ROZDZIAŁ XX

ROZDZIAŁ XX

Chwila pożegnania nadeszła o wiele szybciej niż się spodziewali. Mimo wczesnej pobudki i szybkiego załatwienia spraw związanych z wyjazdem, ostatnie wspólne chwile minęły im z zawrotną prędkością.

Nim się obrócili, byli już na dole, wymieniając pożegnalne uściski i słowa.

- Cieszę się, że mogła być tu – powiedziała Rabielle, trzymając Hermionę za ramiona. W oczach Francuzki widniała taka szczerość i sympatia, że aż zaparło jej dech.

Nie ufając własnym słowom, Hermiona tylko odwzajemniła uśmiech, jednak Rabielle w ogóle się tym nie przejęła.

- Trzymaj się, Mioneczko – szepnął Pierre, gdy Rabielle odeszła do Malfoya.
Wziął ją w ramiona, podniósł do góry i okręcił dwa razy wokół własnej osi. Perlisty śmiech gryfonki rozniósł się po błoniach. Kątem oka zauważyła wściekły wzrok Malfoya, ale tylko uśmiechnęła się do niego uspokajająco.

- Dziękuję za wszystko – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

Pierre wzruszył ramionami, cmoknął ją w policzek, po czym odszedł do Draco. Gdy stanął przed nim, zrobił coś, czego nie spodziewał się zupełnie nikt… bezceremonialnie i bez żadnego ostrzeżenia pocałował go prosto w usta. 

Na widok miny blondasa, Hermiona nie potrafiła powstrzymać histerycznego ataku śmiechu. Rabielle pokręciła głową, wznosząc oczy do nieba.

- Na razie kocie – wymruczał, puszczając zdezorientowanemu Draconowi oczko, po czym odszedł w stronę powozu, odprowadzany śmiesznym dźwiękiem wydobywającym się z ust Hermiony. Biedaczka ze śmiechu zaczęła się krztusić.

Rabielle uśmiechnęła się pod nosem, spoglądając na plecy Pierre'a. Zawahała się przez moment, zanim podeszła do nich jeszcze na chwilę. Pochyliła się z dziwną miną, jakby miała zamiar powierzyć im najskrytszą tajemnicę.

- Nie martwcie się. Od dziś wszystko co udawane wróci do normy. – W jej oczach błysnęła dziwna iskierka. Podniosła, rękę machając do kogoś za ich plecami, a chwilę później wpatrywali się w jej falujące na wietrze, blond włosy.

- O co jej chodziło? - zapytała Hermiona, marszcząc śmiesznie brwi. Odwróciła się w stronę Malfoya ze zdziwieniem zauważając, wlepione w nią spojrzenie stalowoszarych oczu.

Wzruszył ramionami, ale nie spuszczał z niej wzroku.

O-ooo...

- Wiedziałaś? - zapytał podejrzliwie, mrużąc powieki.

- Ale o czym? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, przechylając niewinnie głowę.

W głębi duszy miała naprawdę niezły ubaw. Wiedziała, że Malfoy jest zażenowany i przerażony faktem, że ktoś mógł zobaczyć cały ten incydent z pocałunkiem. Ani trochę nie zmniejszało to jej wesołości, a wręcz przeciwnie - miała ochotę ponownie roześmiać się w głos.

Poczuła, że na jej usta wypływa ledwo hamowany uśmiech.

- Już bardzo dobrze wiesz o czym! - oburzył się, na widok jej rozbawienia. - Mogłaś mi powiedzieć, że on... że jest... że lubi...

- … mężczyzn? - dopowiedziała za niego, ostatkami sił tłumiąc w sobie histeryczny chichot.- Gdybym ci powiedziała, to z pewnością odebrałabym sobie rozrywkę, której mi dostarczyłeś. Nie mogłam na to pozwolić.

- Bawi cię to? - zapytał, mrużąc niebezpiecznie oczy.

- Może troszkę.

