Czas zemsty: Rozdział drugi

Z powodu nawału ... wszystkiego właściwie (;x) rozdziały będą pojawiać się co 2 tygodnie. 

II

Prowokacja

„Praw­dziwą siłą, jest siła spo­koju.

Poz­wa­la nie ule­gać emoc­jom i po­maga w trud­nych chwi­lach.

Dzięki niej nie ule­gamy pro­wokac­jom i nie ro­bimy nic w afekcie. „

Ivelios

Przebudziła się, leżąc na czymś miękkim, przykryta milutkim kocem. Bez otwierania oczu, przejechała dłońmi po podłożu. Ze zdumieniem wyczuła delikatną, satynową tkaninę, pokrywającą naprawdę duży obszar wokół niej.

Gdzie się znajdowała?

Zmarszczyła brwi, starając przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia. Pamiętała pożegnanie z Riley, jej zatroskany wzrok. Drogę do zaułka, skąd zwykła teleportować się do domu... Zabini!

Podniosła się gwałtownie, rozglądając z przerażeniem dookoła.

Spodziewała się wszystkiego- lochów, krat, niewygodnych pryczy, a nawet trumien! Zamiast tego siedziała na ogromnych rozmiarów małżeńskim łożu z baldachimem, zajmującym niemalże cały obszar niewielkiego pokoju. Po bokach znajdowały się dwie szafki nocne, a na nich lampki z kryształowymi kloszami. Naprzeciw stała wielka szafa zrobiona w staromodnym stylu.

Jej oczy przypominały dwa duże spodki, kiedy przejeżdżała dłonią po pościeli. Satynowa, tak jak myślała. Spała na niej, pod przykryciem grubego, puchatego koca.

Czy na pewno znajdowała się tam, gdzie myślała?

Malfoy'a z pewnością było stać na tego typu wyposażenie, a że był próżny wątpiła by odmówił sobie przyjemności, jaką było posiadanie rzeczy najlepszej jakości.

Wstała z miejsca, ciągnąc za sobą koc i z ulgą zauważyła, że nadal ma na sobie swój biały kitel. Sięgnęła dłonią do spinki, ledwo podtrzymującej włosy, po czym jednym sprawnym ruchem ściągnęła ją, uwalniając swoje długie do połowy pleców, kręcone pukle.

Rozczesała je ręką, roztrzepując, żeby wyzbyć się nieprzyjemnego odrętwienia i ruszyła w stronę jedynego w tym pomieszczeniu, ogromnego okna znajdującego się tuż obok szafy.

Z fascynacją przejechała dłonią po sieci brązowych poprzeczek, rozdzielających niewielkie szklane kwadraty. Wszystko w tym pomieszczeniu zrobione było w starym stylu. Mówiąc w tajemnicy – jej ulubionym.

Wyjrzała na zewnątrz, a jej oczom ukazały się ogromne połacie ogrodu. Był środek lata, więc soczyście zieloną trawę, okalały zadbane, kolorowe kwietniki. Po środku, stała średnich rozmiarów, biała altana, z oknami umieszczonymi na każdej ścianie. Niestety nie potrafiła dostrzec jej wnętrza., było zbyt ciemno.

Po raz kolejny przez jej głowę przemknęło pytanie czy znajduje się z rezydencji Malfoy'a. Jeśli nie, to gdzie zabrał ją Zabini? I po co?

Była sfrustrowana, zła i … zmęczona. Wywnioskowała z tego, że wcale nie spała długo. A raczej, gwoli wyjaśnienia, nie była długo nieprzytomna.

Nie miała pojęcia co zrobił jej Blaise, ale z pewnością nie było to przyjemne. Czuła się jak w ciemnej, cholernej otchłani, bez żadnej możliwości powrotu.

Głupi Zabini. Zawsze znajdzie jakiś sposób, żeby zaskoczyć człowieka.

Miała nadzieję, że z jej podopiecznymi wszystko w porządku i że nic szczególnego się nie wydarzyło pod jej nieobecność. Właśnie, szpital!

Rozszerzyła na nowo oczy, uświadamiając sobie wagę sytuacji.

