ROZDZIAŁ X

Siedziała w pokoju wciśnięta w duży fotel, rozkoszując się chwilą ciszy. Nogi podwinęła pod tyłek, a w rękach trzymała zapisany pergamin, jednak jej wzrok spoglądał niewyraźnie w stronę kominka. Skaczący wesoło ogień przynosił ze sobą spokój, a także pewnego rodzaju melancholię.

Podciągnęła ramiączko letniej bluzeczki, którą miała w zwyczaju nosić po domu i przerzuciła spojrzenie na drzwi od dormitorium.

Już od dwóch tygodni realizowali plan Ginny, który zakładał usidlenie wrednego Torkinsa. Całe czternaście dni, pilnowali tej rudej, nieokiełznanej istoty, zmieniając się co jakiś czas. Ktoś zawsze musiał być w jej pobliżu. Nawet Malfoy, z jakichś niewytłumaczalnych powodów, zgodził się na pomoc. Ba! To jeszcze nic, Pansy również się zaangażowała!

Po pomocy jaką udzieliła Hermionie przed pamiętnymi eliksirami, ich stosunek do siebie zmienił się diametralnie. Może i nie zostały przyjaciółkami na całe życie, jednak z pewnością zniknęła cała ta otoczka wrogości, która towarzyszyła im od pierwszego roku w Hogwarcie.

Zerknęła na zegarek wiszący nad kominkiem i westchnęła cicho. Szesnasta. Zgodnie z umową, zmiana Blaise'a kończy się dokładnie w czasie kolacji, a następnie pałeczkę przejmuje Malfoy.

Zabini brał swoje „zmiany” o wiele częściej niż reszta, a czasem nawet zastępował ich w tym zadaniu. Hermiona już od jakiegoś czasu podejrzewała go o uczucia w stosunku Ginny, lecz teraz miała na to niezbity dowód – Diabeł po prostu był zazdrosny.

Uśmiechnęła się pod nosem, a jej spojrzenie w końcu padło na trzymany w dłoni plik pergaminów.

Już nie pamiętała ile razy przejrzała go przez ten czas, ani po co robi to nadal, lecz jej perfekcyjna natura nie pozwalała na powierzchowne podejście do zadania.

Potrzepała lekko głową, by pozbyć się zamyślenia i po raz dziesiąty zanurzyła się w lekturze.

Panno Granger,

W harmonogramie nastąpiły pewne zmiany wprowadzone przez Ministra Magii. Proszę o zapoznanie się z załączonym plikiem dokumentów, podpisanie regulaminu, a także napisanie wstępnej organizacji czasu w trakcie pobytu gości.

Czekam na plan wraz z podpisanym regulaminem do końca tygodnia.

Z wyrazami szacunku,

Dyrektor Hogwartu, M. McGonagall

________________________________________________________________________________

HARMONOGRAM, ZADANIA, ZAŁOŻENIA I REGULAMIN WYMIANY

pt. „W JEDNOŚCI SIŁA”

Harmonogram:

• 7- 20 grudnia 1998 r. - Pierwsza tura wymiany:
• - Hogwart- pojawienie się pary uczniów Beauxbatons i Durmstrangu;
• - Beauxbatons – druga para z Durmstrangu;
• - Durmstrang - ----
• 21- 3 stycznia 1999 r. - przerwa, zakładająca świąteczny pobyt wraz z rodziną;
• 4-10 stycznia br. - czas na nadrobienie szkolnych zaległości, przygotowanie do kolejnego wyjazdu/ przyjęcia gości
• 11-24 stycznia br. - Druga tura wymiany:
• - Hogwart- -----;
• - Beauxbatons- para z Hogwartu;
• - Durmstrang – pojawienie się uczniów z Beauxbatons oraz drugiej pary z Hogwartu;
• 25-7 lutego br. - przerwa w projekcie w celu przygotowania do konferencji podsumowującej;
• 8- 14 lutego br. - tygodniowy pobyt szkół w Paryżu, powrót godz. 22.00

