ROZDZIAŁ XXXI (+18)

ROZDZIAŁ XXXI

 

Don’t wanna say your love is a waiting game

Banks „Waiting Game”

 

Mimo początkowych zgrzytów, Blaise i Ronald zupełnie nie zwracali na siebie uwagi. Jakimś cudem udawało im się koegzystować bez wściekłych spojrzeń czy niewybrednych komentarzy. Prawda jest taka, że zarówno jeden, jak i drugi byli całkowicie pochłonięci cudami, które pokazywał im specjalnie wynajęty przewodnik. Zresztą, nie tylko oni. Dosłownie każdy z towarzystwa otwierał szeroko oczy, oglądając dziedzictwo czarodziejów. Średniowieczne lochy ze szczątkami czarownic i czarodziejów, Francuskie Ministerstwo Magii, czarodziejskie „ZOO” z tak ogromną ilością oraz rodzajem magicznych zwierząt, że szczęki same lądowały na posadzce. O dziwo, z ogromnym zainteresowaniem oglądali także wystawę największego na świecie, czarodziejskiego Muzeum. Znalazły się tam między innymi pierwsze na świecie różdżki, stare kodeksy, największy na świecie kocioł czy kończyny mitycznych, niebezpiecznych stworzeń. Na widok odciętej głowy Meduzy, z wciąż wijącymi się na jej głowie wężami, większość dziewczyn uciekła z krzykiem.

 

Pierwsze trzy dni minęły z zawrotną prędkością, dostarczając każdemu z uczestników projektu wiele wrażeń i nowej wiedzy.

Wieczorami padali zmęczeni jak muchy, albo pili do późna, kładąc się w stanie wysokiej nietrzeźwości. Dzięki temu, lęk Hermiony przed dzieleniem łóżka z niebotycznie przystojnym chłopakiem, którego kochała miłością głęboką i beznadziejną, zmniejszył się niemal do całkowitego minimum.

 

*

 

Wyciągnęła się na łóżku, jak co wieczór wpatrując w sufit i czekając, aż Malfoy przyjdzie się położyć. Dziwną ironią losu, nie chciała z nim spać, a teraz nie potrafiła bez niego zasnąć.

Dzisiejszy dzień był naprawdę wyczerpujący, a kolejne wcale nie zapowiadały się lepiej. W końcu od jutra zaczynają zwiedzać niemagiczny Paryż.
Mimo, że znała to miasto na pamięć, już nie mogła doczekać się kolejnego dnia. Wiedziała, że stolica Francji zrobi naprawdę duże wrażenie na Malfoyu, a bardzo chciała zobaczyć zachwyt na jego twarzy.

Nagle usłyszała, że drzwi do sypialni otwierają się delikatnie, a chwilę później druga połowa łóżka ugięła się pod ciężarem ludzkiego ciała.

Jak codziennie, zamknęła oczy i zacisnęła dłonie w pięści. Zapach, który wydzielała skóra Ślizgona, mącił jej w głowie, z jednej strony sprowadzając spokój, ale z drugiej... różnorodne pragnienia. Najlepszy, a może najgorszy (?) był fakt, że chłopak ani razu jej nie dotknął. Przed wyjazdem całowali się namiętnie, z trudem opanowując własne emocje, a teraz, gdy śpią ramię w ramię, nic się nie dzieje...

Zganiła się w środku, za głupie myślenie. Sama tak naprawdę nie wiedziała czego chce i było to bardzo frustrujące. Nieświadomie wykrzywiła usta w geście niezadowolenia, dając tym samym wyraz własnej frustracji. Jakie było jej zdziwienie, gdy poczuła na policzku dotyk czyichś palców!

Jak na zawołanie skamieniała, pozwalając by dłoń delikatnie głaskała jej skórę, odgarniając zbłąkane kosmyki z czoła.

Czuła się zdezorientowana i oszołomiona. Doskonale znała ten dotyk, a zapachu, który roztaczał się wokół niej, nie mogła pomylić z żadnym innym. Czuła jak jej serce gwałtownie przyspiesza, a twarz instynktownie wtula się w męską dłoń. Nie mogąc się powstrzymać, otworzyła oczy.

- Myślałem, że śpisz – powiedział Malfoy swobodnym głosem. Był do połowy przykryty pierzyną tak, że jego naga klatka piersiowa prezentowała się w całej swojej okazałości. Oparł głowę na ręce, przyglądając się jej z lekkim uśmiechem. Nie zabrał dłoni z policzka dziewczyny, jednak przestał go gładzić.

- Bo spałam – odpowiedziała, patrząc prosto w jego stalowoszare tęczówki. Czuła jak hipnotyzowały ją coraz bardziej i bardziej...

Chłopak przysunął się bliżej tak, że teraz dzieliły ich zaledwie milimetry.

- To czemu nie śpisz dalej? - zapytał zmysłowo, wpatrując się w jej oczy. Kiedy jego ciepły oddech musnął jej spragnione wargi poczuła, że zaraz nie wytrzyma. Nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo na nią działa... albo zdawał bardzo dobrze i robił to wszystko specjalnie.

Przymknęła na moment powieki i wstrzymała oddech. Nie może przecież okazać słabości.

Odnalazła w sobie ostatki silnej woli, a następnie nałożyła na usta najbardziej sarkastyczny uśmieszek na jaki było ją w tej sytuacji stać.

Uniosła się nieco na ramieniu, zmniejszając dystans między nimi jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe.

- Bo ktoś mnie obudził. Wyobrażasz sobie?

Malfoy odsunął się odrobinę, a na jego twarzy przez sekundę malowało się zdziwienie. Zniknęło jednak równie szybko jak się pojawiło, a zamiast niego znów zagościł uśmiech, tym razem szczery.

