ROZDZIAL IX

Najmłodsza latorośl Weasley'ów szybkim krokiem przemierzała opustoszałe korytarze. Jej celem był pokój wspólny Gryffindor'u gdzie miała nadzieję zastać swojego skretyniałego brata.

W jej głowie walczyły ze sobą całkowicie sprzeczne myśli i odczucia. Z jednej strony bała się o Ronalda,gdyż nie wiedziała co może spotkać go za tak haniebne zachowanie, z kolei z drugiej, miała ochotę osobiście pójść z tymi fotografiami do McGonagall i skazać go na najgorszą karę. W efekcie dwóch spornych sił buzujących w jej ciele, zdecydowała się na rozwiązanie najbardziej neutralne z możliwych- postanowiła porozmawiać z nim osobiście.

Zbliżyła się nerwowym krokiem do obrazu przedstawiającego Grubą Damę, a na jej twarzy malowała się pełna determinacja.

- Hasło? - cichy śpiewny głos wyrwał ją z głębokiego transu w jakim się znalazła, sprowadzając z powrotem na ziemię.

- Eliksir wielosokowy.

Z rosnącym zniecierpliwieniem czekała aż przejście zostanie odsłonięte, jednak nic takiego się nie stało. Rzuciła Damie zdziwione spojrzenie i zorientowała się, że ciemne oczy kobiety z obrazu świdrują ją podejrzliwym wzrokiem.

- Eliksir wielosokowy – powtórzyła z większym naciskiem.

- Nie – usłyszała w odpowiedzi, a kątem oka zarejestrowała zaprzeczający ruch głową.

- Jak to nie?

- Tak to. Hasło zmieniło się trzy dni temu.

Otworzyła szerzej oczy czując, jak pod powiekami gromadzą się gorące łzy bezsilności. Całkowicie wyprowadzona z równowagi, usiadła obok przejścia i założyła ręce na piersi niczym obrażone dziecko.

Dopiero po kilku minutach dotarło do niej, że pierwszy raz tego dnia jest całkowicie sama. Od momentu przedstawienia swojego planu, Zabini towarzyszył jej w każdej sytuacji bawiąc się w przystojny, ale za to bardzo irytujący ogon. Nie potrafił pogodzić się z pomysłem gryfonki, więc chodził za nią krok w krok, próbując wyperswadować go z jej głupiutkiej głowy. Dlaczego uczepił się jej jak ten przysłowiowy rzep psiego ogona? Coś w głębi duszy podsuwało jej odpowiedź na to pytanie, jednak skutecznie tłumiła ją w zarodku, bojąc się dopuścić do myśli.

Po kilkunastu minutach bezczynnego siedzenia, złość całkowicie opuściła jej ciało, pozostawiając po sobie jedynie wstyd, zażenowanie i bezsilność. Postanowiła nie koczować przed tym głupim portretem niczym bezdomny, tylko wreszcie wrócić do siebie.

W momencie, gdy podnosiła się z miejsca, ktoś otworzył wejście od środka, a w progu pojawiła się Luna. Blondwłosa krukonka rozejrzała się rozkojarzonym wzrokiem po korytarzu, a kiedy jej wzrok padł na Ginevrę, uśmiechnęła się promiennie.

- Cześć Gin, wchodzisz?

Weasley'ówna spojrzała na nią zdziwionym wzrokiem, ale skorzystała z zaproszenia, pokonując dzielącą je odległość dwoma susami.

- Wyczułam, że cię tu zastanę – powiedziała Luna, uśmiechając się pogodnie na widok zdziwienia malującego się na twarzy gryfonki.

- Wyczułaś?

- Tak. Kiedy siedziałam z Harry'm przed kominkiem, dotarły do mnie złośliwiczki*. Od razu wiedziałam, że pochodzą od ciebie.

Ginny zrobiła głupią minę, jednak postanowiła w żaden sposób nie komentować tego pokrętnego wyjaśnienia. Przywołała na twarz coś na kształt uśmiechu, próbując zakamuflować malujący się na niej sceptycyzm, po czym weszła za nią do środka.

Mimo dość późnej pory, salon Gryfonów przepełniony był uczniami, a w atmosferze dało się wyczuć ciężkie jak ołów napięcie.

Ginny skinęła lekko głową w stronę Harry'ego i spojrzała z powrotem na towarzyszkę.

- Widziałaś może Rona?

Blondynka przygryzła wargę, rozglądając się niespokojnie po pomieszczeniu.

