Rabielle złapała Hermionę za rękę, ciągnąc ją w stronę zamku.

Gryfonka miała wrażenie, że Francuzka wyczuła jej pogorszony nastrój. A nawet jeśli nie, była jej dozgonnie wdzięczna za zakończenie tej głupiej rozmowy. Jeszcze chwila, a z pewnością zrobiłaby coś głupiego.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Ginny chodziła po salonie prefektów, dotykając z pietyzmem wszystkiego, co znalazło się w zasięgu jej ręki.

Była naprawdę wdzięczna Hermionie, że pomyśleli o nich i zostawili im dostęp do dormitorium. Była wdzięczna, ale i... przerażona.

Tak, przerażona.

Byli z Blaisem dopiero kilka dni, a gwoli wyjaśnienia dokładnie pięć. Nie za szybko trochę na takie zmiany?

Co prawda w wielu rozmowach przyznali się, że to uczucie ma już pewien staż, więc teoretycznie można by uznać, że są ze sobą dłużej... Ale przecież to nie prawda. Nie byli. A przynajmniej nie formalnie, jak teraz.

- Cudownie prawda? - usłyszała ukochany głos, a silne dłonie objęły ją w pasie.

Jednym zwinnym ruchem obrócił ją w swoją stronę i wycisnął na jej ustach namiętny pocałunek.

Kiedy przygryzł jej wargę, zachichotała, po czym odsunęła się kawałek, rozglądając po pomieszczeniu.

- Nie mogę w to uwierzyć...

- W co?

- Że to wszystko... jest tylko dla nas. Do tego na calutki tydzień!

Blaise zaśmiał się wesoło, podnosząc ją na ręce jak małą małpkę.

- Zrobili nam świetny prezent. Tylko co my będziemy robić...

- Co? - zmarszczyła idealnie wyprofilowane brwi i dała mu pstryczka w nos. - Nie wierzę, żeby sam Diabeł nie ma żadnego pomysłu...

Zarumieniła się, zdając sobie sprawę, że sama podsunęła myśl, której za wszelką cenę chciała uniknąć. Ale było już za późno. Oczy Zabiniego rozbłysły ciepłym blaskiem.

- A może i ma...

Zaniósł ją do sypialni, a jej ciało spięło się z nerwów. Wszystko toczyło się strasznie szybko. Zbyt szybko.

Zachichotała nerwowo, zeskakując z jego ramion i kładąc się na łóżku Hermiony.

Posłuchali polecenia Malfoya, starając się omijać jego pokój za wszelką cenę.

- Fajnie byłoby mieć tyle miejsca tylko dla siebie... na stałe – powiedziała, leżąc na plecach i wyciągając dłonie do góry. Przymknęła oko i zaczęła rysować w powietrzu znaki, jakby robiła to na suficie.

Poczuła, że materac łóżka ugina się tuż obok niej, a już po chwili była na nowo w ramionach Blaise'a. Jej serce biło jak oszalałe.

- Będziesz miała, jak tylko skończymy szkołę.

Nie widziała jego twarzy, nie potrafiła więc określić co miał na myśli.

- Nie rozumiem.

- Zobaczysz.

Pochylił się nad nią, całując delikatnie. Nie protestowała, więc po chwili pieszczota stała się bardziej namiętna, a oddechy przyspieszone.

Ręka Zabiniego zaczęła powolną wędrówkę po ciele dziewczyny. Z początku ograniczał się do dotyku przez cienką tkaninę jej bluzeczki, jednak nie wystarczyło to na długo.

Po krótkiej chwili, zaczął podwijać ją do góry, starając się uzyskać dostęp do nagiej skóry.

Sunął nią bardziej pewnie i z coraz większym pożądaniem. Powoli traciła zmysły.

Odzyskała je dopiero, gdy ciepła dłoń musnęła jej pierś osłoniętą koronkowym stanikiem.

Oderwała się mało delikatnie i poprawiając bluzkę, usiadła.

- Co się stało?

- Ja... po prostu... - zająknęła się, zupełnie nie wiedząc jak zacząć. Postawiła na mówienie bez ogródek. - Nie uważasz, że to wszystko dzieje się trochę zbyt szybko?

Dla potwierdzenia słów zatoczyła ręką koło, wskazując także na siebie i jego.

