ROZDZIAŁ XXIII

Ze specjalną dedykacją dla Karoli, Ludum oraz wszystkich fanów Blinny.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

ROZDZIAŁ XXIII

Like a river flows surely to the sea

Darling so it goes

some things are meant to be

take my hand, take my whole life too

for I can't help falling in love with you 

Elvis Presley

Brnął przez śnieg z głową wysoko podniesioną do góry. Nieczuły na ostry mróz szczypiący policzki, ani zimny wiatr smagający skórę. Uśmiech nie schodził z jego śniadej twarzy ani na moment, przyciągając spojrzenia.

Większość uczniów, stojących na stacji Hogsmeade w oczekiwaniu na przyjaciół, patrzyło na niego ze zdumieniem. Z pewnością mieli go za totalnego wariata, ale czy to ważne?

Odetchnął pełną piersią, patrząc na położone nisko słońce.

Nie mógł zobaczyć, że stojący za nim Malfoy wznosi oczy ku niebu i ostentacyjnie kręci głową.

Ignorował to zachowanie już od momentu, gdy znaleźli się w pociągu, gdzie snuł długą i zawiłą opowieść o magii miłości.

Nie obchodziło go znudzenie oraz zażenowanie wymalowane na twarzy przyjaciela. Był szczęśliwy.

Jego euforii nie zniszczyło nawet zachowanie Ginevry, która umknęła na sam jego widok. Unikała go na peronie King's Cross, przez całą drogę... a także teraz - zniknęła od razu, gdy tylko pociąg skończył swój bieg.

Prawdopodobnie miała do siebie żal za tę uległość, którą okazała zaledwie dwa dni temu, w Sylwestra. Tę samą uległość, która jego napawała tak wielkim szczęściem.

Unikała go, miała do siebie pretensje, nie chciała z nim rozmawiać...

Ale czy to ważne?

On wiedział. Po tamtej nocy i ich pamiętnym pocałunku, był już pewny.

Tego, że ją kocha, był świadomy już od dłuższego czasu. Nie miał jednak pewności czy ta cudowna istota czuje do niego to samo.

Gryzło go to i gnębiło, aż wreszcie zobaczył ją w tę sylwestrową noc. Tak śliczną, tak świeżą i szczęśliwą.

Czy miał pewność, że będzie chciała z nim rozmawiać?

Nie, ani trochę. Postanowił jednak zaryzykować. Jedyne co mu groziło, to rozpadnięcie się na malutkie kawałki i tak już poharatanego serca.

Podszedł do niej, zagadał. Rozmawiali tak o, po prostu, w czysto przyjacielskim kontekście.

Zaproponował spacer po domu, zgodziła się.

Nie pamiętał jak trafili do tego pokoju, ani kto zainicjował pocałunek.

Pamiętał za to bardzo dokładnie, dotyk jej ust oraz pasję, z jaką oddawała jego pieszczotę.

Całowali się długo. Tak długo, że całkowicie stracił poczucie czasu.

Był w raju. Tam, gdzie nie istnieje coś takiego jak czas, problemy.

Zszedł na ziemię dopiero, gdy Hermiona niemal siłą wyrwała mu z objęć kobietę jego życia, oznajmiając, że już czas wracać do domu.

Wtedy był wściekły, ale teraz...

Teraz miał dowód na to, że nie jest jej obojętny. Nie wiedział czy go kocha, ale nawet jeśli nie, miał szansę to zmienić.

W jego głowie już dawno zrodził się plan.

Nie był szatański, ale z pewnością oryginalny.

Był niemalże pewien, że po czymś takim nie przejdzie obok niego obojętnie.

Musi jeszcze tylko załatwić parę spraw...

- Diable, weź się w garść, bo naprawdę zaczynasz mnie drażnić – usłyszał rozwścieczony głos Dracona, idącego tuż obok. Nawet nie zauważył kiedy do niego dołączył.

- Taa – machnął ręką, zbywając całkowicie jego słowa.- Pamiętasz to, o czym ci mówiłem w pociągu?

- O tym pomyśle, w którym masz zamiar zrobić z siebie totalnego idiotę?

