ROZDZIAŁ XXVIII

ROZDZIAŁ XXVIII

(…) take my hand, take my whole life too for

I can't help falling in love with you 

Elvis Presley

- Miona!- donośny krzyk rozniósł się po całym salonie, raniąc boleśnie bębenki przyjezdnych. Nie zdążyli nawet odłożyć podróżnych kufrów, kiedy widok Hermiony przysłoniła grzywa długich, rudych włosów. - Tak się o ciebie martwiłam!

- Spokojnie, Gin, udusisz mnie zaraz – zaśmiała się, zwinnie wyswobadzając z silnego uścisku przyjaciółki. Ruda jednak nie pozwoliła jej odejść dalej niż na krok, łapiąc dłońmi za ramiona i przyglądając się dokładnie każdemu skrawkowi jej ciała.

-  Nic ci nie jest? Zęby całe? Kości całe? Fryzura...

- Ginny! - zawołała Hermiona, przerywając zmartwiony słowotok przyjaciółki. Spojrzała na nią uważnie, a następnie przeniosła wzrok na Malfoya, który właśnie rozmawiał z Blaisem. Ginny podążyła za jej spojrzeniem, marszcząc lekko czoło.

- Nic mi nie jest – powiedziała w końcu Hermiona, niechętnie odrywając wzrok od blondasa. - I to wszystko dzięki Malfoy'owi.

Oczy Ginevry przybrały wielkość spodków od talerzy.

- Jak to?

- On... słyszałaś, że było z nim kiepsko?

Ruda kiwnęła głową.

- Tak. To przez to wróciliście później.

- Właśnie. Widzisz, on... on uratował mi życie.

Mówiąc to, Hermiona spuściła skromnie spojrzenie, a na jej policzki wypłynął kwiecisty rumieniec. Dlaczego tak reagowała?

Zanim zdążyła unieść wzrok, Ginny już przeskakiwała przez kanapę dzielącą ją od Malfoya i ku konsternacji wszystkich zebranych, rzuciła mu się w ramiona.

- Ee... nie pomyliły ci się czasem osoby, Wiewióro? - zapytał Malfoy, spoglądając na Blaise'a zdziwionymi oczyma.

- Zamknij się, Malfoy. Lepiej ciesz się chwilą i słuchaj uważnie, bo to już nigdy więcej się nie powtórzy. Rozumiesz? - powiedziała Ginny, podnosząc głowę do góry, by spojrzeć mu w twarz. - Dziękuję, Malfoy. Dziękuję za uratowanie Hermiony.

W pokoju zapanowała długa, nieprzenikniona cisza. Hermiona z Draco popatrzyli na siebie ze zdziwieniem, a Blaise ledwo dostrzegalnie rozluźnił ramiona. Ta chwila z pewnością była pamiętna dla wszystkich.

- Spoko – blondas wzruszył ramionami, odsuwając się o krok. - Jak miałaby zginąć, to lepiej z mojej ręki.

Mówiąc to, mrugnął w stronę zbulwersowanej Hermiony, a pozostała dwójka zgodnie pokręciła głowami, wznosząc oczy do nieba.

- Widzę, że nic nie sprawi, że się zmienisz. Nawet kopniak od jakiegoś przerośniętego konia!

- To był abraksan, Blaise! - zawołała Hermiona, krzywiąc się słodko. Mimo, że nie miała najprzyjemniejszych wspomnień związanych z tymi stworzeniami, to nadal uważała, że są niezwykle piękne. Nikt nie będzie ich obrażał!

- Zwykłe, przerośnięte bydle – powiedział Malfoy, łapiąc się jednocześnie za brzuch.

Oburzenie momentalnie zniknęło z twarzy Hermiony, zastąpione przerażeniem.

- Dalej cię boli?

- Nie... chyba jestem głodny.

Dziewczyna spojrzała na niego jak na idiotę, a Ginny z Blaisem wybuchnęli głośnym śmiechem.