- Nie – odpowiedziała cicho nie patrząc w jej oczy. Zawahała się, lecz po chwili dodała – może lepiej niech się tu nie pokazuje...

- Zdjęcia?

Odpowiedziało jej nieśmiałe kiwnięcie głową, a złość znów rozlała się po drobnym ciele Weasley. W co ten kretyn się wpakował!

W ciszy podeszły do siedzącego na fotelu Wybrańca. Nie mając wielkiego wyboru, Ginny wcisnęła się w jedyne wolne miejsce na kanapie, a Luna usadowiła się na podłodze opierając o nogi swojego chłopaka.

Gryfonka wpatrywała się w skaczące wesoło płomienie, czując jak długo hamowane emocje pulsują bólem w jej skroni. Nie mogła uwierzyć, że jest spokrewniona z tym... zboczeńcem!

Gdy tylko ta myśl przeleciała przez jej głowę, drzwi do dormitorium otworzyły się, a w przejściu stanął nic nieświadomy Ron.

Nie trzeba było wiele czasu by zauważono jego obecność. Na widok winnego chłopaka w całym salonie zapanowała głęboka cisza, przerywana jedynie cichym brzęczeniem, latającej gdzieś pod sufitem, muchy.

Rudzielec stanął niepewnie na środku pomieszczenia, skąd zdezorientowanym wzrokiem spoglądał na wpatrzone w niego, wrogie twarze. Znalazłszy wzrokiem wściekłą twarz siostry i zażenowaną najlepszego przyjaciela, aż zachłysnął się powietrzem. Z jego fizjonomii jasno wynikało, że zupełnie nie jest świadom tego, co się dzieje. Ta jednoznaczna postawa nie przeszkadzała jednak wściekłej Parvati, która znalazła się przy nim w ułamku sekundy, serwując mocny cios w policzek. W głuchej ciszy rozniósł się głośny plask, a zdezorientowany chłopak instynktownie podniósł rękę, by osłonić bolące miejsce. Po chwili znalazła się przy nim Lavender uderzając z drugiej strony i wyrównując tym samym poziom zaczerwienienia twarzy gryfona.

- Za co? - zapytał wysokim z przerażenia głosem. W odpowiedzi otrzymał jednak tylko jeszcze więcej wrogości emanującej z otaczających go ludzi.

- Jesteś z siebie zadowolony? - zapytała w końcu Ginny nie ruszając się z miejsca. Na dźwięk mściwości, która zabarwiła jej ton, poczuła ukłucie wyrzutów sumienia, jednak szybko je stłumiła - sam był sobie winien.

Brat spojrzał na nią nic nie rozumiejącym wzrokiem, z widoczną próbą ogarnięcia sytuacji. Marszczył czoło i rozluźniał, a nad głową niemalże można było dojrzeć unoszącą się parę.

Po kilku nieudanych próbach dedukcji, obrócił się w stronę swoich oprawczyń, z dłońmi wciąż położonymi na pulsujących policzkach. Już trzeci raz, w ciągu jednego dnia, oberwał od dziewczyny- było to co najmniej poniżające.

- Co ja wam takiego zrobiłem? - zapytał, posyłając błagalny wzrok w stronę Parvati.

- Jeszcze się pytasz? - czarnowłosa dziewczyna odpowiedziała pytaniem na pytanie, wpatrując się w niego z bezgraniczną pogardą.

Ginny podeszła do stojącej na środku pokoju trójki, rejestrując przy okazji drobną postać Danielle, która siedziała w przeciwległym kącie z mściwym uśmieszkiem na ustach. Zmarszczyła czoło, lecz nie poświęciła temu dziwnemu zjawisku więcej uwagi. Zamiast tego wyciągnęła dłoń w stronę brata, wciskając mu w ręce fotografie, które zgarnęła wstając z kanapy. Kopii było wiele.

Po kilku sekundach była świadkiem, jak na twarzy Rona maluje się nieudawane zdezorientowanie, a następnie rumieniec pokrywający nawet zaczerwienienie po ciosach. Na widok tej nietypowej reakcji, jeszcze bardziej zmarszczyła czoło, lecz nadal wstrzymywała się od zbędnych komentarzy.

- Co to jest? - zapytał głupio,zupełnie nie wiedząc jak powinien się zachować.

- Zdjęcia Ronaldzie, nie widać? - odpowiedziała poważnym tonem. Kątem oka zarejestrowała, że zerka w stronę Harry'ego z niemym wołaniem o pomoc.

- Nie spodziewałem się czegoś takiego po tobie – powiedział Wybraniec, gasząc jednocześnie ostatnią iskierkę nadziei w oczach przyjaciela.