- Wiem jakie masz zdanie na ten temat, ale prawda jest taka, że jesteśmy razem zaledwie od pięciu dni. A co jak...

- Oddasz mi się, a ja cię zostawię? - Dokończył za nią, doskonale odgadując jej lęki. W jego głosie słychać było jedynie ciepło oraz troskę. Nie wyłapała zdenerwowanej nuty, której kategorycznie się spodziewała.

Pamiętała dobrze jak zareagował Seamus, kiedy mu odmówiła.

Odważyła się spojrzeć mu w oczy, ale nie odpowiedziała.

Dłoń Blaise'a powędrowała od jej skroni, przez policzek, kończąc na zaciśniętych w cienką kreskę ustach. Ten gest był tak przepełniony ciepłem i miłością, że aż zachciało jej się płakać ze szczęścia.

- Nie musisz się o to bać – zapewnił, nie pozwalając jej odwrócić wzroku. - Nie musisz także się śpieszyć. Wszystko, co ci mówiłem to prawda. Kocham cię.

Uśmiechnęła się do niego, a wszystkie zmartwienia w jednej chwili wyparowały.

- Ja ciebie też.

Była szczęśliwa. Naprawdę, bardzo szczęśliwa, po raz pierwszy od dłuższego czasu.

Spojrzała mu prosto w oczy, pochylając się by połączyć ich usta w krótkim, ale namiętnym pocałunku, po czym ułożyła się wygodnie na jego torsie.

Zanim zasnęła, zobaczyła przed oczami twarz Hermiony. Miała nadzieję, że i ona wreszcie znajdzie swoje szczęście.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- No i co tam u ciebie, moja piękna? - zapytał Pierre, przysiadając się na wygodnej kanapie.

Znajdowali się w prywatnym pokoju Hermiony na drugim piętrze. Był bardzo jasny, a perłowe ściany stwarzały wrażenie przestronności. Wielkością nie dorównywał jej sypialni w Hogwarcie, jednak musiała przyznać, że urządzony był bardzo wygodnie.

Duża rozkładana kanapa oraz fotel w odcieniu jasnego brązu, niewielki stolik, biurko, szafa, lustro... Ale tym, co najbardziej chwyciło ją za serce było wielkie okno, z wydłużonym parapetem, na którym piętrzyły się stosy poduszek.

Zawsze marzyła o czymś takim. Było to idealne miejsce do przemyśleń, relaksu, czytania książek...

Na prawo od okna znajdowały się drzwi, które w zależności od życzenia, prowadziły do jednego z trzech pokoi – Dracona, Rabielle lub Pierre'a.

Beauxbatons różniło się od Hogwartu niemal jak ogień i woda.

Spodziewała się tego już po samym widoku przepięknego zamku, jednak i tak nie potrafiła wyjść ze zdziwienia.

Tutaj każdy z uczniów miał osobny pokój, chyba że życzył sobie inaczej. Wszyscy nosili zwiewne, jedwabne stroje, bardzo podobne do tych, które zaprezentowali w czasie Turnieju Trójmagicznego, tylko mniej falbaniaste.

Nauka w Akademii Beauxbatons urozmaicona była o wiele zajęć artystycznych, takich jak taniec, gimnastyka, śpiew... Uczniowie byli zobowiązani uczęszczać na wszystkie przedmioty do czwartego roku nauki i dopiero od piątego mieli możliwość wybrania konkretnej specjalizacji.

Do tego zauważyła naprawdę dużą dyscyplinę, zwłaszcza w stosunku do Madame Maxime – tutejszej dyrektorki.

Kobieta przywitała ich naprawdę bardzo miło, jednak dała jasno do zrozumienia, że wymaga tych samych manier, szacunku oraz zachowania, które cechowały jej uczniów.

No cóż. Jaki kraj taki obyczaj.

- Żyję – wzruszyła ramionami, uśmiechając się do niego delikatnie. - Raz jest dobrze, raz nie. Takie życie.

Miała na myśli Malfoya, jednak nie musiała mówić tego głośno. Wiedziała, że Pierre rozumie. Zawsze rozumiał.

Rozdzielili się z Malfoyem i Rabielle zaraz po kolacji powitalnej. Nie wiedziała czy tak się podzielili wcześniej, czy było to czysto spontaniczne, jednak nie martwiła się o Draco.