- Chodź no tu, Miona. Dostaniesz uścisk od samego króla piekieł! - zawołał Diabeł, ocierając nieistniejącą łzę i otwierając ręce w zapraszającym geście. Nie czekając ani chwili, wtuliła się w jego tors z ufnością. - Wiewiórka prawie zeszła mi na zawał kiedy dowiedziała się, że jesteś w szpitalu. Dobrze, że masz takiego bodyguard'a* za sobą!- wyciągnął rękę w stronę blondasa- Chodź tu, Smoku. Niech no też cię wyściskam!

- Spadaj, Diable. Mam dość tych gejowskich zachowań.

Hermiona roześmiała się na wspomnienie Pierre'a całującego Malfoya, a za nią zrobiła to cała reszta.

Była wdzięczna przyjaciołom, że tak się o nią martwili. Wiedziała także, że nie tylko o nią. Uścisk Ginny był zarówno w podzięce jak i z troski. W innym przypadku nigdy nie przytuliłaby się do napuszonego blondasa. A Blaise... Blaise miał własne sposoby okazywania uczuć. Martwił się o kumpla i cieszył z jego powrotu, widziała to dobrze.

Odsunęła się od Diabła, po czym z uśmiechem ruszyła w stronę kanapy.

- Opowiadajcie co się działo w Hogwarcie.

*

- Naprawdę? - zapytała Hermiona, patrząc na Gin wielkimi oczami. Informacja o powrocie Torkinsa ze świętego Munga nie podziałała na nią zbyt kojąco. Zresztą nie tylko na nią. Gin siedziała ze zmartwioną miną, a Malfoy z Blaisem bezwiednie zaciskali dłonie w pięści. Żadne z nich nie spodziewało się takiego obrotu spraw. Oprawca Ginevry i Hermiony miał zgnić albo więzieniu, albo w szpitalu pod bardzo czujną obserwacją. Co się stało, że jednak go wypuścili? Przecież obie dziewczyny omal przez niego nie zginęły!

- Tak – Blaise skinął głową, wyraźnie zaciskając szczęki. - Stwierdzili, że w trakcie zbrodni był niepoczytalny, dlatego nie można go zamknąć.

- To już wiemy, Diable – przerwał mu Malfoy. Hermiona dojrzała, że jego dłonie lekko drżą, a kłykcie pobielały od ściskania w pięści. Musiał być naprawdę wytrącony z równowagi, co było troszkę dziwne... czyżby kolejny dowód na to, że się nią przejmuje? Na samą myśl, poczuła przyjemne ciepło w okolicy serca. 

- Zastanawia nas bardziej dlaczego TERAZ go wypuścili.

- Cytuję: pan Torkins jest całkowicie wyleczony i zdolny do koegzystencji z innymi uczniami – Zabini śmiesznie zwinął usta w dzióbek, idealnie naśladując głos dyrektorki.

W innej sytuacji z pewnością zaczęliby się śmiać, jednak teraz nikomu nie było wesoło. Co, jeśli znowu coś kombinował? Co prawda Ginny sama na siebie sprowadziła wtedy problem, zagłuszając zdrowy rozsądek zatrważającą żądzą zemsty... jednak nikt nie był na tyle głupi, by powiedzieć to teraz na głos. Po za tym to, że Ginny próbowała się zemścić wcale nie uprawniało tego dupka to zrobienia jej takiego świństwa. I nie tylko jej… Wszyscy oberwali!

- Na pocieszenie powiem wam, że McGonagall też nie jest zadowolona z jego powrotu – głos Ginevry wyrwał ją z rozmyślań. Popatrzyła na nią z tępym wyrazem twarzy, zastanawiając się jak miało ich to pocieszyć. Jeżeli Torkins będzie chciał coś zmalować to zrobi to za plecami dyrektorki, co do tego nie było najmniejszej wątpliwości. Najwyraźniej Malfoy pomyślał dokładnie to samo, bo zaczął otwierać usta by coś powiedzieć. W tym samym momencie rozległo się krótkie pukanie do drzwi.

Cała czwórka spojrzała na siebie ze zdziwieniem.

- Czekacie na kogoś? - spytała Hermiona, odwracając się w stronę dźwięku.

- Nie... - Ginny podniosła się z miejsca i poszła otworzyć drzwi.

Chwilę później do pokoju wpadł zdyszany Potter, ciągnąc za sobą Lunę.