Zobaczyła jak rozszerza powieki w niemym zdziwieniu. Nie spodziewał się, że powie mu coś takiego, bez żadnych ogródek.

Widziała, że chciał coś dodać, jednak po chwili zrezygnował. Przyglądał się jej przez moment, bardzo uważnie, po czym prychnął, odwrócił się na pięcie i odszedł.

Patrzyła na jego cudownie wyprofilowane plecy, a w jej sercu narodziło się dziwne uczucie, przypominające... wyrzuty sumienia?

Zmarszczyła czoło.

Nadal czuła w sobie tę dziwną, nieograniczoną potrzebę, by być przy nim, rozmawiać... wciąż chciała go pocałować. Zauważyła jednak, że emocje, które jeszcze wczoraj sięgały apogeum, teraz znacznie się zredukowały.

Czuła nadal to samo, ale mniej intensywnie. Jeszcze wczoraj nie potrafiłaby powstrzymać się od pocałowania go, gdyby do tegoż pocałunku wreszcie doszło. A dziś? Cóż, mimo słów Pierre'a, nadal nie była pewna co do uczuć blondasa.

Merlinie, jakie to wszystko porąbane!

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Ron. Hej, RON!- wrzasnął Harry, machając rudzielcowi ręką przed nosem.

Szukał go od pół godziny, a kiedy wreszcie znalazł, zupełnie nie potrafił do niego dotrzeć.

Chłopak siedział cały czas na murku i gapił się w przestrzeń rozmarzonym wzrokiem.

- Harry, wszystko w porządku? - usłyszał za plecami głos Luny, a już po chwili ukochane ręce objęły go w pasie, a głowa dziewczyny ułożyła się na łopatce.

Westchnął, ustawiając się tak by ją objąć.

- Taa, ale Ron najwyraźniej oszalał...

- Całowałem się... - wymamrotał rudzielec z błyskiem w oku.

- Słucham? - zapytał Potter, marszcząc brwi. Nie był do końca pewny, czy dobrze usłyszał.

Ronald obrócił się w jego stronę, uśmiechając głupkowato.

- Całowałem się i chyba... chyba zakochałem!

Para spojrzała na siebie wymownie, starając się nie wybuchnąć śmiechem.

Weasley wyglądał dokładnie tak, jak w czwartej klasie, kiedy pierwszy raz zobaczył Fleur Delacour.

Harry'emu przemknęła przez myśl, czy przypadkiem Hermiona nie dała mu drugiej szansy, ale szybko odrzucił tę myśl. Nie był pewny, ale wydawało mu się, że jego przyjaciółka od jakiegoś czasu wodzi wzrokiem za Malfoyem. Nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy, jednak chyba lepszy on niż Ron. Nie obrażając oczywiście przyjaciela.

Nim zdążył zareagować, Luna podeszła do Rudzielca i przyjrzała się dokładnie jego twarzy.

- Z kim się całowałeś? - zapytała cicho, jakby chciała zatrzymać tę informację tylko między nimi.

- Z Rabielle... - przeniósł na nią swoje rozmarzone spojrzenie, a na jego twarz wypłynęła niechęć. - Odsuń się ode mnie wariatko.

Harry poczuł jak złość pęcznieje mu w żyłach. Ścisnął dłonie w pięści i ostatkiem sił powstrzymał się, żeby mu nie przywalić.

- Nie nazywaj jej!- warknął ledwo tłumiąc złość.

- Spokojnie, Harry – powiedziała Luna, kładąc mu dłoń na ramieniu. Jak zwykle, ani trochę nie przejęła się rzuconą w jej stronę obelgą. - To pewnie gnębiwtryski namieszały mu w głowie. Popatrz na jego wyraz twarzy...

- Sama masz pomieszane w głowie, Pomyluno – wtrącił się znów Ronald, doprowadzając Wybrańca do szewskiej pasji.