- Zboczeniec... - syknął ktoś z tłumu, a reszta pokiwała głowami z aprobatą.

- Przecież wiesz, że nie zrobiłbym czegoś takiego! Znasz mnie! - zawołał desperacko, zupełnie ignorując zachowanie reszty lokatorów.

Potter zawahał się na moment, by po chwili pocałować Lunę w czoło i podejść do rudzielca.

- Nie Ron. Ronald Weasley, którego znam nigdy nie zdradziłby Hermiony – powiedział z determinacją, patrząc mu prosto w oczy.- Ronald, którego znam, nigdy nie potraktowałby żadnej dziewczyny w sposób, w jaki ty potraktowałeś Danielle. Nie znam cię, zmieniłeś się – ostatnie słowa powiedział cichym głosem, wypełnionym bezgranicznym żalem przeznaczonym tylko dla uszu oskarżonego. Otaczające ich dziewczyny, mimo złości odwróciły kulturalnie głowy.

- Nie zrobiłem tego – wyszeptał. W jego oczach można było dostrzec strach, a także szczerość. - Nie zrobiłem tego – powtórzył głośniej tak, by wszyscy słyszeli.

Któryś z siedzących uczniów parsknął śmiechem.

- Jasne, bo ci uwierzymy... zboczeńcu.

- Zamknij się Caterby – warknęła Ginny, nadal nie spuszczając czujnego spojrzenia ze swojego brata. Znała go całe życie, potrafiła więc określić czy kłamie, czy nie. W tym momencie była całkowicie przekonana o jego szczerości. Harry zerknął na nią przelotem, a w jego oczach wyczytała, że także mu uwierzył.

W salonie znów zaległa cisza. Ludzie nadal nie byli przekonani co do jego niewinności, racząc chłopaka podejrzliwymi spojrzeniami.

- Jeżeli nie ty, to kto? - zapytała Lavender, ignorując niedowierzające spojrzenie stojącej obok niej przyjaciółki. Uśmiech drobnej blondynki wciśniętej w kąt nieco przygasł.

- Pewnie ktoś, kto ma powód by się na mnie mścić... - powiedział wzruszając ramionami, a jego wzrok wylądował na Danielle. Uczniowie widząc gdzie patrzy, podążyli za jego spojrzeniem. Na widok przestraszonej miny szesnastoletniej gryfonki, na wielu twarzach pojawiał się błysk zrozumienia.

- Danielle? - zawołała dziewczynę Ginny, nawet nie patrząc w jej stronę. Zdążyła poskładać fakty już jakiś czas temu. Złość na brata zastąpiło zdeterminowanie, by jak najszybciej wyciągnąć go z tej okropnej sytuacji.

Nie słysząc żadnego odzewu odwróciła głowę w stronę wołanej dziewczyny. Danielle wciąż siedziała w kącie, sztywno wyprostowana, z burzą emocji wymalowaną na drobnej twarzy. Patrzyła na wszystkich jak na potencjalnych wrogów, a w jej błękitnych oczach można było dojrzeć rodzącą się panikę.

Po chwili zerwała się z miejsca i uciekła do dormitorium, tym samym przyznając się nieświadomie do winy.

- No i wszystko jasne – skomentował Harry patrząc, jak jego była dziewczyna zakłada ręce na piersi z triumfem w oczach. - Trzeba powiadomić o tym McGonagall. Zdjęcia krążą po całym zamku i wszyscy są przekonani, że Ron jest ich autorem.

Cisza jaka nastąpiła po tym przedstawieniu, została nagle przerwana wieloma głosami komentującymi całe zajście. Wszyscy przestali zwracać uwagę na stojących pośrodku zainteresowanych, którzy wciąż wpatrywali się w siebie w milczeniu. Spojrzenia Parvati i Lavender przestały ciskać błyskawice, a zamiast tego ich usta wykrzywiły uśmiechy. Po dłuższej chwili odeszły zostawiając Harry'ego, Rona i Ginny samych.

- Ja już pójdę – powiedziała rudowłosa, zauważając zmierzającą w ich stronę czarną czuprynę. Seamus.

- Hej Gin... - usłyszała cichy głos brata, a na ramieniu poczuła jego ciężką dłoń. - Dziękuję.

- Jesteś moim bratem i zawsze będę starała pomagać ci na wszelkie sposoby... jeśli tylko będziesz niewinny – odpowiedziała patrząc mu prosto w oczy. – Nie zmienia to jednak faktu, że nadal jestem na ciebie zła za to, co zrobiłeś Mionie.