	Hogwart (4 H)	Beauxbatons (4 B)	Durmstrang (4 D)
7- 20.12. 1998	4 H + 2 B1 + 2 D1	2 B + 2 D	----
4- 10.01. 1999	-----	2 B1 + 2 H1	4 D + 2 B + 2 H
8- 14.02. 1999	-----	4 B + 4 H + 4 D	------

Zadania:

• zapoznanie gości z kulturą i obyczajami panującymi w danej szkole;
• całodobowa opieka gospodarzy, pomoc w rozwiązywaniu problemów;
• dbanie o komfort psychiczny gości;
• oprowadzenie po zamku;
• zapoznanie z ważniejszymi aspektami historii;
• wprowadzenie w życie towarzyskie;
• organizowanie wyjazdów, wyjść, a także czasu wolnego.

Założenia:

• zawarcie długotrwałych przyjaźni międzyszkolnych;
• zapoznanie się z obcą kulturą, obyczajami, zachowaniem;
• przełamanie ewentualnych uprzedzeń;
• utworzenie długoletniej współpracy międzyszkolnej;
• uzyskanie wzajemnej deklaracji udzielenia pomocy w momencie zagrożenia.

________________________________________________________________________________

REGULAMIN

1. Dostępność na czas trwania projektu;
2. Stała opieka nad gośćmi;
3. Realizacja programu zgodnie z regulaminem, zadaniami i założeniami;
4. Stały kontakt z władzami szkoły;
5. Szacunek i tolerancja okazywana w stosunku do różnic kulturowych i obyczajowych;
6. Brak możliwości rezygnacji z uczestnictwa;
7. Brak możliwości zmiany przydzielonej szkoły, partnerów, a także podopiecznych/ opiekunów;
8. Każdy uczestnik musi mieć ukończone CO NAJMNIEJ 16 lat;
9. Na czas trwania projektu dozwala się opuszczanie terenów szkół po uprzednim powiadomieniu Dyrektora danej placówki;
10. Osoby o przeciwnej płci mają obowiązek spać w osobnych pomieszczeniach;
11. Zabrania się zażywania alkoholu przez osoby niepełnoletnie.

__________________________-

Podpis uczestnika projektu

________________________________________________________________________________

Po dokładnym przeanalizowaniu każdego podpunktu, sięgnęła po pióro, by wreszcie złożyć swój podpis. Musi też, w końcu, porozmawiać z Malfoyem, plan sam się nie napisze.

Skrzywiła się nieświadomie na myśl o przystojnym blondynie.

Od czasu, gdy jej relacje z Parkinson uległy polepszeniu, te z Malfoyem drastycznie się pogorszyły.

Zniknęły nawet najgorsze wyzwiska czy kłótnie, które niegdyś były na porządku dziennym. Po prostu przestał zwracać na nią uwagę, traktował jak powietrze. Nie żeby jej to przeszkadzało, jednak nie do takiego zachowania ją przyzwyczaił.

Jak na zawołanie, wyżej wspomniany ślizgon pojawił się w drzwiach swojej sypialni, zakryty jedynie ręcznikiem owiniętym na biodrach.

Hermiona, nie spodziewając się takiego widoku, wciągnęła nerwowo powietrze do płuc. Doskonale pamiętała ranek po imprezie, kiedy obudziła się w jego ramionach.

Mimo, że poznała już budowę jego umięśnionej klatki piersiowej, nie potrafiła odwrócić wzroku, a na jej policzki wypłynęły delikatne rumieńce.

- Wiem, Granger, że jestem naprawdę seksowny, ale daj sobie na wstrzymanie – odezwał się, szukając czegoś w barku i nie patrząc w jej stronę.- Czy ktoś nie mówił ostatnio, że podglądanie jest karalne?

Słysząc jego opanowane oskarżenie poczuła, że jej lekko zaróżowione policzki zaczynają płonąć żywym ogniem. Wolała nie wiedzieć, jak w tym momencie się prezentowała.

- Ktoś także ostatnio stwierdził, że w magicznym świecie taki przepis nie istnieje, co bardzo dobrze się składa – odpowiedziała i mimo czerwonej jak burak twarzy, uniosła dumnie podbródek ku górze.