Przytaknął, ignorując sarkastyczny ton Malfoya. Nie czas na to.

Blondas westchnął ostentacyjnie, przewracając oczami.

- No i co w związku z nim?

- To też już ci powiedziałem.

- O nie, nie, nie. Mnie w to nie wciągniesz – zaprotestował momentalnie, podnosząc ręce do góry w obronnym geście.

Spojrzenie, które posłał Blaise'owi, było pełne kpiny i niedowierzania.

- Och, daj spokój – żachnął się Zabini, po raz kolejny machając ręką. - Musiałbyś tylko dać mi znać, jak się pojawi...

- Nie ma mowy.

Mierzyli się przez chwilę spojrzeniami, a na twarzy Malfoya jasno widać było wewnętrzną walkę.

Blaise był pewny, że już wygrał i się nie mylił.

Po nie więcej niż trzydziestu sekundach, Draco zwiesił ręce i pokiwał głową w geście rezygnacji.

- Niech ci będzie...

- Wiedziałem, że jest z ciebie przyjaciel! - zawołał Blaise, z szerokim uśmiechem na ustach.

- … ale wisisz mi za to butelkę Ognistej – dokończył Draco, marszcząc czoło. - Albo nie. Dwie butelki i ani jednej mniej!

- Spoko. - Kolejne machnięcie ręką. Jeszcze chwila i wejdzie mu to w nawyk. - Spotkamy się później, muszę coś załatwić – dodał, po czym zostawił zdziwionego Malfoya z tyłu.

Chciał wprowadzić swój plan w życie najszybciej jak mógł.

Już niedługo będzie mógł mieć ją tylko dla siebie. Już niedługo.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

- Hej, rozchmurz się. - Łagodny głos Hermiony dobiegł do niej jakby z oddali. Wiedziała, że nie może tak przez całą wieczność. Nie miała w sumie zamiaru. Tylko do czasu, aż wszystko sobie dokładnie poukłada.

- Dalej męczy cię to samo?- ciągnęła Hermiona, siadając obok niej na kanapie, w pokoju wspólnym Gryffindoru.

Ginny spojrzała na nią kątem oka, zastanawiając się dlaczego właściwie tu przebywa.

Przecież od kiedy otrzymała własne dormitorium -dzielone na pół z przystojnym, aroganckim Ślizgonem-, spotykały się tylko tam.

Hermiona bardzo rzadko pojawiała się w wieży Gryffindoru, a od dwóch dni praktycznie z niej nie wychodziła. Nie licząc oczywiście lekcji, posiłków i nocy.

Zrozumiała, że ją także coś prześladuje. W momencie, gdy ta myśl pojawiła się w jej głowie, poczuła palące wyrzuty sumienia.

Przecież opowiadała jej o swoich odczuciach względem Malfoya. O jego zachowaniu oraz całej sytuacji jaka miała miejsce podczas Sylwestra.

A ona myślała tylko o sobie!

Westchnęła przeciągle, podciągając nogi pod tyłek. Jej puchate kapcie opadły na podłogę z cichym tąpnięciem.

- Najwyraźniej. - Spojrzała jej w oczy, szukając wsparcia. - Nie umiem się w tym odnaleźć, wiesz? Czuję do niego coś... coś czego nigdy wcześniej nie czułam. Chyba dlatego się boję... Zwłaszcza po tej Rabielle.

- Daj spokój – żachnęła się Granger, odruchowo poprawiając zagubiony kosmyk. - Przecież między nimi nic nie było. Tak, wiem – podniosła rękę, zabraniając tym samym dojść Rudej do słowa.- Spali razem na fotelu. Ale co z tego? Poza tym niedorzecznym incydentem nic więcej się nie stało.

Zamyśliła się na moment, rozważając jej słowa. Wiedziała, że ma rację, jednak co mogła poradzić?

Z natury była uparta i strasznie nie lubiła robić pierwszego kroku. Tak właściwie to uważała, że to mężczyzna powinien starać się o kobietę...

- Pewnie masz rację – wzruszyła ramionami, chcąc tym samym zbyć temat. Spojrzała prosto w czekoladowe oczy Hermiony. - A co u ciebie? Jak sobie radzisz?