- Który to? Zaraz potraktuję go drętwotą- zażartował, rozglądając się po pokoju z udawanym zaciekawieniem.

Hermiona chcąc nie chcąc, parsknęła śmiechem i klepnęła go lekko w ramię. Po chwili jednak dotarło do niej, że właśnie dała pokaz przyjacielskiego zachowania... czyli takiego, jakiego za wszelką cenę chciała uniknąć.

W jednym momencie posmutniała, a z jej ust wydobyło się krótkie westchnienie.

Nie patrząc więcej na Draco, który w tym samym momencie rzucił jej zdezorientowane spojrzenie, odwróciła się w drugą stronę i przykryła po samą szyję.

Gdzieś głęboko, jakiś wredny głosik mówił jej, że zachowuje się jak mała, obrażona dziewczynka, lecz po raz kolejny nie miała na to żadnego wpływu. Rozum dawał jej masę dobrych rad, a serce zagłuszało ten wywód po tysiąckroć.

Po kilku minutach poczuła, że zaczyna na nowo odpływać. Ostatnim co zapamiętała, to silna męska ręka, obejmująca ją w pasie oraz wszechogarniające szczęście.

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Ginny leżała z głową na torsie Blaise'a, a jej palce bezwiednie bawiły się maleńkimi włoskami pokrywającymi jego klatkę piersiową. Czuła się szczęśliwa, spełniona i wyspana, mimo że tej nocy nie zaznała zbyt wiele snu.

Miała cudownego chłopaka... mężczyznę, z którym właśnie teraz przeżywała wyjazd swojego życia. Ponad to, kochała go najbardziej na świecie. Czy trzeba czegoś więcej do szczęścia?

Wsłuchała się w równomierne bicie jego serca, odruchowo przymykając powieki. Gdzieś w zakamarkach jej podświadomości tłukła się jakaś złośliwa istotka, krzycząc, że czas już wstawać... ale było jej tak dobrze!

Po kolejnych pięciu minutach jej sumienie tak bardzo dawało się we znaki, że skrzywiona podniosła się ze wspaniałej „poduszki”. Kiedy spojrzała na spokojną twarz Blaise'a, uśmiech na nowo wrócił na jej usta i bez wahania pochyliła się, by pocałować go w usta.

Zrobiła to najdelikatniej jak potrafiła. Miała ochotę przedłużyć jego pobudkę, jednak już po chwili usłyszała ciche mruknięcie, od którego przeszył ją przyjemny dreszcz.

Sekundę później leżała plecami na poduszce, a nad nią pochylał się całkowicie rozbudzony Ślizgon. Jak on to robił, że zawsze był pełen energii?

- Witaj, Wiewióreczko – powiedział, muskając jej nos swoim, jednak uciekając kiedy próbowała go pocałować.

Skrzywiła się słodko, na co roześmiał się i położył na boku tuż przy niej. Zaczął bawić się ramiączkiem jej cieniutkiej piżamki, z zadowoleniem obserwując kwiecisty rumieniec wypływający na jej policzki.

- Musimy się zbierać, wiesz? - Zapytała, przymykając powieki, kiedy musnął dłonią jej szyję.

- Naprawdę?

Nie musiała otwierać oczu. Doskonale potrafiła wyobrazić sobie jego teraźniejszy wyraz twarzy – lekko uniesione brwi i zalotny uśmiech. Kwintesencja Blaise'a.

- Mhm – mruknęła, odchylając się lekko by dać mu lepszy dostęp. - Dzisiaj mamy zwiedzać Luwr.

Poczuła jego usta w miejscu, gdzie przed chwilą znajdowała się jego dłoń. Po raz kolejny przeszedł ją dreszcz.

- Mówię serio.

- Serio? - zapytał, podnosząc się i patrząc jej prosto w oczy.

- Serio, serio – uniosła się do pozycji siedzącej, starając nieco ochłonąć. - A teraz może wstaniemy? Nie chciałabym się spóźnić.

Wstała, z zamiarem udania się do łazienki, jednak w połowie drogi poczuła, jak silne ramiona otaczają ją w pasie. Mimowolnie uśmiechnęła się do siebie. Te gesty były naprawdę cudowne.

- Nie idźmy – wyszeptał jej do ucha, na co momentalnie skamieniała.

- Co?

- Nie idźmy.

- Słyszałam – żachnęła się, nie zwracając uwagi na jego pełną niezrozumienia minę. - Czemu mielibyśmy nie iść?

Obrócił ją przodem do siebie i odsunął na wyciągnięcie ręki.

- Bo można robić różne, inne, lepsze rzeczy – powiedział, patrząc uważnie na jej reakcję.

Ginny już chciała odpowiedzieć, jednak ugryzła się w język. Jej żądna przygód natura, po raz kolejny brała górę.

Widząc, że jest na dobrej drodze do wygranej, uśmiechnął się pewnie i pociągnął ją z powrotem w stronę łóżka.

Ginevra widząc co kombinuje, w tym momencie postanowiła posłuchać głosu rozsądku i zaparła się nogami, nie ruszając z miejsca.

- Zaraz. Co masz na myśli mówiąc „inne, lepsze rzeczy”?

Blaise spojrzał na łóżko, a następnie na nią, lecz kiedy zobaczył jedną brew dziewczyny podnoszącą się do góry i ręce założone na piersi w czysto obronnym geście, spasował.

- Na przykład – zaczął, podchodząc znów blisko niej – zabieram cię na rejs po Sekwanie i na obiad.

Ginny poczuła jak jej szczęka opada nieco w dół. Czyżby właśnie zaprosił ją na randkę?

Nagle przed oczami pojawiła się jej Hermiona oraz wydarzenie z pierwszego dnia wyjazdu. Nie chciała więcej stwarzać jej problemów.