Chłopak zmierzył ją z góry na dół bliżej nieokreślonym spojrzeniem.

- Coś wyszczekana ostatnio jesteś, Granger – nie była pewna czy aprobata, którą usłyszała w jego głosie była prawdziwa, czy też jej się zdawało.

Walcząc z uczuciem, jakie budził w niej palący wzrok chłopaka, spojrzała mu prosto w oczy.

Otwierała buzię w celu wyrażenia emocji, które skumulowały się w niej przez kilka dni ciszy, która panowała między nimi, kiedy do ich uszu doszły dziwne dźwięki.

Spojrzeli na siebie, rozpoznając podniesione głosy Ginny i Blaise'a, po czym skierowali wzrok na wejście do dormitorium.

- … miałem mu pozwolić na to...?

- A jak sądzisz...?

Większość ich krzyków została zagłuszona przez kroki, a już po chwili wpadli do salonu, trzaskając drzwiami.

- No pewnie, następnym razem w ogóle daj się zaciągnąć do komórki na miotły i zrobić ze sobą co mu się żywnie podoba! - krzyczał Zabini, a wyraz jego twarzy nie wróżył niczego dobrego.

Ginny zwinęła ręce w pięści i uniosła głowę do góry z niemą prośbą o cierpliwość.

- Ty durny głupku! Przecież panowałam nad sytuacją! Nic mi nie zrobił! - krzyknęła, tupiąc jednocześnie nogą.

Obserwującej dwójce, kłótnia przyjaciół wydawała się coraz bardziej komiczna.

- Złapał cię za tyłek, ty uparta wiewiórko!

Krzyk, który wydarł się z piersi rudej wywołał niekontrolowany atak śmiechu Malfoya.

Młoda Weasley zmierzyła go wściekłym spojrzeniem, po czym ruszyła w stronę tłumiącej śmiech przyjaciółki. Usiadła na oparciu fotela i założyła ręce na piersi w geście typowego, babskiego „focha”.

- Gin... co się stało? - zapytała Hermiona, gdy nabrała pewności, że nie zawtóruje Malfoyowi śmiechem.

Położyła dłoń na jej ramieniu, z próbą pocieszenia.

- Łazi za mną cały dzień, obserwuje na każdym kroku...

- Taka była umowa! - zaprotestował oskarżony, za co oberwał mrożącym krew w żyłach spojrzeniem.

- W każdym razie, udało mi się w końcu złapać Torkinsa i namówić go, by poszedł ze mną na spacer po błoniach...

- Taa, namówić. Ślinił się na ciebie od momentu, jak tylko do niego podeszłaś... - mruknął Diabeł, jednak całkowicie go zignorowała.

- ...kiedy wyszliśmy na zewnątrz, zapytał czy mi nie zimno i objął mnie ramieniem. Wywietrzyłam świetną okazję, więc przybliżyłam się do niego, a wtedy...

- A wtedy jego ręka wylądowała na twoim tyłku i ścisnęła go jak gumową piłkę!

Hermiona i Malfoy znów zaczęli się śmiać, za to Ginny opuściła ręce w geście kapitulacji.

- No dobra, masz rację. Może trochę przesadził – przyznała z niechęcią. Po chwili jednak wstała z palcem wymierzonym prosto w ciemnowłosego ślizgona.- Nie znaczy to jednak, że musiałeś wbiegać między nas i porywać mnie w ramiona, jak jakiś pochrzaniony rycerz w białej zbroi!

Śmiejąca się dwójka dostała takiego ataku, że obydwoje zaczęli pokładać się w miejscu, trzymając kurczowo za brzuchy.

Między Ginny i Blaisem zapadło ciężkie milczenie, w trakcie którego mierzyli się wściekłymi spojrzeniami. Zupełnie nie zwracali uwagi na nieprzyzwoite, w tym wypadku, zachowanie przyjaciół.

- On. Cię. Obmacywał – wysyczał podchodząc coraz bliżej tak, że niemal stykali się nosami.