- Hermiona!

Nie tracił czasu na zwykłe grzeczności, czy powitania. Po prostu puścił dłoń swojej ukochanej i złapał Hermionę w ramiona.

Zdziwiona dziewczyna pozwoliła na ten manewr, instynktownie oddając uścisk.

- Tak się o ciebie martwiłem! - zawołał Harry, puszczając ją wreszcie, a następnie odsuwając na wyciągnięcie ręki. - Mówili, że prawie zginęłaś!

- Od zmysłów odchodził kiedy się dowiedział – Luna pojawiła się obok nich, uśmiechając lekko. Zdjęła jedną dłoń Harry'ego z ramienia Hermiony i wślizgnęła się między nic, by przytulić ją mocno. - Ja też się martwiłam.

Gryfonce zrobiło się naprawdę ciepło na sercu. Sądziła, że Harry zdążył o niej zapomnieć, skupiając swoją uwagę jedynie na ukochanej dziewczynie. Jak bardzo się myliła!

- Wszystko ze mną w porządku, dzięki Draco – powiedziała z uśmiechem.

Może nie zauważyła, a może nie zwróciła uwagi, że nazwała go po imieniu... ale on usłyszał. Spojrzał na nią szeroko otwartymi oczyma, a serce zaczęło szybciej bić w jego piersi. Powiedziała jego imię! Nie wiedział czemu tak go to cieszy, ale sam dźwięk jej głosu, wypowiadający to krótkie słowo, raz po raz pojawiał się w jego głowie, wpuszczając endorfiny w krwiobieg.

Para spojrzała na blondasa. Harry skinął głową w podzięce, a Luna uśmiechnęła się łagodnie.

- Cieszymy się, że nic ci nie jest – powiedziała melodyjnie, patrząc mu prosto w oczy.

Poczuł się co najmniej dziwnie. Poza Granger nie zauważył, by ktokolwiek się martwił, a tu proszę.

- Opowiedzcie wszystko od początku, a potem my powiemy co działo się tutaj – powiedział Harry, rozgaszczając się na wolnym fotelu.

Luna usiadła na jego kolanach, a Hermiona na oparciu.

- Jeżeli chcecie mówić o Torkinsie, to już wiemy.

- O, no proszę. W takim razie czekamy na waszą historię.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona tryskała dobrym humorem, zarażając każdego wokół. Była naprawdę szczęśliwa. Malfoy się o nią martwił, Harry'emu nadal na niej zależało, Malfoy się o nią martwił, Ginny i Blaise'owi układało się w związku, Malfoy na nią zerka, Luna planowała już wesele, które miało się odbyć zaraz po zakończeniu szkoły, Malfoy się uśmiecha...

To prawda. Uśmiech nie schodził z twarzy blondasa od momentu ich wyjścia z dormitorium. Nie wiedziała co było przyczyną jego dobrego humoru, ale nie miało to większego znaczenia. Ważne było to, że mogła oglądać cud, jakim był uśmiech na wiecznie wykrzywionej twarzy Malfoya.

Nie spodziewała się, że przyjaciele okażą jej tak wielką troskę. Sądziła, że nie mają już czasu na przejmowanie się nią.

- Siadasz z nami? - usłyszała głos Ginny i domyśliła się, że kieruje go w stronę Blaise'a. Właśnie dotarli do Wielkiej Sali, stając na samym jej środku.

- Jakże bym mógł ci odmówić, mój chochliku – powiedział, uśmiechając się zadziornie, po czym przyciągnął, Rudą by pocałować ją pieszczotliwie w nos.

Hermiona poczuła jak jej serce zalewa czułość na ten widok. Na Harry'ego i Lunę nawet nie spojrzała. Bardzo dobrze wiedziała, że i tak siądą przy stole Gryfonów. Jej wzrok padł na jedyną osobę, która w tym momencie stanęła przed bardzo ciężkim wyborem.

