ROZDZIAŁ XIV

Hermiona spędziła w Skrzydle Szpitalnym jeszcze kolejne parę dni. Pani Pomfrey upierała się, że musi koniecznie nabrać pewności co do jej stanu zdrowia, zanim pozwoli na opuszczenie łóżka szpitalnego. Tak więc leżała wśród czterech ścian, przyjmując codziennie eliksir wzmacniający i wpatrując się w okna. Oczywiście w tych nielicznych momentach, gdy nikt przy niej nie siedział. Z początku jej to schlebiało, że wszyscy tak tłumnie ją odwiedzają, po pewnym jednak czasie, zaczęła podejrzewać, że mają w tym jakiś cel. Nie myliła się. 

Przy którymś razie, kiedy towarzystwa dotrzymywała jej Luna, przez przypadek wygadała się, że Malfoy kazał każdemu mieć na nią oko. Była pilnowana! Zmieniali się dosłownie w ten sam sposób, jak przy sprawowaniu pieczy nad Ginny, z tą różnicą, że teraz zaangażowali więcej osób. W końcu zrozumiała frustrację, którą musiała odczuwać jej przyjaciółka, gdy obserwowali każdy jej krok. Co za ironia. Nawet Ron przyszedł ją odwiedzić, jednak wątpiła, żeby zrobił to ze względu na przydzieloną wartę. Wiedziała, że Malfoy nienawidzi rudzielca, wątpiła więc by powierzył mu opiekę nad nią.

Prychnęła ze złości, jak rozjuszona kotka, zupełnie zapominając o śpiącym przy jej łóżku Blaisie.

Chłopak wzdrygnął się przerażony, a następnie uniósł powieki i spojrzał na nią zaspanym wzrokiem.

- Coś się stało? - zapytał, ziewając przeciągle.

- Tak – odpowiedziała, wpatrując się w okno naprzeciwko.

Słysząc potwierdzenie, zerwał się z miejsca i zaczął wokół niej skakać.

- Co się stało? Coś ci przynieść? Jeść? Pić? Coś cię boli? 

Hermiona spojrzała na niego z niedowierzaniem. Wciąż nie mogła przyzwyczaić się do przyjaźni z Zabinim, to fakt. Jednak jeszcze nigdy nie widziała, żeby aż tak przy niej uskakiwał. Widząc jego autentycznie zmartwioną minę, wybuchnęła śmiechem.

Chłopak obruszył się nieco, po czym opadł na krzesło, gdzie założył ręce na piersi i obrócił wzrok, jak obrażone dziecko.

- Przepraszam Blaise – powiedziała, gdy dała radę się uspokoić. Widząc, że nie reaguje, złapała go za rękę. Spojrzał na nią zdezorientowany, ale po chwili się uśmiechnął. Chyba musiało do niego dotrzeć, jak komicznie się prezentował, bo nie minęły dwie sekundy, jak sam zaniósł się śmiechem.

Chichrali się jak małe dzieci przez dobre kilka minut, dopóki nie zauważyli stojącej obok nich pani Pomfrey. Obserwowała ich rozbawionym spojrzeniem, kręcąc przy tym głową. 

- Widzę, że jesteś już w pełni sił, drogie dziecko – zagaiła pielęgniarka, podchodząc do zarumienionej ze śmiechu dziewczyny i przykładając jej dłoń do czoła.

- I tak się czuję – odpowiedziała Hermiona, patrząc na kobietę z rozbawieniem. - Właściwie to chciałabym już stąd wyjść...

- Oczywiście.

Uśmiechy zamarły na ustach dwójki uczniów. Nie byli pewni czy na pewno dobrze usłyszeli.

- Słucham? - zapytała gryfonka z nadzieją w oczach.

- Oczywiście, możesz wyjść – potwierdziła pani Pomfrey, uśmiechając się pobłażliwie na szczęśliwy pisk, który wydobył się z ust pacjentki. - Uważaj jednak, by nie pić nic, co nie pochodzi ze sprawdzonego źródła.

Hermiona pokiwała głową, po czym zwinnie zeskoczyła z łóżka. Zachwiała się na nogach w przód i w tył, ciesząc się z odzyskanej koordynacji ruchowej, czym wywołała przerażenie na na twarzach dwójki obserwatorów. Kiedy uniosła spojrzenie, zobaczyła Blaise'a w pozycji, jakby właśnie próbował ją złapać, a pani Pomfrey wyglądała, jakby chciała wepchnąć ją z powrotem do łóżka. Widząc jednak, że dziewczyna uśmiecha się pogodnie, oddała gest, po czym ruszyła w stronę swojego pokoiku.

