ROZDZIAŁ XI

Hermiona automatycznie wkładała na siebie ubrania, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co przed chwilą się wydarzyło.

Czy ona naprawdę leżała półnago na Malfoyu i zastanawiała się czy go nie pocałować?

Owszem zauważyła, że przestała nienawidzić go z całego serca. Nie raz łapała się na myśleniu o tym aroganckim dupku, a zapał jego perfum doprowadzał ją momentami do szaleństwa, ale na Godryka! To jest Malfoy!

Rzuciła w kąt trzymaną w ręku koszulkę. Była zła na siebie. Zła, że tak późno zareagowała. Zła, że nie zamknęła tych cholernych drzwi!

Nie odzywał się do niej i było jej z tym bardzo dobrze. Nie ważne, że sama musiała uporać się z tym całym harmonogramem dla McGonagall, przynajmniej miała spokój.

Postanowiła nadal ignorować irytującego ślizgona tak, jak robiła to już od jakiegoś czasu.

Opadła ciężko na łóżko i w tym samym momencie minął jej przed oczami przezroczysty kształt.

Wzdrygnęła się z przestrachem, jednak już po chwili zorientowała się, że jest to po prostu patronus, w kształcie małego warana.

Zmarszczyła czoło, próbując przypomnieć sobie, czy już go gdzieś widziała, jednak głos, którym przemówiło stworzenie, rozwiał wszelkie wątpliwości.

- Trzecie piętro. Wiewiórka w niebezpieczeństwie. RUCHY!

Dezorientacja, która pojawiła się na widok jaszczurki zniknęła, w jednej sekundzie zastąpiona przez ogarniające ją przerażenie.

Ginny!

Wybiegła z sypialni i omal nie wpadła na stojącego za jej drzwiami Malfoya. Spojrzała na niego z przerażeniem w oczach. W tym momencie nie miało żadnego znaczenia, że nie chciała go widzieć. Nie ważne było, że powinna czuć zażenowanie ze względu na sytuację, która miała miejsce niecałe dziesięć minut temu. Teraz najważniejsza była jej przyjaciółka.

W szarych oczach dojrzała zrozumienie i już wiedziała, że także otrzymał wiadomość. Nie wiele myśląc, złapała go za rękę i pociągnęła do wyjścia.

Pędzili z zawrotną szybkością, za nic mając zdziwione miny obecnych na korytarzu uczniów.

Nadal trzymali się za ręce, co nie uszło uwadze, żadnej z mijanych osób. Pewnie znów zaczną się plotki. Nie ważne, nie teraz.

Zapomnieli o nienawiści i niechęci. Zapomnieli o wszystkim, połączeni wspólnym celem- pomocy Weasley.

Hermionie przemknęło przez myśl pytanie, dlaczego tak naprawdę Draco aż rwie się do pomocy? Przecież Gin jest dla niego zwykłą zdrajczynią krwi.

- Granger, tutaj – usłyszała jego głos koło ucha, a już po chwili została pociągnięta w stronę ciemnego korytarza.

W pierwszym momencie zastanowiła się dlaczego ją tu prowadzi, jednak po paru krokach dojrzała majaczące w mroku sylwetki.

Gdy rozpoznała stojące przed nią osoby, skołatane serce wzmogło swój rytm.

Torkins pochylał się nad skuloną Ginny, a w ręku trzymał strzępek żółtej koszulki, w której tak lubiła chodzić. Hermiona nie była w stanie określić, czy jej przyjaciółka jest przytomna, czy też nie, jednak milczenie Rudej w trakcie takiego zdarzenia mogło oznaczać tylko najgorsze. Tuż obok, pod ścianą, leżała Pansy. Nie ruszała się, ani nie odzywała, co wskazywało na brak przytomności albo skutek zaklęcia pełnego porażenia ciała.

Poczuła, że stojący obok niej Malfoy napina wszystkie mięśnie. Najwidoczniej do niego także dotarła powaga sytuacji. Spojrzała na niego i spotkała stalowoszare tęczówki. Widziała w nich ledwo tłumioną złość oraz niemy przekaz- musimy coś zrobić. Tylko co?