Owszem, umówiła się z przełożonym Davisem, że weźmie sobie dzień wolnego. Jednak jaką miała pewność, że ten dzień już nie minął?

Już wcześniej ustaliła, że czuła się jakby przespała zaledwie krótką chwilę, ale co to za dowód? Równie dobrze mogłaby przespać całą dobę.

Przecież im dłużej człowiek śpi, tym gorzej się czuje. Cholera!

Ruszyła w stronę drzwi, a jej rozpięty kitel unosił się za nią, niczym wielkie skrzydła.

Przez głowę przemknęło jej, że drzwi mogą być zamknięte, jednak ustąpiły pod najlżejszym dotykiem.

Wyszła na oświetlony mdłym blaskiem korytarz i nie rozglądając się dookoła, szła wprost do znajdujących się naprzeciwko schodów. Miała tylko jeden cel – wydostać się stąd!

Kiedy przechodziła obok trzecich z kolei drzwi, do jej wrażliwego słuchu dotarły przytłumione męskie głosy. Podeszła bliżej, a na widok niewielkiej szpary idealnej do podsłuchiwania, poczuła jak jej serce wykonuje salto.

Zatrzymała się na moment patrząc to na schody, to na niedomknięte drzwi. Walczyła w niej chęć wydostania się stąd za wszelką cenę, przegrywając z wrodzoną ciekawością.

W pewnym momencie machnęła ręką, po czym podeszła bliżej futryny. A co tam, może usłyszy coś ciekawego.

-… dobrze? Słyszałem, że Potter z Weasley'em wciąż są w terenie, badając okoliczności i obserwując ludzi. - Zabini!

- Tak, to prawda – zamarła na dźwięk głosu mężczyzny, którego jawnie obraziła. A więc jednak trafiła do Malfoy'a. No to już po niej. - Skąd o tym wiesz?

- Ma się swoje źródła... - chwila ciszy. Denerwowało ją, że nie mogła zobaczyć co dokładnie robią. Takie szpiegowanie na pół gwizdka.

- Nie chcesz, nie mów. Dzięki za sprowadzenie, Granger.

Zamarła słysząc swoje nazwisko i instynktownie przysunęła się bliżej do źródła dźwięku.

Oczami wyobraźni widziała jak Blaise kiwa głową.

- A miałem jakieś inne wyjście? Nie wiem co planujesz z nią zrobić, ani dlaczego i nie chcę wiedzieć. Nie mam zamiaru mieć z tym nic wspólnego.

- Cisza. Znów.

Nie wiedziała, czy ma czuć wdzięczność do Zabiniego, że nie chce brać udziału w jej katordze, czy też złość, że wiedząc gdzie się znajduje zostawi ją bez pomocy.

- Proszę bardzo, nikt ci nie każe. To sprawa między mną, a panną mądralińską– powiedział Malfoy obojętnym tonem, a jej serce stanęło na krótki moment. - Zostajesz w kraju czy znowu znikasz?

- Nie mam pojęcia. Do nieszybkiego zobaczenia, mam nadzieję.

Zanim zdążyła zrobić krok, poruszyć się, chociażby mrugnąć, przed jej oczami wyrosła wysoka postać Zabiniego.

Dopiero teraz, w słabym blasku rzucanym przez otwarte drzwi, była w stanie dostrzec ogromne worki pod brązowymi oczami, wychudłe ciało, trzydniowy zarost i długie do uszu włosy.

Wyglądał strasznie. Zaniedbany, wygłodzony... wrak człowieka. Od czasu, gdy widziała go ostatni raz, jego stan nie poprawił się ani trochę, było tylko gorzej.

- Blaise... - wyszeptała, nim zdołała się powstrzymać.

Mimo tego, że ją uprowadził czuła wszechogarniające współczucie oraz żal. Ona także straciła przyjaciółkę, siostrę, najbliższą jej osobę! Także cierpiała. Ale, do cholery jasnej, minęło już osiem lat!

Chciała dodać coś jeszcze, ale nie potrafiła. Patrzyła mu prosto w oczy, próbując przedrzeć się przez ten ogrom smutku oraz bezradności, ale natrafiła jedynie na twardy mur, zupełnie nie do przebycia.