Dziewczyna przygryzła dolną wargę, odwracając wzrok.

Odezwała się dopiero po dłuższej chwili.

- Właściwie średnio, ale co z tego? - wzruszyła ramionami w tak sztucznym geście, że Ginny poczuła ukłucie w sercu. - W tym roku najważniejsze są owutemy, a reszta jakoś się ułoży.

Ruda przyjrzała się jej uważnie, ani trochę nie wierząc w promienny uśmiech, który wypłynął na twarz przyjaciółki.

Kiwnęła głową, odwracając się w stronę okna.

- Jakoś się ułoży – wyszeptała sama do siebie, kiedy Hermiona pożegnała się i ruszyła do wyjścia. Miała nadzieję, że naprawdę tak będzie.

*

- Nie smakuje mi to dzisiaj. – Ginny skrzywiła się ostentacyjnie, odrzucając na bok grzankę z dżemem. Cały dzień nie miała apetytu. Coś wciąż i wciąż ściskało ją w dołku.

Nie widziała go dziś ani przez chwilę, czyżby to był powód?

- Daj spokój, Gin. Musisz przecież coś jeść – powiedziała Hermiona, nachylając się po dzbanek z sokiem dyniowym. - Jak nie, to sama cię nakarmię.

Słysząc tę groźbę miała ochotę się roześmiać, jednak wyraz twarzy Prefekt Naczelnej jasno wskazywał, że wcale nie żartuje.

Westchnęła głośno, zakładając za ucho długie, ognistorude włosy.

Już miała coś powiedzieć, kiedy zauważyła idących w ich stronę Harry'ego i Lunę.

Jednak nie to zwróciło jej uwagę. Była już przyzwyczajona do obecności Krukonki przy posiłkach. Bardziej uderzyła ją radość, wymalowana na twarzach tej dwójki, która zdawała się emanując na wszystkich dookoła.

- Emmm, Herm? - powiedziała, na ślepo odrzucając dłoń do tyłu, żeby złapać przyjaciółkę za ramię, w efekcie czego uderzyła ją w nos.

- Au! - jęknęła Granger, łapiąc się za obolałe miejsce. - Uważaj trochę!

Ginny zignorowała jej protesty, wskazując drugą dłonią przed siebie.

Nie musiała patrzeć na przyjaciółkę, żeby wiedzieć, że i ona dojrzała tę otoczkę szczęścia wokół Pottera i jego wybranki.

Obydwie jak na komendę podniosły głowy, kiedy para stanęła tuż przed nimi.

- Hermiono, Ginny – przywitał się Harry kiwając głową każdej z nich. Jego poważny ton od razu nasunął sytuację, kiedy przyznał się do związku z Lovegood.

Co tym razem?

- Cześć – Hermiona uśmiechnęła się w odpowiedzi, a Ruda uniosła dłoń, przełykając kawałek tosta.

Para stała dłuższy moment, patrząc na siebie jakby prowadzili jakąś telepatyczną rozmowę. Dopiero po chwili Harry skinął głową i usiadł na ławce, ciągnąc za sobą Lunę.

Nalał soku sobie i jej, po czym pochylił się w stronę przyjaciółek.

- Muszę wam coś powiedzieć – nie szeptał, ani nie krzyczał. Mówił całkowicie wyważonym tonem, w którym jednak dało się słyszeć ekscytację, widoczną także w jego zielonych oczach.

Spojrzał z czułością na Krukonkę, która właśnie oglądała zaczarowany sufit, mamrocząc coś pod nosem. Ginny pomyślała, że chyba już zawsze będzie trochę dziwna i dopiero uśmiech na twarzy Wybrańca kazał jej się znów skupić na jego słowach.

- Przepraszam, co mówiłeś? - zapytała, marszcząc czoło, na widok otwartych ust Granger.

- Harry, gratuluję! - wykrzyknęła Hermiona, wstając po to, by rzucić mu się na szyję i ucałować Lunę. Całkowicie zagłuszyła pytanie Rudej. - Nawet nie wiecie jak się cieszę!