Niepewnie przygryzła wargę.

- No nie wiem... - po chwili zastanowienia, postanowiła spojrzeć mu w oczy – Przecież mieliśmy nakaz bycia na każdej wycieczce.

- Spokojnie – powiedział, łapiąc ją za ramiona i racząc cudownym uśmiechem. - Nikt nawet nie zauważy, że nas nie ma.

Spojrzała na niego z powątpiewaniem w oczach, jednak ciekawość i chęć spędzenia z nim dnia sam na sam zwyciężyła.

- To za ile mam być gotowa? - na widok uśmiechu zadowolenia, który rozświetlił jego twarz, wszystkie pozostałe wątpliwości zniknęły całkowicie.

- Później. - Złapał ją za dłoń i pociągnął z powrotem w stronę łóżka. - Na razie mamy inne rzeczy do roboty.

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

- Ale ja cieszę, że nie ja muszę być przewodniki – westchnęła Rabielle, opierając się o Ronalda. Od samego rana zwiedzali mugolski Paryż, a i tak jedyne co zdążyli zobaczyć to Katedra Notre Dame oraz Luwr, i to nie w całości.

- Uwierz mi, ja też – powiedział Pierre, obserwując Rene, który właśnie z ogromną uwagą przyglądał się Kodeksowi Hammurabiego. Rabielle uśmiechnęła się leciutko pod nosem, lecz nie było w tym nic z dawnej ironii czy złośliwości. Stosunki między nimi już dawno uległy zmianie, co bardzo cieszyło Hermionę. Dwójka Francuzów zmieniła się nie do poznania, za sprawą swoich drugich połówek. Jeżeli chodzi o Rabielle i Ronalda, działało to oczywiście w obydwie strony.

- Nuda, nuda, nuda, nuda... - marudził Malfoy, chodząc tam i z powrotem. Nie mieli żadnego nadzoru, czy przewodnika. Po wstępnej instrukcji o tym, jak poruszać się w tak wielkim miejscu, zostali podzieleni w grupki i mogli się rozejść. Draco zatrzymał się w miejscu, a na jego twarz wypłynął wyraz olśnienia. - Gdzie, na gacie Merlina, są Zabini z Wiewiórą?!

Wszyscy rozejrzeli się dookoła, zdziwieni. Jak przewidział Zabini, nikt nawet nie zauważył ich nieobecności, co było dziwne. Nikt, poza...

Hermiona przewróciła oczami i z głośnym westchnieniem opadła na pobliski, marmurowy murek, robiący za ławkę.

Ginevra przybiegła do niej z samego rana i poprosiła o małe zaklęcia tuszujące ich nieobecność. Nie powiedziała gdzie idą, ani co mają zamiar robić.

Hermiona próbowała protestować, przekonać przyjaciółkę, że jest to zły pomysł, jednak przerwał im Malfoy, a Ruda wykorzystując sytuację po prostu się ulotniła. Hermiona miała nadzieję, że jej przyjaciółka jednak zmądrzeje, jednak gdy nie pojawiła się na zbiórce, chcąc nie chcąc spełniła jej prośbę. Nie chciała by Ginny wpadła w kłopoty, ciągnąc za sobą i ją. A i tak było bardzo prawdopodobne, że ktoś się zorientuje. Tak jak Malfoy w tej właśnie chwili.

Oparła się plecami o ścianę i przymknęła powieki. Głowę powoli zaczął męczyć tępy ból, a ciało zalała fala zniechęcenia.

- Nie wiem gdzie są, ale im  zazdroszczę- powiedziała głośno, ani na moment nie otwierając oczu.

- Co masz na myśli? - usłyszała głos Malfoya tuż przy uchu, jednak dzielnie zatuszowała dreszcz, który przebiegł przez jej ciało.

Obróciła głowę w jego stronę i uniosła powieki. Dopiero wtedy zorientowała się, że jej grupa jest skupiona na jakimś kolejnym eksponacie, a oni zostali sami.

Wzruszyła ramionami i poprawiła zieloną chustkę, zdobiącą jej szyję.

- Nudzi mi się.

Malfoy omal nie zachłysnął się własnym powietrzem. W jego oczach pojawiło się bezgraniczne niedowierzanie, a na ustach błąkał się delikatny uśmieszek.

Miała ochotę roześmiać się w głos na ten widok.

- Czy ja dobrze słyszę? Kujonka- Granger nudzi się zwiedzając coś tak wspaniałego i pełnego wiedzy jak muzeum?

Słysząc ironię w jego głosie, jedynie przewróciła oczami, ale nie potrafiła się nie uśmiechnąć.

Założyła dłonie na piersi i lekko pochyliła się w jego stronę.

- Tak to już jest, kiedy ogląda się to samo, któryś raz z rzędu. Po piątym staje się po prostu nudne.   

W tym momencie wyglądał, jakby ktoś podstawił mu pod nos coś niezbyt przyjemnego. Nie musiał nic mówić, doskonale wyczytała z jego twarzy nieme pytanie: Na cudnego Salazara, dziewczyno, czy twoje życie naprawdę jest aż tak nudne, że musisz pięć razy zwiedzać to samo muzeum?

Po raz kolejny przewróciła oczami, po czym podniosła się z miejsca.

- Czas na nas. Popatrz jak daleko odeszli – wskazała palcem na znikające za ścianą plecy Pierre'a i już miała odejść, kiedy poczuła dłoń, łapiącą za jej palce.

- A może też się urwiemy? - powiedział Draco, a w jego oczach błysnęły wesołe iskierki.

Hermiona spojrzała na niego jak na idiotę.

- Oszalałeś? Przecież wiesz, że musimy być na wszystkich wycieczkach, poza tym...