- Nie jestem twoją własnością, Zabini – odpowiedziała w tym samym tonie, zwężając swoje brązowe oczy.

Następna chwila sprawiła, że czas jakby na moment stanął w miejscu. Zabini, zupełnie nie zwracając uwagi na widownię, ani też na cichy pisk protestu, wpił się w ciepłe usta stojącej przed nim dziewczyny. Ginna zamarła na moment w szoku, lecz już po chwili oddawała pocałunek z równą pasją.

Hermiona przyglądała się tej scenie z lekkim uśmiechem, wyrażającym aprobatę, lecz gdy zobaczyła grymas malujący się na twarzy blondyna, momentalnie straciła werwę.

- Ekhem... - blondyn zakrył usta w udawanym kaszlu, z próbą ściągnięcia całującej się pary z powrotem na ziemię.

Po nie więcej niż paru sekundach, Ginny oderwała się od Blaisa z przerażoną miną. Przesunęła spojrzeniem po pokoju, utkwiwszy go na moment w oczach przyjaciółki, po czym pędem rzuciła się do sypialni.

Gdy Hermiona podnosiła się z miejsca, by ruszyć jej śladem, Diabeł nadal stał z rękami w górze, jakby wciąż obejmował stojącą przed nim dziewczynę. W jego ciemnych oczach malowało się rozmarzenie pomieszane ze zdezorientowaniem.

- Czy ona właśnie uciekła? - zapytał. W jego głosie można było wyczuć rodzące się załamanie.

- Taaa... Jesteś przerażający, jak na Diabła przystało – odpowiedział Malfoy, ze śmiechem klepiąc go po plecach.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Gin, co się dzieje? - zapytała Hermiona, zamykając cichutko drzwi. Jej przyjaciółka siedziała na łóżku, z twarzą ukrytą w dłoniach. Coś najwyraźniej ją trapiło, lecz Hermiona zupełnie nie potrafiła stwierdzić co.

Podeszła do niej i objęła ją delikatnie ramieniem, a Ginny momentalnie położyła na nim swoją głowę.

- Widziałaś co się stało... - powiedziała z nadal ukrytą twarzą, przez co Miona musiała wytężyć słuch by cokolwiek zrozumieć.

Gdy dotarł do niej sens słów, odchyliła się, by spojrzeć na przyjaciółkę ze zdziwieniem.

- Blaise cię pocałował. No i co w tym złego?

- Co? Pocałował mnie! Właśnie to jest w tym złego! - pisnęła, jednocześnie podnosząc wzrok, by spojrzeć w czekoladowe oczy Granger.

Słysząc to wyznanie, Prefekt Naczelna przymknęła na moment powieki i potrzepała teatralnie głową. Nie potrafiła nadążyć za tokiem myślenia tego rudowłosego chochlika.

- Wybacz, ale chyba nie rozumiem – zaczęła powoli, oddając spojrzenie. - Myślałam, że go lubisz i że ci się podoba...

- No właśnie w tym rzecz! - krzyknęła, podnosząc się z miejsca.

Zrezygnowała z jakiejkolwiek próby zrozumienia tej dziewczyny. Spuściła ręce wzdłuż tułowia w geście rezygnacji i przybrała na twarz zdezorientowaną minę.

- No teraz to już w ogóle nic nie rozumiem.

- Herm, on mi się podoba i lubię go. Dlatego właśnie nie powinno do tego dojść! - najwidoczniej zauważyła rosnące niezrozumienie w oczach przyjaciółki, bo usiadła obok niej, złapała za dłonie i połączyła spojrzenia.- Jeżeli teraz się zaangażuję, to nici z planu zemsty, rozumiesz? Nie będę potrafiła podrywać dupka Torkinsa wiedząc, że mam kochanego Zabiniego!

Hermiona dopiero teraz ujrzała w oczach Ginevry, głęboko skrywany błysk obsesji. Trochę ją to przeraziło. Owszem, ona też była wściekła na tego krukońskiego palanta, jednak potrafiła z tym żyć, co najwidoczniej nie udawało się jej najlepszej przyjaciółce. „Obsesja” to dobre określenie na jej zachowanie. Wszystko zrozumiała, w niczym to jednak nie pomogło, a wręcz pogorszyło sprawę.