Nie wiedziała, czy wywołał to jej pełen współczucia wyraz twarzy, czy coś innego, ale mężczyzna w pewnym momencie skrzywił się żałośnie, po czym otworzył szerzej drzwi.

- Ktoś do ciebie – rzucił, patrząc jej prostu w oczy, a następnie zniknął na schodach.

Odprowadziła go wzrokiem, przeklinając w myślach własną głupotę.

Czyż nie mówi się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła?

Ona właśnie minęła samego Diabła.

Obróciła się z powrotem w stronę drzwi, w nadziei, że siedzący tam mężczyzna jednak nie usłyszał komunikatu i aż podskoczyła na widok szerokiej klatki piersiowej tuż przed jej oczami. Uniosła spojrzenie do góry, zastanawiając się kiedy ten patykowaty chłoptaś tak urósł i natrafiła na jego stalowoszare tęczówki.

Musiała przyznać, że robiły wrażenie. Zwłaszcza w momencie, kiedy poczuła się jakby przewiercał jej ciało na wylot.

- Nareszcie wstałaś – na dźwięk jego głębokiego głosu przeszedł ją dreszcz. Przerażenia oczywiście, czego by innego?

Założyła ręce na piersi, patrząc jak spina w kitkę swoje długie za ramiona, proste blond włosy.

Nie miała zamiaru bawić się w głupie, nic nie wnoszące konwersacje, więc po prostu od razu zaczęła z grubej rury:

- Czego ode mnie chcesz?

*~*~*

Musiał przyznać szczerze, że takiego obrotu sprawy się nie spodziewał. Sądził raczej, że będzie starała się odwlec moment swojego skazania, ale jak zwykle się mylił.

Ta drobna, irytująca kobieta, po raz kolejny w jakiś sposób mu zaimponowała.

Nieświadomie przejechał spojrzeniem po jej obcisłej koszulce ukrytej pod białym kitlem i poczuł rosnące podniecenie, na widok dwóch cudów, które zakrywała, jednocześnie uwydatniając.

Zganił się w myślach, przypominając po co ją tu zaciągnął.

No właśnie, po co?

Wymyślił sobie, że ją tu zawlecze, bo wiedział, że się wścieknie. Nie pomyślał jednak co dalej. No nic, będzie musiał grać na zwłokę, dopóki coś nie wpadnie mu do głowy.

Zmrużył powieki, starając się dodać sobie groźnego wyglądu. Czy mu się to udało? Z pewnością tak, bo panna Granger cofnęła się o krok do tyłu.

- Nie mówiłem ci przypadkiem czegoś na temat szacunku, Granger?

- Coś kojarzę... - odpowiedziała, teatralnie łapiąc się za podbródek. - Pamiętam także, że i ja coś na ten temat mówiłam.

Skończywszy zmrużyła powieki, chowając te swoje piękne, czekoladowe oczy.

Parsknął ze złością i złapał ją za ramię, wciągając do środka.

- Lepiej ze mną nie zadzieraj, Granger. Dobrze ci radzę.

Wskazał jej gestem niewielką kanapę, a sam usiadł za biurkiem łapiąc szklankę z Ognistą.

- Jak tam pacjenci? - zapytał po krótkiej chwili, chcąc dać sobie jak najwięcej czasu do namysłu.

Nie chciał na nią patrzeć, bo irytowały go reakcje jego własnego ciała. Co się do cholery dzieje?

Nie ważne, zastanowi się nad tym później.

- Przestań pieprzyć, Malfoy – prychnęła kobieta, zakładając nogę na nogę co tylko bardziej zaokrągliło jej kształtny tyłeczek. - Mów lepiej po co mnie tu przywlokłeś. I nie myśl sobie, że będę zwracała się do ciebie per Panie Ministrze. Zwłaszcza teraz, kiedy jesteśmy sami.

Dodała widząc, że znów ma zamiar zaprotestować.

Zatrzymał się w pół słowa, zastanawiając nad tym co powiedziała.