- To jak, nasza życiowa łamago, idziemy do dormitorium? - zagadnął wesoło, za co dostał lekkiego kuksańca w bok.

Mimo obraźliwego określenia, gryfonka nie potrafiła się złościć. Wiedziała zresztą, że towarzyszący jej ślizgon nie miał zamiaru jej obrazić.

Przemierzali korytarze w ciszy, przerywanej jedynie wesołym pogwizdywaniem Hermiony. Miała tak świetny humor, że aż chciało jej się śpiewać! W końcu wyszła z tego przeklętego Skrzydła Szpitalnego, do tego ma jeszcze całe cztery dni, żeby przygotować się na przyjęcie gości, w związku z rozpoczęciem projektu.

Dopiero będąc w połowie drugiego piętra zorientowała się, że jej towarzysz jest zadziwiająco cichy. Spojrzała w jego stronę kątem oka i zauważyła, że jest mocno nad czymś zamyślony. Coś w wyrazie jego twarzy kazało jej przystanąć.

Blaise przeszedł kilka kolejnych kroków, zanim zorientował się, że towarzysząca mu dziewczyna zniknęła. Rozejrzał się z przerażeniem, ale gdy znalazł ją za sobą, tylko pokręcił głową z politowaniem.

- Czyżbyś już tęskniła za swoim szpitalnym łóżkiem? Nie martw się, w dormitorium masz o wiele wygodniejsze – podniósł kilkakrotnie brwi, z pewnością z intencją rozbawienia jej. Udało mu się. Mimo postanowienia wyciągnięcia z chłopaka co go gryzie, nie potrafiła powstrzymać uśmiechu cisnącego się jej na usta.

Pokręciła głową, aby powrócić do poważnego wyrazu twarzy i założyła ręce na piersi, jakby dla upewnienia się, że nie wybuchnie ponownie śmiechem.

Czyżby ktoś ją nafaszerował Eliksirem Rozweselającym?

- Blaise, co się stało? - chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem w oczach.

- Czemu sądzisz, że coś się stało?

- Widzę, że coś jest nie tak – drążyła. Na jego twarz wypłynął bolesny wyraz, który potwierdził jej przypuszczenia. Rozejrzała się dookoła, w poszukiwaniu dobrego miejsca by usiąść, jednak nic nie znalazła. Chcąc nie chcąc ruszyła dalej, czekając aż chłopak poradzi sobie z myślami i sam zacznie mówić.

- Chodzi o Wiewiórkę – zaczął po kilku minutach. Dochodzili powoli do czwartego piętra i Hermiona już dawno straciła nadzieję, że cokolwiek z niego wyciągnie. Słysząc jednak, że zaczyna mówić, złapała go za rękę i pociągnęła w stronę nieużywanej klasy. Zamknęła drzwi, a następnie usiadła na ławce, zupełnie nie zwracając uwagi na zdezorientowaną minę ślizgona.

- Co się stało? - powtórzyła pytanie, machając nogami w powietrzu.

Zabini westchnął przeciągle, a następnie oparł się plecami o ławkę, tuż obok Granger i założył ręce na piersi.

- Ostatnio przyznała, że się jej podobam... pozwoliła się pocałować. Ba! Nawet oddała pocałunek! - zaczął podnosząc głos. - A później zaczęła mnie unikać. Po prostu zebrała swoje rzeczy i wróciła do wieży Gryffindoru.

Skarga oraz ból emanujące z jego głosu sprawiły, że dziwne uczucie chwyciło ją za serce. Domyślała się, że ciężko musi mu przychodzić mówienie o tym wszystkim. Zresztą, który mężczyzna potrafi bez krępacji mówić o swoich uczuciach?

Poczuła żal do Ginny. Uwielbiała ją, jednak zupełnie nie rozumiała jej zachowania. Wiedziała, że Blaise strasznie się jej podoba, więc dlaczego ucieka? A nawet jeżeli nie chce z nim być, to po co go całuje, dając tym samym nadzieję? Nie chciała jej oceniać. Była pewna, że ten rudy chochlik miał jakiś powód. Postanowiła porozmawiać z nią przy najbliższej okazji.

Spojrzała na stojącego przy niej, załamanego ślizgona, zastanawiając się co powinna mu powiedzieć. 

- Blaise... - szepnęła, kładąc mu dłoń na ramieniu, jednak przerwał jej. 

- Nie poddam się, wiesz? - powiedział z mocą, patrząc prosto w jej oczy. Wiedziała, że nie kłamie. Młoda Weasley musiała naprawdę dużo dla niego znaczyć. Skinęła jedynie głową, posyłając mu delikatny uśmiech. 

- Chodźmy już.