- Gin – zaczęła ściskając mocniej jej drobną dłoń. - Wiesz, że to nie jest najważniejsze? Możesz być szczęśliwa...

- Nie rozumiesz – przerwała jej kręcąc głową. Z dużych, brązowych oczu stoczyła się pojedyncza łza. - Ja po prostu muszę i chcę to zrobić. Obiecałaś...

- Obiecałam – Hermiona westchnęła ciężko i odwróciła wzrok. To prawda, dała Ginny słowo, że jej pomoże. Nie wypadało teraz łamać obietnicy zwłaszcza, że są najlepszymi przyjaciółkami, a Ruda najwyraźniej tego potrzebuje.

- Pójdziemy jutro do Hogsmeade? - przemyślenia starszej z dziewczyn przerwał cichy głos. Zdziwiła się na tę niespodziewaną zmianę tematu, jednak przytaknęła głową. Gdy zobaczyła radosny błysk w oczach przyjaciółki, na jej twarz wypłynął szczery uśmiech.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco siedział rozłożony na fotelu, w dormitorium Blaise'a. W jego ręce gościła stała szklaneczka Ognistej Whiskey.

Znaleźli się tam niemalże dziesięć minut po tej całej akcji z całowaniem, którą odwalił Zabini. Gdy zobaczył jak Wiewióra znika za drzwiami sypialni, popadł w jakieś dziwne otępienie, po czym stwierdził, że musi jak najszybciej stamtąd wyjść.

Kiedy znaleźli się w Pokoju Wspólnym Ślizgonów, pognał do dormitorium w takim tempie, jakby co najmniej strzelali w niego Avadą.

Malfoy dołączył do niego chwilę później, korzystając z okazji by porozmawiać z Parkinson. Od momentu gdy znalazł się w pokoju i rozgościł nalewając zbawiennego trunku, minęło co najmniej dwadzieścia minut, a Diabeł nadal siedział zamknięty w łazience.

Szczerze powiedziawszy, nie potrafił zrozumieć tego dziwnego zachowania. Dlaczego chowa się po łazienkach niczym jakaś baba? Przecież to tylko pocałunek, do cholery! Mało dziewczyn całował? Faktem jest, że jeszcze żadna nie zareagowała tak jak ona, ale mimo wszystko... to tylko Ruda, Wiewiórka, Weasley!

Odetchnął głęboko, ruszając lekko szklanką z Whiskey, po czym dopił do końca jej zawartość.

Złapał za butelkę stojącą obok oparcia obiecując sobie, że jeżeli za dziesięć minut Blaise nie pojawi się w drzwiach, to wyważy je siłą. Nim jednak dokończył w myślach to postanowienie, po pokoju rozeszło się ciche skrzypienie, a w przejściu stanął Zabini odziany w sam ręcznik.

Spojrzał czujnym wzrokiem na rozwalonego w fotelu blondyna, po czym jego wzrok padł na zawartość szklanki. W ciemnych oczach pojawiło się niedowierzanie.

W dwóch krokach znalazł się przy zdezorientowanym Malfoyu, łapiąc za do połowy opróżnioną butelkę.

- Czy ja ci powiedziałem, Smoku żebyś się obsłużył ? - zapytał nie odrywając spojrzenia od trzymanego przedmiotu.

Po twarzy Dracona przebiegł wyraz zdziwienia, jednak po chwili zamaskował go stałym uśmieszkiem.

- A potrzebowałem coś takiego usłyszeć? - odpowiedział bezczelnym pytaniem, upijając spory łyk.

Brunet spojrzał na niego zirytowanym wzrokiem, a w następnym momencie przyssał się do butelki, wciągając wysokoprocentowy płyn niczym życiodajną wodę.

Malfoy przyglądał mu się chwilę z widocznym rozbawieniem na twarzy, jednak gdy zobaczył w jakim tempie zaczyna ubywać jego ulubionego alkoholu, poczuł irytację.