- Halo! - zawołała Ginny, machając rękami. - Możecie mi powiedzieć o co chodzi?

Hermiona wywróciła oczami, ale Luna uśmiechnęła się łagodnie, patrząc jej w oczy.

- Ciebie też dopadły myślaczki*? 

Mina Rudej w tym momencie z pewnością nie była zachęcająca, jednak dziewczyny Wybrańca ani trochę to nie zraziło. Poprawiła swój wysoko zrobiony kucyk i ze szczęśliwym błyskiem w oku, wytłumaczyła: 

- Zaręczyliśmy się z Harry'm.

Niemalże poczuła jak jej oczy wyskakują z orbit, a szczęka ląduje na zimnej posadzce. Domyśliła się, że jej mina może zostać odebrana w bardzo negatywnym sensie, więc włożyła całą swoją wolę, żeby się opanować.

- T-to wspaniale. Gratuluję! - zabrzmiało trochę fałszywie, ale zamaskowała to spontanicznymi uściskami oraz gratulacjami.

Życzyła im naprawdę jak najlepiej, jednak nie potrafiła się nadziwić, że Harry zdobył się na tak wielki krok. Kiedy byli razem, to nigdy, ani na moment nie wypłynął temat ślubu... ale może dlatego, że nie była tą jedyną?

Kilkanaście minut i naprawdę entuzjastycznej rozmowie później, zebrały się z miejsca, idąc na pierwsze w tym dniu zajęcia.

- Nie mogę uwierzyć, że zaraz po owutemach biorą ślub! - powiedziała, dopiero teraz pozwalając sobie na wydobycie tłumionego zdumienia.

- Ja tam się cieszę. – Hermiona uśmiechnęła się, ustawiając za tłumem ludzi wychodzących z Wielkiej Sali.

Ginny przewróciła oczami.

- Och, ja też! Po prostu jestem w szo...

Nie skończyła. Nie potrafiła.

To, co usłyszała kompletnie ścięło ją z nóg.

Uczniowie stojący w Sali Wejściowej musieli zareagować dokładnie tak samo, bo każdy rozglądał się dookoła za źródłem dźwięku, zastanawiając się kto jest tak odważny.

Ona wiedziała. Wszędzie rozpoznałaby ten głos.

- You're just too good to be true, I can't take my eyes off of you...

Rozglądała się w panice, zastanawiając, co się właściwie dzieje. Co on odwala?

- You'd be like heaven to touch, Oh, I wanna hold you so much …

I gdzie w ogóle jest?!

- At long last love has arrived, And I thank God I'm alive …

Ludzie rozglądali się dookoła z coraz większym zaangażowaniem. Co druga osoba z pewnością zdołała poznać ten głos, co tylko wzmogło ogólne zaciekawienie.

Czując rosnącą atmosferę podniecenia, przecisnęła się bardziej na środek. Miała nadzieję na lepszy widok i w tym samym momencie go zobaczyła.

Wyłonił się zza rogu, powoli schodząc po schodach.

Ubrany elegancko, z różdżką przyłożoną do gardła...

Zachwycał urodą i gracją ruchów, które przywodziły na myśl czające się zwierzę.

- You're just too good to be true... - spojrzenie swoich brązowych oczu miał utkwione właśnie w niej, co nie umknęło uwadze otaczających ją ludzi. Uniósł dłoń, wskazując na nią palcem. - I can't take my  eyes off of you...

Ledwie skończył ostatnie zdanie, a z jej prawej strony zaczęły wydobywać się głośne dźwięki podkładu muzycznego. Ludzie rozsunęli się spoglądając na tę prowizoryczną orkiestrę ze zdziwieniem w oczach. Nie poznała nikogo, pewnie były to jakieś dzieciaki z drugiej bądź trzeciej klasy, które dały się namówić na ten numer.

A ona? Była w całkowitym szoku. Tak wielkim, że sparaliżowało jej wszystkie ruchy.

Było to żenujące, ale... słodkie.

- I love you baby, and if it's quite all right, I need you baby, you warm a lonely night …

Wraz z rozpoczęciem refrenu rozbiegł się, a po chwili zaczął lewitować, w pozycji leżącej, lecąc w jej stronę.