Wyszli z sali, zatapiając się w ciszy. Kiedy już wszystko zostało powiedziane, nie wiedzieli o czym mogliby rozmawiać. Chyba po raz pierwszy w życiu, Blaise Zabini nie potrafił nawiązać z kimś kontaktu.

Bez większych przeszkód dotarli na czwarte piętro, a Hermiona czuła, że jej świetny humor zaczyna ulatniać się z zawrotną prędkością. Sądziła, że złe samopoczucie towarzysza zaczyna wpływać i na nią, gdy zobaczyła scenę, która praktycznie wbiła ją w ziemię.

Przed ogromnym obrazem nundu, zakrywającym wejście do Pokoju Prefektów Naczelnych, stali Malfoy z Greengrass. Może jeszcze jakoś by to zniosła, mimo że nie potrafiła wybaczyć tej zołzie wielu rzeczy. Najgorszy był fakt, że całowali się namiętnie, nie zauważając nawet, że mają publiczność.

Poczuła, jak niewytłumaczalna złość zalewa jej ciało, a niechciane łzy cisną się do oczu. Dlaczego tak reagowała?!

Przyspieszyła kroku i dosłownie staranowała przyssaną do siebie parę, aby jak najszybciej dostać się do salonu. Nie zwracała uwagi na idącego za nią Zabiniego. Przemierzyła pomieszczenie szybkim krokiem, ostatecznie zamykając się we własnej sypialni. 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco od rana chodził jakiś pobudzony. Czuł, że ten dzień będzie bardzo emocjonujący- niekoniecznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. 

Dzisiaj miał wolne od czatowania przy Granger, więc postanowił spędzić czas w zupełnej samotności. Nareszcie miał do tego sposobność. Wiewiórka nie pokazywała się już od kilku dni, więc wywnioskował, że po prostu się wyniosła i nie spodziewał się jej powrotu, a Blaise z pewnością będzie siedział przy Granger. Taak, zapowiadał się cudowny dzień. Tylko on, Ognista Whiskey i... wypracowanie z transmutacji.

Zaraz po śniadaniu postanowił wcielić swój plan w życie, więc wyciągnął pełną butelkę ulubionego bursztynowego płynu, stawiając tuż obok pustej szklanki, czystego pergaminu oraz kałamarzu z zestawem najlepszej jakości piór. 

Napełnił szklankę, otworzył atrament i popijając alkohol, zabrał się za pisanie. Gdy był już w połowie zarówno wypracowania, jak i butelki, usłyszał ciche stukanie od strony okna. Odwrócił głowę w stronę źródła dźwięku, gdzie zobaczył wielką sowę uszatą, ledwo utrzymującą się wśród opadających na nią kropel deszczu. Nie zwlekając podszedł do okna, a zwierzę zatoczyło koło, zrzucając, o dziwo nie przemoknięty list, na kanapę, po czym wyleciało w tylko sobie znanym kierunku. 

Draco zmarszczył brwi, przyglądając się zaadresowanej do niego kopercie. Nie spodziewał się żadnego listu, a też nie rozpoznał ptaka, który go przyniósł. Nie zwlekając podszedł do kanapy i wyciągnął świstek pergaminu. 

Kochany Draco,

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku i niczego Ci nie brakuje. Czuję się nieco samotna w naszym ogromnym domu, ale staram się sobie radzić. 

A jak Tobie idzie? Słyszałam, że masz brać udział w jakimś projekcie z tą szlamą Granger. Nie da się nic zrobić?

Pozdrów Blaise'a i walcz o swoje.

                                                                                                   Kocham Cię,

                                                                                                            Mama

PS Harold nie żyje dlatego kupiłam nową sowę. Tata dostaje tygodniową przepustkę. Spodziewamy się go na Boże Narodzenie.

Wiedział, że całość tego listu to po prostu przykrywka. Wcale nie obchodziło jej, że ma brać udział w czymkolwiek z osobą nieczystej krwi. Sama już dawno pozbyła się wszelkich uprzedzeń. 

Jednak czy na pewno? 

Tak, z pewnością chodziło jedynie o meritum wiadomości, przekazane w post scriptum. Ojciec będzie z nimi na święta. Kurwa!

A myślał, że się uwolnili, że będą mieli spokój. Najwyraźniej nie było im to pisane. 

Ścisnął kartkę w pięści, po czym rzucił ją wprost do kominka. 

Żegnaj cudowny dniu.

Miał ochotę się napić. Napić więcej niż teraz. Do nieprzytomności, żeby nie myśleć. 

Nieprzyjemne wspomnienia zaczęły napływać do jego umysłu popychając go do sięgnięcia po kolejną butelkę Ognistej, mimo że poprzednia nie została jeszcze opróżniona.

