ROZDZIAŁ XV

Dni mijały z zawrotną prędkością, przybliżając termin rozpoczęcia projektu, a także przynosząc pierwszy w tym roku śnieg. Biały puch sprawił, że błonia otaczające zamek przywodziły na myśl bajkową krainę. Uczniowie korzystali z pierwszych oznak zimy, biegając po dworze i organizując walki na śnieżki. Tylko garstka przejmowała się nadchodzącymi wydarzeniami, zastanawiając się jak to wszystko wypadnie. Czy sprostają zadaniu i zrobią jak najlepsze wrażenie?

Hermiona nie potrafiła nawet określić, gdzie zniknęły te wszystkie dni. Przecież dopiero, co wyszła ze Skrzydła Szpitalnego i wściekła się na Malfoya, a już pojutrze trzeba rozpocząć współpracę! Nie miała na to najmniejszej ochoty. Szczerze mówiąc, nadal była na niego zła. Od pamiętnego pocałunku młodego arystokraty z tą wywłoką Greengrass, nie odezwała się do niego ani słowem. Wiedziała, że takie zachowanie jest godne czteroletniego dziecka, a nie dorosłej kobiety, którą była, nie potrafiła jednak stłumić chęci mordu na widok przystojnego ślizgona. Nie wiedziała co się z nią dzieje. Nie potrafiła określić, ani nawet nazwać tego uczucia, które ją ogarniało. Potrzepała głową, aby odgonić natrętne myśli, a wilgotne po prysznicu włosy rozsypały się na jej ramionach.
Siedziała na parapecie wpatrując się w malowniczy krajobraz za oknem z nadzieją, na ukojenie zszarganych nerwów. Po półgodzinie stwierdziła, że ani trochę nie czuje się lepiej, więc po prostu zeskoczyła na podłogę i ruszyła w stronę salonu, żeby łyknąć eliksiru na uspokojenie.

Ostatnio zdarzało się jej to dość często, jednak starała się o tym nie myśleć. Brakowało jej ciszy oraz spokoju. Kategorycznie potrzebowała wakacji.

Owinęła się ciaśniej szlafrokiem i w oczekiwaniu na działanie mikstury usiadła na kanapie, wpatrując się ospale w kominek.

Nie obawiała się nagłego widoku swojego współlokatora. Od czasu pamiętnego wydarzenia, pojawiał się się w prywatnym dormitorium nadzwyczaj rzadko. Nie wiedziała, czy pamiętał całą sytuację, przez co było mu wstyd, czy po prostu obawiał się groźnej aury, którą roztaczała wokół siebie kasztanowłosa gryfonka.

Oparła się o kanapę i przymknęła powieki. Otaczająca ją cisza, przerywana jedynie wesołym trzaskaniem ognia w kominku, była niezwykle kojąca. Niestety nie było jej dane rozkoszować się nią dłużej, gdyż w tym samym momencie usłyszała znajomy pisk burzący cały spokój.

- Miona! Dlaczego nie jesteś jeszcze gotowa?! - krzyknęła Ginny, wskakując obok niej na kanapę. Prefekt Naczelna spojrzała na nią na poły rozbawieniem i dezorientacją. Wiewiórka, widząc brak zrozumienia malujący się na twarzy przyjaciółki, wywróciła oczami w geście rozdrażnienia.

- Hogsmeade!

Hermiona spojrzała na nią jak na wariatkę, nadal nie potrafiąc zrozumieć o co temu chochlikowi chodzi. Wiedziała, że dziś wypadało wyjście do pobliskiego miasteczka, jednak co to miało wspólnego z nią?...

- Nie rób głupich min, tylko się zbieraj. Chyba nie chcesz pokazać się w tych łachmanach przed francuzami?

Słowa Ginny podziałały na nią jak kubeł zimnej wody, sprowadzając olśnienie. Scena sprzed pamiętnej imprezy w Pokoju Wspólnym Krukonów stanęła jej przed oczami, jak żywa.

-Miona, ty naprawdę masz w szafie same worki? - zapytała Ginny łapiąc za obszerny sweter koloru zielonego i krzywiąc się nieznacznie.

- To wcale nie są worki! - zaperzyła się właścicielka garderoby, krzywiąc przy tym komicznie buzię. - Ten akurat jest bardzo ładny, dostałam go... 