- Blaise'owi i Wiewiórce się udało – przerwał jej, odwracając przodem do siebie.

- Bo im w tym pomogłam, a poza tym...

- Granger, przestań, bo zaraz oszaleję – powiedział, najwyraźniej już zły i odwrócił się by odejść. - Zero zabawy z tobą. Zero.

Dziewczyna napuszyła się, wypinając dumnie pierś. Że niby co?!

- Uważasz, że jestem nudna?!

Malfoy przystanął, jednak nie odwrócił się. Z pewnością ukrywał uśmieszek satysfakcji, że tak łatwo dała się sprowokować, lecz mało ją to obchodziło.

- Hmm...

- Wcale. Nie. Jestem. Nudna.

- W takim razie ustalone – powiedział z wrednym uśmieszkiem i złapał ją za rękę, ciągnąc w swoją stronę. - Zmywamy się.

 

*

 

Paryż po zmroku jest naprawdę pięknym miejscem. Zwłaszcza zimą, kiedy kolorowe światła z billboardów, okien oraz wystaw sklepowych, mienią się w czystym, białym śniegu.

Hermiona, mimo że znała to miasto niemalże na pamięć, była naprawdę oczarowana otaczającym ją widokiem. Najbardziej jednak podobał jej się fakt, że towarzyszący jej Ślizgon raz po raz ocierał swoją dłonią o jej własną. Miała ochotę ją, spleść ich palce, jednak zabrakło jej odwagi.

Spacerowali tak dłuższy czas, śmiejąc się z ludzi, żartując i rozmawiając. Zachowywali się jak para całkowicie zgranych przyjaciół, a od tej myśli pękało jej serce. Owszem, cieszyła się, jednak już od dawna wiedziała, że to nie jest to czego pragnie. Ale przecież lepsze coś niż nic, prawda?

Cudowne słowa, szkoda tylko, że nie potrafiła przypomnieć sobie od kogo je usłyszała.

- Żartujesz! Naprawdę to zjadł? - zaśmiewała się Hermiona, z niedowierzaniem słuchając opowieści z dzieciństwa Draco i Blaise'a.

- Myślał, że to zwykła żelka. Naprawdę nie wiedziałem, co może się po tym stać...

- I zamienił się w jaszczurkę?

- Bardzo skoczną, pomarańczową jaszczurkę.

Hermiona roześmiała się jeszcze bardziej i pokręciła głową. Ona sama miała wiele przygód, jednak te, które opowiadał jej blondas, przebijały jej własne o całe niebo.

- Wariaci.

Malfoy roześmiał się szczerze i spojrzał na nią z błyskiem w oku.

- Tak. Zawsze byliśmy trochę nienormalni – pokręcił głową, śmiejąc się do swoich wspomnień. - A skoro mowa o wariacjach. Zawsze jesteś taka poważna, przykładna, regulaminowa... Zrobiłaś kiedykolwiek coś szalonego?

- To znaczy? - spojrzała na niego nieco speszona. Wszystkie historie uznane przez nią za anormalne, już mu opowiedziała. O co więc pytał?

- No nie wiem – wzruszył ramionami i przysiadł na futrynie wystawy sklepowej. Właśnie weszli w jakąś mniej ruchliwą uliczkę, zmierzając w nieznanym kierunku. - Może podpaliłaś kiedyś komuś włosy? Albo uciekłaś z domu w środku nocy?

Patrzyła na niego jak na wariata, szukając we wspomnieniach czegoś na kształt tej sytuacji. Jedyne szalone rzeczy jakie przeżyła, były po rozpoczęciu nauki w Hogwarcie i wszystkie nierozłącznie wiązały się z Harrym i Ronaldem.

- Przecież wiesz. Zawsze z Harrym i Ronem coś majstrowaliśmy...

- Nie o to mi chodzi – przerwał jej, kręcąc głową. Po chwili spojrzał jej w oczy tak przenikliwym wzrokiem, że na moment zapomniała jak się oddycha. - Pytam, czy zrobiłaś coś takiego SAMA. Przecież wiem, że te wszystkie rzeczy działy się z inicjatywy Wybrańca albo Rudzielca.

Hermiona zamyśliła się jeszcze na moment, jednak nie musiała daleko szukać. Odpowiedź nasuwała się już od pierwszego momentu- nigdy nie miała takiej sytuacji. Zawsze trzymała się zasad i była bardzo przykładna. Wyłamywała się tylko i wyłącznie ze względu na lojalność i lęk o przyjaciół – nigdy z własnej woli. Spuściła wzrok.

- Tak myślałem. Jesteś po prostu sztywna, Granger.

Spojrzała na niego z oburzeniem w oczach, jednak ze zdziwieniem zobaczyła szczery uśmiech zamiast pogardy, której się spodziewała.

Podniósł się z miejsca i podszedł do niej, zmuszając by spojrzała mu w oczy.

- Ile już razy mówiłem ci, żebyś wyluzowała? - zapytał, chowając jej zbłąkany kosmyk pod czapkę. - Osiwiejesz w końcu.

Hermiona spojrzała na niego i westchnęła bezradnie.

- Nie mogę nic na to poradzić. Tak po prostu zostałam wychowana. Jestem taka od zawsze...

- No właśnie – po raz kolejny jej przerwał. W innej sytuacji z pewnością ostro by go zrugała, jednak nie teraz. Za bardzo interesowało ją to, co ma do powiedzenia. - A nie chciałabyś tego zmienić?

- Zmienić?

- Tak. Zrobić coś... szalonego.

Otworzyła szerzej oczy, zupełnie nie wiedząc co powiedzieć. Ma być szalona? Ale jak?

- Ja...