Właściwie nie musiała tak do niego mówić. Bynajmniej nie tutaj. I właśnie wtedy, dochodząc do tego wniosku, doznał olśnienia.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - zapytał, przywdziewając jeden z najbardziej złośliwych uśmieszków. Nie wiedzieć czemu, dużo panienek niemalże mdlało na sam ten widok.

Hermiona podniosła na niego beznamiętne spojrzenie i siląc się na spokój kiwnęła głową.

Widząc ten gest, wstał z miejsca i podszedł do niej, siadając w odległości zaledwie paru centymetrów.

Nachylił się w jej stronę tak, że niemal się pod nim położyła. Zobaczył każdy najmniejszy pieg zdobiący jej twarz, a do jego nozdrzy dotarł bardzo przyjemny zapach lawendy, mięty oraz pergaminu.

Wiedział, że ma zaledwie kilka chwil dopóki kobieta nie wyjdzie z szoku, jednak nie potrafił powstrzymać się przed przymknięciem powiek.

Właśnie zaczął się zastanawiać jak pachnie jej ciało późną nocą... kiedy poczuł na klatce drobną dłoń, odpychającą go do pozycji siedzącej.

W jej oczach nadal tliło się zdziwienie, ale także inne, bliżej nieokreślone uczucie. Widział je już z pewnością, ale nie potrafił dojść do tego co oznaczało.

- Słucham, Malfoy – ponagliła go dziwnie ochrypłym głosem.

Odchrząknęła cicho, po czym odsunęła się na sam koniec kanapy.

Przyglądał się jej przez moment próbując zrozumieć tak jej, jak i swoje postępowanie.

Zachował się jak jakiś napaleniec, gotowy do gwałtu na niewinnej kobiecie.

Tylko czy na pewno była taka niewinna?

Zmierzył ją po raz drugi, poddając w wątpliwość to twierdzenie, na widok zadziorności w jej pięknych oczach.

Wstał w miejsca, znów nie mogąc na nią patrzeć bez prymitywnych odruchów.

- Chcę przeprosin. Publicznych.

Nie musiał patrzeć w jej stronę, żeby móc wyobrazić sobie szok wymalowany na jej twarzy.

Po krótkiej chwili prychnęła.

- Ty chyba żartujesz, Malfoy.

- Nie żartuję, bynajmniej – odpowiedział, znów sadowiąc się za biurkiem i przybierając na twarz oficjalny wyraz. - Obraziłaś mnie, więc musisz ponieść konsekwencje. Pamiętaj, że zawsze mogło być gorzej.

Znów prychnęła.

- Jasne. Zawsze mogłeś zamknąć mnie w Azkabanie, prawda? - popatrzyła na niego z pogardą. - Pokazałeś tylko, że miałam rację mówiąc, że zajmujesz się tylko i wyłącznie swoją piękną buźką.

- Uważasz, że mam piękną buźkę? - zapytał, uśmiechając się perfidnie.

- Nie rozmawiamy teraz o tym, Malfoy! - zdenerwowała się, podnosząc jednocześnie z miejsca. Podeszła do jego biurka, opierając o nie ręce tak, że zawisła tuż nad jego twarzą.- Nie będę przepraszała nikogo za coś, czego nie żałuję. A już tym bardziej jeśli okazało się to prawdą.

Mierzyli się spojrzeniami przez bardzo długi moment. Miało się wrażenie, że po pomieszczeniu latają iskry, które lada moment wskrzeszą ogień.

- Świetnie. Ale i tak nie masz wyjścia – powiedział beznamiętnie, starając się by jego wzrok nie zjechał w dół, na dwie ponętne półkule. Musiał myśleć trzeźwo.

- Oczywiście, że mam! Co ty znowu gadasz... - zaperzyła się kobieta, zakładając ręce na piersi.

Odchylił się na krześle, a w jego oczach błysnęła satysfakcja. Wreszcie ją ma.

- Jesteś tego pewna? - zakpił, delektując się zamieszaniem, które tworzył w jej głowie. - Jestem innego zdania. Jeżeli nie przeprosisz, ogłoszę w Mungu, że ty i przełożony Davies...