Rabielle była zbyt zauroczona Ronem, co potwierdzało każde jej słowo. Po wstępnych grzecznościach niemal zasypała ją pytaniami na temat rudzielca.

Słodkie.

- Dziękuję za prezent na święta – powiedział Pierre, pokazując na ubrany sweterek.

Hermiona dopiero teraz go rozpoznała. Zarumieniła się i sięgnęła po wisiorek spoczywający pod koszulką.

- Ja dziękuję bardziej. Twój jest ładniejszy.

Tak jak sądziła, na widok założonego przez nią prezentu, w jego oczach rozbłysły radosne iskierki.

Podniósł nogi na kanapę, kucając zupełnie jakby przygotowywał się do skoku.

Sięgnął dłonią po amorka i złapał go delikatnie.

- Zadziałał?

- Słucham? - Zmarszczyła brwi. O co mu chodziło?

- Czyli nie... - opuścił ręce w dziwnym odruchu. - Nosiłaś go cały czas?

- Ee.. Szczerze to nie. Miałam go ubranego na Sylwestra, a później ściągnęłam...

- A to w porządku. Jeszcze nie wszystko stracone. - Powiedział zagadkowym tonem, po czym wstał po herbatę.

Hermiona obróciła się za nim, opierając brodę o oparcie kanapy.

- Pierre, wytłumaczysz mi wreszcie o co chodzi?

- Z wisiorkiem?

- To i co się dzieje między tobą i Rabielle, też. 

Cały czas miała w głowie dzisiejszy dzień, gdy całkowicie się ignorowali. Zupełnie jak podczas pobytu w Hogwarcie. Było to, co najmniej, dziwne.

Francuz wrócił, podając jej gorący kubek.

- Wisiorek jest zaczarowany. Kiedy poczuje na sobie dotyk jednocześnie dwóch zakochanych w sobie  osób, zacznie świecić jasnym blaskiem.

- I pewnie dałeś mi go w jakimś konkretnym celu, prawda? - Widząc jego minę wiedziała, że trafiła w samo sedno.

Pierre wstał z kanapy, patrząc ostentacyjnie na zegarek.

- Już późno, a jutro czeka nas długi dzień. Lepiej się wyśpij Mon Coeur*.

Dał jej buziaka w czoło, po czym zniknął za wewnętrznymi drzwiami. Całość trwała zaledwie ułamek sekundy.

Hermiona opadła ze zrezygnowaniem na kanapę, ściskając w dłoniach ciepły kubek.

Miała wrażenie, że tajemnice, które ją otaczają, już nigdy się nie skończą.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Nie obchodzi mnie co ty myśli! Tak jest w program i ja mam zamiar się tego trzymaci! – piekliła się Rabielle, sztyletując Pierre'a wzrokiem.

Od dwóch godzin przechadzali się po zamku, oglądając każdy jego zakątek. Rabielle wykładała im historię Beauxbatons, drażniona co chwila, przez wtrącającego się Pierre'a.

Byli jak pies z kotem. Całkowicie różni i całkowicie się nieznoszący.

- Ale nie widzisz, że wcale ich nie interesuje, że kiedyś była tu siedziba Królowej Matki wili, a twoja praprapraprapababka była jej służącą. Naprawdę, mogłabyś sobie darować tę gadkę.

Pierre założył ręce na piersi, patrząc na czerwoną ze złości Rabielle wyzywającym wzrokiem.

Malfoy zdusił śmiech, chowając się za plecami Hermiony, a ona sama patrzyła ze zdezorientowaniem to na jedno to na drugie ich przewodników.

Zapowiadało się, że dziś dadzą sobie spokój z bezsensownymi kłótniami.

Przy śniadaniu, zachowywali się całkiem przyzwoicie, czyli po prostu nie zwracali na siebie uwagi.

Kiedy jednak ruszyli na wycieczkę krajoznawczą po zamku, wszystko wróciło do normy.

Uczniowie Beauxbatons, mijający ich na korytarzach, zupełnie nie zwracali na nich uwagi, jakby było to na porządku dziennym.

- Dobra. Stop. - Hermiona odezwała się swoim nieznoszącym sprzeciwu głosem. Nikt nie potrafił mu się oprzeć, dlatego też dwójka Francuzów, a do tego także Malfoy spojrzeli na nią z wyczekiwaniem.