Ciemność, śmierć, czasy śmierciożerców, Voldemort... mrok zaczął zasnuwać jego umysł, jak zawsze na samo wspomnienie o tym tyranie, zwanym jego ojcem. To wszystko przez niego. Jego duma nie pozwoliła dbać o szczęście i bezpieczeństwo własnego syna. Martwił się tylko o siebie i o swoją żonę. 

Przestań o tym myśleć! 

Sądził, że już dawno się z tego wyleczył. Ojciec już od dłuższego czasu siedział w zamknięciu, więc nauczył się jako tako żyć w normalności. A teraz znów to wraca. Nie...

Opróżniał szklankę za szklanką, zupełnie tracąc rachubę. Byle tylko pozbyć się tego ciężkiego uczucia. Byle tylko zapomnieć.

Kiedy wreszcie wstał w kanapy czując, że jego pęcherz więcej nie wytrzyma, obydwie butelki leżały całkowicie opróżnione na podłodze, a trzecia do połowy pełna stała na stoliku.

Draco ruszył slalomem w stronę łazienki, zastanawiając się, która klamka jest prawdziwa. Zajęło mu dobrą minutę dostanie się do środka, a kolejne dziesięć trafne wycelowanie do ubikacji.

Cały świat wirował, nabierając różnorodnych barw. O dziwo, nie było mu niedobrze po wypiciu tak dużej ilości alkoholu. Czuł się lekki i zupełnie zapomniał o bólu. Właściwie, to nie wiedział nawet gdzie się znajduje, ale teraz to nie było ważne.

Rozejrzał się w poszukiwaniu pozostałości Whiskey, kiedy usłyszał pukanie. Odwrócił się w stronę dźwięku, a następnie podpierając się ścian zaczął, zmierzać w tamtą stronę.

- Uż jidee – zawołał, kiedy stukot powtórzył się już trzeci raz. Ktoś był albo nachalny, albo bardzo zdeterminowany.

Kiedy już dotarł do wejścia i udało mu się złapać za właściwą klamkę, przed jego oczami ukazała się wytapetowana twarz Daphne Greengrass.

- Cześć Smoczku, chciałam tylko... – zaczęła dziewczyna, ale natychmiast przerwała, orientując się w jakim stanie jest jej rozmówca. - Ty jesteś pijany! - pisnęła rozglądając się dookoła w przerażeniu. Po chwili jednak, pewna myśl zaświtała w jej głupiutkim umyśle, bo wystraszoną minę zastąpiła inna, lubieżna.

- A ty pusta, Gingas – wymamrotał, chichocząc pijacko. 

Dziewczyna spojrzała na niego z politowaniem, zwalając obraźliwe słowa na karb nietrzeźwości.

Podeszła do niego bliżej, naciągając skąpą koszulkę tak, by jeszcze bardziej odsłoniła jej pełny biust. Oparła się ramieniem o futrynę w ten sposób, że niemal stykali się nosami.

- Może pomogę ci położyć się do łóżka, co? - wymruczała zalotnie, głaszcząc go po ręce.

Czując jej dotyk, skrzywił się nieznacznie i chwiejnym krokiem wyszedł na korytarz.

- Jiiź do siebie Gingas. Nie chce ciee – mówiąc to, przymknął powieki i zatoczył się wprost w ramiona blondynki.

Daphne, korzystając z jego bliskości, podniosła go do pionu a następnie wpiła się w jego usta, wkładając w pocałunek całą pasję oraz frustrację, którą czuła od jakiegoś czasu. W końcu był jej.

Co się dzieje? Ja nie chcę! Myślał Draco, oddając bezwiednie pocałunek. 

Chociaż w sumie, czemu nie? Potrzebował kobiety, nawet bardzo. Od jakiegoś czasu z nikim nie był, nie wiedział właściwie czemu. Co się stało z jego wewnętrznym casanovą?

Ale Granger! Krzyczał w myślach. A właściwie kogo teraz całuje? Nawet nie wiedział. Podniósł jedną dłoń by pogłaskać dziewczynę po włosach drugą obejmując ją w talii.

Miękkie, długie włosy, szczupła talia... to na pewno Granger. Taaak...! Uśmiechnął się, po czym pogłębił pocałunek z pełnym przekonaniem co do tożsamości partnerki. Przyciągnął ją bliżej, na co pisnęła cicho w zachwycie.

Inaczej wyobrażałem sobie pocałunek z nią. Miał być namiętny, pełen pasji, ale nie taki... śliniący.

Przemknęło mu jeszcze przez głowę i w tym samym momencie został brutalnie oderwany od dziewczyny.

Odwrócił pijany, zdezorientowany wzrok w stronę napastniczki, ale mignął mu jedynie kasztanowy kolor cudownych włosów, które trzymał w rękach...