- Dobra, dobra... - przerwała jej niecierpliwie przyjaciółka, po czym na nowo zagłębiła się między ubrania. Hermiona usiadła naburmuszona na kanapie i z niezadowoloną miną założyła ręce na piersi. 

(...)

Buszowanie w nieswojej szafie zajęło jej jeszcze kilka dobrych minut, po czym z miną naburmuszoną niemal w tym samym stopniu co przyjaciółka, padła obok niej na kanapę, przybierając nieświadomie tę samą pozę.

- Nie no, ja mam dość... - oświadczyła pochmurnie. - Jak będzie jakieś wyjście do Hogsmeade to zabieram cię na zakupy, i bez gadania!

Spojrzała na przyjaciółkę z przerażeniem wymalowanym w czekoladowych oczach.
Jakim cudem ta mała wredota nadal o tym pamięta?! Była przekonana, że po tych wszystkich wydarzeniach, Ruda da jej spokój. Nieźle się jednak przeliczyła.

Ginny widząc przerażenie wymalowane na twarzy Granger, uśmiechnęła się z satysfakcją

i założyła ręce na piersi.

- Tylko nie próbuj się wymigiwać! - zagroziła, machając palcem, jakby zabraniała dziecku zabawy różdżką, po czym złapała załamaną Hermionę za ręce, ciągnąc ją do góry. - Jesteś moją przyjaciółką i nie pozwolę, żebyś zrobiła z siebie pośmiewisko. 

Hermiona wydała z siebie pomruk oznaczający oburzenie, na tak brutalne słowa młodej Weasley. Wcale nie robiła z siebie pośmiewiska! To, że lubi chodzić w wygodnych rzeczach wcale nie znaczy, że jest bezguściem...

Już otwierała usta, żeby wytoczyć argumenty na swoją obronę, jednak nie została dopuszczona do głosu. Ginny zakryła jej usta dłonią, po czym bezpardonalnie obróciła w stronę drzwi. 

- Tak, tak. Wcale nie robisz z siebie pośmiewiska i w żadnym stopniu nie jesteś bezguściem – zironizowała, jakby doskonale znała myśli swojej ofiary. Wywróciła oczami i bezlitośnie pchnęła ją w stronę sypialni. - Pozwól jednak, że ja zajmę się od dziś twoją garderobą. A teraz – otworzyła drzwi, wpychając przyjaciółkę do środka,- ubierz się w coś i za pięć minut widzę cię w salonie. 

Drzwi zamknęły się za Hermioną zanim zdążyła choćby mrugnąć. Poczuła, że ogromna fala złości rozprzestrzenia się po jej ciele, jednak po minucie westchnęła tylko z bezsilności. Wiedziała, że z tym wrednym, rudym chochlikiem i tak nie wygra. Nie w tej sprawie. Przeczesała dłonią suche już włosy, po czym otworzyła szafę w poszukiwaniu jakiegoś ciepłego swetra. Zapowiadał się długi dzień, a cały spokój bezpowrotnie diabli wzięli.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco chodził po swoim starym pokoju, wprawiając Blaise'a w coraz większą irytację. Od kilku dni, a mianowicie od momentu otrzymania feralnego listu, oraz upicia się do nieprzytomności, chodził bardzo pobudzony i podenerwowany.

Wiedział, co narobił będąc pod wpływem alkoholu, a ta informacja z pewnością nie wprawiała go w lepszy humor. Nie dowiedział się tego jednak od Zabiniego, tylko od samej zainteresowanej. Daphne osaczyła go następnego dnia, próbując łapać za rękę oraz obmacywać przy wszystkich. Była pewna, że po namiętnym pocałunku, który jej zaserwował, z pewnością zostaną parą. Prawda musiała być dla niej niezwykle paraliżująca.

Do dziś nie potrafił zrozumieć jak mógł całować tę wywłokę, przyjaciółkę dziewczyny, która chciała otruć Granger!

Wmawiał sobie, że to nie ma żadnego znaczenia, że przecież jest oschłym draniem i śliczna gryfonka nie ma dla niego żadnego znaczenia, na próżno. Męczyła go ta cała sytuacja. Nie potrafił wytrzymać atmosfery gniewu, unoszącej się w ich wspólnym dormitorium, dlatego umykał przed jej towarzystwem, kryjąc się w zakątku Diabła.