- Możecie nam wreszcie wytłumaczyć o co wam, do cholery jasnej, chodzi?

Mierzyła ich spojrzeniem, zakładając ręce na piersi.

Swoją postawą oraz tonem przypominała McGonagall. I nie był to komplement.

Draco skopiował jej postawę, kiwając głową na znak aprobaty. W jego szarych oczach błysnęło zaciekawienie.

Francuzi mierzyli się spojrzeniami dłuższą chwilę, zupełnie jakby komunikowali się bez użycia słów. Dopiero po dłuższej chwili odwrócili się na pięcie i ruszyli dalej, w stronę wielkich drzwi przed nimi.

Hermiona podniosła ręce do nieba w geście irytacji, po czym wymieniwszy z Malfoyem porozumiewawcze spojrzenie, ruszyła za nimi.

- Nie wierzę. Normalnie nie wierzę...

- Uspokój się, Granger – szepnął Malfoy, łapiąc ją za łokieć. Przez jej ciało przeszedł silny dreszcz. - Przywiozłem trochę Ognistej. Zaprosimy ich dziś wieczorem.

Dziewczyna spojrzała na niego, uśmiechając się przebiegle, niczym rasowa Ślizgonka. Nie zauważyła zdziwienia, które wymalowało się na twarzy blondasa. Nie dostrzegła zafascynowania, a także czułości, które wręcz emanowały z jego oczu. Nie widziała tego, ponieważ w tym samym momencie została pociągnięta przez Pierre'a w stronę drzwi.

- Witajcie w naszej kuchni – powiedział, rozkładając ręce, jakby pokazywał im co najmniej salę tronową mugolskiej królowej, Marii Antoniny.

Rabielle stała z boku, patrząc w ścianę z naburmuszoną miną.

Hermiona rozejrzała się po pomieszczeniu, czując jak jej szczęka zjeżdża w dół.

Wiele razy odwiedzała kuchnię w Hogwarcie. Głównie po to, żeby odwiedzać Skrzaty... których tutaj nigdzie nie znalazła.

Góry naczyń leżące w ogromnym zlewie, zmywały się samoczynnie, a następnie wycierały w ścierkę. Co chwila podnosił się nowy talerz, sztućce, garnki...

Obok, na blacie z jasnego drewna, same kroiły się warzywa.

Chochla sama mieszała gotującą się na kuchence zupę.

Zafascynowana obróciła się w stronę Malfoya i widziała, że jest równie zdziwiony co ona.

Wymienili spojrzenia, wchodząc głębiej.

Białe ściany pokrywały rysunki nimf chowających się między drzewami. Wielkie żyrandole oświetlały pomieszczenie.

Kuchnia była naprawdę na miarę królewską.

- Kto wam podaje jedzenie? - zapytał Draco, obserwując nóż wiszący w powietrzu i obierający ziemniaka.

- Kuchnia – odpowiedział Pierre, widocznie zadowolony z wrażenia, jakie na nich zrobił.

Hermiona zmarszczyła brwi, przesuwając dłonią w miejscu, w którym teoretycznie powinna znajdować się ręka, trzymająca nóż. Nie trafiła na nic.

- Tak jest od zawsze – odezwała się Rabielle, nieco łagodniejszy tonem. - To jakaś bardzo stara magia, rzucona na cali to pomieszczenie oraz sprzęty. Kuchnia jakby żyje własnym życi. -Wzruszyła ramionami, obserwując jajka rozbijające się na patelnię. - Legenda mówi, że we dworzi była kucharka. Bardzo zdolni i pełni pomysły. Uwielbiała swoi prac ponad wszystko i starała się zarazici tym entuzjazm wszystki dookoła. Sprowadziła ludzi do pomoc, którzy trwali przy niej dni i noc, zakochując się w tym zajęci równi mocno co ona. Ich główny cel było wykarmieni wszystki, przebywający w zamku. Jednak pewnego dnia zjawił się człowiek, zli i okrutni, który za wszelką cenę chciał przejąci Château de la Belle**. Królowa Matka wili, zamknął w jednej z wieżi, a ludzi zamknięte w kuchni... podpalił. Mówi się, że ich wierni dusze wchłonęli się we wszystko co znajduji się w kuchni, kontynuując swoji zadania aż do dziś.