- Zamknij się! - krzyknęła, niemal kładąc się na stole, żeby zakryć mu dłońmi usta.

Miała bardzo przyjemną skórę w dotyku. Mimowolnie pomyślał jakby to było, gdyby dotykała go gdzie indziej...

Stop! Masz ją ukarać i odesłać. Masz tyle panien na wydaniu, a ty się będziesz przejmował akurat nią?!

Przywołał na twarz ironiczny uśmieszek, otwierając lekko usta. Kiedy poczuła jego ciepły oddech i wilgotne wargi na swojej dłoni, zadrżała, momentalnie się odsuwając.

Zdusił śmiech.

- Jesteś świnią, wiesz? - zapytała drżącym z emocji głosem. Zauważył, że bezwiednie pociera dłoń, którą jeszcze przed chwilą zakrywała jego usta.

- Wiem, ale tylko jeśli chcę. - Wzruszył ramionami, po czym wstał z miejsca, po pełną butelkę Whiskey. Zaproponował jej gestem, lecz odmówiła, więc nalał sobie i usiadł z powrotem.- Żeby ci ułatwić zadanie – bo przecież nie będziesz przepraszać, skoro miałaś rację-, spędzisz tutaj kilka dni.

- Co?! - Patrzyła na niego z niedowierzaniem w oczach, a żyła na jej skroni niebezpiecznie zapulsowała. - Nigdzie nie będę siedzieć, zapomnij. Mam pracę, jakbyś nie wiedział i ludzie mnie potrzebują...

- To już załatwione.

- Co? - powtórzyła pytanie, marszcząc czoło.

- To, co słyszałaś – wyjaśnił, zaczynając wątpić w tę jej znaną lotność umysłu. - Rozmawiałem z Daviesem i zgodził się dać ci tydzień wolnego.

Milczała przez chwilę trawiąc tę informację, a jej twarz robiła się coraz bardziej czerwona.

- Zwariowałeś?! - wykrzyknęła, niemalże plując z wściekłości. - Ludzie potrzebują pomocy, a ty ode mnie wymagasz, żebym siedziała sobie u ciebie jak na wakacjach?! O nie, zapomnij. Może ty myślisz tylko o swoich czterech literach, ale mnie w to nie wciągaj. Mam obowiązki.

Zakończyła efektownym opadnięciem na kanapę, a następnie odwróciła głowę w geście obrazy.

Westchnął dwa razy, prosząc Slytherina o cierpliwość, po czym pochylił się nad biurkiem, podpierając brodę.

- Przykro mi. A raczej nie, odwołuję. Wcale nie jest mi przykro – uśmiechnął się znów ironicznie. - Niemniej, to już postanowione.

Widział jak patrzy na niego kątem oka, zastanawiając się nad możliwościami. Po kilku minutach westchnęła ostentacyjnie, po czym odezwała się obrażonym tonem.

- I co niby mam tu robić?

- Obserwować. Skoro twierdzisz, że bardziej interesuje mnie moja – jak to nazwałaś - „buźka”, to przypatrz się mojemu planowi dnia. Wtedy możemy rozmawiać.

- Jasne – prychnęła, złoszcząc się coraz bardziej. - Żebyś mógł przez te parę dni poudawać przykładnego Ministra? Proszę cię. Nie jestem głupia. Sprawiać pozory, wcale nie jest tak trudno.

- Coś o tym wiesz, prawda? - przerwał jej kpiącym tonem, na co spłoniła się ogniście.

- Jasne. Spoko – warknęła, podnosząc się z miejsca. - Posiedzę tu te pieprzone kilka dni. Ale wcale nie muszę z tobą rozmawiać.

Wyszła z pokoju trzaskając drzwiami i nawet nie poczekała na odpowiedź. Mógłby czuć się urażony, ale w tym momencie jego uczucia skierowane były w zupełnie inną stronę.

Był podniecony i zadowolony.

Jak dobrze pójdzie to upiecze dwie, a nawet trzy pieczenie na jednym ogniu.

Poniży Granger poprzez przeprosiny, które jednocześnie znów wybielą jego imię. Być może nawet zdobędzie coś jeszcze.