- Smoku, weź usiądź, bo zaczynasz mnie drażnić – mruknął Blaise, wodząc wzrokiem za przyjacielem. Rozłożył się wygodnie na łóżku, ze szklaneczką Ognistej w ręku i poruszał lekko dłonią, wzburzając bursztynowy płyn. Miał już szczerze dość zachowania przyjaciela. 

Nie widząc żadnej reakcji ze strony blondyna, westchnął przeciągle, po czym podniósł się do pozycji siedzącej.

- Skoro tak cię to męczy, to weź ją po prostu przeproś i tyle – powiedział, upijając spory łyk. 

Słysząc słowa przyjaciela, Draco przystanął na środku pomieszczenia i spiorunował go wzrokiem.

- O czym ty znowu pieprzysz? 

Diabeł wzniósł oczy do góry z niemą prośbą o cierpliwość dla tego głupka stojącego tuż przed nim. Draco wpatrywał się w niego ze zdezorientowaniem, ale i złością. Tak naprawdę doskonale wiedział, co ma na myśli jego przyjaciel, nie mógł jednak dać po sobie znać, że myślał właśnie o Granger. Niektóre rzeczy powinny zostać niewyjawione.

- Jesteś tchórzem, wiesz? Ale chyba już ci to mówiłem – powiedział Blaise, patrząc na przyjaciela z politowaniem. Już drugi raz w krótkim czasie zarzucił mu tchórzostwo. Wiedział, że w końcu przyjdzie mu odpowiedzieć za te słowa, jednak w tym momencie miał to gdzieś. 

Spojrzenie stalowoszarych oczu zaczęło ciskać błyskawice. Mimo, że nie był jakimś tam gryfonem, to nienawidził, gdy ktoś podważał jego odwagę. Nie był tchórzem, do cholery!

- A ty jesteś pacanem, Zab – powiedział na pozór spokojnie, siadając jednocześnie na swoim starym łóżku. Opadł na plecy z rękami pod głową, a na twarz przywołał ironiczny uśmieszek.- Naprawdę sądzisz, że nie mam większych problemów niż przejmowanie się jakąś głupiutką gryfonką? Otóż wyobraź sobie, że mam. 

- Na przykład jakie? - ton, którym zostało zadane to pytanie doprowadziłby do szewskiej pasji każdego normalnego człowieka. Jednak Draco zacisnął zęby i odetchnął dwa razy zanim zdobył się na odpowiedź. Nie miał zamiaru dawać temu arogantowi satysfakcji. 

- Choćby takie, że mój ojciec dostaje przepustkę na święta. 

Nie odwrócił się w stronę Blaise'a, jednak cisza, która zapadła w pokoju, jasno określiła jego reakcję.

Przymknął powieki, delektując się spokojem, który przez ten krótki moment zapanował wokół. Wiedział, że wyciągnął asa z rękawa. W tym przypadku temat Granger zejdzie na dalszy plan, i dobrze. Nie miał ochoty o niej rozmawiać. 

- Stary... masz przejebane – usłyszał po kilku minutach, co przypomniało mu, że nadal nie jest sam. Podniósł się na łokciach chcąc zapytać o powód takiego stwierdzenia, jednak na widok Blaise'a szykującego się do wyjścia zmarszczył jedynie brwi. 

- Co robisz? 

- Idziemy do Hogsmeade – odpowiedział mulat, zapinając długi czarny płaszcz. - Rusz ten swój arystokratyczny tyłeczek, nie mamy całego dnia. Trzeba odreagować. 

Miał już dość odreagowywania... jednak coś w spojrzeniu Zabiniego kazało mu zatrzymać protest dla siebie i po prostu zrobić to, co mówi.

Z ociąganiem podniósł się z miejsca, po czym ruszył w stronę drzwi. 

- Jak ty mnie drażnisz, Diable – wymruczał sięgając po klamkę, a w odpowiedzi otrzymał szczery śmiech.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Ty chyba żartujesz! - jęknęła Hermiona patrząc z niedowierzaniem na obcisłe, pstrokate legginsy, przylegający, zielony golf, idealnie podkreślający jej główne atuty, a także wysokie kozaczki na niewielkim obcasie. 