- Łał – wymruczał Draco. Był naprawdę zafascynowany. Nawet nie zauważył, kiedy podszedł do Hermiony, która oparła się głową o jego tors.

- No, Rabielle. Wystarczy tego dobrego! - zawołał Pierre, na co Malfoy i Hermiona wzdrygnęli się ostentacyjnie, patrząc na siebie ze zdziwieniem. W oczach Campbella błyskały dziwne iskierki. - Czas wracać. Wieczorem...

- Wieczorem zapraszamy do nas... to znaczy do mojego pokoju. - Przerwał mu Draco, uśmiechając się przebiegle. - Przywiozłem trochę Whiskey.

- Super – uśmiechnęła się Rabielle, wysuwając przed Pierre'a. - Umówieni.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco poprosił Hermionę, żeby od razu udała się z nim do jego pokoju. Była zdziwiona, ale nie protestowała.

Czuła w głębi serca, że pragnie być przy nim, a to uczucie potęgowało się z każdą chwilą. Momentami miała wrażenie, że nie wytrzyma bez niego ani sekundy dłużej.

Przeszło jej przez myśl, że już kiedyś coś podobnego czuła...

Draco wszedł do pomieszczenia, od razu opadając na kanapę. Obserwowała go, chłonąc kolor jego włosów, rysy twarzy, odcień skóry... i nie wiedziała, że on robi dokładnie to samo, kamuflując się na pół przymkniętymi powiekami.

Nie wiedzieli, bo nie mogli wiedzieć, że obydwoje odczuwali ten sam, niewytłumaczalny żar palący ich od środka. Niewytłumaczalny?

Prawda jest taka, że czuli się tak za każdym razem, gdy przebywali w swojej obecności. Z tą jedną różnicą, że teraz... teraz było to jakby zwielokrotnione.

- Długo będziesz mi się tak przyglądać, czy może podejdziesz i usiądziesz? - zapytał Malfoy, układając się wygodniej.

Hermiona spłonęła ognistym rumieńcem, jednak podeszła do stojącego obok kanapy fotela.

- Nie do końca o to mi chodziło, ale...

Podniósł się do pozycji siedzącej, kładąc głowę na oparciu. Jego twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od niej, a w oczach widać było wewnętrzną walkę.

Nie do końca mając świadomość tego co robi, uniósł jedną dłoń i złapał za kosmyk, który opadł jej na twarz. Niby przez przypadek musnął jej delikatną skórę, czując na ciele przyjemne dreszcze.

Dlaczego nie może nad sobą zapanować?

Nie wiedział i w tym momencie raczej nie chciał się dowiedzieć.

Teraz myślał tylko o tym, żeby wstać i ją pocałować.

A ona? Patrzyła w jego stalowoszare oczy, powtarzając raz po raz pocałuj mnie ty kretynie...

i zastanawiając, gdzie się podziała jej siła woli.

Zbliżyli się do siebie, zmniejszając odległość między nimi do całkowitego minimum. Ich usta dzieliły milimetry, a zmysły upajał cudowny zapach drugiej osoby. Pragnęli się, jak nigdy wcześniej. Była dla niego zakazanym owocem, najsłodszym ze wszystkich. On był dla niej całym światem.

Pocałunek był rzeczą nieuniknioną... i z pewnością by do niego doszło, gdyby nie nagłe pojawienie się Francuzów.

Para odskoczyła od siebie jak oparzona. Hermiona oblała się rumieńcem i kątem oka zauważyła ten dziwny błysk w oczach Pierre'a.

Zmarszczyła brwi.

- No nareszci. - Wyłoniła się zza niego Rabielle, niosąc naręcze skaczących chrupek, czekoladowych żab i różnego rodzaju innych słodyczy. - W kuchni kończi się zapas.

Przeszła przez pomieszczenie, zupełnie nie zwracając uwagi na panującą w nim dziwną atmosferę.

Hermiona nerwowo założyła włosy za ucho, a Draco z braku lepszych pomysłów, ruszył w stronę barku.

- To ja tego... wyciągnę whiskey.

Miał ochotę palnąć się w łeb. Od kiedy tak się zachowywał? Zawsze wiedział co powiedzieć, nigdy niczego się nie wstydził. Co się do cholery działo?

Zakochałeś się, blondasku...

Wrr...