Wszystko stało się w ułamku sekundy. Zbyt długo zwlekali z działaniem, jednak na widok różdżki unoszącej się w stronę skatowanej przyjaciółki, ciało Hermiony ruszyło się instynktownie. Z determinacją puściła trzymaną dłoń, która dawała tak wielkie poczucie bezpieczeństwa i rzuciła się biegiem wprost przed siebie. Nie zastanawiała się nad konsekwencjami własnego zachowania. Działając w stanie afektu, wskoczyła oprawcy na plecy.

Chwilę później kilka rzeczy wydarzyło się naraz. Silne pociągnięcie za włosy, mocne uderzenie o zimną posadzkę, kilka mieszających się ze sobą krzyków.
Upadek na ziemię był tak silny, że przez moment obawiała się złamanego kręgosłupa. Ostatnie co zobaczyła to różdżka skierowana w jej stronę. Ostatki bólu rozprzestrzeniły się po ciele, wprawiając krew w wrzenie, a następnie wszystko pochłonęła ciemność...

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Harry wyszedł z Wielkiej Sali, gdzie przystanął, by poczekać na ukochaną. Był szczęśliwy jak nigdy. W jego życiu od jakiegoś czasu wszystko układało się dokładnie tak, jak tego chciał. Miał cudowną dziewczynę, którą kochał z całego serca, oceny też były w miarę dobre, odzyskał przyjaźń Rona... i tylko jedna sprawa wciąż nie dawała mu spokoju. Już od jakiegoś czasu zauważył, że Hermiona oddala się od niego. To, że nie chciała mieć w żaden sposób do czynienia z Weasleyem, rozumiał w stu procentach. Ale z nim?

Nie miał dowodów, jednak czuł, że wiele wspólnego z jej zmianą ma nie kto inny, jak ślizgon, z którym aktualnie mieszka. No bo z kim spędza teraz najwięcej czasu? Słyszał wszystkie te plotki na ich temat. Że są parą, że się przespali... co do Gin jeszcze by się zgodził, sam kiedyś powiedział coś podobnego. Ale Granger? Wiedział, że jest to wierutna bzdura. Znał ją jak nikt inny, w dodatku widział tę całą akcję z tańcem. Było jasne, że zostali do niego zmuszeni...  Jednak z drugiej strony, dlaczego aż tak się zaangażowali?

Nie rozumiał wszystkiego, a i też nie był pewny czy chce zrozumieć. Nie wiedział, kto rozpuścił tę chorą plotkę, ale miał nadzieję, że dostanie za swoje. Sam chętnie by mu przywalił za oczernianie jego przyjaciółki. Hermiona w związku z Malfoyem -  co za bzdura!

- Wszystko w porządku? - usłyszał ukochany głos, a w jego dłoń wsunęła się inna, drobna. Spojrzał w błękitne oczy swojej wybranki i wszystkie myśli wyparowały z jego głowy. Po raz kolejny pogratulował sobie wyboru.

- Tak, jak najbardziej – odpowiedział łagodnie. Pogłaskał ją po policzku opuszkami palców, ledwie dotykając skóry. Chwilę później przygarnął do siebie, a ich usta złączyły się w subtelnym pocałunku, dzięki któremu zawirował cały świat.

- Powiedz mi o co chodzi – powiedziała stanowczo Luna, gdy oderwali się od siebie i ruszyli w kierunku pokoju wspólnego Ravenclaw. Harry szedł całkowicie nieobecny, zatopiony we własnych myślach.

Luna przystanęła, złapała go za ramiona i stanowczo obróciła w swoją stronę, po czym wzięła jego twarz w dłonie i spojrzała w ukochane, zielone tęczówki.

Wiedział, że niczego przed nią nie ukryje. Zresztą po co miałby to robić? Westchnął przeciągle, uciekając wzrokiem w bok.

- Chodzi o Hermionę...

- O to, że się oddaliła, nie chce spędzać z nami czasu... No może nie „nie chce”, ale raczej wcale go dla nas nie ma – weszła mu w słowo.

Jak mógł zapomnieć, że jest tak spostrzegawcza? Ta krukonka zawsze mówiła wszystko prosto z mostu, nie bawiła się w żadne konwenanse czy tematy tabu. Chyba właśnie to pokochał w niej najbardziej.

- Dokładnie tak – potwierdził, wracając spojrzeniem, by na nowo zatopić się w bezkresie oceanu.

- Ja tam nie wierzę w te wszystkie plotki, które rozniósł Tyler – dodała uśmiechając się lekko, po czym pociągnęła go by szli dalej.