Dokończyła, po czym szybkim krokiem wyszła z dormitorium.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Kilka dni po rozpuszczeniu plotki, a także ukazaniu się poniżających zdjęć, życie w zamku wróciło do względnego porządku. Torkins przestał wreszcie panoszyć się po korytarzach z miną pana i władcy, który utarł nosa najpopularniejszym ślizgonom w Hogwarcie, a ludzie wreszcie przestali zerkać na nienawidzącą się parę przy ciągłym akompaniamencie szeptów.

Tylko Ronald gdzieś zniknął, wyłączając się na jakiś czas z życia. Mimo, że sytuacja została wyjaśniona i uzyskał poparcie gryfonów, to reszta domów nadal przekonana była o jego winie. Po tej całej sytuacji, jaka miała miejsce w pokoju wspólnym Gryffindor'u, Harry z Ronem udali się do dyrektorki już następnego dnia, w celu wytłumaczenia zaistniałej sytuacji. Mściwą blondynkę ukarano dzień później, wygłoszonym na forum wymiarem zadośćuczynienia, lecz mimo to ludzie nadal nie dowierzali w niewinność Weasleya.

*

Hermiona siedziała na parapecie swojego pokoju, wpatrując się w pokryte ciemnymi chmurami niebo. Deszcz uderzał delikatnie o szyby spływając po nich strumieniami, tworzącymi maleńkie wodospady.

Wiedziała o całej sytuacji. Dowiedziała się wszystkiego jeszcze w ten sam wieczór, czekając ze zniecierpliwieniem na powrót przyjaciółki. Musiała przyznać, że było jej głupio, że chociażby pomyślała o Ronie jako o sprawcy takiego świństwa. Ale co innego miałaby myśleć po tym wszystkim co jej zrobił? W pewien sposób od zawsze był nieobliczalny i ciężko było stwierdzić co mu nagle wpadnie do głowy.

Rozejrzała się po sypialni w czerwono-złotych barwach Gryffindoru, a jej wzrok padł na leżącą na biurku grubą kopertę. Otrzymała ją dziś podczas śniadania, ale jeszcze nie miała okazji przejrzeć. Teraz także nie będzie mogła tego zrobić ze względu na lekcje.

Z cichym westchnieniem podniosła się z miejsca, by złapać torbę i wyjść. Ginny udała się do dormitorium zaraz po posiłku, by zabrać potrzebne rzeczy, więc była zmuszona do samotnej wyprawy na zajęcia Historii Magii, które mieli z krukonami.

Silny grymas wykrzywił jej twarz. Nie miała ochoty siedzieć w jednym pomieszczeniu z tym dupkiem Torkinsem i... Terry'm.

Po ich pocałunku zaczął unikać jej na wszelkie sposoby. Gdy wreszcie udało jej się go złapać stwierdził, że między nimi nigdy nic nie było i nic nie będzie, a następnie odszedł zostawiając ją w osłupieniu. Musiała przyznać, że zachowanie chłopaka bardzo ją zabolało, ale także utwierdziło w przekonaniu, że nie powinna zawracać sobie głowy facetami.

- Jesteś wreszcie – usłyszała głos Harry'ego. Ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że znajduje się przy klasie profesora Binnsa i wpatruje tępo w ścianę. Posłała Wybrańcowi niewyraźny uśmiech i weszła przez drzwi, które właśnie się przed nimi otworzyły.

Kiedy usiadła na miejsce i spostrzegła nieobecność siedzącej zwykle obok niej Ginny, zmarszczyła czoło. Rozejrzała się po klasie z myślą, że być może zmieniła miejsce, lecz natychmiast tego pożałowała. Brązowe, przepełnione bliżej nieokreślonym uczuciem, oczy Terry'ego wręcz przewiercały ją na wylot. Wpatrywała się w niego przez chwilę z niemą determinacją, choć sama nie wiedziała co dokładnie chce osiągnąć. Ten dziwny moment przerwał nagły dźwięk otwieranych drzwi i w klasie znalazła się najmłodsza z Weasleyów mając za ogon Tyler'a Torkinsa. Jej okrągłą delikatną twarz zdobił pewny siebie uśmiech, którym chwilę później obdarzyła oniemiałą z szoku przyjaciółkę. Usiadła obok niej z gracją, zupełnie nie przejmując się, że przerwała profesorowi w połowie wykładu, następnie wyciągnęła pergamin, kałamarz i pióro. Po krótkiej chwili, gdy wszyscy wyszli z pierwszego szoku, a lekcja podążyła nadal zwyczajnym rytmem, nachyliła się do Hermiony zakrywając twarz włosami.