Obróciła się w stronę Ginny, która stała tuż za nią podjadając fasolki wszystkich smaków i oceniającym okiem mierzyła jej kreację. Z przerażeniem zarejestrowała zadowolenie rozjaśniające na jej drobną twarz. W tym momencie uzyskała całkowitą pewność, że żadne protesty na nic się nie zdadzą.

- Bierzemy – postanowiła Ruda, kiwając głową z uznaniem. Hermiona posłała jej załamane spojrzenie, na co młoda Weasley parsknęła śmiechem. - Wyglądasz świetnie. Skromnie, ale seksownie i tak powinno być – podeszła do niej odwracając z powrotem w stronę lustra, po czym oparła głowę o jej ramię, przyglądając się ich odbiciu w przejrzystej tafli. - Jesteś piękną dziewczyną. Naucz się to w końcu pokazywać. 

Granger zastanowiła się przez chwilę nad słowami przyjaciółki, po czym skinęła głową w pojednawczym geście. Koniec końców, ten zestaw i tak był najbardziej znośny spośród tych, które już zdążyły kupić.

Biegały po sklepach od dobrych paru godzin, przymierzając różne ubrania, kłócąc się, obrażając, a ostatecznie wychodząc z naręczami nowych paczek. Ginny wodziła prym, a Hermiona płaciła za każdą jej zachciankę. Nie ważne było, że w gruncie rzeczy te wszystkie paczki zostaną wciśnięte do jej szafy. Na razie nie chciała o tym myśleć. 

Podeszła do kasy, żeby dokonać ostatniego w tym dniu zakupu, a następnie ruszyła w stronę wyjścia. Poczuła wszechogarniającą ochotę odetchnięcia świeżym, zimowym powietrzem. Owinęła się cieplej szalikiem, czekając na Rudą, która została w tyle.

- Idziemy do Trzech Mioteł? Stawiam Piwo Kremowe! - usłyszała za plecami i wprost nie mogła powstrzymać uśmiechu na widok radosnej miny najmłodszej z Weasleyów. 

Skinęła lekko głową, nie chcąc uwalniać twarzy spod ochronnej powłoki grubego szala, po czym ruszyły w stronę wspomnianego pubu.

Przez te kilka godzin buszowania po sklepach, zdążyły obskoczyć także Miodowe Królestwo oraz Sklep Zonka. Kupiły większość prezentów dla najbliższych, nie spodziewając się szybkiego wyjścia na zakupy w najbliższym czasie. 

Obydwie dosłownie padały z nóg, a ich zęby szczękały dźwięcznie od mrozu, więc odetchnęły z ulgą, gdy znalazły się w królestwie madame Rosmerty.

- Ups, gady na trzeciej – szepnęła Ginny, zerkając kątem oka w prawą stronę. Hermiona podążyła za jej spojrzeniem i momentalnie ruszyła się w przeciwnym kierunku. 

Nie była tchórzem, po prostu nie miała ochoty na konfrontację z tym dupkiem. Jej nerwy już i tak były dostatecznie zszargane przez cały dzień spędzony w przebieralni, przy akompaniamencie zaleceń  tego niemożliwego chochlika. Znalazła postawiony w jak najdalszym kącie stolik, po czym opadła na krzesło z niemym westchnieniem. Ruda dołączyła do niej chwilę później, ściągając w biegu płaszcz.

- Dobrze, że tu usiadłaś. Nie mam ochoty na rozmowę z Blaisem – powiedziała, a jej spojrzenie mimowolnie pobiegło na drugą stronę lokalu. 

Hermiona spojrzała na nią uważnie, przypominając sobie swoją ostatnią rozmowę z Zabinim. Zdała sobie sprawę, że od tego czasu nie rozmawiały z Gin na ich temat, skupiając się jedynie na tej tlenionej fretce, Malfoyu.

- A co właściwie jest między wami? Bo z tego co widzę, to chyba nie wyjaśniliście sobie za wiele – zapytała delikatnie, obawiając się nerwowej reakcji ze strony przyjaciółki. 

- Wyjaśniliśmy... 

Madame Rosmerta podeszła do ich stolika, przynosząc dwa ogromne kufle Kremowego Piwa, więc na moment nastąpiła cisza, w czasie której delektowały się przyjemnym ciepłem rozchodzącym po ciele.