- Tyler? - osłupiał, zatrzymując się momentalnie, przez co blondynka o mało nie straciła równowagi.

- No tak, Tyler Torkins – odpowiedziała, patrząc na niego badawczo. - Nie wiedziałeś?

- Nie – pokręcił głową i w końcu pozwolił pociągnąć się dalej.

Dotarli w ciszy do trzeciego piętra. Słowa nie były im potrzebne, rozumieli się doskonale bez nich. Wystarczyło, że byli razem, mogli trzymać się za ręce oraz rzucać ukradkowe spojrzenia. Tym razem w grę wchodził także fakt, iż każde z nich miało do przemyślenia parę własnych spraw.

Byli w połowie korytarza, gdy do ich uszu dotarły głośne krzyki burzące cały spokój.

- Czy ja usłyszałem „Granger”? - zapytał Wybraniec zatrzymując się w pół kroku.

- Nie mam pojęcia. Jestem za to pewna, że ja usłyszałam „Ginny”.

Spojrzeli na siebie z przestrachem i nie zważając na nic, pognali wprost w miejsce, z którego dochodziły dźwięki.

Harry na samo imię przyjaciółki, o którą tak bardzo się martwił poczuł ogromny niepokój.

Biegł jak w amoku. Pragnął jak najszybciej sprawdzić co się dzieje.

Kiedy byli przy zakręcie, zatrzymał Lunę ruchem ręki, po czym przyłożył palec do ust.

Wychylił głowę, a to co zobaczył dosłownie wbiło go w ziemię.

Hermiona i Ginny leżały na ziemi z zamkniętymi oczami. Ciało rudej pokrywały jedynie strzępy żółtej tkaniny oraz rozpięte spodnie... Niedaleko gryfonek leżała Parkinson, a między nimi szarpali się Malfoy, Torkins i Zabini.

Nie miał czasu zastanowić się nad fenomenem odgrywającej się przed nim sceny. Na widok nieprzytomnych ciał przyjaciółek, instynktownie złapał za różdżkę i jednym trafnym zaklęciem rozdzielił tłukących się w iście mugolski sposób chłopaków.

- Luna, sprawdź co z nimi!

Nie musiał precyzować o kogo mu chodzi, jak zwykle zrozumiała bez słów. Skinęła głową, pocałowała go na pożegnanie i już jej nie było.

Harry odprowadził ją wzrokiem, po czym z nadal podniesioną różdżką podszedł do rozdzielonych ślizgonów i krukona.

Jego zaklęcie trzymało ich na znaczną odległość od siebie, więc nie mogli powrócić do okładania się pięściami. Nie byli w stanie zrobić nawet kroku.

- Potter puść mnie. Zabiję tego śmiecia! - zawołał Zabini, szamocząc się w niewidzialnych więzach.

- Zamknij mordę, oślizgły gadzie – sapnął Tyler. Wyglądał zdecydowanie najgorzej z całej trójki. Lewe oko zaczynało już puchnąć, nabierając obrzydliwego fioletowego odcienia, a z ust płynęła strużka krwi.

- Jeszcze słowo, a przysięgam...

- Zamknijcie się wszyscy – zaprotestował Wybraniec, patrząc wprost na Malfoya, który właśnie otwierał usta by odwarknąć. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami, jednak ślizgon odpuścił odwracając obrażone spojrzenie. - Możecie mi powiedzieć dlaczego bijecie się jak mugole, zamiast użyć różdżek? A przede wszystkim czemu nasze dziewczyny leżą nieprzytomne i poturbowane na posadzce?!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco czuł, że wściekłość dosłownie rozsadza go od środka. Chciał zabić tego śmiecia. Zatłuc go własnymi rękami!

Wiedział, że ten cały plan zemsty Wiewiórki niesie za sobą jakieś niebezpieczeństwo. Nie sądził jednak, że będzie musiał oglądać jej nieprzytomne ciało w podartych ciuchach... Nie spodziewał się też, że Granger zareaguje w taki sposób! Owszem to, że była waleczna, udowodniła już dawno, ale coś takiego?

Kiedy zobaczył jak wskakuje na plecy Torkinsa, poczuł coś na kształt dumy.

Powinien od razu ją stamtąd ściągnąć! Dźwięk, gdy jej ciało uderzyło o ziemię... nieznane zaklęcie podrywające ją do góry...