*

Siedzieli przy stole, zajadając przekąski i otwierając kolejną butelkę, tym razem drogiego magicznego wina, pędzonego w specjalnej piwnicy pani Levittoux.

Humory jak najbardziej dopisywały, a osobowości robiły się coraz odważniejsze.

Hermiona i Draco siedzieli obok siebie, raz po raz muskając się ramieniem, dłonią bądź kolanem.

Pragnęli swojej obecności bardziej niż kiedykolwiek.

Kilka razy tak zapatrzyli się w swoje  oczy, że do porządku doprowadziło ich dopiero głośne chrząknięcie Rabielle.

Nie widzieli wściekłego spojrzenia, które posyłała Pierre'owi. Widzieli tylko siebie.

Kiedy pochylili się i połączyli usta w długim, namiętnym pocałunku, Rabielle nie wytrzymała. Poderwała się z miejsca, wściekła jak osa.

- Możesz wreszci przestaci?! - Wydarła się z furią. O dziwo, słowa wcale nie były skierowane ani do Hermiony, ani do Draco. Piękna Francuzka wydzierała się na Pierre'a. - Dobrze wie, że to wcale nie zabawa!

Para jakby oprzytomniała trochę, lekko mętnym wzrokiem wpatrując się w rozgrywającą przed nimi scenę.

- Mam już tego dosyci, słyszy? Nie masz prawa robić tego! Przecież to oszustwo...

- Oszustwo? - Pierre prychnął, odwracając się w jej stronę. - Dobrze wiesz, że gdybym nie był pewny, to wcale bym nie ingerował.

- Pewni? Pewni?! Czy ty byli kiedykolwiek co pewni?!

Rabielle była tak wściekła, że jej włosy naelektryzowały się wokół głowy, a twarz nieco wydłużyła. Zaczynała wychodzić z niej druga natura wili.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie ze zdziwieniem.

- Ee... Możecie wytłumaczyć o co właściwie chodzi?- Hermiona spojrzała na nich niepewnie, jakby bała się, że cała wściekłość zaraz przekieruje się na nią.

Rabielle spojrzała na nią ze złością, jednak Hermiona instynktownie czuła, że nie na nią jest zła.

Wskazała palcem Pierre'a i odezwała się roztrzęsionym głosem.

- Manipuluji was! Nic co robici nie jest od was! To kłamstwa!

Para spojrzała na siebie ze zdziwieniem.

- Wybacz, ale nie rozumiem...

- Nie słuchaj jej, kłamie.

- Kłami? KŁAMI?! To nie pierszi raz!

Pierre pokiwał głową i skupił spojrzenie na oczach Hermiony. Malfoy stojący z boku, kręcił się niespokojnie, patrząc na wszystkich po kolei.

- Tak, to nie jest pierwszy raz. Ale tym razem naprawdę WIEM co robię. Wiem też, że to jest słuszne...

Rabielle prychnęła jak rozjuszona kotka.

- To samo mówil przy Marion i Darren! A później zranił moji kuzynka! - Obróciła się znów w stronę Hermiony, patrząc w oczy raz jej raz Draconowi. - Obiecał ich zbliżyci. Mówił, że pasuji do siebi, że głęboko w środku kochaji... Robił to samo co wam, a później byli cierpienie. A ze mną? Kochałam Francis! Pierre dał mi nadzieji... a późnij sam go zabrał, dla siebi...

Dziewczyna usiadła bezwładnie na fotelu, ukrywając twarz w dłoniach.

- Ja mogę pomóc, mogę zbliżyć, jednak nie mogę zagwarantować uczucia! Mam przeczucia, ale nie zawsze się sprawdzają. Co do Francisa... nie moja wina, że okazał się gejem.

- Mogli to wykryci!

- Ja... - Pierre też usiadł, załamując ręce. Widać, że było mu żal. - Myślę, że to wyszło dopiero później. Nie miałem jak tego wykryć. Nie mogłem nic z tym zrobić...

Hermiona wyglądała jakby jej oczy miały nagle wyskoczyć z orbit, a ona sama zemdleć.

Draco był równie zdezorientowany, ale zdołał wziąć się w garść.

- Co robił? Jakie przeczucia? Co za zbliżenia? O CO TU, DO CHOLERY CHODZI?!

Wszyscy spojrzeli na Malfoya, każdy z innym wyrazem twarzy.