- Przestań. Sama przed chwilą nie zaprzeczyłaś, że jesteś sztywna. A ja ci mówię, że czas to zmienić.

Mówiąc to, puścił jej ramiona i ruszył w stronę jezdni. Początkowo nie rozumiała co ma zamiar zrobić, jednak kiedy zobaczyła jak rozgląda się ostrożnie, a następnie zatrzymuje na samym środku poczuła, że jej serce tężeje. Jednak było to nic w porównaniu z szokiem, jaki wywołał fakt, że położył się dokładnie w tym samym miejscu, w którym stał. Na środku jezdni. Niedaleko ruchliwej ulicy. Cholera.

- Malfoy, wracaj tu natychmiast! Do reszty zdurniałeś? - krzyknęła, rozglądając się w panice dookoła. Przecież coś go przejedzie!

- Nie panikuj, Granger – usłyszała jego rozbawiony głos i poczuła jak ogarnia ją wściekłość. Do reszty oszalał?! - Chodź tutaj.

- Słucham? - Zamarła. Czy on naprawdę chciał, żeby przyłączyła się do tej głupoty?

- To co słyszałaś.

Nie ruszyła się z miejsca, nie miała najmniejszego zamiaru.

Po krótkiej chwili, podniósł się na ramieniu i spojrzał w jej stronę.

- Pamiętasz co ci mówiłem? Wyluzuj, Granger. Wyluzuj. Nic nam się nie stanie – spojrzał jej w oczy, co z daleka nie było wcale łatwe, po czym wyciągnął rękę w jej stronę. - A teraz uwolnij się z tej sztywnej złotej klatki. Chodź tutaj. Zrób coś całkowicie nienormalnego.

Stała jeszcze chwilę, rozważając w swojej głowie różnorodne konsekwencje tego typu zabaw. Nie trwało to jednak długo, gdy poczuła jak w jej sercu rodzi się jakieś nowe pragnienie. Chciała to zrobić. Tak.

Niepewnie zrobiła krok w przód i rozejrzała się na boki. Gdy uzyskała pewność, że nic nie nadjeżdża, przyspieszyła i już po chwili leżała obok Malfoya, mając pod plecami lodowatą jezdnię i przyglądając się pięknemu, czystemu niebu.

- I jak? - zapytał, niby od niechcenie łapiąc jej dłoń.

Obrócili się w swoją stronę, a na usta Hermiony wkradł się radosny uśmiech.

- Jesteś nienormalny! Pfu. My jesteśmy! Będziemy chorzy, zobaczysz...

Dotknął jej policzka dłonią zakrytą rękawiczką.

- Wyluzuj – szepnął, po czym odwrócił się z powrotem w stronę nieba.

Hermiona obserwowała go przez chwilę, kiedy do jej uszy dotarł jakiś dźwięk.
Następne wydarzenia potoczyły się zaledwie w ułamku sekundy. Pamiętała dokładnie, że leży na jezdni, a jej oczy rozszerzają się z rosnącego przerażenia. Nadjeżdżał samochód. Sądząc po hałasie jaki robił, nie należał do najmniejszych. Miała ochotę krzyczeć, a po chwili... po chwili stała na chodniku, przyciśnięta do muru przez ciało Malfoya.

Rozejrzała się zdezorientowana, podążając wzrokiem za tylnymi światłami oddalającego się vana. Było tak blisko...

- Ty idioto! - zawołała, zaczynając tłuc go po piersi. - Mogliśmy przez ciebie zginąć!

Nadal nie przestawała go bić, kiedy poczuła, że zaczyna się trząść. Z niedowierzaniem spojrzała na jego twarz, na której widniał z trudem hamowany śmiech.

Miała ochotę zbesztać go, kopnąć, a następnie zostawić, jednak jej ciało zupełnie nie słuchało głosu zdrowego rozsądku. Zamiast zrobić to co powinna, zawtórowała mu śmiechem, już po chwili opierając się bezsilnie o ścianę.

To było naprawdę szalone. A jak na nią... wręcz ekstremalne. Miała ochotę na jeszcze.

Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu dalszych wrażeń, kiedy natrafiła na jego stalowoszare tęczówki. Wpatrywał się w nią intensywnie i z pasją, jakby próbował przejrzeć ją na wylot. Poczuła, że robi jej się gorąco, jednak nie odwróciła wzroku. Z mocno bijącym sercem patrzyła jak przybliża się coraz bardziej. Na początku jego ruch był nieśmiały, zupełnie jakby pytał o zgodę – Malfoy i pytanie o cokolwiek?-, po chwili jednak wpił się w jej usta z ogromną pasją i długo powstrzymywanym pragnieniem.

Całowali się namiętnie, zupełnie zapominając o tym, że stoją na środku ulicy w szalejącym coraz bardziej mrozie. W każdym dotykiem ust przekazywali sobie uczucie, oddanie, a mimo to wciąż nie byli siebie pewni...

Przypominało to trochę pocałunek sprzed wyjazdu – ostatni, który pamiętała – jednak był... lepszy. Nie wiedziała czy było to spowodowane więzią, która właśnie się między nimi wytworzyła, czy też czym innym, ale po prostu taki był- lepszy, pochłaniający, odbierający dech. W jej biednym sercu po raz kolejny zapaliła się iskierka nadziei.

Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, bez problemu można było dojrzeć rumieńce na ich twarzach, a przyspieszone oddechy zamieniały się w smugę pary na zimnym powietrzu.

Jeszcze przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy, po czym Hermiona wyswobodziła się z jego uścisku.

- To było cudowne! - zawołała, z uśmiechem podbiegając do jezdni i rozglądając się dookoła.

- To już nie uważasz, że jestem idiotą i że mogliśmy zginąć? - zapytał, a jego brwi podjechały nieco do góry.