Żądza mordu po raz kolejny rozprzestrzeniła się po jego ciele, krążąc w pompowanej z zawrotną prędkością krwi.

Próbował zerwać niewidzialne więzy, którymi skrępował ich Potter, jednak nic nie pomagało. Co dziwne, nie miał zamiaru się z nim kłócić.

- Możecie mi powiedzieć dlaczego bijecie się jak mugole zamiast użyć różdżek? A przede wszystkim czemu nasze dziewczyny leżą nieprzytomne i poturbowane na posadzce?!

Spojrzał na Wybrańca z niedowierzaniem w oczach. Różdżki! Że też nie wpadł na to wcześniej.

Gdyby miał wolne ręce z pewnością walnąłby się prosto w łeb.

- Miałem ochotę zatłuc go własnymi rękami – syknął, przywołując na twarz najbardziej pewny siebie wyraz, jaki miał w zanadrzu.

- Miałeś? Ja dalej mam! - zawołał Blaise, z zimną furią w oczach. Draco spojrzał na niego, a niechciany dreszcz przerażenia przebiegł mu po plecach. Jeszcze nigdy, od kiedy się znają, nie widział Zabiniego w takim stanie. - Wypuść mnie Potter, bo będziesz następny!

TRZASK!

- Chyba właśnie zabiłam trzy złośliwiczki – oznajmiła spokojnie Luna, wymierzając mulatowi otrzeźwiający policzek.

Ślizgon spojrzał na nią zdezorientowanym spojrzeniem, które już po chwili padło na nadal leżącą w kącie rudą. Załamanie, które wymalowało się na jego twarzy było aż nazbyt widoczne.

Po całym korytarzu rozniósł się szaleńczy śmiech Tylera. Wszyscy spojrzeli na niego jak na komendę.

- Czyli jednak miałem rację, że zależy ci na tej małej, rudej.... w każdym razie żałuję, że nie zdążyłem skończyć tego, co zacząłem – powiedział z lubieżnym uśmiechem. Jego zęby miały czerwoną barwę od wciąż cieknącej krwi.

Draco miał ochotę zetrzeć mu ten szaleńczy uśmieszek z twarzy. Gdyby tylko mógł się z nim rozprawić...

- ZABIJĘ CIĘ!

Spojrzał na stojącego naprzeciw przyjaciela, którego twarz po raz kolejny wyrażała czystą żądzę mordu. Był na skraju wytrzymałości.

Draco postanowił uwolnić się z tej pułapki, choćby miała to być ostatnia rzecz jaką zrobi. Zaczął szamotać się coraz bardziej, gdy jego uwagę przyciągnął głośny dźwięk łamanej kości.

Podniósł zdezorientowane spojrzenie i ujrzał Pottera odchodzącego od krzywiącego się niemiłosiernie Torkinsa.

Pokiwał głową z aprobatą. Już myślał, że zabraknie mu na to odwagi.

- Harry – stojąca z boku Luna przerwała drżącym głosem otaczającą ich ciszę.

Nic nie odpowiedział tylko rozłożył ramiona, w których blondynka natychmiast się skryła.

- Możecie pomigdalić się później? - prychnął wściekły Malfoy. Miał dość tej szopki. Torkinsa trzeba sprać. W dodatku nie wiadomo co z dziewczynami, a oni będą się tulić na środku korytarza!

- Pansy jest spetryfikowana, ale nie ma żadnych obrażeń – zdała relację krukonka, nie zważając na słowa Malfoya. - Ginny jest nieźle poturbowana, ale nie wiem co z Hermioną...- przerwała na moment, rzucając jednoznaczne spojrzenia w stronę uwięzionych chłopaków- Trzeba je natychmiast przenieść do skrzydła szpitalnego.

Wzrok Draco, skierowany na Lunę, wyrażał bezgraniczne zdezorientowanie. Spojrzał na stojącego przy niej Wybrańca i z jeszcze większym zdziwieniem zobaczył jak ten kiwa potakująco głową, jakby wszystko dokładnie zrozumiał. Pansy miała rację. To naprawdę są dwa największe dziwolągi, jakie widział Hogwart... 

- Przestańcie gadać, tylko przetransportujcie je do tego skrzydła do cholery! - wrzasnął Zabini. - A później pozwólcie mi wykończyć tego dupka...

- Nie gorączkuj się tak stary, bo się spocisz – Tyler mimo nieźle poobijanej twarzy, nadal nie tracił werwy.