Doskoczył do niego w dwóch krokach i nim król idiotów zdążył się obejrzeć, leżał na ziemi, łapiąc się za obolałą szczękę.

- Myślałem, że choć trochę się ogarnąłeś po tej akcji z Danielle – wypluł z siebie Harry, patrząc na przyjaciela z pogardą. - Widzę jednak, że to pobożne życzenie... co się z tobą dzieje?

Ale wyraz twarzy Rona na powrót przybrał twarz błogiego rozmarzenia.

- Zakochałem się...

Harry wydał z siebie głośne prychnięcie, po czym ruszył w głąb korytarza, ciągnąc Lunę za sobą.

Chyba będzie musiał sam wykonać cały projekt dla Slughorna.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Draco wszedł do dormitorium jako pierwszy, a w jego głowie szalał istny tajfun. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Granger nic mu nie powiedziała... nie ostrzegła go. Ale z drugiej strony Pierre przecież mówił, że starała się wzbudzić w nim zazdrość, a gdyby przyznała, że Francuz jest innej orientacji, to nic by z tego nie wyszło...

A tak, musiał przyznać przed samym sobą, że nieźle jej się to udało.

Momentami myślał, że wręcz rozniesie tego irytującego Francuza!

Jeszcze nigdy nie czuł aż tak silnej i destrukcyjnej zazdrości. Dosłownie nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Zwłaszcza kiedy zobaczył ich razem, zaraz po wykładzie, który zaserwował mu Campbell. Na tej dyskotece miał wrażenie, że go zabije. Zresztą nie tylko jego. Tę całą Rabielle też. Jeszcze nigdy nie pragnął pocałować nikogo tak bardzo, jak Granger wczorajszego wieczoru. Było już tak blisko... a co otrzymał zamiast tego? Gejowskiego buziaka od Pierre'a.

Na samą myśl poczuł, jak jego twarz wykrzywia się w grymasie obrzydzenia.

Czym prędzej pobiegł do łazienki, żeby umyć zęby.

Dobra, musiał przyznać, że Francuz okazał się w porządku. Wychodzi na to, że nie chciał ich podzielić, a wręcz próbował do siebie zbliżyć. Z drugiej jednak strony, skąd mógł wiedzieć o czym rozmawiali z Granger?

Będzie musiał z nią to wytłumaczyć.

Mimo tej feralnej akcji z buziakiem, cieszył się z takiego obrotu sprawy. Przynajmniej wiedział, że między nimi nie było chemii, a Pierre wolał... facetów.

Tylko o co chodziło tej Rabielle?

Nie martwcie się. Od dziś wszystko co udawane wróci do normy.

Co udawane? Do jakiej normy, do cholery?

Ochlapał twarz wodą, starając się otrzeźwić. Nie znał odpowiedzi na to pytanie, jednak zauważył, że w jego ciele nie ma już takiej burzy uczuć, co jeszcze parę dni temu. Tak jakby jego emocje w jakiś sposób były spotęgowane...

Owszem, dalej miał ochotę na pocałunek z Granger, zwłaszcza teraz, kiedy za każdym razem ktoś lub coś im przerywa. Nadal chciał… zresztą nie ważne. Cała puenta w tym, że zniknęło to szaleństwo, które czuł przez ostatnie dni.

- Malfoy rusz się! Nie jesteś sam! - usłyszał głos Granger, pomiędzy silnymi uderzeniami o dębowe drzwi. Jego serce przyspieszyło swój rytm.

Chwycił za pierwszy lepszy ręcznik, żeby powycierać twarz, a jego zmysły odebrały cudowny kwiatowy zapach. Nawet nie zauważył, że przymknął powieki, zaciągając się lubianym aromatem.

- MALFOY!

Oprzytomniał w sekundę. Zobaczył, że trzyma w dłoniach jeden z ręczników Granger, więc czym prędzej go odwiesił.

Otworzył drzwi, zastając swoją współlokatorkę z ręką uniesioną do góry.