Na jedną, krótką sekundę poczuł się na tyle trzeźwy, żeby przeanalizować sytuację. Spojrzał w stronę drzwi, na stojącą blisko niego Greengrass, a następnie na Blaise'a, którego mina nie wróżyła niczego dobrego i z przerażeniem stwierdził, że osobą, którą tak zawzięcie całował wcale nie była Granger.

Moment trzeźwości minął, a wraz z nim powaga, która rysowała się na jego twarzy.

- Przynajmniej wiem, że to nie ona się tak ślini! - zawołał, zupełnie nie panując nad tym co robi i mówi, a następnie obrócił się od zdezorientowanej dziewczyny, chwiejnie wpatrując w stronę wejścia do dormitorium. - Jak się otwierało te cholerne drzwi?...

Zachwiał się dwukrotnie, a później usłyszał głośne westchnięcie i obraz usunął mu się z widoku.

- Dzięki wielki kocie! - krzyknął podnosząc kciuk do góry, po czym wtoczył się do środka, opadając na najbliższy fotel. W następnej chwili spał już w najlepsze.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Idź do siebie Greengrass, nic tu po tobie – warknął Blaise, patrząc na rozdartą blondynkę wpatrującą się w miejsce, w którym przed chwilą zniknął Draco.

Miał dość niańczenia wszystkich naokoło.  Dość niedojrzałości i pijaństwa Malfoya. Miał własne problemy, nie musiał na dodatek zajmować się cudzymi.

Daphne posłała mu oburzone spojrzenie, najwyraźniej chcąc jeszcze coś powiedzieć, ale w końcu zrezygnowała i po prostu odeszła.

Ślizgon pokiwał głową na zachowanie przyjaciół, którego przed chwilą był świadkiem. Czy oni naprawdę są ślepi? Widać przecież, że coś ich do siebie ciągnie. Może się nie kochają, ale na pewno przestali się nienawidzić. Poza tym mógłby przysiąc, że Malfoy patrzy na tę gryfonkę zupełnie inaczej niż kiedyś. Oni przynajmniej są pewni uczuć drugiej osoby. No może nie tak do końca, ale bynajmniej nie siedzą w takiej kropce jak on.

I co ja mam zrobić z tym rudym chochlikiem?

Wszedł do salonu, kręcąc głową na widok przyjaciela śpiącego w dosyć nietypowej pozycji. Jego ciało było ułożone w poprzek fotela, a głowa leżała na podłodze pod dziwnym kątem. Omiótł spojrzeniem pokój i aż gwizdnął na widok ilości opróżnionych butelek. Musiał przyznać, że Smok nieźle dał dziś w palnik. Ciekawe co go do tego skłoniło? Owszem, lubił wypić, jednak nie w takich ilościach. 

Machnięciem różdżki sprzątnął bałagan, a następnie złapał za napełnioną do połowy flaszkę, z której zaczął popijać.

Po nie więcej niż dziesięciu małych łykach, poczuł jak jego ciało zalewa ogromna fala smutku, więc ze złością odłożył resztkę alkoholu. Żadne cholerstwo nie pomaga! Jest tylko jeden sposób...

Spojrzał na drzwi, za którymi zamknęła się Hermiona, po czym wstał i wyszedł z salonu. Wiedział co chce, a także musi zrobić.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Seamus odczep się ode mnie, nie mam zamiaru z tobą rozmawiać! - krzyknęła Ginny, wstając z fotela. Gryfoni spojrzeli na ze zdziwieniem, a w niektórych dojrzała również współczucie. Nie wiedzieli, co ten dupek jej zrobił, ale też rozumieli, że może mieć wreszcie dość nachalnego zachowania chłopaka.

A miała, naprawdę. Najchętniej powiesiłaby go za nogi z Wieży Astronomicznej i patrzyła jak wydziera się ze strachu. Niestety nie  mogła. Zamiast tego zmuszona jest do codziennego oglądania jego twarzy oraz wysłuchiwania wiecznych jęków.

Co mnie podkusiło, żeby tutaj wrócić?! Wiedziała jednak, że inaczej nie mogła. Alternatywną opcją było jedynie przebywanie nadal w towarzystwie pewnego przystojnego ślizgona, a na to nie mogła sobie pozwolić. Nie wiedziała jak zareaguje. Przy nim nie była pewna swoich odruchów, uczuć... czasem nie była nawet pewna jak się nazywa!

Musiała go unikać, przynajmniej do momentu, aż nie dojdzie do ładu z własnymi uczuciami.

A co jeśli on nie będzie na ciebie czekał?... Och, zamknij się.