- Zamknij już te usta, bo jeszcze coś ci do nich wleci – szepnęła ze śmiechem, a w jej oczach błysnęła zadziorna iskierka.

Hermiona zaczerwieniła się na swoje zachowanie, niezdarnie zakładając kosmyk za ucho.

- Co ty robiłaś z NIM? - zapytała, mierząc przyjaciółkę surowym spojrzeniem.

Ruda wzruszyła delikatnie ramionami, odchylając się z powrotem do wyprostowanej pozycji.

- Plan zemsty czas zacząć – Miona nie była pewna czy dobrze usłyszała, bo jej przyjaciółka ledwie dostrzegalnie poruszyła wargami, jednak złośliwy błysk w oczach rudej potwierdził te przypuszczenia.

Zachłysnęła się zbyt szybko wciąganym powietrzem, po czym nachyliła ku niej, zupełnie nie przejmując zamieszaniem jakie robi.

- Zgłupiałaś? - syknęła, a z jej oczu posypały się iskry. - Ustaliliśmy, że nie wcielimy tego planu w życie...

- WY ustaliliście, nie ja – wyszeptała spokojnym głosem, zakładając ręce na piersi w upartym geście. Słysząc te słowa, Hermiona skrzywiła się nieznacznie.

- Jak Blaise się dowie...

- Powiem ci to samo co jemu- nawet jeśli nie otrzymam wsparcia od was, to Malfoy udzieli mi go z pewnością.

Prefekt Naczelna poczuła, że na policzki wypływa jej krwistoczerwony rumieniec złości. Wiedziała, że pod takim argumentem musi się ugiąć, nie ma innego wyjścia. Blondwłosemu ślizgonowi nie przegada do rozumu, a jeśli nawet będzie próbować, to z pewnością zrobi wszystko, byle tylko działać odwrotnie do jej zdania. 

Odchyliła się do tyłu, przyjmując tę samą pozycję co przyjaciółka i odwróciła obrażony wzrok w stronę okna.

Po około dwudziestu minutach poczuła, że mięśnie jej zdrętwiały od ciągłego siedzenia w tej samej pozycji, więc postanowiła ją zmienić. Obróciła się delikatnie w stronę przyjaciółki i zachłysnęła się z oburzenia na widok puszczanego przez nią oczka, w kierunku zadowolonego Torkinsa.

Gdy usłyszała dzwonek, natychmiast zerwała się z miejsca z postanowieniem natychmiastowej rozmowy z Zabinim, jednak poczuła na ramieniu silną, męską dłoń. Terry.

- Wybacz, nie mam czasu – powiedziała oschle z próbą wyrwania ręki, jednak trzymał ją zbyt mocno. Obróciła się w jego stronę, a w głębokich brązowych oczach ujrzała to samo nieokreślone uczucie co wcześniej.

- Daj mi chwilę, ja...

Na widok smutku malującego się na jego twarzy poczuła jak jej serce ściska się w piersi. Opuściła ręce w geście rezygnacji, odwracając wzrok.

- Masz trzy minuty. Naprawdę się spieszę.

Panująca między nimi cisza, zaczęła rosnąć do niewyobrażalnych rozmiarów. Spojrzała na niego jeszcze raz ponaglającym wzrokiem i aż ją zatkało na widok desperacji oraz żalu malujących się na jego przystojnej twarzy.

- Przepraszam.

Wyszeptał tylko i po chwili już go nie było.

Kasztanowłosa gryfonka stała przez jakiś czas z otwartymi ustami i zdezorientowaną miną, dopóki nie zdała sobie sprawy ze swojego dziwnego zachowania. Co to miało być? Dlaczego najpierw ją całuje, następnie unika, by w efekcie nachodzić i przepraszać?Chyba nigdy nie zrozumie męskiej psychiki.

Potrzepała lekko głową, próbując pozbyć się otępienia, a jej wzrok przebiegł po korytarzu w poszukiwaniu ognistorudych włosów. Nie znalazłszy nigdzie zguby, odwróciła się na pięcie i odeszła w stronę lochów, gdzie za pięć minut miały odbyć się eliksiry ze ślizgonami.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Stał pod salą oparty nonszalancko o ścianę. Jego wzrok błądził po zbierających się coraz tłumniej uczniach siódmego roku, a dłonie bawiły się różdżką wykonaną z głogu. Od paru dni miał strasznie parszywy humor, który odzwierciedlał się morderczymi spojrzeniami w stronę każdego kto ośmielił się do niego podejść. Po dwóch dniach takiego stanu, zdał sobie sprawę, że nie jest do końca zadowolony z tej całej sytuacji z Boot'em. Czysta anomalia! Zawsze robił co chciał i nikt go z tego nie rozliczał, a już na pewno nie on sam.