Spojrzała w tak skrycie ukochane przez siebie, stalowoszare oczy i przekrzywiła lekko głowę w bok. Widziała na jego twarzy sprzeczność, która nie ustępowała ani na sekundę. Spojrzał kilka razy to na stół Ślizgonów, to na Gryfonów, aż wreszcie utkwił wzrok w jej oczach. Mierzyli się przez chwilę, jednak nie było już między nimi ani grama wrogości. Patrzyli na siebie zupełnie tak... jakby oceniali. Oceniali siebie, a także szanse... szanse?

Mogłaby przysiąc, że wyciągnął nogę w przód, żeby ruszyć w jej stronę, trwało to jednak ułamek sekundy. Po chwili pokręcił głową.

- Zobaczymy się później – powiedział. Zanim odszedł, spojrzał jeszcze raz w jej oczy. Zobaczyła w nich coś jakby smutek, a także determinację.

Jej dobry humor bezpowrotnie gdzieś zniknął.

- Ale jesteśmy tłumoki! - powiedział Blaise, patrząc na plecy odchodzącego przyjaciela. Wyglądał jakby miał ochotę zdzielić się po twarzy.

Wszyscy spojrzeli na niego jak na idiotę.

- O czym ty mówisz? - zapytał Harry, który już dawno przyzwyczaił się do obecności Diabła w życiu jego przyjaciółek.

- To jest Malfoy!

Tym stwierdzeniem jeszcze bardziej zbił wszystkich z tropu. Ginny spojrzała uważnie na twarz ukochanego, a jej dłoń powędrowała do jego czoła.

- Dobrze się czujesz? Bo chyba masz gorączkę...

- Nie! - pokręcił głową, po czym spojrzał każdemu prosto w oczy. - Nie rozumiecie?

- Ale czego? - Hermiona była coraz bardziej zirytowana. Co mu odbija?

- Nie usiadł z nami, bo nie dostał zaproszenia. Jest zbyt dumny, żeby się wpraszać.

Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem, a Hermiona przejechała sobie dłonią po twarzy.

- Jak dziecko...

Po raz kolejny spojrzała na siedzącego już przy stole blondasa, który niemrawo mieszał łyżką w swoim talerzu. Co miała teraz zrobić? Płaszczyć się przed nim? O nie.

Mimo, że serce nieco jej się skurczyło z żalu, wzruszyła ramionami i jak gdyby nigdy nic ruszyła w stronę stołu.

*

- Jak ja tęskniłam za tym jedzeniem! - zawołała, przełykając kolejny kawałek duszonej cielęciny.

Ginny zaśmiała się na jej widok, podając jednocześnie sok, by się nie zakrztusiła.

- Nigdzie nie ma tak dobrego jedzenia jak tutaj – odezwał się głos za nimi. Dziewczyny jak na zawołanie zamilkły, z przerażeniem obracając się w stronę przybysza. Hermiona kątem oka zauważyła, że McGonagall z czujnością przygląda się całej scenie. Była pewna, że w razie konfrontacji, stłumiłaby ją w ułamku sekundy.

- Czego tu chcesz, świrze? - wysyczał Blaise, mrużąc gniewnie powieki. Ginny dyskretnie złapała go za dłoń, starając się choć trochę uspokoić.

Po nie więcej niż minucie wpatrywała się w nich już cała Wielka Sala. Każdy znał historię, która łączyła te kilka osób. Zapadła głucha cisza. Nikt nie wiedział co zrobić, ani co powiedzieć.

Tyler spojrzał na Diabła, a jego twarzy nie wykrzywił ani jeden grymas. Był spokojny, co było nie tylko dziwne, ale także nienaturalne. Nie takiego go zapamiętali. Czyżby rzeczywiście się zmienił?

Hermiona zauważyła, że Malfoy zatrzymał się w połowie drogi do pozycji stojącej, tak że teraz pochylał się nad stołem.

- Nie będę zwracał uwagi na twoje wyzwiska – odpowiedział spokojnie Krukon. Nie widząc żadnej reakcji, ze strony Blaise'a, obrócił się znów ku dziewczynom.

- Hermiono, Ginevro... chciałbym was przeprosić.

Gryfonki spojrzały na siebie nieco zmieszane. Hermiona widziała wahanie w brązowych oczach przyjaciółki. Nie miały pewności czy mówi prawdę, jednak wpatrywała się w nie cała sala. Każdy słyszał wyznanie Torkinsa. Co innego mogły zrobić?