Poderwał się z miejsca i wyrwał mu flaszkę z rąk, ratując tym samym resztkę bursztynowego płynu.

- Wiesz o tym, że za pół godziny zaczyna się kolacja? Wątpię, żeby McGonagall była zadowolona widząc cię w takim stanie – powiedział beznamiętnym tonem, patrząc jak przyjaciel podchodzi w stronę łóżka, by opaść bezwładnie na pościel. - Co ci na głowę padło? Czym się tak przejmujesz? To tylko Weasley...

- To tobie się tak wydaje – dotarł do niego przytłumiony głos, ze względu na to, że brunet wcisnął w twarz w poduszkę.

- Mało ci dziewczyn w Hogwarcie? Daj spokój. Możesz mieć każdą. Taka Pam wcale nie jest zła...

Jeżeli pomyślał, że droczeniem uda mu się przywrócić dobry humor przyjaciela, to grubo się pomylił. Na wzmiankę o głupiutkiej ślizgonce Blaise tylko prychnął ze złością, po czym podniósł się do pozycji siedzącej.

- Nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Nie spodziewam się też, że cokolwiek zrozumiesz, jednak... myślę, że to ta.

- Jaka TA? - zapytał Draco zdezorientowanym głosem. Halooo co się stało z Blaisem Zabinim?!

- Dobrze wiesz o co mi chodzi – zaperzył się coraz bardziej zły.

Kiedy do blondyna dotarł wreszcie sens słów przyjaciela, nie potrafił powstrzymać się od pogardliwego prychnięcia.

Owszem, widział, że Zabini ma jakiś dziwny pociąg w stronę Wiewióry, zwalał to jednak tylko i wyłącznie na karb pożądania. No bo co innego by to mogło być? Znał tego palanta od dzieciaka i nigdy, dosłownie nigdy, nie widział, by się zakochał. Dla niego dziewczyny były niczym drogie miotły, które można zaliczyć do swojej kolekcji, nic poza tym. Oboje wyznawali taką zasadę, więc co, do cholery jasnej, się stało?

Gdzieś w głębi duszy poczuł, że i w jego życiu może pojawić się osoba, której nie będzie chciał jedynie odstawić na półkę, jak kolejne, nic nie znaczące trofeum.

Pokręcił głową z niedowierzaniem. Czy jemu naprawdę udziela się dziwny humor Diabła? Podniósł się z miejsca, czując rosnące poirytowanie.

- Odstaw na jakiś czas Ognistą, bo naprawdę rysuje ci głowę – powiedział stając w przejściu. - Idę na kolację. Jak wrócę masz być ogarnięty i taki jak zwykle.

Dokończył zimnym głosem, po czym wyszedł z pokoju, pozostawiając po sobie jedynie trzask zamykanych z impetem drzwi.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Korzystając z chwili samotności, Hermiona postanowiła zająć się wreszcie sporządzeniem wstępnego planu dla McGonagall. Wiedziała, że na Malfoya liczyć w tym przypadku nie może, jak zresztą w żadnym innym, więc po prostu narzuci mu własne pomysły.

Wymyślanie harmonogramu zajęć przychodziło jej z niezwykłą łatwością, więc niespełna dwadzieścia minut później rozglądała się po pokoju, zupełnie nie wiedząc co ze sobą zrobić.

Malfoy z Zabinim gdzieś zniknęli w momencie, gdy siedziały zamknięte z Ginny w sypialni, z kolei Ruda wyszła z zamiarem załatwienia jakichś swoich spraw. Umówiły się przed Wielką Salą aby pójść razem na kolację, jednak do tego czasu zostało jej jeszcze co najmniej pół godziny. Zadania wszystkie zrobiła, eseje napisała na bieżąco, a na czytanie książki zwyczajnie nie miała ochoty. Po raz kolejny rozejrzała się po obszernym salonie w poszukiwaniu jakiegokolwiek zajęcia, a jej wzrok zatrzymał się na dębowych drzwiach. Łazienka! Że też nie wpadła na to wcześniej. Od kiedy zamieszkali w czwórkę, kłótnie o czas oraz kolejność zajmowania najważniejszego pomieszczenia w dormitorium, były na porządku dziennym. Rzadko kiedy zdarza się taka sytuacja jak ta, że przebywa w dormitorium prefektów całkowicie sama. Miała zamiar skorzystać z okazji najlepiej jak potrafi.