Idąc za tą myślą, wyszeptał w stronę drzwi:

- Rozmawiać może i nie...

Lubieżny uśmieszek wypłynął na jego usta, kiedy podnosił się z miejsca.

Właściwie czemu o tym myśli?

Owszem, kiedyś nawet mu się podobała. Ale przecież to było kiedyś! Już dawno wyleczył się z tej chorej sympatii.

Z pewnością motywuje go czysta ciekawość. No bo jakie inne wytłumaczenie może być bardziej logiczne?

Miał naprawdę dużo kobiet i może mieć nadal, wystarczy, że skinie palcem. Tylko jej nigdy nie posiadł, a także nie ma nad nią żadnej władzy. Oprócz państwowej, oczywiście.

W dodatku strasznie pociągała go ta jej zadziorna postawa. Lubił takie kobiety. Były świetne w łóżku.

Uśmiechnął się do własnych myśli, ale kiedy jego spojrzenie padło na stos papierzysk ułożonych na biurku, poczuł jak dobry humor wyparowuje z niego z zawrotną prędkością.

Najpierw praca, później przyjemności.

Miał szczęście, że w gruncie rzeczy ludzie go lubili i pobłażali mu niektóre wyskoki miłosne. Wielu z nich wolałoby, żeby się ustatkował, czym dałby o wiele lepszy przykład, lecz nie próbowali tego kwestionować.

Szanowali go i akceptowali. W sumie, czy mieli inne wyjście?

*~*~*

Wróciła do sypialni, w której się obudziła, trzaskając drzwiami najmocniej jak tylko było ją na to stać. Zrzuciła swój biały kitel, po czym zaczęła krążyć po pokoju.

W jej skołatanym umyśle, widniało tylko jedno słowo, powtarzane niczym mantra: „Kurwa, kurwa, kurwa...”

Prawda, że niezbyt ambitne, ale co mogła poradzić? Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że słowo „wściekła” to i tak wciąż nieadekwatne określenie jej stanu.

Jakby mogła to by kogoś udusiła, a i nawet jej ręce ułożyły się jak do tej czynności.

Dopiero po dwudziestu minutach, bezsilnie opadła na łóżko tłumiąc szloch.

Naprawdę myślała, że jest przygotowana na każdą ewentualność. Skąd jednak mogła wiedzieć, że zna jej najgłębszy sekret? Jak mogła się spodziewać, że użyje go jako argumentu?

Po raz kolejny przyszedł jej do głowy idealny opis jej położenia- była w dupie. Na dodatek ciemnej.

Zakryła twarz dłońmi, nie mogąc pogodzić się z tak wielką niesprawiedliwością losu. Nie mogła uwierzyć, że błąd, który popełniła paręnaście lat temu, miałby wyjść na światło dzienne. Znając ludzką zajadłość oraz złośliwość z pewnością nie mieliby życia, ani ona ani Frank. Nagle zalała ją fala wspomnień.

To było dokładnie piętnaście lat temu, tuż po tym jak otrzymała posadę magomedyka rodzinnego. Przed nią były jeszcze dwa lata nauki w specjalnej Akademii Medycyny Magicznej aby zdobyć wyższy poziom, jednak nie bała się. Zawsze była pojętną uczennicą.

Lecz mimo sukcesu, który jej się nadarzył, była załamana.

Zaraz po otrzymaniu wiadomości ze Świętego Munga, przygotowała wykwintną kolację, aby powiedzieć wszystko Ronaldowi w jak najlepszych warunkach. Chciała świętować!

Mieszkali z Ronem od zakończenia szkoły (obydwoje wrócili, żeby nadrobić ostatni rok nauki) i byli szczęśliwi – przynajmniej tak jej się wydawało.

Pamiętała, jakby to było wczoraj. Jej ówczesny ukochany, wszedł do mieszkania z dziwnie grobową miną. Nie czekał aż usiądą do stołu. Ba! Nawet nie zdjął butów! Po prostu podszedł do niej i oznajmił beznamiętnie, że odchodzi.