A teraz nagle zaczął przejmować się jakimś zakochanym w szlamie, skretyniałym krukonem!

Prychnął nerwowo pod nosem czując, że po jego ciele rozlewa się nowa fala złości. Miał już dość własnych wahań nastrojów.

Czując na sobie czyjś wzrok obrócił się nieznacznie w prawą stronę, gdzie złapał spojrzenie Daphne. Dziewczyna uśmiechnęła się zalotnie, kiwając lekko głową. Odpowiedział tym samym, po czym stanowczo odwrócił wzrok. Wiedział, że sekunda dłużej patrzenia w stronę blondynki, jak nic sprowadziłaby ją w te strony, a nie miał na to najmniejszej ochoty.

- Siema Smoku – usłyszał w lewym uchu, a po chwili poczuł na ramieniu uderzenie ogromnego łapska.

- Totalnie ci odbiło Diable? - syknął mrużąc swe stalowoszare oczy, następnie kiwnął zdawkowo w stronę towarzyszącej mu, czarnowłosej ślizgonki. - Pansy.

- Draco – odpowiedziała z uśmiechem i nie zważając na wrogie zachowanie chłopaka, wspięła się na palce, muskając jego blady policzek ustami.

Młody dziedzic rozszerzył oczy ze zdziwienia, a do jego uszu dotarł cichy syk z rejonów, w których stała Greengrass.

Spojrzał byłej dziewczynie w oczy, doszukując się drugiego dna w jej zachowaniu, ale zauważył jedynie szczere rozbawienie. Domyślił się, że albo zrobiła to na złość przyjaciółkom, albo w próbie poprawienia mu humoru. Musiał przyznać, że i jedno i drugie udało się jej osiągnąć w każdym calu.

Obrócił się bardziej w ich stronę z dziwną potrzebą nawiązania rozmowy, kiedy zobaczył wyłaniającą się z tłumu Granger.

Dziwne ciepło rozlało się po jego ciele, reagując na obecność współlokatorki. Patrzył, jak rozgląda się po korytarzu, a następnie zmierza wprost w ich stronę i zdał sobie sprawę, że mimo iż mieszkają razem, nie widział jej już dłuższy czas. 

Co to ma do rzeczy? To tylko Granger, uspokój się palancie. 

- Cześć – przywitała się krótko, kiwając głową do chłopaków, a na końcu niepewnie do Pansy, która o dziwo, z lekkim ociąganiem, oddała ów gest. - Możemy porozmawiać?

Jej naglące spojrzenie spoczęło na zdezorientowanym Blaisie, który komicznie dźgnął się we własną pierś, otwierając jednocześnie szeroko oczy.

- Pewnie, mów – odpowiedział z uśmiechem, kiedy gryfonka skinęła głową potwierdzając, że właśnie o niego jej chodzi.

- Wolałabym na osobności – powiedziałą, patrząc mu prosto w oczy.

- Proszę cię, Granger. Po co te całe tajemnice? Zabini i tak mi wszystko powie – wtrącił się Draco, spoglądając na trzymaną w ręku różdżkę.

Gryfonka zawahała się na chwilę, jakby analizując każde za i przeciw. Sprawa jednak musiała być nagląca, bo po upływie nie więcej niż trzydziestu sekund założyła ręce na piersi, spoglądając na nich bojowym wzrokiem.

- Świetnie – zaczęła, jednak dalszy ciąg jej wypowiedzi przerwało nagłe pojawienie się w ich towarzystwie Daphne i Pameli. Granger zmierzyła je nienawistnym spojrzeniem, czym prędzej zamykając usta.

Blondynka położyła dłoń z pomalowanymi na szmaragdowo paznokciami na ramieniu Malfoya, a jej przyjaciółka w jakiś magiczny sposób znalazła się w pobliżu Blaise'a.