Nie doczekawszy się jednak dalszego ciągu, mimo iż Wiewiórka odłożyła swój napój, postanowiła sama pociągnąć ją za język. 

- No więc? 

- Co, no więc? - zapytała, rozszerzając oczy w szczerym zdziwieniu. Jasno było widać, że jej myśli odleciały gdzieś bardzo daleko. 

Hermiona uśmiechnęła się pobłażliwie, przewracając jednocześnie oczami.

- Co takiego sobie wyjaśniliście? - sprostowała pytanie, dając mocny akcent na ostatnie słowo. Ginny zmieszała się przez moment, jednak po chwili na jej twarz wypłynął lekki rumieniec. 

- Powiedziałam mu, że nie możemy być razem. 

- Dlaczego? - szok uderzył w nią ze wzmożoną siłą. Myślała, że jej przyjaciółka wreszcie przejrzała na oczy i postanowiła dać sobie szansę. Co się stało z tą odważną, ognistą kobietą, którą była Ginevra Weasley? Nie pamiętała, by zachowywała się w ten sposób będąc z Harry'm. Co się zmieniło? 

- Witam piękne panie – znajomy głos rozległ się tuż za jej plecami, na stałe przekreślając możliwość usłyszenia odpowiedzi na zadane pytanie. Na widok ślizgona będącego tematem ich rozmowy, a przysuwającego sobie właśnie krzesło obok Ginny, twarz Rudej w jednej sekundzie zmieniła barwę z czerwonej na trupio bladą. Nie spodziewała się jego pojawienia. W jej brązowych oczach pojawiło się nieme błaganie o pomoc. Hermiona była naprawdę zdziwiona wpływem jaki Zabini miał na tego rudzielca. 

Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, kiedy usłyszała za plecami głos, który z kolei ją doprowadził na skraj paniki.

- Posuń się, Granger i zrób miejsce dla swojego przystojnego współlokatora – powiedział Malfoy, jednocześnie przysuwając sobie krzesło, które postawił tuż obok jej. Kiedy usiadł, poczuła, że ich kolana zetknęły się ze sobą, co wprawiło ją w niemałe zakłopotanie. 

Co ten dupek sobie wyobraża?!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Nie mógł uwierzyć, że dał się namówić chorym popędom Blaise'a i ruszył za nim do stolika Granger. Co chciał przez to osiągnąć? Chyba tylko pogorszenie własnej reputacji.

Od kiedy Zabini zobaczył rude włosy wiewiórki znikające za choinką, siedział jak na szpilkach. Nie trzeba było być wybitnym magopsychologiem, żeby wiedzieć co zaprząta jego myśli.

Nie minęła minuta, a wymyślił jakąś dziecinną przykrywkę, dla której powinni do nich pójść. Draco wiedział, jaka była prawda. Ten kretyn po prostu zakochał się w tej głupiej Wiewiórce, a że była niedostępna, postanowił zmienić taktykę.

Nie chciał tam iść. Nie chciał patrzeć na Granger, czuć tej emanującej od niej wściekłości. Właściwie dlaczego była na niego aż tak zła? Co ją obchodzi co robi i z kim się całuje? To chore...

Potrzebował dokładnie kilku sekund, żeby jakieś niejasne przeczucie wdarło się do jego umysłu. Nie był pewny czy ma rację, jednak ten właśnie bodziec skłonił go do podniesienie tyłka i towarzyszenia Blaise'owi. W innym przypadku z pewnością nie ruszyłby się z miejsca.

Puścił przyjaciela przodem, chcąc rozeznać się w sytuacji, a na widok trupio bladej twarzy Weasley omal nie parsknął śmiechem. Urok Blaise kategorycznie działał także i na nią, w tym wypadku nie była indywiduum. A mimo to, miała w sobie coś, co sprawiało, że była jedyna w swoim rodzaju. Tylko ona mu nie uległa, co było nie lada wyczynem.

Podszedł bliżej, przystanął jeszcze na moment, by rozważyć ewentualny odwrót, jednak jego ciało postanowiło za niego. Podszedł do sąsiedniego stolika, gdzie złapał za wolne krzesło.

- Posuń się, Granger i zrób miejsce dla swojego przystojnego współlokatora – powiedział, siadając jednocześnie jak najbliżej niej. Nie wiedział co go to tego podkusiło, jednak gdy poczuł jej nogę tuż przy swojej, przez jego ciało przeszło rozkoszne ciepło. 