Oparł się o futrynę w nonszalanckim geście.

- Spokojnie, bo wyważysz drzwi – wymruczał zalotnie, wprawiając dziewczynę w prawdziwe osłupienie.

Opuściła rękę, a jej usta ułożyły się w niezwykle seksowne „o”.

Nie mogąc się powstrzymać, uniósł dłoń i delikatnie naparł na jej podbródek, aby zamknąć buzię.

Gryfonka rozszerzyła oczy i potrzepała głową. Była widocznie zdezorientowana.

- Nie miałeś przypadkiem być na mnie zły?- zapytała zadziornie, zakładając ręce na piersi.

Nie potrzebowała wiele czasu, by dojść do siebie.

Draco uniósł głowę do góry i postukał się teatralnie w brodę.

- Hmm, nie wydaje mi się – pochylił się nieco tak, że prawie stykali się nosami. Po jego ciele rozlała się satysfakcja, kiedy zauważył wstrząsający jej ciałem dreszcz. Ściszył głos do szeptu. - Niby o co?

Hermiona spuściła ręce i cofnęła się do tyłu, wyraźnie tracąc werwę.

Zobaczył jak przełyka ślinę.

- No, o... o Pierre'a – wydukała, nie do końca pewna, co właściwie chce powiedzieć.

- Właściwie to, rozumiem – powiedział, niwelując dystans, który utworzyła między nimi.

- T-tak? - nie mogła znieść jego obecności, nie tak blisko. Widział wyraźnie rodzący się w jej oczach strach.

- Tak.

- A skąd?

- Pierre... wytłumaczył mi co nieco.

Spojrzała na niego ogromnymi ze zdziwienia, czekoladowymi oczami. Piękne. Poczuł, że mógłby wpatrywać się w nie całymi dniami.

- To znaczy? - zapytała wpatrując się w niego badawczo.

- Właśnie o tym mam zamiar z tobą porozmawiać... śliczna Gryfonko.

Zignorował wyraz twarzy dziewczyny, a także fakt, że jej usta po raz kolejny ułożyły się w literkę „o”. Nie mógł na to patrzeć. Chyba nie dałby rady dłużej się powstrzymywać.

Złapał ją za rękę i pociągnął w stronę kanapy. Nie pokazał po sobie jak przyjemnie się czuł dotykając jej, ani jak idealnie jej mała dłoń mieściła się w jego.

Dziewczyna usiadła posłusznie, nadal zbyt zdziwiona, żeby choć trochę protestować.

Usiadł tuż obok, puszczając rękę, ale zadbał o to, by stykali się kolanami.

- No więc, o czym rozmawialiście z Pierre'm? - zapytał, przyglądając się jej. Zauważył, że gładkie policzki pokrywają się lekkim rumieńcem.

- Ale kiedy? - zapytała, z roztargnieniem poprawiając zbłąkany kosmyk włoswó, ale nie spuściła wzroku.

No właśnie, kiedy? Z pewnością nie rozmawiali o tym cały czas, jeżeli w ogóle rozmawiali... Miał nadzieję, że tak, a jeśli miał rację, to Pierre z pewnością wybrał jedną konkretną sytuację. Tak jak przy nim.

Przypomniał sobie łagodność, a także zdziwienie w jej spojrzeniu, kiedy popatrzyła na niego wczoraj na dyskotece.

Strzelił na ślepo.

- Wczoraj. W Dragon's Cave.

Kiedy zobaczył jak delikatny róż policzków nasila się do szkarłatnej czerwieni, już wiedział, że trafił w samo sedno.

- O niczym takim...

- Jasne – prychnął. - Wiem, że rozmawialiście na mój... na NASZ temat. Chcę wiedzieć co dokładnie.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Patrzyła na niego czując, że palą ją policzki. Wprawił ją w osłupienie zdecydowanie zbyt wiele razy jak na jeden dzień. I chyba nie miał zamiaru przestać.