Harry podszedł do niego niespiesznie, po czym jednym krótkim zaklęciem sprawił, że ten stracił przytomność.

Drugie machnięcie różdżką i ślizgoni byli wolni.

- No nareszcie. Jeszcze jeden taki numer, a inaczej pogadamy – syknął Draco, rozcierając swoje nadgarstki.

- Daj spokój, Malfoy. Gdybym mógł to na pewno z ogromną satysfakcją patrzyłbym jak tłuczecie tego dupka. Może nawet bym dołączył?- powiedział bardziej do siebie niż do niego, na co stojąca za nim dziewczyna zmrużyła gniewnie powieki.

- No to trzeba było tak zrobić! - krzyknął Zabini, który właśnie skończył serwować wściekłe kopniaki nieprzytomnemu Torkinsowi.

- A sądzisz, że w jaki sposób mogłoby to pomóc dziewczynom? - kategoryczny ton Wybrańca wyraźnie zbił go z pantałyku.

Odwrócił się na pięcie i podbiegł do Ginny, którą momentalnie wziął na ręce.

Malfoy spojrzał na niego zdziwiony, ale już po chwili poszedł jego śladem. Ściągnął z Parkinson zaklęcie pełnego porażenia ciała, po czym podszedł do Granger.

Powinien wziąć ją na ręce czy też nie? Miał na to jakąś dziwną, niewytłumaczalną ochotę.

- To było straszne... - szepnęła Pansy, kiedy już otrząsnęła się na tyle, by podnieść z ziemi.

Odpowiedział jej zdawkowym kiwnięciem głowy.

Jeśli weźmie ją na ręce, to będzie wyglądało, że jemu, najbardziej aroganckiemu ślizgonowi w Hogwarcie, w jakiś sposób zależy na tej denerwującej gryfonce. Zależy? Prychnął pod nosem, po czym machnął ręką, jakby odganiając natrętną muchę. Po prostu nie chce, żeby coś jej się stało. Nie chciał stracić głównego obiektu swoich złośliwości.

- Draco zrób coś, trzeba ją przenieść do Skrzydła – odezwała się znów Pansy, wpatrując w niego przenikliwie. 

Brać czy nie brać? Ostateczna decyzja. 

- Potter, zajmij się tym dupkiem. Ja odstawię Granger do Szpitala – powiedział, nie odwracając się w stronę Harry’ego, po czym podszedł i najdelikatniej jak potrafił uniósł nieprzytomną dziewczynę z ziemi.

- Pans, chodź z nami – rzucił na odchodne, po czym zniknął za rogiem, w ślad za Blaisem.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Głowa pękała jej od wszechogarniającego bólu, każdy dźwięk drażnił, a ciało zupełnie nie reagowało na wysyłane przez mózg sygnały.

Nie potrafiła zliczyć wszystkich chwil, w trakcie których próbowała unieść ociężałe powieki. Bez powodzenia. Czuła się jak w ogromnej, dźwiękoszczelnej bańce, do tego z czarnym workiem na głowie, nie przepuszczającym żadnego światła.

Gdzie była? Co się z nią działo? Nie miała pojęcia. Nie pamiętała nawet, jak do tego wszystkiego doszło.

Walczyła z całych sił z napierającą na nią ciemnością. Momentami porównywała się do mitycznegoo Atlasa, który musiał podtrzymywać całą ziemię. W jej przypadku nie była to ogromnych rozmiarów kula, ale nicość zdawała się być równie ciężka.

Nie wiedziała ile jeszcze wytrzyma. Jak długo da radę z tym walczyć?

Każdego dnia odnosiła wrażenie, że otaczająca ją ciemność pogłębia się coraz bardziej, a cisza niemal rozrywa bębenki.

Kiedy brakowało jej już siły walki, czepiała się najwspanialszych wspomnień. Chwilami, gdy i to zawodziło, przywoływała twarze. Twarze rodziców, przyjaciół... Harry'ego, Rona, Blaise'a, Ginny... Obraz rudowłosej przyjaciółki, stojącej przed nią z uśmiechem na ustach, często zastępowała wizja jej pobitego ciała. W takich momentach otaczający ją mrok przybierał na sile, przytłaczając i odbierając znikome resztki sił.