W kilku susach pokonała schody i weszła do swojego pokoju. Z ulgą zauważyła, że jej współlokatorek nie ma w pomieszczeniu. Nie miała najmniejszej ochoty na plotki i chichoty. Potrzebowała chwili ciszy. 

Położyła się na wznak, wbijając zamyślone spojrzenie w krople deszczu spływające po szybie. Nie potrafiła do końca określić, czy żałowała swojego zachowania czy też nie. Z pewnością powinna się go wstydzić. Pocałunek był cudowny, najlepszy jaki dotychczas jej się przytrafił, ale co z tego? Zachowała się jak bezduszna egoistka!

Wcale by się nie zdziwiła, gdyby skreślił ją nawet jako koleżankę...

Uderzyła pięścią w poduszkę, próbując dać ujście swojej frustracji. 

- … tak, a widziałaś jak spojrzał na mnie? Normalnie, masakra! - drzwi do dormitorium otworzyły się na oścież i stanęły w nich Dominique i Charlotte*, współlokatorki Ginny z roku niżej.

- Widziałam! Jakby patrzył na nową Błyskawicę, w dodatku na wyprzedaży! - szczebiotała Charlotte zupełnie nie zwracając uwagi na leżącą na łóżku Ginny.

- Dziewczyny, możecie się tak nie wydzierać? - zapytała ruda, nie otwierając oczu. 

W pomieszczeniu zapadła głęboka cisza i mogłaby przysiąc, że widzi jak dziewczyny rzucają sobie porozumiewawcze spojrzenia.

- Jasne – rzuciła Dominique od niechcenia. Jeszcze raz zapadła cisza, którą po chwili znów przerwała. - A ty nie idziesz na kolację?

- Idę, idę – odpowiedziała Gin, po czym z westchnieniem podniosła się z łóżka. Kiwnęła blondynkom zdawkowo na przywitanie, a następnie wyszła do Wielkiej Sali.

Właściwie ani trochę nie była głodna, jednak koniec końców wolała posiedzieć z resztą gryfonów niż wysłuchiwać głupiutkiej gadki obu dziewczyn. A nuż zgłodnieje na widok tych wszystkich pyszności? 

Ruszyła przed siebie, zupełnie nie zwracając uwagi na mijanych ludzi. Bała się, że go zobaczy. 

Boże, ale idiotka ze mnie! Nie mogę przecież chować się przed każdym facetem, z którym miałam do czynienia. Głupota.

Uniosła podbródek dodając sobie tym samym pewności siebie. Była na trzecim piętrze, kiwając głową na przywitanie Sir Nicolasowi, kiedy usłyszała, że ktoś woła jej imię. 

- Ginny! Wiewiórko, zaczekaj! - nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć kto zmierza w jej stronę. Przymknęła oczy, żeby jeszcze bardziej podnieść się na duchu, po czym odwróciła się w stronę śniadego ślizgona.

Nie sądziła, że zdążył podejść tak blisko. Na widok głębi jego brązowych oczu tuż przed jej twarzą, odskoczyła z przerażeniem do tyłu. Poczuła, że jej nieposłuszne serce wykonuje potężnego fikołka. 

- Cześć, Blaise – skrzywiła się słysząc swój oschły ton. To już do tego doszło? Nie dość, że go unika, to będzie jeszcze wredna? Odchrząknęła i dokończyła już milej. - Wybacz, ale spieszę się na kolacje.

- To dobrze się składa, bo też idę w tamtą stronę – powiedział, doganiając dziewczynę, która zdążyła już odejść na parę kroków. 

Spojrzała na niego przeciągle, ale nic nie powiedziała. Nie chciała, żeby z nią szedł, ale nie chciała także, by zniknął. Co za ironia...

- Hermiona wyszła ze Skrzydła i...

Przystanęła na moment patrząc na chłopaka szeroko otwartymi oczami.

- Kiedy? Dlaczego nikt mi nic nie powiedział?

- No... właśnie ci mówię – odpowiedział Blaise niezbyt mądrze, za co otrzymał pełne politowania spojrzenie. - Poza tym wyszła niecałą godzinę temu i wiem o tym tylko ja. Kto więc miał ci powiedzieć?

Skinęła głową, przyjmując takie wytłumaczenie. Postanowiła, że zajrzy do przyjaciółki jak tylko coś zje. Z tych wrażeń poczuła, że zaczyna ssać ją w żołądku.  

Przez dłuższą chwilę, na korytarzu było słychać jedynie głuchy odgłos ich kroków. Każde szło, zagłębione w swoich myślach, mimo to zerkali na siebie niespokojnie. 

Ginny czuła jak napięcie między nimi zaczęło powoli sięgać zenitu. Jej puls przyspieszał gwałtownie za każdym razem, gdy tylko jego ręka musnęła jej. Kiedy podszedł trochę zbyt blisko, nie wytrzymała.