Dziewczyna spojrzała na niego spod byka, momentalnie odsuwając się na drugi koniec.

Ten drobny gest wywołał w nim mieszaninę zażenowania oraz złości. Żadna dziewczyna, nigdy nie uciekła przed jego dotykiem. Każda wręcz lgnęła do jego obecności, choć najdrobniejszego kontaktu cielesnego. Ta mała gryfonka naprawdę doprowadzała go do szału. Była nieprzewidywalna w swoim zachowaniu. Sprawiała, że zaczynał wątpić we własną intuicję. 

- Ty i to twoje zapatrzenie w siebie... pasujecie do siebie z Greengrass jak ulał – warknęła, mrużąc przy tym powieki. 

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, po raz kolejny ważąc w myślach jej zachowanie. Już miał odpowiedzieć w takim samym tonie, kiedy rozbrzmiał donośny śmiech Blaise'a. Jak na komendę obydwoje odwrócili się w jego stronę wpatrując ze zdziwieniem.

- Spokojnie Wiewiórko, przecież to nie żadna randka – uśmiechnął się do Rudej, puszczając oczko.- Mówię tylko, że stawiam drugie piwo. 

- Nie mam ochoty na żadne drugie piwo, już ci mówiłam – odpowiedziała Ginny coraz bardziej zirytowana. Jej twarz wyrażała toczącą się w jej wnętrzu walkę między złością, a wszechogarniającym szokiem. Draco po raz kolejny poczuł rosnące rozbawienie. 

- Ale Mionka z pewnością się jeszcze napije, prawda? - na widok słodkiego uśmiechu, który Zabini posłał w stronę siedzącej obok niego Granger, poczuł dziwny skurcz w żołądku. 

Gryfonka przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, zanim na jej twarz wypłynął delikatny uśmiech.

- Oczywiście, Diabełku – odpowiedziała, ku zdziwieniu Draco, a także oburzeniu Rudej. - Ale nie dzisiaj. Nie mam ochoty siedzieć w pewnym towarzystwie – sprostowała, akcentując złośliwie końcówkę. 

- Skoro nie chcesz przebywać z Wiewiórką, to doprawdy nie wiem, dlaczego ciągle, wszędzie z nią chodzisz – zaczął naiwnie, z przyjemnością patrząc jak w ślicznych, czekoladowych oczach rodzi się wściekłość. Oko za oko. Ząb za ząb. Złośliwość za złośliwość. 

- Po kim odziedziczyłeś poczucie humoru? Bo z wybitnie suchego wydźwięku twoich żartów, śmiem twierdzić, że po swoim ojcu – stwierdziła arogancko, podnosząc podbródek do góry. 

Poczuł rosnącą złość. Wszystko wszystkim, ale w tym momencie przesadziła. Nie miał nic wspólnego z tym łajdakiem!

Na widok błyskawic rodzących się w szarych oczach, Hermiona odsunęła się kawałek z przerażeniem. Musiał wyglądać naprawdę groźnie, bo nawet Blaise spojrzał na niego ze zdezorientowaniem. 

- Odwal się od mojej rodziny, głupia szlamo. 

TRZASK! Szybciej usłyszał niż poczuł dłoń, uderzającą o jego lewy policzek. W oczach dziewczyny błysnęły łzy. Znów to zrobił, znów ją zranił. A już tak dawno przestał odnosić się do niej w ten sposób... przestał nawet myśleć o tej irytującej gryfonce w takich kategoriach!

Zanim zdążył dodać chociaż jedno słowo, burza kasztanowych loków mignęła mu przed oczami, ginąc wśród śnieżnej zamieci, która nagle rozpętała się nad wioską. 

Spojrzał na dwójkę, która nadal jeszcze siedziała przy stoliku, patrząc na niego z mieszaniną niedowierzania oraz złości.

- Jesteś cholernym dupkiem, Malfoy – syknęła Weasley, chwytając płaszcz i czym prędzej pędząc za Granger. 

Wiedział, że przesadził. Wiedział to już w momencie, gdy zaczął wypowiadać tamto przeklęte słowo. 

Pokręcił głową, próbując pozbyć się natrętnych myśli, po czym sięgnął po resztkę piwa, które stało przed nim. 