Powiedział „NASZ”...

Czuła ogromny opór przed opowiedzeniem mu wszystkiego. Przede wszystkim dlatego, że się wstydziła. Nie chciała przekazywać mu rozmowy. Nie chciała by się domyślił, że jej zależy. Już i tak wie, że się jej podoba. Z pewnością widzi jak jej głupie ciało reaguje, gdy tylko znajdzie się gdzieś w pobliżu.

Spojrzała w jego piękne oczy i był to największy błąd jaki zrobiła. Wpadła w pułapkę. Pułapkę własnych uczuć, z której nie znajdzie innego wyjścia, jak tylko dać mu to, czego oczekuje.

Odczuwając skutki jego hipnotyzującego spojrzenia, wzięła głęboki wdech.

Właściwie co mi szkodzi? Nawet jeśli mnie wyśmieje... odrzuci... Jutro wracamy do domu. Nie zobaczymy się przez tydzień. Na pewno zapomni…

Nadzieje naiwnej...

Mimo usilnego przekonywania samej siebie, jakoś nie potrafiła wyzbyć się bolesnego ukłucia w sercu.

Zrobiła się stanowczo zbyt uczuciowa.

Odetchnęła po raz drugi i streściła mu całą rozmowę.

Początkowo chciała pominąć kilka faktów, jednak o dziwo, gnana jakąś dziwną siłą, wyznała mu wszystko – co do słowa.

Kiedy skończyła mówić, o swoich obawach w stosunku do Greengrass oraz Rabielle czuła, że jej twarz przypomina dorodnego pomidora, a ręce drżą z nadmiaru emocji.

- Hmm, jakby ci to powiedzieć – zaczął Malfoy, gdy tylko skończyła mówić. Odwrócił wzrok i skupił go na obrazie nad kominkiem. - To z Greengrass to było...

Zawiesił się. Do cholery jasnej, przestał mówić!

Na jej twarz wypłynęła cała paleta uczuć. Od zażenowania, poprzez wstyd, a kończąc na złości.

A więc jednak miała rację. Pierre n i c z e g o nie wiedział. Tylko czemu mówił jej to wszystko, skoro nie miał pewności? Dlaczego przekonywał dając nadzieję?

- … wydawało mi się, że całuję kogoś innego – dokończył wreszcie, ale nie spojrzał na nią.

Nie wiedzieć czemu, poczuła mocne ukłucie w sercu.

Podniosła się z miejsca, chcąc jak najszybciej uciec. Chciała zniknąć, zapaść się pod ziemię, wyparować... ktoś mu się już podoba. Koniec, po wszystkim. A ona sobie zrobiła jakieś chore nadzieje. Głupia idiotka! Przecież to Malfoy!

Zanim zdążyła zrobić więcej niż dwa kroki, poczuła na nadgarstku chłód jego palców. Miała przemożną ochotę strącić tę arystokratyczną dłoń.

- Nie chcesz wiedzieć kogo? - zapytał, przyglądając się jej.

Miała wrażenie, że widzi w jego oczach iskierki wesołości. Kpi z niej. Wykorzystuje to, że się przed nim odkryła.

- Nie obchodzi mnie to – powiedziała, podnosząc dumnie głowę do góry. - Mam nadzieję, że spełnisz swoje pragnienia.

Odwróciła się, żeby odejść, kiedy usłyszała głośne westchnienie i siłą została przyciągnięta z powrotem.

Skamieniała ze zdziwienia, kiedy poczuła ciepło jego ust na swoich. Każdym zmysłem czuła ich miękkość oraz słodycz. Zatraciła się w nim.

Nie zastanawiając się długo, przywarła do niego, szukając spełnienia swoich pragnień, a także poczucia przynależności... opieki.

Wiedziała już, że właśnie tego potrzebowała. Potrzebowała już od momentu pamiętnej imprezy w wieży Ravenclawu. Nie spodziewała się jednak, że to doznanie będzie tak intensywne, tak... wciągające.