Nie rozumiała jakim sposobem, ale właśnie w tych krytycznych chwilach pomagała jej uśmiechnięta niczym na fotografii, twarz jej największego wroga. Blask stalowoszarych tęczówek wlewał w jej umysł upór oraz chęć dalszej walki. Ostatnim co pamiętała przed tą wszechogarniającą nicością było ciepło. Ciepło jego silnej dłoni, w której ukryła własną, gdy patrzyli na okrucieństwo krukona. Zapamiętany dotyk, którego niegdyś tak bardzo się brzydziła, teraz dawał poczucie znikomego bezpieczeństwa.

W tych właśnie momentach zawdzięczała Draconowi Malfoyowi własne życie.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Smoku, przestań chodzić tam i z powrotem, irytuje mnie to – syknęła Pansy, patrząc z dezaprobatą na przemierzającego pokój blondyna.

Draco posłał jej beznamiętne spojrzenie, ale nic nie zrobił sobie z tego upomnienia.

Dziewczyna pokręciła tylko głową, po czym zanurzyła się w lekturze pt. „ Różne sposoby użycia eliksiru miłosnego”.

Był późny wieczór, a oni siedzieli całkiem sami w pokoju wspólnym Slytherinu. Ludzie czmychnęli czym prędzej na widok nie opuszczającego ostatnio, złego humoru ich przywódcy, z kolei Blaise ulotnił się by odprowadzić Wiewiórkę do dormitorium.

Nadal mieszkali w dormitorium prefektów, jednak w tym wypadku ani trochę mu to nie przeszkadzało. Cieszył się, że ma jakieś towarzystwo, inaczej chyba by oszalał. Oczywiście nie okazywał tego w żaden sposób, jakby to wyglądało? On, Draco Malfoy, nie jest od nikogo zależny i nigdy nie będzie. W środku jednak ogarniała go niezwykła burza, trawiąca jego duszę. Nie rozumiał co się dzieje, nie potrafił temu zaradzić. Domyślał się, że powodem tego dziwnego stanu była nieprzytomna Granger, ale odpychał od siebie tę myśl najdalej jak potrafił.

- I jak tam? - usłyszał głos Parkinson za plecami i ze zdumieniem zobaczył, że pytanie zostało skierowane w stronę siedzącego na kanapie Zabiniego. Ze zdezorientowaniem spojrzał na główne wejście do dormitorium, po czym zmarszczył brwi. Jak mógł nie zauważyć jego przybycia?

Pokręcił głową z dezaprobatą. Ostatnio zajmuje się mało znaczącymi rzeczami.

- W porządku, śpi – odpowiedział mulat, nalewając sobie szklaneczki Ognistej. - Mówi, że bardziej zmęczyło ją leżenie w tym szpitalnym łóżku i ciągłe obserwowanie nieprzytomnej Hermiony, niż sam fakt kilku siniaków – dokończył zdanie z wyraźną ironią, po czym upił łyk, krzywiąc się teatralnie.

-Mam nadzieję, że niedługo z tego wyjdzie... - szepnęła Pansy.

Draco poczuł, że spinają mu się wszystkie mięśnie, a dłonie nieświadomie zwijają w pięści.

Wszyscy myśleli o tym samym, ale nikt nie potrafił powiedzieć tego głośno. A co, jeśli się nie wybudzi? Pansy wyszła ze Skrzydła jeszcze w ten sam dzień, otrzymawszy jedynie zalecenie wypicia Eliksiru Wzmacniającego. Ginny przeleżała tam cztery dni, pijąc eliksiry i czekając aż znikną wszelkie siniaki oraz złamania. Przez ten czas Hermiona nie ruszyła się ani o milimetr. Jej twarz dzień za dniem traciła swoją barwę. Niegdyś malinowe usta, teraz były prawie całkowicie blade. Była pod stałą opieką pani Pomfrey, która zajmowała się nią pod każdym względem, jednak nie potrafiła dokładnie określić co się jej stało. Jedno było pewne. Pojawiła się w miejscu akcji jako jedna z ostatnich, nie była główną zaangażowaną, a mimo to oberwała najbardziej.

McGonagall pojawiła się przy jej łóżku już godzinę po wydarzeniach tamtego dnia. Załamana oznajmiła jednak, że dopóki gryfonka się nie obudzi, nie będzie sposobu aby dokładnie stwierdzić jakie szkody wywołało nieznane zaklęcie.