Cofnęła się dwa kroki, nie mogąc wyjść ze zdumienia. On lata?

- I love you baby. Trust in me when I say, Oh pretty baby, don't let me down I pray …

Opadł tak nagle, że aż zatkała usta dłońmi, aby uciszyć pisk, który wydarł się z jej piersi.

Kiedy zauważyła jak jakaś grupka chłopaków,  łapie go, zwinnie stawiając na ziemię, na jej twarz wypłynął rumieniec wstydu. Idiota!

- Oh pretty baby, now that I found you, stay. And let me love you, baby let me love you …** - zbliżał się do niej zdecydowanymi ruchami, nie zwracając uwagi na nikogo innego. Stanął tuż przed nią, patrząc prosto w oczy. Do jej uszu doszedł szept tak cichy jak tchnienie wiatru; - Let me love you ...

- Nie wiedziałam, że potrafisz śpiewać – wychrypiała. Gardło miała ściśnięte nadmiaru emocji.

- Jeszcze wiele rzeczy o mnie nie wiesz – odpowiedział, uśmiechając się szelmowsko.

Zanim poczuła jego usta na swoich, zdążyła zauważyć  pierwszaka, który wybiegł na środek otwierając jakieś pudełko, z którego wyleciał gołąb i wystrzeliło czerwone, ogniste serce.

Całe wydarzenie było strasznie przesłodzone i niemalże żenujące... Jednak jaka kobieta nie cieszyłaby się, gdyby facet zrobił coś takiego właśnie dla NIEJ?

Nie miałoby znaczenia, że jest to oklepane, zbyt cukierkowe. Liczyłby się gest, a także dotyk ust i ogromna satysfakcja na myśl, że wybrał właśnie ją.

Takie odczucia towarzyszyły Ginevrze Weasley, kiedy z wielką pasją oddawała pocałunki Blaise'a Zabiniego. Zdobył ją tym głupim, żenującym przedstawieniem. Uwierzyła mu i wybaczyła.

Zapomniała całkowicie o otaczającej ich widowni. Liczyło się tu i teraz. Liczyło się to, że trzymał ją w ramionach w taki sposób, jakby chciał ochronić ją przed całym światem.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona stała z boku, przyglądając się całej sytuacji z niemym zdziwieniem, ale także rozbawieniem. Za każdym razem, gdy zerkała na Ginny, ledwo powstrzymywała śmiech. Ruda miała tak zabawną, skonsternowaną minę, że nadawałoby się to do „kącika śmiechu” w Tygodniku „Czarownica”.

Z początku zupełnie nie rozumiała, co się dzieje. Kto zaintonował tę cudowną, mugolską piosenkę, ani gdzie się znajduje. Jednak, gdy zobaczyła Zabiniego schodzącego po schodach z różdżką przyłożoną do gardła dla zwielokrotnienia głosu, zdała sobie sprawę, że podświadomie wiedziała.

Właściwie to już od jakiegoś czasu podejrzewała, że Blaise wymyśli jakąś intrygę aby zdobyć „swoją Wiewiórkę”. Spodziewała się jednak czegoś wyrafinowanego. Czegoś na miarę Diabła, którym przecież się mianował. To, co zaprezentował było tak strasznie słodkie, że mogłoby zemdlić, a jednak nie mdliło. Przynajmniej nie ją, a z tego co widziała, ludzie byli bardziej zszokowani niż zażenowani. U niektórych widziała nawet podziw.

Cóż się dziwić?

To naprawdę było coś- zorganizować coś takiego i na dodatek zaśpiewać przed całą szkołą. Nikt się nie spodziewał, że drugi najprzystojniejszy chłopak w Hogwarcie może mieć taki głos.

Obserwowanie sytuacji z boku niosło za sobą też ten plus, że widziało się akcję toczącą poza główną sceną. W momencie, gdy wszyscy zbierali szczęki z podłogi na widok „latającego” Blaise'a, ona prawie pokładała się ze śmiechu wiedząc, że całe to „latanie” było zasługą Malfoya, który stał przy schodach i po prostu lewitował Zabiniego.