Całowali się z ogromną pasją, z desperacką próbą nadrobienia wszystkich sytuacji, gdy coś im przerwało.

Nawet nie zauważyła kiedy zarzuciła mu ręce na szyję, a on objął ją w pasie, przyciągając bliżej siebie.

Poczuła przemożną ochotę, żeby dotknąć jego włosów. Nie zamierzała sobie odmawiać. Wydała z siebie cichy jęk, kiedy przygryzł jej wargę.

Pragnęła jeszcze i jeszcze.

Właśnie wtedy zrozumiała, że dawna Hermiona Granger umarła bezpowrotną śmiercią.

Zrozumiała także, że wpadła po uszy. Zakochała się w tym aroganckim arystokracie i już nic nie było w stanie tego zmienić.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Ginevra Weasley chodziła po dormitorium tam i z powrotem, z prawdziwym powodzeniem ignorując kpiące pomruki swoich głupiutkich współlokatorek.

Za dwie godziny miał odjechać Ekspres Hogwart-Londyn, a ona była w rozsypce. Nie wiedziała ile czasu minęło od kiedy zerwała się z łóżka i zaczęła krążyć po pokoju. Nadal była w piżamie, ale mało ją to obchodziło.

Usłyszała chichoty współlokatorek, ale posłała im tylko zimne spojrzenie.

Widziała wczoraj Rona całującego się z Rabielle. TĄ Rabielle, która spała na kolanach Blaise'a. Tą samą, którą miała tak wielką ochotę wyszarpać za włosy i zrzucić z wieży astronomicznej.

Teraz Francuzka wyjechała, a ona sama była w kropce.

Nie wiedziała co ma robić.

Nie wiedziała, czy coś łączyło tę dziewczynę z Zabinim. A jeśli nawet, to nie miała pojęcia co.

Poczuła się w obowiązku, żeby powiedzieć mu co wyrabiała jego „dziewczyna”.

No bo tym chyba była?

Zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tą irytującą kwestią.

Bardzo dobrze wiedziała, że byli razem na dyskotece. Inne wytłumaczenie tej sytuacji nie przychodziło jej do głowy.

Już dawno zrozumiała, że ta istota z piekła rodem (czyt. Diabeł) trzymała jej serce w żelaznym uścisku. Właściwie, wszystko zaczęło się już od momentu, kiedy uratował ją przez Seamusem.

Pluła sobie w brodę, że tyle przed nim uciekała. Bała się. Bała się, że znowu będzie cierpieć. Tak jak po Harry'm, po Seamusie... instynktownie wyczuwała, że z Blaisem jest inaczej. Od samego początku jej uczucie do niego różniło się od tych, które odczuwała wcześniej.

Dlatego tak bardzo się broniła. Dlatego tak bała.

A teraz po wszystkim.

Ale z drugiej strony, czy gdyby pozwoliła mu dotrzeć do siebie już wcześniej, to zapobiegłoby to tej całej sytuacji z Rabielle?

Nie była tego taka pewna.

Właściwie bardzo dobrze, że doszło do tego, zanim zaczęli być ze sobą. W tym przypadku nie powinna być na niego zła. Nie powinna czuć się zraniona.

Dlaczego jest zupełnie inaczej, do cholery?!

Wbiegła do łazienki, chcąc ukryć przed dziewczynami łzy, które niespodziewanie nagromadziły się w jej oczach. Nie miała ochoty, by oglądały ją w tym stanie. Znając życie, zaraz rozpoczęłyby się plotki. Tego akurat potrzebowała najmniej.

Oparła się dłońmi o umywalkę, czekając aż ręce przestaną jej drżeć i dopiero wtedy opłukała dokładnie twarz i ułożyła włosy.

Musi wziąć się w garść.

Nazywa się Weasley. Jest ruda. A każdy wie, że rude ma tupet.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Smoku, co ty tu robisz? - zapytał Zabini, ze zdumieniem obserwując wchodzącego przez drzwi Malfoya.