- Blaise, ja... - przerwała na moment, zatrzymując się w miejscu. Spojrzała mu w oczy, starając się za wszelką cenę skupić na słowach, które powinna mu przekazać, ale jej umysłem zawładnęła całkowita pustka.

Odwróciła spojrzenie z poczuciem, że jeżeli dłużej będzie zatapiać się w tym hipnotyzującym brązie, to już nigdy nie powie tego, co planowała.

Odchrząknęła pod nosem, szurając jednocześnie stopą w geście zakłopotania.

- Tak? - usłyszała po dłuższej chwili. Kątem oka zobaczyła, że chłopak robi nieśmiały  krok w jej stronę.

Trzeba to w końcu powiedzieć. Nie ma wyjścia.

- Słuchaj, nie możemy być razem – wyszeptała. Jej głos był ledwie słyszalny, jednak była pewna, że sens słów dotarł do stojącego tuż obok niej ślizgona.

- Dlaczego? - jego głos był cichszy niż tchnienie wiatru, a mimo to, można była dosłyszeć w nim tyle smutku, że aż ścisnęło jej serce.

Poczuła, że dłużej nie wytrzyma. Co ma powiedzieć? Że się boi? Że chce czasu? Że jest wstrętnym, egoistycznym tchórzem?

Wyraz jego twarzy sprawił, że poczuła napływające do oczu łzy. Nie chciała by to oglądał. Zwłaszcza, że sama, na własne tylko życzenie, zrezygnowała ze szczęścia. Zrezygnowała... z siebie.

Podniosła głowę jedynie na parę ostatnich sekund i spojrzała mu w twarz.

- Wybacz – wyszeptała, po czym uciekła przed siebie, czując jak po policzkach zaczynają spływać jej łzy.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Obudziła się następnego dnia, czując tępy ból, pulsujący w jej głowie. Połowa nieprzespanej nocy, przy akompaniamencie powracającego co jakiś czas szlochu, nie zapowiadały niczego innego. Doprawdy, nie mogła zrozumieć, dlaczego tak bardzo przejęła się tym dupkiem. Co ją obchodzi z kim się całuje? 

Może i by nie obchodziło, gdyby to nie była akurat ta Greengrass…

Jasne. Co ty próbujesz sobie wmówić?

Poczuła się zdradzona. Tak, właśnie, ZDRADZONA. Przecież przyjaciółka Daphne próbowała ją otruć, a ta przebrzydła fretka się z nią całowała! A co jeśli Daphne też stała za tą całą sprawą z zatrutym sokiem z dyni? Wcale by się nie zdziwiła.

Zacisnęła dłonie w pięści, uderzając nimi w pościel. Nienawiść, bezradność i zawód dusiły ją w piersi. Nie wiedziała jak się zachować, co zrobić by, tylko ulżyć temu destrukcyjnemu uczuciu. Powoli uniosła się do pozycji siedzącej i zamknęła oczy oceniając swój fizyczny stan. Zdecydowanie potrzebowała jakiegoś eliksiru przeciwbólowego, bo ból głowy stawał się powoli nie do zniesienia. 

Westchnęła cicho próbując dodać sobie odwagi, po czym najciszej jak potrafiła wyszła do salonu. Gnana jakąś dziwną przezornością, rozejrzała się dookoła, a widząc, że jej wstrętnego współlokatora nigdzie nie widać, pewniejszym krokiem podeszła do barku.

Stanęła na palcach, by dosięgnąć szafki, która wisiała zdecydowanie za wysoko i zaczęła przeglądać fiolki, które leżały w zasięgu jej wzroku. Miała szczęście. Flaszka z eliksirem przeciwbólowym stała zaraz w pierwszym rzędzie, razem z eliksirami na kaca. Szybkim ruchem chwyciła półlitrową butelkę, po czym upiła dwa duże łyki. Przymknęła powieki, czekając na efekty, kiedy do jej uszu dotarł przeraźliwy huk. Podskoczyła ze strachu, wylewając odrobinę zbawiennej mikstury na jedwabną piżamę, a jej spojrzenie przebiegło pokój w poszukiwaniu źródła tego głośnego dźwięku.

Zmarszczyła brwi, gdy nie znalazła nic dziwnego, a wtedy usłyszała coś jeszcze. Głośny jęk.

Wystraszona podbiegła do pobliskiego fotela, obróconego w stronę kominka, a widok, który ujrzała sprawił, że z trudem stłumiła mściwy chichot.

Malfoy leżał obok fotela w podkulonej pozycji, podpierając się na głowie, której ułożenie było zdecydowanie nietypowe. Jego smukłe ręce leżały na podłodze, wyciągnięte wzdłuż ciała, które ułożyło się w trójkąt. 