Pierre westchnął, po czym spojrzał mu prosto w oczy.

- Jestem Filscupidon***.

- Że CO?!

- W dosłownym tłumaczeniu, znaczy to tyle co „Syn Kupidyna”. Tak nazywa się takich ludzi jak ja. Jesteśmy jego potomkami.

- Potomkami kogo? - zapytał głupio Malfoy, patrząc na niego nic nierozumiejącym wzrokiem.

- Kupidyna.

W pomieszczeniu zapadła głęboka, ciężka cisza, przerywana jedynie przyspieszonym biciem serc oraz głuchym szlochem Rabielle.

- Rabielle mówiła, że nami manipulujesz – odezwała się Hermiona cichym, zranionym głosem. - Że nic, co dzieje się między nami – spojrzała kątem oka na Draco – nie jest szczere...

- To nie do końca prawda...

- Nie do końca?

Żądała wyjaśnień. Zarówno ona, jak i Draco. Nikt nie lubił, gdy bawiono się jego kosztem.

- U was jest inaczej. Od kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, wiedziałem, że coś się między wami dzieje. Czułem, że nie jesteście sobie obojętni, ale nie macie tyle odwagi, żeby się do siebie zbliżyć, więc wam pomogłem.

- Jak długo to trwa? - zapytała Hermiona, czując, że głos za chwile odmówi jej posłuszeństwa.

Odpowiedziała jej cisza.

- ILE?

- Właściwie to od samego początku.

Hermiona opadła na kanapę, zakrywając twarz w dłoniach w ten sam sposób co Rabielle.

Malfoy zrobił krok do przodu. Z jego twarzy emanowała wściekłość.

- Miałeś rację, mówiąc, że między nami coś było. Wiesz co to? Wieloletnia nienawiść – wycedził przez zęby, przymykając gniewnie oczy. - Zaczęliśmy się akceptować, to prawda. Nie oznaczało to jednak, że miałeś prawo zmuszać nas do tych wszystkich rzeczy!

Wściekłość przeszła w inny, niezbyt przyjemny wyraz. Gdyby Hermiona go zobaczyła, z pewnością złamałby jej serce. A może nie? Przecież to wszystko było tylko mistyfikacją, prawda?

- Do niczego was nie zmuszałem. Nie muszę i nie potrafię! Mogę tylko wzmocnić wasze emocje i uczucia. Mogę dodać wam odwagi. Nie mam jednak wpływu na to, co robicie!

- Wyjdź. - Głos Hermiony był mocny i pewny.

- Proszę? - Pierre miał taką minę, jakby dostał na gwiazdkę róg buchorożca.

- To, co słyszałeś. - Uniosła głowę, a na jej twarzy nie widać było ani śladu załamania. Była wściekła. - Nie chcę na ciebie patrzeć. Wyjdź.

Wiedziała, że nie rozwiąże to sytuacji. Była na niego skazana jeszcze przez kolejne pięć dni. Na ten moment jednak nie mogła znieść ani jego widoku, ani obecności. Głupia myślała, że się przyjaźnią...

- Słyszałeś Granger. Idź sobie. - Draco stanął w pozycji obronnej, splatając ręce na piersi.

Pierre spojrzał najpierw na jedno, później na drugie, po czym ze zrezygnowaniem podniósł się z miejsca i zniknął za drzwiami. Rabielle zrobiła to samo chwilę później, bąkając na pożegnanie ciche „cześć”.

Zostali sami.

Hermiona wstała powoli, bojąc się spojrzeć w jego stronę. Wiedziała, że jest pod wpływem dziwnej magii Pierre'a, a mimo to nie potrafiła opanować bólu serca i uczucia żalu, które je rozsadzało.

- Dobranoc – wyszeptała, mijając go. Nie potrafiła unieść wzroku.

- Granger...?

Odwróciła się powoli, zaglądając jedynie kątem oka.

- Tak?

Zawahał się na moment, jakby chciał powiedzieć coś zupełnie innego, jednak wzruszył ramionami.

- Dobranoc.

Skinęła głową i ruszyła w stronę środkowych drzwi. W stronę łóżka i bezgranicznej rozpaczy.

Była w rozsypce.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

* Moje serce

**Zamek Piękności

***Nazwa i cała reszta wymyślona przeze mnie