Próbowała z nim porozmawiać, wytłumaczyć... jedyne co usłyszała, to gorzkie słowa: „Wybacz, ale najwidoczniej nie jesteśmy stworzeni by być razem. Ty kochasz książki, ja kobiece ciała. Szkoda, że nie potrafiłaś być taką, jakiej pragnąłem.” I wyszedł. Po prostu zniknął za tymi pieprzonymi drzwiami, zostawiając ją w zupełnym osłupieniu.

Słowa rudzielca paliły wtedy tak mocno, tak dotkliwie, że nie potrafiła sobie z tym poradzić.

Nie chciała zawracać głowy Ginny, bo wiedziała jak bardzo zajęta była przygotowaniami do ślubu. Nie miała co ze sobą zrobić.

Był to jeden z najczarniejszych wieczorów jej życia. Straciła miłość, więc była przekonana, że straciła wszystko...

Wyrzuciła całe jedzenie, nad którym starała się bardzo długo, wrzuciła brudne naczynia do zlewu i poszła się przebrać.

Potrzebowała odreagować. Nocny klub, dużo whiskey oraz tańca podchodziły pod definicję „odreagowania” wręcz idealnie.

Właśnie tam go spotkała... Frank Davies. Nie znali się, nie wiedzieli nic o swoim prywatnym życiu, zainteresowaniach. Jedyne co ich łączyło, to złamane serce. Obydwoje potrzebowali pocieszenia w ramionach drugiej osoby... i tak jakoś wyszło.

Spędziła z nim długą, upojną noc. Robili to niejeden raz, a każdy kolejny był równie emocjonujący. Nie sądziła, że seks z obcą osobą może dać tak wielką satysfakcję.

Była zalana, to fakt. Na drugi dzień, po przebudzeniu, nie była pewna czy bardziej żałuje, czy też jest szczęśliwa.

Jakimś sposobem ten mężczyzna pozwolił jej odzyskać poczucie własnej wartości, zaledwie w jedną noc!

Miała nadzieję, że więcej go nie spotka. Zgrali się w łóżku, jednak była pewna, że nie chciałaby z nim być.

Pocałowała go w policzek na pożegnanie, tak w ramach podziękowania, po czym zniknęła za drzwiami jego ogromnego mieszkania.

Po tym incydencie była pewna, że to, co trzymało ją przy Ronie, to z pewnością nie była prawdziwa miłość. Inaczej jak mogłaby pozbierać się z taką prędkością?

Żyła w dnia na dzień, czekając z niecierpliwością na pierwszy dzień pracy, który miał się odbyć dokładnie cztery dni od incydentu z zerwaniem.

Nie spodziewała się jednak, że pierwszą osobą, którą spotka, będzie właśnie... Frank.

Obydwoje zdziwili się na swój widok, stając na środku korytarza i korkując przejście. Wiedziała wtedy, że i on uznał to za świetną przygodę, ale nic poza tym.

Ustalili, że nikt przenigdy się o tym nie dowie, zwłaszcza, że panna Granger otrzymała awans w jego oddziale. Mogłyby zacząć się plotki, że osiągnęła to dzięki ich „bliższym” stosunkom. Obydwoje wiedzieli, że to nieprawda, ale jak wytłumaczyć to obcym, wrednym ludziom?

Westchnęła przeciągle czując, że jest w całkowitej kropce.

Nie mogła pozwolić, żeby ta mała tajemnica wyszła na światło dzienne. Gdyby chodziło tylko o nią- miała by to gdzieś. Jednak nie chciała zrobić takiego świństwa Frankowi.

Mafoy nie zawahałby się przed niczym.

Pozostaje jej więc tylko posłuchać jego poleceń i zostać tutaj. To zaledwie parę dni, powinna dać radę, prawda? Gorzej będzie z wygłoszeniem przeprosin, ale może jakoś uda jej się jeszcze z tego wywinąć...

Z taką budzącą w sercu nadzieję myślą, przyłożyła głowę do poduszki. Usnęła niemalże od razu, w ubraniach z tego samego dnia i bez przykrycia. Była zbyt zestresowana, żeby przejmować się takimi detalami.