Hermiona wyminęła zwinnie tę ludzką karykaturę, którą w tym momencie prezentował blond arystokrata i złapała za butelkę, stojącą na stoliku. Alkoholu zostało zaledwie trochę na dnie, więc bez żadnych skrupułów wyrzuciła ją do śmietnika. Zastanowiła się przez chwilę, czy powinna zrobić coś z Malfoyem, jednak postanowiła dać sobie spokój. Nie zasłużył na jej pomoc nawet w najmniejszym stopniu.

Wzruszyła ramionami, a następnie ruszyła w stronę łazienki, chcąc wziąć szybki prysznic i zniknąć z dormitorium zanim ślizgon wyjdzie z tego beznadziejnego stanu.

Zrzuciła z siebie nadal mokrą od eliksiru koszulkę, rzucając ją razem ze spodenkami do kosza na brudy. Podeszła do lustra, gdzie z bliska przyjrzała się swojej twarzy i aż się skrzywiła na ogromne worki rysujące się pod jej oczami. Zanotowała sobie w myślach, żeby zająć się tym później, po czym bez dłuższej zwłoki weszła pod prysznic. Uśmiechnęła się do siebie, gdy ciepły strumień spłynął po jej ciele. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo spięta  była od dłuższego czasu. 

Myła się w przyspieszonym tempie, spłukując właśnie szampon z głowy, kiedy drzwi do łazienki otworzyły się z donośnym trzaskiem. Była pewna, że tym razem je zamknęła. Nigdy przecież nie popełniała dwa razy tego samego błędu. Wychyliła głowę przez szparę w kabinie i od razu tego pożałowała. Jej oczom ukazała się blond czupryna, której właściciel w okropnych męczarniach zwracał zawartość żołądka, wprost do otwartej muszli klozetowej.

Dobrze, że chociaż zdążył na czas. Jakoś nie miała ochoty pozbywać się jego wymiocin z podłogi. 

W momencie, gdy ta myśl przebiegła przez jej głowę, skrzywiła się ze złości. Nie miała wyjścia. On się nią zajmował, nie kręcił nosem, gdy wymiotowała wprost na nieskazitelnie czystą podłogę Skrzydła Szpitalnego.

Sam się do tego doprowadził, ja byłam truta...

No i co z tego?

Całował się z Greengrass! Z przyjaciółką tej idiotki, która chciała mnie otruć!

Kłóciła się ze sobą, spoglądają na chłopaka z niesmakiem. Po paru sekundach westchnęła cicho, po czym złapała za ręcznik i owinęła się nim, by podejść do Draco.

Jego głowa spoczywała na klapie sedesu, a oczy były zamknięte. Domyślała się, że nadal nie wie co się z nim właściwie dzieje, ani gdzie jest.

Złapała się jedną ręką pod bok, drugą podtrzymując swoje prowizoryczne okrycie.

- I co ja mam z tobą zrobić?- zapytała cicho, kręcąc głową. Przywołała do siebie jakieś ubranie, po czym na parę sekund zniknęła w salonie, żeby się przebrać.

Odwiesiła ręcznik i podeszła do Dracona. Przyjrzała mu się dokładnie, czując zimny dreszcz na widok bladości, która pokryła jego skórę. Sięgnęła po różdżkę i zaklęciem swobodnego zwisu, przetransportowała na wpół przytomnego ślizgona wprost do jego sypialni. Przyniosła mu eliksir na kaca, wyczarowała butelkę wody oraz miskę na wypadek kolejnych torsji.

Stanęła w drzwiach, przyglądając mu się oceniającym wzrokiem.

A miałam ci nie pomagać, ty dupku...

Mimo wszystko na jej twarz wypłynął ni to czuły, ni ironiczny uśmiech. Już miała wyjść, kierując się na śniadanie, kiedy usłyszała cichy szept. Obróciła się powoli i zobaczyła, że Malfoy porusza ustami. Nie czekając zbliżyła się, obniżając głowę tak, by zrozumieć słowa.

- Gre...ang... gre...ang...

Podniosła gwałtownie głowę, patrząc na niego z niedowierzaniem. Scena pocałunku ślizgona z tą pustą blondynką stanęła jej przed oczami, jak żywa. Była na niego wściekła. Nadal jest.

Stłumiła w sobie gwałtowną chęć zabrania eliksiru na kaca oraz wody i ruszyła w stronę drzwi.

- Nienawidzę cię, Malfoy – syknęła już w przejściu, po czym zniknęła w salonie.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

* Dziewczyny wymyślone całkowicie przeze mnie, nie mają wpływu na dalszą historię