Draco poczuł jak w jego krew wystrzela dawka nieznośnej irytacji na widok wpatrzonych w niego, pełnych pożądania, niebieskich oczu dziewczyny. Kątem oka zerknął na przyjaciela i zobaczył, że ten, bez żadnych skrupułów zrzuca z ramienia dłoń ślicznej brunetki, by wsunąć się w przestrzeń między Parkinson a Granger. Rzucił mu mordercze spojrzenie, wściekając się na siebie, że nie zajął bezpiecznej przestrzeni jako pierwszy, jednak nie ruszył się ani o milimetr. Wykorzystując zupełny brak reakcji ze strony Draco, blondynka przysunęła się jeszcze bliżej, wciskając pełne piersi w jego umięśniony tors.

Skrzywił się nieznacznie, czując napór na swoje ciało i ze zdziwieniem dojrzał rozdrażnienie, malujące się na twarzy gryfonki.

- Diabełku odsuń się od tej szlamy, bo jeszcze się pobrudzisz – piskliwy głos, zupełnie nie pasujący do całokształtu postaci brązowowłosej ślizgonki, przerwał panującą między nimi ciszę.

Wszystkie spojrzenia skierowały się wprost na nią.

- Lepiej być szlamą, niż pustą laleczką, Thiks – odparowała Granger z pogardą, zakładając jednocześnie ręce na piersi w wojowniczym geście.

Draco po raz kolejny spojrzał na nią z niemym podziwem. Mało kto miał na tyle odwagi by odpyskować którejkolwiek z byłego gangu Pansy, a ona jak zwykle nie wpasowywała się w żadne stereotypy.

Poczuł jak uwieszona na nim dziewczyna tężeje na dźwięk słów gryfonki.

- Chyba dawno nikt nie urządził ci z życia piekła, co szlamo? - zapytała wrednie, mrużąc przy tym oczy.

- A ty chyba dawno nie wylądowałaś w niczyim łóżku, że tak rozbierasz Malfoy'a wzrokiem, co Greengrass?

Korytarz wypełnił niepohamowany śmiech Blaise'a, zagłuszając jednocześnie wściekły syk blondwłosej ślizgonki. W ułamku sekundy ściągnęła dłoń z ramienia Dracona i wycelowała różdżkę w stronę Hermiony.

Śmiech Zabiniego zamarł w ułamku sekundy, zastąpiony niemą furią rodzącą się w jego ciemnych oczach. Zanim jednak którykolwiek z chłopaków zdążył zareagować, Pansy zrobiła krok wprzód, zakrywając Hermionę własnym ciałem.

Draco poczuł jak jego szczęka ląduje na zimnej posadzce. Przeleciał wzrokiem po twarzach zaangażowanych w tę scenę osób, u każdej zauważając identyczny, zdziwiony wyraz twarzy.

- Odsuń się, Pans – syknęła Daphne, która najszybciej doszła do siebie. - Żadna szlama nie będzie mnie obrażać.

Nie zdążyła jednak zrobić żadnego więcej ruchu, bo na horyzoncie pojawiła się krągła sylwetka Slughorna.

Opuściła niechętnie różdżkę, krzywiąc się przy tym niemiłosiernie. Ruszyła w stronę sali z podniesioną głową, a gdy mijała stojącą za Parkinson gryfonkę, Draco mógłby przysiąc, że powiedziała jej coś na ucho. W oczach Granger na krótki moment pojawił się szok, który zniknął, gdy tylko mrugnął powiekami.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- To jeszcze nie koniec szlamo – cichy syk, który wydobył się z ust wrednej ślizgonki wpadł do jej ucha z drażniącym zmysły podmuchem. Rozszerzyła oczy w niemym zdziwieniu, jednak już po chwili z powodzeniem zamaskowała każdą możliwą oznakę słabości.

Blondynka zmierzyła stojące obok niej dziewczyny pogardliwym spojrzeniem, po czym przywoławszy ruchem ręki swoją towarzyszkę zniknęła w wejściu do klasy.

- Później porozmawiamy- szepnęła Hermiona do stojącego obok niej Blaise'a, a następnie zwróciła się do chcącej ją minąć, czarnowłosej ślizgonki. - Pansy ja... dlaczego to zrobiłaś?

Nic z tego nie rozumiała. Zawsze myślała, że mopsica jej nienawidzi, zresztą jak każdy ślizgon, a tu proszę, taka niespodzianka.

Posłała jej pełne niezrozumienia spojrzenie i ze zdumieniem zobaczyła, że ślizgonka się uśmiecha.

- Po prostu – odpowiedziała, wzruszając ramionami. - Osobiście nadal za tobą nie przepadam, ale jakimś sposobem zdobyłaś szacunek Diabła, a to mi wystarczy.

Hermiona zupełnie nie wiedziała co odpowiedzieć, więc po prostu kiwnęła głową z niezbyt mądrą miną.