Nie zastanawiając się dłużej, zeskoczyła zwinnie z kanapy, udała się do sypialni po potrzebne rzeczy, a następnie zniknęła za drzwiami łazienki.

Tanecznym krokiem podeszła do wielkiej wanny, stojącej naprzeciw prysznica wciśniętego w rogu i zaczęła napuszczać gorącej wody wraz z różnymi olejkami. Nie miała dużo czasu, lecz na tę odrobinę relaksu powinno jej w zupełności wystarczyć.

Rozpuściła swoje długie włosy, do tej pory ciasno ściśnięte w kok, po czym rozczesała je z niezwykłą dokładnością. Sprawdziła temperaturę wody mieszając gęstą pianę. Idealna. Uśmiechnęła się do siebie, w zawrotnym tempie pozbywając resztki ciuchów. Już po chwili relaksowała się, leżąc w wannie i wdychając ulubiony kokosowy zapach.

Przymknęła powieki i zanurzyła się pod powierzchnię. W takich momentach zawsze pojawiały się w jej głowie same dobre wspomnienia, z młodszych lat. Uwielbiała to uczucie, gdy woda otulała ją z każdej strony, a w uszach grała pulsująca cisza.

Gdy wynurzyła się powoli, wydało się jej, że usłyszała jakieś dźwięki dochodzące z salonu. Przysłuchiwała się krótką chwilę, lecz nie słysząc nic więcej, tylko wzruszyła ramionami i wróciła do przerwanej czynności. Dokładnie umyła włosy, nałożyła na nie odżywkę, po czym wyszła z wanny, owijając się szczelnie ręcznikiem. Obróciła się, by wypuścić resztę wody, a w tym w samym momencie otworzyły się drzwi i do pomieszczenia wszedł zdezorientowany Malfoy. Hermionę tak przeraziła jego niespodziewana obecność, że chcąc odsunąć się jak najdalej, poślizgnęła się na mokrej nawierzchni i runęła na niego jak długa.

Przez parę sekund leżeli na sobie nie do końca świadomi, co się tak właściwie stało, jednak chwilę później Hermiona podniosła wzrok na blondyna, łapiąc jego spojrzenie. Stal znów zmieszała się z brązem, wywołując przyjemne dreszcze. Znów byli blisko siebie. Ich ciała dzieliły jedynie ubrania Draco, a także skrawek materiału okrywający gryfonkę. Scena z pamiętnej imprezy stanęła im przed oczami jak żywa, sprowadzając te same emocje i odczucia.

Zahipnotyzowani magią chwili, przybliżali do siebie twarze... Jednak gdy ich usta dzieliło zaledwie kilka milimetrów, Hermiona opanowała się i stoczyła na bok. Leżała z nim ramię w ramię, wpatrując się w sufit i czekając aż opadnie z niej całe napięcie.

Co się z nią do cholery dzieje? To jest Malfoy, M A L F O Y. Fretka, wróg... dlaczego miała taką przemożną ochotę, by go pocałować?

- Uważaj co robisz, Granger – warknął blondyn, podnosząc się z miejsca i otrzepując ubrania. - Wiedziałem, że ci się podobam, ale żeby aż tak na mnie lecieć? I to w dodatku w takim skąpym wdzianku – zmierzył ją z góry na dół, w taki sposób, że poczuła na policzkach palący rumieniec. - Przebiłaś nawet Greengrass.

Słysząc porównanie do znienawidzonej ślizgonki, zerwała się z miejsca i spojrzała na niego bykiem. Co jak co, ale to już była przesada.

- Nie dopisuj sobie, Malfoy – warknęła najbardziej lodowatym głosem, na jaki było ją stać. - Może puste panienki typu Greengrass lecą na takich idiotów jak ty, jednak ja z pewnością do nich nie należę.