Wzruszyła ledwo dostrzegalnie ramionami, a Ginny odpowiedziała skinieniem głowy.

- Co było- minęło. Zapomnijmy o tym.

Zabini spojrzał na swoją dziewczynę z niedowierzaniem, a Tyler uśmiechnął się lekko. Po chwili przy jego boku pojawiła się Danielle, biorąc go pod ramię.

- Widzisz? Mówiłam, że ci wybaczą – zaszczebiotała, wspinając się na palce i całując go w policzek.

Hermiona poczuła, że jej szczęka ląduje na posadzce. Wciąż miała niemrawą minę, nawet wtedy, gdy dziwna para odeszła, by usiąść przy stole Ravenclawu.

- Czy to była Danielle? - kolejny nowy głos odezwał się tuż przy uchu Hermiony. Jak na zawołanie odwróciła się w tamtą stronę, patrząc wprost w rudą czuprynę Ronalda. Chłopak skierował spojrzenie na nią, a w jego jasnych oczach tańczyły wesołe iskierki.

Nie tylko Torkins się zmienił...

- T-tak - wydukała, nie do końca wiedząc jak się zachować. Ich ostatnia, bliska konfrontacja nie skończyła się zbyt dobrze.

Ron wzruszył ramionami.

- Wiedziałem, że coś jest z nią nie do końca w porządku – powiedział, po czym złapał za najbliższą miskę z udkami i zaczął przekładać je garściami na swój talerz.

Hermiona skrzywiła się lekko na ten widok. Co takiego widziała w nim Rabielle?

Poprawka. Co TY w nim takiego widziałaś...

Podparła dłonią policzek tak, by nie widzieć poczynań byłego przyjaciela, po czym zajęła się na powrót jedzeniem.

Jej spokój nie trwał jednak zbyt długo. Po kilku chwilach poczuła jak ktoś delikatnie stuka ją w ramię.

Przewróciła oczami. Czy już nikt nie da jej w spokoju zjeść?

Starając się stłumić irytację, odwróciła się wprost do niziutkiej, ciemnowłosej pierwszoklasistki.

- Tak?

- Ty jesteś Hermiona Granger? - Gryfonka skinęła głową, a mała wyciągnęła przed siebie złożoną kartkę. - Miałam ci to przekazać.

- Dziękuję – powiedziała w odpowiedzi, ale dziewczynka była już daleko.

Spojrzała na kartkę, marszcząc brwi. O co mogło chodzić?

Gnana jakimś wewnętrznym instynktem spojrzała na stół ślizgonów. Zobaczyła, że Draco także trzyma jakąś wiadomość w dłoni.

Dopiero po chwili jej uwagę przykuła przystawiająca się do niego Greengrass. Poczuła jak złość zaczyna pulsować w jej żyłach. Bezwiednie zacisnęła dłoń na liście.

Odwróciła się i rozwinęła go jednym sprawnym ruchem ręki.

Panno Granger,

Proszę aby stawiła się Pani w moim gabinecie równo o godzinie 18.30. Musimy omówić kilka spraw związanych z projektem.

Z wyrazami szacunku,

Dyrektor Hogwartu, M. McGonagall

PS Finite Incantatem

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Dźgał swojego kurczaka, wyładowując na nim całą frustrację. Nie mógł uwierzyć, że dobry humor mógł zniknąć tak po prostu, w ułamku sekundy.

Dlaczego nie zapytali go czy usiądzie z nimi? Co prawda i tak pewnie by nie usiadł. To byłoby bardzo nie po Malfoyowemu, żeby siedzieć przy stoliku odwiecznego wroga.

Z drugiej strony tam siedzi Granger...

No i co?

No właśnie, co? Sam nie wiedział co do niej czuje. Jedyne, czego był świadomy to gotowość do poświęceń. Nie pozwoliłby, aby stała jej się jakakolwiek krzywda. Czy robi to z niego dobrego człowieka?

Podniósł wzrok, skupiając go na kasztanowych włosach Granger. Była dla niego zagadką, tak samo jak jego własne emocje.