- Uważam – kiwnęła głową, po czym przekrzywiła ją lekko spoglądając na niego. - Nie zmienia to jednak faktu, że było super.

Blondas roześmiał się, kręcą głową.

- Jesteś naprawdę nieprzewidywalna, Granger. Podoba mi się to.

Pochylił się w jej stronę i puścił perskie oko. Zarumieniła się lekko, chichocząc.

- Chcę jeszcze.

- Co? - teraz jego brwi sięgały dokładnie linii włosów.

- To co słyszałeś – powtórzyła jego słowa i zaśmiała się radośnie na widok miny, którą zaprezentował.- Mam ochotę jeszcze poszaleć.

Przyglądał jej się przez moment, po czym rozłożył ręce i uniósł lekko ramiona.

- Proszę bardzo. Do takich rzeczy zawsze chętny. Jakieś propozycje?

Hermiona rozejrzała się jeszcze raz dookoła, a jej wzrok powędrował za przejeżdżającym właśnie samochodem. Poczuła jak się uśmiecha.

- Malfoy?

- Hm?

- Jeździłeś kiedyś samochodem?

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. On i samochód? Przecież to śmierdzący, mugolski wynalazek, a on jest przecież arystokratą czystej krwi...

Naprawdę? Znowu zaczynasz blondasie? Daj sobie spokój. Etap buntu i nienawiści już przerabialiśmy...

Myślał, że tylko żartuje, jednak kiedy widział jak podchodzi do pobliskiego samochodu i otwiera go za pomocą różdżki, mina mu zrzedła.

Nie, nie zrobi tego...

- Granger, co ty wyrabiasz na gacie Merlina? - zapytał, czując rosnące zdenerwowanie. - Chcesz ukraść to pudło na kółkach?

Dziewczyna wzruszyła ramionami i odwróciła się w jego stronę otwierając o drzwi.

- Nie. Mam zamiar je pożyczyć.

Patrzył na nią jak na wariatkę. Zupełnie nie potrafił pojąć tej dziewczyny. W jednym momencie boi się odpyskować McGonagall, a w drugiej chce kraść auto ze środka ulicy. Jak ich złapią będą mieli nieźle przerąbane.

A od kiedy ty taki porządny, blondasku?

Prychnął pod nosem i przestąpił z nogi na nogę.

- Idziesz czy tchórzysz? - zapytała arogancko, zakładając ręce na piersi. W tym momencie miał ochotę potraktować ją jakimś słabym, ale wrednym zaklęciem.

Zamiast tego po raz kolejny prychnął i ruszył w jej stronę.

- Wiesz w ogóle jak to prowadzić? - zapytał patrząc z powątpiewaniem na cały sprzęt, który miał przed oczami. Dla niego nic z tego wszystkiego nie miało sensu. Jak się tym steruje? A tym kółkiem... a ten drąg pośrodku?

- Oczywiście, że wiem – prychnęła. Widząc, że patrzy na nią ze zdziwieniem, posłała mu pobłażliwe spojrzenie. - Jestem szlamą, pamiętasz?

Poczuł jak zalewa go wściekłość. Nikt nie będzie jej tak nazywał! Nawet ona sama. Nie i koniec!

- Uważaj na słowa.

Spojrzała na niego ze zdumieniem, ale nijak tego nie skomentowała.

Za pomocą różdżki odpaliła auto i powoli ruszyła przed siebie.

Początkowo czuł się jak w zupełnie innym świecie. Było mu na przemian niedobrze i duszno.

Dopiero po trzydziestu minutach rozluźnił się na tyle, by móc cieszyć się widokami oraz bardzo wygodnym środkiem transportu. Musiał przyznać, że ci mugole to nie są wcale tacy źli. To pudło było nawet lepsze niż teleportacja. Też było trochę niedobrze, ale zdecydowanie mniej. No i było ciepło! A z radia leciała jakaś śmieszna, ale wpadająca w ucho muzyka.

Po kolejnych paru chwilach zaczął żartować i śmiać się razem z Granger, kiedy nagle zauważył, że wjeżdża w inną uliczkę i staje na chodniku.

- Już koniec? - zapytał, nieumiejętnie tuszując nutę zawodu.

Dziewczyna roześmiała się wesoło, po czym wysiadła z samochodu i chwilę później otwierała drzwi z jego strony.

- Wysiadaj Malfoy. Zmiana miejsc.

Popatrzył na nią jak na idiotkę. Halooooooo! Gdzie jest ta kujonowata, nudna Granger?

Zaczęła mu coraz bardziej imponować.

- Oszalałaś. - To nie było pytanie. To było stwierdzenie, które przypieczętował kręceniem głową.

- Wcale nie. Daję ci okazję, żeby się wykazać – zaprotestowała, zakładając ręce na piersi i opierając się o drzwi. - No dalej, to nie jest takie trudne. Wytłumaczę ci.

Popatrzył na nią, zupełnie nie wiedząc co robić. Cała jego odwaga uleciała zupełnie jeżeli chodziło o tę warczącą kupę metalu.

- Jesteś walnięta, Granger.

- O, już nie sztywna i nudna? - zapytała sarkastycznie, obnażając zęby we wrednym uśmieszku.

Malfoy spojrzał na nią morderczym wzrokiem, ale postanowił tego nie komentować. Jeszcze ma swoją dumę. Jeszcze jej pokaże.

Uniósł głowę do góry i bez słowa zamienił się miejscami. Oparł dłonie na kierownicy i spojrzał na nią z wyczekiwaniem.

Skinęła głową i założyła włosy za ucho.