Ignorując zdezorientowanie wymalowane na twarzy chłopaka, odwróciła się na pięcie, a następnie z podniesioną głową wyszła z łazienki.

Nikt nie będzie porównywał jej do pustych lal pokroju tej głupiej ślizgonki. Ona zna swoją wartość.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Pansy siedziała w Wielkiej Sali, przeżuwając kanapkę z tuńczykiem i rozglądając się w poszukiwaniu rudej burzy włosów.

Co prawda była kolej Malfoya do obserwowania Wiewiórki, jednak poprosił ją wcześniej, by go zastąpiła. Nie wiedziała dokładnie co się stało, a Smok też nie był specjalnie wylewny, mimo to zgodziła się bez żadnych pytań. Zależało jej na przyjaźni chłopców, a i te wkurzające gryfonki zdążyła w pewien sposób polubić, więc dlaczego nie? Obiecał, że odbębni jej jutrzejszą „zmianę”. Będzie miała więcej czasu na napisanie zaległego eseju na eliksiry- kolejny plus.

Po raz dziesiąty omiotła wzrokiem stół gryfonów, ale nigdzie nie znalazła zguby. Sięgała po stojący na środku stołu dzbanek z sokiem dyniowym, gdy poczuła, że ktoś łapie ją za ramię.

Odwróciła zdziwione spojrzenie, a jej oczom ukazały się niebieskie oczy Daphne. Nie myśląc wiele, zrzuciła szczupłą dłoń dziewczyny, po czym odsunęła się o parę centymetrów.

Blondynka skrzywiła się, ale nie podążyła za Parkinson. Jej oczy sypały błyskawice.

- Możesz mi wytłumaczyć, co ty na Salazara wyprawiasz? - wyszeptała jadowitym głosem, mrużąc przy tym powieki.

Pansy połknęła resztę kanapki, przedłużając moment odpowiedzi, by jak najbardziej zdenerwować siedzącą obok niej dziewczynę.

- Jem kolację – powiedziała przesłodzonym głosem, uśmiechając się, jak mała dziewczynka.

- Bardzo dobrze wiesz, o co mi chodzi – syknęła Daphne, przybliżając się na niebezpieczną odległość. - Od kiedy to zadajesz się ze szlamami i zdrajcami krwi?

- Może od kiedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo destrukcyjna jest znajomość z tobą? - pytanie za pytanie. Zobaczyła, że w niebieskich oczach rodzi się prawdziwa burza. Postanowiła wykorzystać sytuację, póki Greengrass jeszcze nad sobą panuje i dokończyć myśl. - Poza tym, wojna już się skończyła. Nie ma Voldemorta, nie ma podziału na czystą i brudną krew.

Nie czekając na reakcję, która z pewnością byłaby burzliwa, ruszyła w stronę drzwi i zniknęła w zatłoczonym korytarzu.

Gdzie jest, do cholery, ta Weasley? To pytanie nie dawało jej spokoju. Granger, Malfoya i Zabiniego też nigdzie nie widziała, jednak o nich nie martwiła się ani trochę.

Ruszyła przed siebie, czując, że niepokój rozlewa się po jej ciele palącą falą. Czemu takie rzeczy zawsze dzieją się na jej zmianie?!

Zaglądała do każdej klasy, łazienki, komórki na miotły, dosłownie wszędzie, gdzie tylko padł jej wzrok.

Była na trzecim piętrze, gdy wreszcie mignęła jej ognistoruda grzywa Ginny. Nie zastanawiając się wiele, ruszyła w jej stronę z zamiarem niebotycznego ochrzanu. W pewnym momencie zmuszona była przystanąć, bo drogę zagrodził jej wysoki, ciemnowłosy chłopak. Minął ją, nie zaszczycając nawet spojrzeniem i zniknął w tym samym korytarzu co Wiewiórka.

Gdy dotarła do niej świadomość tego, kto ją właśnie wyminął, aż wstrzymała oddech. Bez chwili wahania wyczarowała trzy patronusy, po czym biegiem rzuciła się w ciemny korytarz.