- Powiesz mi chociaż o co chodzi? - dobiegł ją cichy głos Blaise'a tuż obok jej ucha.

Odwróciła się nieznacznie, jednak zanim zdążyła odpowiedzieć do klasy wbiegła zdyszana Ginny. Posłała mu znaczące spojrzenie i zauważyła że spina wszystkie mięśnie. Zachował jednak normalny wyraz twarzy, pozwalając sobie jedynie na zdawkowe kiwnięcie głową, po czym usadowił się w ławce tuż za nią.

Hermiona ze zdziwieniem zobaczyła siedzącą obok niego Parkinson, a gdy poczuła na plecach wrogie spojrzenia, jej szczęka bezwładnie zjechała w dół. Usiedli tu specjalnie, żeby odgrodzić ją od Greengrass. Zrobili z siebie żywą tarczę!

Obracając się z głupią miną w stronę nauczyciela, kątem oka zarejestrowała zirytowany wyraz twarzy Malfoya siedzącego w ostatnim rzędzie.

Kiedy wyszła wreszcie z szoku na to nietypowe zachowanie dwójki ślizgonów, jej wzrok powędrował do siedzącej obok niej Ginny.

Zauważyła, że z jej twarzy zniknęła pewność siebie, którą tak emanowała rano. Wyglądała na zmęczoną i złą.

- Gin, wszystko w porządku? - nachyliła się nieznacznie w jej stronę, szepcząc najciszej jak potrafiła.

W odpowiedzi otrzymała jedynie suche kiwnięcie głową, więc przysunęła swoje krzesło w jej stronę tak, że stykały się udami. Usłyszała, że siedzący za nią Zabini, wykonuje dokładnie ten sam ruch, jednak nie odwróciła się w tamtą stronę.

- Znowu byłaś z nim?

Kolejne kiwnięcie głową.

- Zrobił ci coś?

Zaprzeczenie. Kasztanowłosa czuła rosnącą w jej wnętrzu irytację.

- No to co się stało?

Ginny wreszcie odwróciła się w jej stronę, a Hermionę aż zatkało na widok zimnej złości i początków obsesji widniejących w brązowych oczach przyjaciółki.

- Chcę dać temu palantowi nauczkę, a bez was nie dam rady tego zrobić.

Powiedziała stanowczo, a wyraz jej oczu zmienił się na moment, wyrażając niemą prośbę.

- Miona, ja wiem co robię. Potrzebuję jedynie wsparcia, proszę... - wyszeptała gładkim tonem, w którym dało się wyczuć błaganie.

Prefekt Naczelna przygryzła dolną wargę nie wiedząc co począć, a jej wzrok bezwiednie pobiegł do siedzącego za nią Diabła. Po wyrazie jego twarzy wywnioskowała, że doskonale słyszał toczącą się między gryfonkami rozmowę i nie był do niej przychylnie nastawiony. Mimo to, łapiąc jej wzrok pokiwał głowa na znak zgody, a dłonie zwinął w pięści. Obydwoje zdawali sobie sprawę, że ta mała, uparta wiewiórka i tak postawi na swoim, woleli więc przynajmniej zabezpieczyć ją na tyle, na ile potrafili.

Spojrzała z powrotem w wyczekujące oczy przyjaciółki, po czym zdublowała gest Blaise'a, kiwając lekko głową.

- Dziękuję! - wykrzyknęła Ginny zupełnie zapominając gdzie się znajduje. Po klasie przeszedł pomruk śmiechu przemieszany z pogardliwymi prychnięciami. Ginny spłoniła się i niemal wpadła pod ławkę, próbując zsunąć się jak najniżej.

- Za co pani tak dziękuje, panno Weasley? - zapytał zaciekawiony Slughorn, zatrzymując się tuż przed ich ławką.

- Eee, za to, że zdecydowałam się pożyczyć jej moje ulubione kolczyki, panie profesorze – odpowiedziała Hermiona, ratując swoją przyjaciółkę z opresji.

Mistrz eliksirów pokiwał tylko głową, mrucząc coś na temat problemów dzisiejszych nastolatek, po czym posłał im pobłażliwy uśmiech.

- Proszę uważać na zajęciach panno Weasley. A sprawy ubioru, następnym razem proszę załatwiać po zajęciach.

Dodał z uśmiechem, po czym wrócił na środek sali by kontynuować swój wykład na temat użycia skórki boomslanga. 

***~~~***~~~***

*Twór wymyślony przeze mnie :D