- Na dole masz pedały. Od lewej: sprzęgło, hamulec i gaz. - Mówiąc, wspomagała się wskazywaniem  palcami. Miała nadzieję, że wtedy więcej do niego dotrze. - Tu pośrodku masz skrzynię biegów, które musisz zmieniać w zależności od prędkości. A to pośrodku, to kierownica. - Zignorowała jego pełne oburzenia spojrzenie, radośnie kontynuując dalej. - Żeby ruszyć, musisz wcisnąć sprzęgło i wrzucić jedynkę. Następnie zacznij powoli zwalniać sprzęgło, jednocześnie lekko wciskając pedał gazu. - Oparła się o siedzenie, patrząc na niego zadowolonym wzrokiem. - I już. Proste, prawda?

Spojrzał na nią spod byka, czując się całkowicie odarty z własnej męskości. Był pouczany przez kobietę, do cholery!

Nie chcąc wyjść na kompletnego laika, starał się robić dokładnie to, co mu kazała.

Wrzucił jedynkę. Powoli zaczął spuszczać sprzęgło, dodając jednocześnie gaz. Bach! Zgasł.

Pierwszy, drugi, trzeci... czuł jak frustracja rośnie w nim coraz bardziej, a chichocząca po jego boku Granger, wzbudzała w nim iście mordercze instynkty. Z niego się nie śmieje!

W końcu, za piąty razem, kiedy postanowił, że zaraz zrezygnuje, dodał tyle gazu, że wyrwali z miejsca z piskiem opon. Hermiona pisnęła z przerażenia, a Draco uśmiechnął się do siebie z satysfakcją. Kierowanie już nie było takie złe. Jechał szybciej i szybciej, a w aucie zaczynało coraz bardziej śmierdzieć i zaczął wydawać jakieś dziwne dźwięki. Co się, na Salazara, dzieje?

- Zmień bieg, Malfoy! - zawołała w końcu Hermiona, dochodząc do siebie po pierwszym szoku. - Sprzęgło i drążek do siebie. Super.

Po kilku zgaśnięciach, dwukrotnym przejechaniu na czerwonym świetle poczuł, że zaczyna rozumieć o co chodzi w tym zamiłowaniu do prowadzenia tych żelaznych potworków. Było to całkiem przyjemne. Mogło nawet uzależnić.

Od kilku minut jeździł jak chciał. Hermiona przestała się wtrącać w momencie, gdy zauważyła, że radzi sobie całkiem nieźle. Teraz siedziała obok niego, podziwiając miasto zakochanych.

Skręcając w kolejną uliczkę, zastanawiał się o czym właśnie myśli. Ostatnio bardzo często się nad tym zastanawiał.

Już miał zapytać, kiedy poczuł silne szarpnięcie i auto po prostu zgasło.

Hermiona momentalnie spojrzała w jego stronę.

- To nie ja! - zawołał, podnosząc ręce w obronnym geście.

Dziewczyna odpięła się i pochyliła przed nim tak, że dokładnie poczuł zapach jej perfum. Zakręciło mu się w głowie.

- Skończyło się paliwo – zdiagnozowała, opadając z powrotem na siedzenie.

- Co?

- Paliwo. Coś jakby jedzenie dla samochodu – wyjaśniła, ubierając rękawiczki.

- Wiem co to jest paliwo! - oburzył się, wysiadając. Nie był aż takim ignorantem.

W odpowiedzi wzruszyła ramionami i trzasnęła drzwiczkami.

- Trzeba go odstawić na miejsce.

- Niby jak chcesz to zrobić? - prychnął, zakładając ręce na piersi. - Nie ma paliwa, jak sama zresztą zauważyłaś.

- A od czego masz różdżkę, Sherlocku?

- Sher-co? - po raz kolejny go zadziwiła. O co jej chodzi?

Jednak nie dostał na to odpowiedzi, bo dziewczyna roześmiała się i wyjęła różdżkę.

Obserwował jej ruchy, a złość i oburzenie powoli go opuszczały.

Tak naprawdę oboje się dzisiaj czegoś nauczyli. Zachowywał się bardzo swobodnie i musiał przyznać, że było to więcej niż przyjemne.

Rozejrzał się dookoła, sprawdzając gdzie są, kiedy zobaczył niewielki sklep. Momentalnie wpadł na pewien pomysł. Tak świetny dzień trzeba odpowiednio zakończyć prawda?

Dając Hermionie znać, że zaraz wróci, ruszył w stronę wejścia. Wino, najlepiej dwa. Świeczki. Będzie dobrze.

Ale z ciebie romantyk... 

Zamknij się.

- Wracamy? - zapytała Hermiona, zaglądając do sklepu.

- Już idę.

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Kiedy wrócili było już na tyle późno, że większość uczestników albo siedziała w pokojach albo już spała. Jak najciszej przemknęli się do swojego dormitorium, nie chcąc zwracać na siebie uwagi.

Hermiona aż drżała na myśl co by się stało, gdyby ktoś odkrył tę ich wyprawę. Bała się, a jednocześnie nie potrafiła ukryć radosnego uśmiechu, który zdobił jej twarz.

Przeżyła jeden z najlepszych dni w swoim życiu. Jak mogła nie być szczęśliwa?

- Udało się! - wykrzyknęła, kiedy weszli do salonu. Niewiele myśląc, rzuciła się Malfoyowi na szyję, przez co zamarł, widocznie zaskoczony. Chciała się odsunąć, rozumiejąc co właśnie zrobiła i czując jak jej dobry humor zaczyna gdzieś umykać, jednak nie pozwolił jej. Kiedy tylko poczuł, że zaczyna się wymykać, objął ją w pasie i przysunął bliżej siebie.

- Mówiłem, że się uda – uśmiechnął się typowym, malfoyowym uśmiechem i cmoknął ją lekko w nos. - Ogarnij się i za dwadzieścia minut u nas.