Właśnie pochylał się nad kufrem, pakując najpotrzebniejsze rzeczy i z pewnością nie spodziewał się jego obecności. - Dlaczego nie jesteś u siebie?

- Ja, no... tego... - Draco rozejrzał się po pokoju. Najwidoczniej nie spodziewał się takiego pytania. - Stęskniłem się.

Słysząc tak żałosny tekst, Blaise nie potrafił nie parsknąć śmiechem.

Jeżeli Malfoy chciał odwrócić jego uwagę od siebie, to właśnie osiągnął odwrotny efekt.

Znali się od pieluch, a on wciąż robił te same błędy!

- Och kochanie! - zadeklamował Zabini, rzucając trzymane w rękach spodnie i podchodząc do niego z otwartymi ramionami oraz ustami ułożonymi w „dzióbek”. - Niech cię wyściskam.

Widząc zachowanie przyjaciela, blondas odskoczył do tyłu, kręcąc głową. Jego oczy powędrowały do nieba, z niemą prośbą o cierpliwość.

- Lecz się – burknął, siadając na swoim starym łóżku.

- Ranisz moje serce – kontynuował szopkę Blaise, łapiąc się teatralnie za serce. - Myślałem, że to lubisz. Ale chyba moje miejsce zajął ten cały Pierd...

Malfoy zerwał się na równe nogi, a w jego oczach błysnęło przerażenie.

- Co masz na myśli? - niemal krzyknął, przyglądając mu się badawczo.

Zabini momentalnie stracił rezon i spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Wyluzuj stary. Żartowałem przecież. Przestań zionąć ogniem – powiedział, opuszczając ręce.

Draco przyjrzał mu się uważnie, ale w końcu kiwnął głową i usiadł z powrotem.

Diabeł chciał odpuścić, jednak nie potrafił. Wygrała wrodzona ciekawość.

- A właściwie co to za reakcja, co? - zapytał po dłuższej chwili, przywołując na twarz zadziorny uśmieszek. - Czyżby nasz Francuz pokazał pazurki? A może dał ci buziaka?

- Jakbyś zgadł... - warknął Draco, krzywiąc się okropnie.

- Żartujesz – spoważniał Blaise, ale tylko na moment. Widząc, że przyjaciel kiwa głową, wybuchnął głośnym i niepohamowanym śmiechem.

Niemalże turlał się po podłodze, obserwowany przez coraz bardziej wkurzonego Malfoya. Wiedział, że musi przestać, jednak było to silniejsze od niego.

- On... cię... pocałował? - wydusił z siebie, raz po raz ocierając spływające mu po twarzy łzy.

- Tak! I przestań rżeć! - krzyknął Draco, a żyła na jego skroni pulsowała nieprzyjemnie.

- Ej, spoko – powiedział Zabini, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu. - Powiedziałem ci już; nie zioń ogniem. Trochę dystansu do siebie nie zawadzi...

- Taaa...

- … a dla mnie to dobra wiadomość! Bez żadnych oporów będę mógł skraść ci buziaka.

Zawsze blada twarz największego Ślizgona wszech czasów przybrała właśnie barwę przejrzałego pomidora. Podniósł się z miejsca, po czym usiadł z powrotem nie bardzo wiedząc co chce zrobić.

- Uważaj Diable, bo jak się zaraz nie uspokoję, to wyślę cię dokładnie tam skąd pochodzisz. Do samego piekła.

*

Mimo groźby Malfoya i kilku rzuconych przez niego klątw, Zabini nie potrafił odpuścić sobie niewybrednych żartów i kpin.

Przytrafiła mu się niezwykła farsa z tym buziakiem, a także pretekst do śmiechu przez bardzo długi czas.