Jako pierwsza dostrzegła także pojawienie się McGonagall, która niemal wrosła w ziemię na widok tak haniebnego, według niej, zachowania. Na jej twarzy malowało się niedowierzanie oraz wściekłość. Kiedy spojrzała na Hermionę, ta głośno przełknęła ślinę. Odniosła wrażenie, że dostanie po głowie za całe to wydarzenie, mimo że najmniejsza próba rozgonienia tłumu w trakcie przedstawienia skończyłaby się porażką.

Próbowała przekazać to wściekłej dyrektorce, jednak ta jedynie przymknęła powieki, by po chwili zacząć przedzierać się przez tłum niczym rozjuszony buchorożec.

Uczniowie na sam jej widok zaczęli cofać się w stronę własnych dormitoriów. Nie mieli ochoty tracić punktów, ani co gorsza, dostać szlabanu.

Na szczęście większości oraz nieszczęście Zabiniego, Minerwa McGonagall pojawiła się na tyle wcześnie, by obejrzeć końcówkę jego występu.

Nic nie mogło go uratować.

- Rozejść się w tej chwili! - wściekły krzyk rozległ się po korytarzach. Komenda ta była zbędna, ponieważ większość uczniów zdążyła już umknąć, a ci co jeszcze zostali byli tak ciekawi dalszego rozwoju wydarzeń, że żadna siła nie zmusiłaby ich do odejścia.

Hermiona obserwowała jak dyrektorka staje przy zdezorientowanej parze, ciskając błyskawice w stronę Blaise'a.

- Panie Zabini, czy mógłby mi pan wytłumaczyć co to miał być za cyrk? Myśli pan, że Hogwart to scena, na której można dawać żałosne przedstawienia zamiast być na lekcji?

- Ale pani profesor... - zaczęła Ginny najwyraźniej biorąc za punkt honoru bronić swojego ukochanego. Kiedy jednak spoczęło na niej spojrzenie przymrużonych oczu, szybko się wycofała.

- Z panią też mam do pogadania, panno Weasley – powiedziała surowym tonem, nieznoszącym sprzeciwu. - Panie Zabini, szlaban. I bez protestów – uniosła palec do góry widząc, że ma zamiar coś powiedzieć. - Dodatkowo odejmuję Slytherinowi oraz Gryffindorowi dziesięć punktów za wywołanie niepotrzebnego zbiegowiska. - Na widok oburzenia na twarzach uczniów, jej własna nieco złagodniała. Odwróciła się na pięcie by odejść, lecz na odchodne dodała:- Jeszcze plus pięć punktów dla Slytherinu, za piękny wokal pana Zabiniego.

*

- Niezłe przedstawienie, co nie? - usłyszała, zdając sobie sprawę, że obserwuje całą sytuację z uchylonymi ustami.

Spojrzała w bok, natrafiając na płynną stal tęczówek Malfoya.

Przełknęła głośno ślinę, czując jak jej serce przyspiesza swój rytm.

Nie wiedząc co odpowiedzieć skinęła głową, po czym wróciła spojrzeniem w stronę Ginny i Blaise'a. Właśnie odchodzili w stronę lochów.

- Na twoim miejscu bym się ruszył, Granger – przyjrzał się jej z dziwnym błyskiem w oku. Wzruszył  ramionami. - No, chyba, że chcesz spóźnić się jeszcze bardziej? Nie sądzę, żeby Slughorn był zadowolony...

- Och, zamknij się już – warknęła, ale na jej usta wypłynął uśmiech, który za wszelką cenę starała się ukryć.

Kątem oka zauważyła, że blondas szykuje się do jakiejś niewybrednej repliki, jednak po chwili zrezygnował.

Po prostu wzruszył ramionami i w ciszy szedł kilka metrów za nią.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

* Wymyślone przez Lunę wymyśloną przeze mnie :D (pogmatwane, wiem). Stworzonka, które wpełzają do mózgu i sprowadzają nadmiar myśli.

** Piosenka "I love you baby" w tym przypadku w wykonaniu Heatha Ledgera. Jeżeli ktoś oglądał "Zakochaną Złośnicę" z pewnością skojarzył scenę :D