Popatrzyła na niego ze zdumieniem, ale grzecznie skinęła głową.

Nie miała pojęcia co kombinuje, jednak czuła, że będzie to coś ciekawego. Weszła pod prysznic, zmywając z siebie zamierzchłe echo stresu i relaksując odrobinę. Po wyjściu, rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu jakiś ubrań i zobaczyła jedynie piżamkę, którą zostawiła rano.

Wiedziona jakimś wewnętrznym instynktem, wsunęła ją na siebie, nawet nie zastanawiając nad innym zestawem ubrań.

Po chwili, całkowicie odświeżona i gotowa, pojawiła się w pokoju.

To, co tam zobaczyła sprawiło, że dosłownie wrosła w ziemię.

Łóżko zostało przesunięte maksymalnie w prawą stronę, a na środku stał wyczarowany stolik, z dwoma krzesłami. Jego zastawienie nie było zbyt bogate, jednak drogie wino, które zobaczyła, wystarczało w zupełności. Po różnych kątach rozłożone były świeczki, wprowadzające intymny nastrój. W innych okolicznościach byłaby przekonana, że to coś na kształt randki...

- Taki dzień trzeba uczcić, prawda? - zapytał Draco, pojawiając się w samych spodniach od dresu i rozlewając wino do szklanek. W tym momencie dziękowała wszelkim bóstwom, że on też nie dbał o ubiór. Gdyby przyszedł w czymś eleganckim, ona w tej swojej piżamce zapadłaby się pod ziemię.

Stuknęli się szklankami, uśmiechając do siebie delikatnie. Więź, która pojawiła się dziś między nimi, wciąż trwała i nic nie wskazywało na to, że miałaby zniknąć.

Siedzieli, rozmawiając, śmiejąc się i pijąc.

Godzina, półtorej, dwie... szklanka, dwie, trzy, butelka...

Przy otwarciu drugiej, nieświadomie przenieśli się na łóżko.

Hermiona czuła, że coraz bardziej zaczyna jej się kręcić w głowie. Była upojona nie tyle winem, co szczęściem. Miała go obok siebie. Spędził z nią cały dzień, a teraz leżeli obok siebie, rozmawiając.

Kiedy wypili po kolejnej szklance poczuła, że obejmuje ją ramieniem i przyciąga bliżej siebie. Spojrzała w jego oczy i ze zdumieniem zobaczyła w nich troskę, uznanie i... coś. Nie potrafiła określić tego słowami. Było to głębokie oraz tak prawdziwe, że aż zaparło jej dech. W tym momencie wiedziała, że leży obok mężczyzny, dla którego zrobiłaby wszystko... Z KTÓRYM zrobiłaby wszystko.

Uniosła się powoli na dłoniach, by złożyć na jego ustach czuły pocałunek.

Na początku się zdziwił, jednak nie zajęło dużo czasu nim zaczął oddawać pieszczotę z ogromną pasją.

Naparła na niego klatką piersiową i zaczęła wodzić dłonią po nagim torsie chłopaka. Była zakochana w Malfoyu. Wiedziała o tym od bardzo dawna, jednak wciąż nie dotarła do tego czy to dobrze czy źle. W tym momencie nie było to ważne.

Odgadując jej poczynania, odsunął ją na moment od siebie i spojrzał prosto w oczy.

- Jesteś pewna?

Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Bała się, że gdy go usłyszy, wszystko pryśnie. Chciała tego.

Skinęła głową, a on od razu wpił się w jej usta i przewrócił ją na plecy.

Jego ręce zaczęły błądzić po jej ciele, a usta całowały każdy jego zakątek. Nie pozostawała bierna. Mimo, że nie miała najmniejszego doświadczenia, intuicyjnie wiedziała co musi robić.

Głaskała go, przygryzała, całowała.

Po kilku minutach na ziemi wylądowała jej koszulka, następnie spodenki.

Kiedy była już całkiem naga, po raz kolejny się podniósł, jednak teraz po to by móc obejrzeć jej ciało w pełnej okazałości.

Spojrzała w jego twarz i zobaczyła coś na kształt spełnienia. Pragnął jej. On też jej pragnął.

Zalała ją tak wielka fala szczęścia, że niewiele myśląc przyciągnęła go to siebie i obdarzyła namiętnym pocałunkiem.

Sięgnęła dłońmi w dół, zsuwając z niego irytujące w tym momencie spodenki. Pragnęła go tak bardzo, że nie dało się tego opisać. Poddał się jej zabiegom z pełnym zadowoleniem, a już po chwili po raz kolejny patrzył jej w oczy z niemym pytaniem o zgodę.

Nie wahała się.

Wiedziała, że zaboli jednak w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia. Pragnęła tego, jak niczego innego na świecie. Pragnęła jego.

Lekkim skinieniem głowy odpowiedziała na nieme pytanie, a już po chwili poczuła go całego w sobie.

Ból, rozkosz, spełnienie... trzy odczucia walczyły w niej w pierwszych minutach. Był delikatny, jednak nie na wszystko mógł mieć wpływ.

Poruszali się w zgodnym rytmie, wspólnie dążąc do spełnienia, które pojawiło się zaledwie parę chwil później.

Hermiona opadła na poduszkę, przytulając się do torsu Malfoya. Była spełniona i szczęśliwa. Uniosła głowę, spoglądając na jego twarz. Ich oczy po raz kolejny się spotkały, pełne emocji, szczęścia, spokoju. Draco pochylił się, by pocałować ją w policzek. Pragnął tym samym okazać całe swoje uczucia i doznania. Byli szczęśliwi.

Czego człowiek by nie oddał, by to uczucie trwało wiecznie?

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Scena na ulicy inspirowana filmem "Pamiętnik".