Od Torkinsa także nie dało się wyciągnąć żadnych informacji. Po tym, jak śmiał się niczym szaleniec na środku Sali Wejściowej, został uznany za niepoczytalnego i wysłany na obserwację do Świętego Munga.

Krzyczał coś o czarnej magii, zaklęciach mieszających w głowie, usuwających pamięć czy wprowadzających w letarg do końca życia. Był szaleńcem, więc nie brali jego słów na poważnie. Nie chcieli brać.

- Halo, ziemia do Dracona – zawołał Blaise, machając mu dłonią przed oczami. - Pytałem czy chcesz whiskey.

Przyjął szklankę z bliżej nieokreślonym wyrazem twarzy, po czym opadł na wolny fotel.

Potarł ręką czoło, odchylając się następnie do tyłu.

- Spokojnie, Miona jest silna. Wyjdzie z tego zobaczysz – powiedział łagodnie Zabini, kładąc mu dłoń na nodze w pocieszającym geście.

- Diable, czy ja ci dałem pozwolenie na obmacywanie mnie? - odpowiedział oschłym tonem, spoglądając na sufit.

- Daj spokój. Przestań skrywać uczucia – żachnął się mulat, ale zabrał rękę.

Draco spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Co ty pieprzysz znowu?

- On ma rację, Draco – wtrąciła się Pansy, podnosząc z miejsca. - Widzimy, że się męczysz. Czasem lepiej jest porozmawiać o tym, co czujesz.

- Mówisz na swoim przykładzie Parkinson? - zapytał wrednie, a jego wzrok spoczął na trzymanej przez ślizgonkę książce. - Jakiś chłoptaś cię nie chce, więc musisz nafaszerować go amortencją?

Arogancki ton, treść słów i zimne spojrzenie zrobiły swoje. Ze złośliwą satysfakcją patrzył jak dziewczyna zamiera,po czym odwraca się do odejścia. Uśmiechnął się ironicznie pod nosem, a następnie wrócił do jakże ciekawego zajęcia, którym była obserwacja sufitu.

- Jesteś zimnym draniem. Ja cię znam i wiem, że nie zawsze masz na myśli to, co mówisz, jednak nie każdy ma tego świadomość. Przemyśl to sobie.

Cichy szept dziewczyny dotarł do niego, rozbrzmiewając w umyśle podwójnym echem.

Domyślał się, że chciała mu tym samym coś przekazać, nie był tylko pewny, czy chce zrozumieć co.

Spojrzał na siedzącego na kanapie Blaise'a i rozszerzył oczy na widok dezaprobaty malującej się na jego twarzy.

- A tobie o co chodzi?- warknął. Nie miał ochoty wciągać się w żadne durne gadki.

Sięgnął po butelkę, by nalać sobie trunku.

- To, że przejmujesz się stanem Granger nie znaczy, że masz wyżywać się na Pansy – powiedział zrezygnowanym tonem, po czym wstał, by po chwili zniknąć za drzwiami do salonu ślizgonów.

Draco patrzył na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał jego przyjaciel i po raz kolejny zastanawiał się nad usłyszanymi słowami.

Czy rzeczywiście aż tak przejmował się tą irytującą gryfonką? Owszem, chodził od jakiegoś czasu zamknięty w sobie, niespokojny. Jednak czy na pewno dlatego? Salazarze, chyba zaczynam mięknąć. 

Ułożył się na kanapie delektując całkowitą ciszą, z pełną szklanką whiskey w dłoni. Spojrzał na szklane sklepienie, za którym widać było skrawek podwodnego świata, kryjącego się pod taflą jeziora. Poczuł, że jego ciało zaczyna się rozluźniać.

Za każdym razem, gdy był zły albo po prostu nie miał humoru, kładł się w identycznej pozycji. Cisza wokół i blask wody za szkłem zawsze pomagały.

Po dłuższej chwili uznał, że dobrze byłoby się już położyć, więc dopił ognistą, po czym w ciszy ruszył na czwarte piętro do prywatnego dormitorium.

Mimo, że nie chciał tego do siebie dopuścić, to gdy wszedł do salonu bardziej niż zwykle odczuł zaniepokojenie stanem tej kasztanowłosej, irytującej gryfonki.

Pokręcił głową w roztargnieniu, po czym w ubraniach rzucił się na łóżko i już po kilku sekundach mocno spał.