- I co się gapisz? - warknął na Zabiniego, który od dobrych kilku minut nie spuszczał z niego wzroku. 

Diabeł przymknął powieki, po czym powoli podniósł się z miejsca.

- Jesteś moim przyjacielem, Smoku, dlatego powiem ci szczerze, że czasem powinieneś zacząć używać tych swoich szarych komórek – powiedział nadzwyczaj spokojnym tonem, który uderzył w niego bardziej niż najgłośniejszy krzyk. Wyrzuty sumienia nasiliły się, pulsując w skroni i rozprzestrzeniając się po całym ciele. 

Nim zdążył się odezwać Blaise zniknął wśród płatków śniegu, pędząc za gryfonkami. 

I co ci dało unoszenie się ślepą dumą? 

Oooch, zamknij się!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona spędziła ostatni dzień, dzielący ją od projektu, na unikaniu Malfoya jak ognia. Nie była pewna własnych reakcji w stosunku do niego. Czuła jedynie silną nienawiść za każdym razem, gdy tylko go ujrzała. Nie była pewna, ale odniosła wrażenie, że to uczucie, które ją ogarniało było tysiąc razy silniejsze niż cała ich sześcioletnia nienawiść.

Porozumienie oraz akceptacja, która niepewnie zrodziła się między tą dwójką, już od jakiegoś czasu chwiała się w posadach, a po wczorajszym występie runęła z wielkim hukiem.

Bolało, bardzo. Nie sądziła, że aż tak przywykła do braku agresywności między nimi. Teraz znów wszystko wróciło do starej normy. Nie ważna była pomoc jakiej sobie wzajemnie udzielili, nie ważne to dziwne, chore i niechciane uczucie, które rodziło się w sercu. Nie ważny... niedoszły pocałunek. Nic nie było ważne.

Nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Teraz była już całkowicie pewna, że ani trochę się nie zmienił. Nadal był tym napuszonym, aroganckim, arystokratycznym dupkiem, co kiedyś.

- Co ja sobie wyobrażałam?! - krzyknęła, rzucając w kąt stary sweter trzymany w dłoniach. Frustracja roznosiła ją od środka, więc postanowiła jakoś spożytkować nadmiar energii i zmienić wystrój szafy, układając swoje nowe ubrania. 

Od jutra mają być nierozłączni, razem jeść posiłki, wstawać co rano, spędzać czas... nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nie, wśród tej aury wrogości, która od kilku dni nie opuszczała ich na krok, a dnia wczorajszego osiągnęła apogeum.

Postanowiła, że będzie współpracować, ale rozmowę zostawi tylko na specjalne okazje. Będzie go ignorować. Tak, to jest najlepsze rozwiązanie. 

Kiedy podjęła wreszcie konkretną decyzję, na jej twarz wypłynął lekki uśmiech. Nienawidziła tej niepewności, która ogarniała człowieka, kiedy nie wiedział, co powinien zrobić.

Rozejrzała się dookoła, sprawdzając czy nie zapomniała o żadnej rzeczy i kiwnęła głową z zadowoleniem. Nie chciała pozbywać się swoich starych ubrań, ale Ginny zagroziła, że jeśli nie zrobi tego sama, to wpadnie do jej pokoju i spali wszystkie rzeczy nie szczędząc nawet jej ulubionego swetra. Nie miała wyjścia. 

Uśmiechnęła się do siebie na wspomnienie iskier sypiących się z oczu Rudej, za każdym razem, gdy widziała jej stare kreacje. Nienawidziła jak ktoś nie potrafił się ubrać, a Hermiona odczuwała to na każdym kroku.

Mimo wszystko, brakowało jej bardzo tej Rudej istoty, jednak nawet gdyby chciała, nie mogłaby pozwolić jej na dalsze mieszkanie w prywatnym dormitorium. Nie teraz, kiedy zostanie do niego przyłączone jeszcze inne, dla gości. 

Odetchnęła głęboko, spoglądając na zegarek. Dochodziła dwudziesta. Było jeszcze wcześnie, jednak czuła, że powieki zaczynają jej ciążyć. Nie zwlekając, położyła się do łóżka, prosząc Merlina o cierpliwość na cały kolejny tydzień. Wiedziała, że będzie tego potrzebować.