Jest nienormalny. Zastanawia się już nad tym od pamiętnego pocałunku. Wtedy zdecydował, że da jej spokój, żeby ją chronić. Czy coś się zmieniło od tego czasu? Nie licząc oczywiście kilku kolejnych pocałunków, tego że uratował jej życie, a także przemożnej chęci spędzania z nią każdej chwili...

W pewnym momencie zobaczył jak do Wielkiej Sali wchodzi Torkins.

Głupi, szurnięty dupek...

Ze złością obserwował jak kieruje swoje kroki wprost do Granger i Wiewióry. Czemu Blaise nie reagował? Czemu nie kazał mu spadać?

Draco uniósł się nieco, przykucając w pełnej gotowości do ruszenia na pomoc w razie potrzeby. Kiedy przy Torkinsie pojawiła się ta blondyna, Danika czy jak jej tam było i ruszyli dalej, poczuł jak zalewają go jednocześnie ulga oraz rozczarowanie. Miał nadzieję, że ten dupek jakoś sprowokuje go do działania, a dzięki temu będzie miał pretekst, żeby podejść do ich stolika...

Jesteś żałosny, Smoku.

Opadł z powrotem na ławkę, skupiając całą uwagę na jedzeniu. Nie zauważył powłóczystych spojrzeń Daphne posyłanych w jego stronę, ani tego, że zaczęła minimalnie się przysuwać.

- Ekhm... - jakiś cichy głosik odezwał się za jego plecami. Zdezorientowany obrócił się do tyłu, gdzie zobaczył wysokiego pierwszoklasistę ze śmiesznymi okularami na nosie. - Pan Malfoy?

- No?

- To dla pana.

Pierwszak podał mu kawałek kartki, po czym zniknął z jego pola widzenia. Czy naprawdę aż tak przerażał ludzi? No cóż, jego wściekły wyraz twarzy z pewnością nie zachęcał do rozmów...

- Dracusiu... - Dreszcz przeszedł po jego plecach na sam dźwięk tego przesłodzonego głosu, a już po chwili poczuł drobną dłoń łapiącą go za ramię.

Rozejrzał się w panice dookoła. Nie miał najmniejszej ochoty na konfrontację z tą pustą panienką. Zacisnął dłoń na nieprzeczytanej karteczce i z ulgą dojrzał siedzącą niedaleko Pansy. Dziewczyna złapała jego spojrzenie. W ułamku sekundy ogarnęła całą sytuację, kiwając jedynie głową.

- Daph, nie zapomniałaś zrobić sobie manicure'u?

- Spadaj Pans! Nie widzisz, że jestem zajęta? - odfuknęła starsza z sióstr Greengrass, ani na moment nie odrywając oczu od twarzy Dracona. Czuł się co najmniej przytłoczony jej nachalną obecnością.

- Ale przecież załatwiłam ci najlepszą kosmetyczkę! Nie pamiętasz już? - drążyła Pansy, unosząc swoje idealnie wyprofilowane brwi.

Daphne prychnęła z irytacją i machnęła jedynie dłonią na te nieudolne próby odciągnięcia jej uwagi. Czyli jednak było dla niej coś ważniejszego od jej wyglądu.

Pansy posłała Draconowi przepraszające spojrzenie i wzruszyła lekko ramionami. Była bezsilna.

Blondas zmrużył powieki, modląc się do Merlina o cierpliwość, ale kiedy poczuł jej dłoń ześlizgującą się za jego koszulkę, nie wytrzymał.

Odepchnął ją od siebie jednym sprawnym ruchem, po czym ruszył w stronę wyjścia. Dopiero na pierwszym piętrze przypomniał sobie o kartce w zaciśniętej pięści.

Przebiegł wzrokiem tekst, po czym zerknął na drogi zegarek, który nosił na nadgarstku. Miał dokładnie dziesięć minut do spotkania. Świetnie. Poczeka na Granger.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Hermiona dotarła na miejsce dokładnie minutę przed wyznaczonym czasem. Już z daleka widziała sylwetkę blondasa i nie potrafiła powstrzymać uśmiechu na jego widok. Chociaż raz się nie spóźnił!