Brnęli właśnie przez śnieg, próbując trzymać się ścieżki prowadzącej na dworzec w Hogsmeade. Diabeł miał chociaż na tyle przyzwoitości, że dał sobie spokój z szerzeniem podtekstów, przynajmniej w otoczeniu innych ludzi. Uważał, że jest naprawdę wspaniałomyślny, a Smok powinien składać mu pokłony.

- Co ty taki ponury, co? - zagadnął go wreszcie, mając dość ciągłego monologu.

- Bo mnie wkurwiasz. Dosłownie – odburknął Draco, odwracając wzrok. - Poza tym, jakbyś zapomniał, czekają mnie cudowne święta w towarzystwie ukochanego tatusia.

Blaise momentalnie spoważniał, a z jego ust wydobył się przeciągły gwizd.

- No stary... współczuję – powiedział całkiem szczerze, ale Malfoy tylko zbył go machnięciem ręki.

- Daruj sobie. Lepiej mi powiedz jak sprawy z Wiewiórką – w momencie, gdy zadał to pytanie, przed oczami Blaise'a mignęły ognistorude włosy.

- Właśnie, skoro o tym mowa... - zaczął, ale nie skończył.

Zamiast tego wskazał przed siebie i dał znak, że chce tam podejść.

Zdziwił się, kiedy Malfoy pokręcił głową, by następnie zniknąć w tłumie, ale tylko wzruszył ramionami.

Podszedł do stojącej nieopodal Ginny i klepnął ją lekko w ramię.

- Cześć, Wiewióreczko – szepnął jej do ucha. Z satysfakcją zauważył, że na dźwięk jego głosu przeszedł ją mocny dreszcz.

Kiedy jednak obróciła się w jego stronę, na twarzy miała wymalowane jedynie obojętność oraz znudzenie.

- Blaise – powiedziała zdawkowo, zakładając ręce na piersi w obronnym geście.

- Co słychać? - zganił się za to głupie pytanie, ale pod obojętnym spojrzeniem jej pięknych oczu, całkowicie stracił rezon.

- W porządku – zawahała się na moment. - Właściwie to dobrze, że cię widzę.

- Naprawdę? - w jego sercu błysnęła nadzieja, którą z łatwością można było odczytać w ciemnych oczach.

Dziewczyna przytaknęła głową, po czym położyła mu rękę na ramieniu w pocieszającym geście.

Momentalnie znów stracił werwę, patrząc na nią ze zdumieniem.

- Przykro mi, że ja muszę ci o tym powiedzieć... - zaczęła, a w jej oczach błysnął szczery żal, ale także zawód i... zazdrość? - Ale twoja dziewczyna cię zdradziła. Wczoraj. Z Ronem.

Poczuł, że jego oczy przybierają rozmiary spodków od talerzy.

- Moja... dziewczyna? - wydukał. Czuł, że traci grunt pod nogami.

Nic nie rozumiał z tego zupełnie nic.

- No tak. Rabielle – wytłumaczyła Ginny, marszcząc swoje pięknie wyprofilowane brwi.

- Rabielle – powtórzył jak w amoku, wciąż nie potrafiąc ogarnąć sytuacji.

- Brawo Skeeter - zakpiła Weasley, ale w jej oczach błysnął nieopisany żal. - Jak mówiłam, naprawdę mi przykro.

Nie zdążył jej zatrzymać. Nie zdążył nawet wydać żadnego dźwięku! Zniknęła w tłumie równie szybko, co się pokazała, zostawiając go z mętlikiem w głowie i w sercu.

Nie wiedział, bo nie mógł wiedzieć, że z jej brązowych oczu właśnie spływały gorzkie łzy. Nie mógł zobaczyć smutku, ani poczuć bólu złamanego serca, który właśnie odczuwała ta drobna, na pozór silna i wredna dziewczyna.

Pokręcił głową, po czym ruszył w stronę wagonu. Pragnął tylko jednego. Zalać wszystkie smutki Ognistą. Byle tylko nie cierpieć. Byle zapomnieć.