Zobaczyła jak na jego pochmurną twarz wypływa delikatny uśmiech, kiedy tylko ją zobaczył.

Był to jednak cień tego uśmiechu sprzed godziny. Tamten radosny i szczery gdzieś się ulotnił, zastąpiony przez wymuszony grymas.

Właściwie, ona też nie była zbyt szczęśliwa. Widziała jak ta blond zołza się do niego dobiera... zobaczyła także jak ją odpycha i odchodzi. To właśnie ten gest pozwolił jej nie przejmować się zbytnio zachowaniem głupiutkiej ślizgonki. Przynajmniej się starała. Mimo przeplatającego się w głębi umysłu obrazu tej dwójki przyssanej do siebie jak dwa gumochłony... potrafiła sobie z tym poradzić. Udowodnił już, że w jakimś stopniu ona, Hermiona, nie jest mu obojętna.

Powiedział, że są „przyjaciółmi”... no cóż, czego więcej się spodziewała? Powinna cieszyć się chociaż tym.

Chciała coś powiedzieć, jednak w tym samym momencie odwrócił się i wskazał dłonią aby ruszyła pierwsza.

Zapukała dwa razy i nie czekając na pozwolenie, weszła do środka. McGonagall przechadzała się po pokoju, z nieco rozkojarzoną miną. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niej, że nie jest już sama. Wyprostowała się, przywdziewając na twarz stały, surowy grymas i wskazała im dwa krzesła przed biurkiem.

- Madame Maxime poinformowała mnie o całej zaistniałej sytuacji. Oczywiście Minister Magii także dostał dokładny raport z tego wydarzenia – zaczęła, zupełnie nie owijając w bawełnę. Wiedziała po co ich przywołała. Hermiona widziała, że kobieta chce jak najszybciej zrobić to, co ma do zrobienia i móc ich odprawić. - Jak się pan czuje panie Malfoy?

- Dobrze...

Dyrektorka kiwnęła głową. Najwyraźniej ta odpowiedź wystarczyła jej w zupełności.

- Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej – podsumowała, opierając podbródek na dłoniach. - Miał pan najlepszą opiekę z możliwych. - Umilkła na chwilę, mierząc ich dokładnym spojrzeniem. Hermiona poczuła się jak mała dziewczynka, która czeka na reprymendę. Nagle twarz kobiety nieco złagodniała. - Twój wyczyn był naprawdę godny podziwu. Nigdy bym się nie spodziewała po panu takiego zachowania, panie Malfoy... może i po czasie, ale Slytherin otrzymuje trzydzieści punktów.

- Tak mało warte jest moje życie? - uniósł się Draco, co Hermiona skwitowała cichym prychnięciem. Temu zawsze było mało.

Kobieta spojrzała na niego znad swoich okularów, a na jej ustach błąkał się lekki uśmiech.

- Ma pan rację. W takim razie pięćdziesiąt. I ani punktu więcej! - uniosła palec do góry, dla podkreślenia własnych słów. Malfoy, który najwyraźniej chciał jeszcze się wykłócać, dziwnie oklapł. - Ale nie jesteśmy tutaj, żeby rozdawać punkty...

Rozległo się pukanie do drzwi, a po chwili w przejściu ukazała się głowa Hanny Abbott, a za nią wszedł Terry.

- Przepraszamy za spóźnienie, pani dyrektor, ale...

- Jesteście w samą porę. Usiądźcie.

Terry zajął miejsce po drugiej stronie Hermiony, uśmiechając się do niej przyjaźnie. Dziewczyna odwzajemniła gest. Mimo wszystko bardzo lubiła tego Krukona.

- Otrzymałam od Ministra nowe wytyczne dotyczące następnego i zarazem ostatniego wyjazdu – kontynuowała McGonagall, patrząc każdemu z uczestników w twarz. - W związku z wydarzeniami jakie miały ostatnio miejsce w Beauxbatons – tutaj spojrzała znacząco na Hermionę i Malfoya – Minister nie tyle pozwolił, co z a ż ą d a ł, żeby każdy z uczestników wziął ze sobą partnera, bądź partnerkę. Głównym założeniem takiego działania, jest wzmożenie logicznego myślenia, a także reakcji. Nie możemy pozwolić, żeby po raz kolejny doszło do tak niebezpiecznej sytuacji. - Spojrzała na wszystkich znad okularów. - Wszystko jasne?

Hermiona kiwnęła głową i zauważyła, że reszta zrobiła to samo. Nie mogła uwierzyć w taką okazję! Zabierze Ginny. Ruda będzie przeszczęśliwa! Paryż...

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Późny wieczór, a właściwie już noc... dlaczego nie potrafiła zasnąć? Każdy normalny człowiek, nie ważne mugol czy czarodziej, z pewnością przewracał się z jednego boku na drugi, rozkoszując kojącym snem. Ale nie ona.

Coś jej przeszkadzało. Coś, co nie pozwoliło zmrużyć powiek na więcej niż kilka minut. Im dłużej nie umiała zasnąć, tym bardziej się denerwowała. Wpadła w to irytujące, błędne koło.

Po półgodzinie męki, z westchnieniem podniosła się z miejsca i ruszyła w stronę salonu.

Postanowiła nalać sobie szklaneczkę whiskey oraz zanurzyć w jakiejś ciekawej książce. A nuż sen ją zmorzy?

Po omacku przemierzyła pomieszczenie, oświetlone jedynie mdłym blaskiem dogasającego kominka. Dotarła do barku i zaczęła poszukiwanie alkoholu.

- Czemu nie śpisz? - podskoczyła ze strachu, słysząc za sobą czyjś głos. Sądziła, że jest całkowicie sama, a jej współlokator słodko śpi u siebie w sypialni. Czyżby nie tylko ona miała problemy ze snem?

- Nie potrafię zasnąć.

Blondas skinął głową, po czym pogładził miejsce na kanapie obok siebie.

- Weź sobie szklaneczkę i siadaj. Mam tu wszystko czego potrzebujesz.

Udała, że nie zauważyła zadziornego uśmieszku, który wypłynął na jego usta. Nie chciała doszukiwać się drugiego dna w jego słowach. Nie teraz, w środku nocy.

Idąc w stronę kanapy, sięgnęła po pierwszą lepszą książkę, ale gdy usiadła u boku Malfoya, wiedziała, że z czytania będą nici.

Ślizgon rozlał bursztynowy płyn i oparł się plecami o oparcie kanapy. Wyglądał cudownie w delikatnym blasku ognia.

Hermiona podwinęła nogi pod tyłek i potężnym łykiem stłumiła westchnienie.

- A ty czemu nie śpisz? - zapytała po kilku minutach kojącej ciszy.

Blondas wzruszył ramionami, ale odwrócił się w jej stronę.

- Nie potrafię zasnąć.- Patrzył w jej oczy zdecydowanie zbyt długo, ale nie przeszkadzało jej to. Pojawiła się między nimi jakaś dziwna, magiczna aura, a Hermiona potrafiła myśleć tylko o tym, by ją pocałował. 

A niby dlaczego sama nie mogła go pocałować?

Bo jestem dziewczyną...

No i co?

No i... a zresztą. Co mi tam!

Z tą myślą nachyliła się w jego stronę, składając na miękkich ustach długi pocałunek. Młody mężczyzna w pierwszym momencie zesztywniał, zupełnie nie spodziewając się takiego obrotu spraw. Nie, żeby mu się nie podobało...

Po paru chwilach, do Hermiony jakby dotarło co robi, bo oderwała się nagle, zakrywając dłonią usta.

- Przepraszam...

Malfoy spojrzał na nią z politowaniem, po czym pochylił się w jej stronę, żeby odcisnąć na tych kuszących, malinowych wargach krótki, ale namiętny pocałunek.

Po chwili wstał, wyciągając do niej dłoń.

- Chodź, zabiorę cię gdzieś.

- Gdzie? Przecież nie można już wychodzić.

Przewrócił oczami.

- Wyluzuj trochę. Nikt nas nie złapie.

Hermiona przygryzła wargę, patrząc na niego z wahaniem.

I znów: co mi szkodzi?

Podniosła się z miejsca, z pełną determinacją.

- Prowadź.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

* ochroniarz