ROZDZIAŁ XXX

ROZDZIAŁ XXX

 

Hermiona siedziała w ogromnej sali, bawiąc się rąbkiem swojej spódnicy. Spotkanie z Ministrem Magii miało rozpocząć się dokładnie za pięć minut, ale miejsca wokół niej nadal świeciły pustkami. Czy na pewno dobrze zapamiętała godzinę? Zmarszczyła lekko czoło, niepewnie rozglądając się dookoła.

Nigdzie nie zobaczyła reprezentacji Beauxbatons i Durmstrangu. Ba! Nie było nawet przedstawicieli Hogwartu! Oprócz niej, rzecz jasna.

Jak zwykle przykładna i punktualna panna Granger.

Prychnęła pod nosem, zastanawiając się dlaczego do cholery nie poczekała na Malfoya.

Szczerze mówiąc nadal była na niego wściekła za to, że postawił ją pod murem. Uparł się na to wspólne spanie, koniec i kropka.

Co prawda dzisiejsza noc minęła bardzo spokojnie, chyba ze względu na to, że oboje byli zmęczeni podróżą, a nią dodatkowo wstrząsały zimne dreszcze.

Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie blondasa wstającego w środku nocy tylko po to, żeby podać jej Eliksir na Przeziębienie. Naprawdę o nią dbał i było to cudowne.

W każdym razie, musiała to przyznać, łóżko było bardzo wygodne, a obecność niebotycznie przystojnego ślizgona ani trochę jej nie przeszkadzała, wręcz przeciwnie.

Bała się jednak tego, jak będą wyglądać kolejne noce. 

Bała się, ale nie jego. 

Przerażały ją jej własne pragnienia i reakcje. Nie chciała z nim spać, bo nie mogła być pewna, czy się do niego nie przytuli albo nie powie przez sen, że go kocha, albo... nie, nie będzie o tym myśleć.

Zaczerwieniła się gwałtownie, zakładając włosy za ucho jak zawsze, gdy się denerwowała.

Rozejrzała się po raz kolejny, starając zająć myśli czymś innym niż obrazem półnagiego Malfoya, śpiącego z nią w jednym łóżku.

Zatrzymała wzrok na ogromnych oknach, pokrywających całą wschodnią ścianę. Widok nie był zachwycający, jednak wąskie uliczki tej części Paryża robiły niemałe wrażenie.

Sala była typowo konferencyjna. Niewielkie podium z mównicą, jasne ściany, rzędy krzeseł... poczuła się jakby była na jakimś bardzo ważnym spotkaniu biznesowym. A czy to, co miało się wydarzyć nie było właściwie tym samym?

Nagle poczuła jak na jej policzku ląduje lekki buziak.

- Mioneczko, moje słoneczko! - usłyszała, a chwilę później na krzesło obok niej dosłownie wskoczył tak dobrze znany jej Francuz, potomek samego Cupida.

- Pierre! - zaśmiała się radośnie, zarzucając mu ręce na szyję.

Już całkowicie zapomniała, że kiedyś była na niego zła. Był jej przyjacielem, którego zdobyła w krótkim czasie, ale coś jej mówiło, że na całe życie. Campbell robił błędy, jak każdy i jak każdemu innemu powinno mu się je wybaczyć.

Chłopak złapał ją w pasie i posadził sobie na kolanie.

- Co tam, piękna?

Hermiona zarumieniła się lekko, po czym szturchnęła go w ramię.

- Nic nowego. A u ciebie? Z kim przyjechałeś?

Zobaczyła lekki błysk w ciemnych oczach Pierre'a oznaczający, że ma jej do oznajmienia coś naprawdę ważnego.

- Właśnie miałem ci...

- 'Ermiona! - usłyszała głos Rabielle, a chwilę później poczuła jej usta na swoim drugim policzku.

Odwróciła się do niej z uśmiechem, czując jak jej szczęka po chwili ląduje na ciemnobrązowej wykładzinie. I nie było to bynajmniej spowodowane widokiem bardzo przystojnego bruneta, z przenikliwymi zielonymi oczyma i wysportowaną postawą, który swobodnym krokiem podszedł do Pierre'a i pogłaskał go czule po karku. Bardziej zdziwił ją fakt, że zza Rabielle wyłonił się...

- Cześć Hermiono – powiedział Ronald Weasley, uśmiechając się radośnie.

Dziewczyna pewnie nie ocknęłaby się z szoku, gdyby nie lekkie uszczypnięcie, które zaserwował jej Pierre.

Odchrząknęła lekko i przywołała na usta szczery, w zamierzeniu, uśmiech.

- Cześć Ron. Co tutaj robisz? Dlaczego nie przyleciałeś z nami?

- Rabielle mnie zaprosiła, więc przyjechałem z nimi – odpowiedział, patrząc z czułością na stojącą obok, o wiele niższą od niego blondynkę. - Przybyliśmy niecałą godzinę temu.

Hermiona posłała im ciepły uśmiech, nie bardzo wiedząc co powinna powiedzieć. Kątem oka zauważyła, że trzymają się za ręce, co tylko powiększyło jej szok, ale także wzbudziło prawdziwe zadowolenie.

Owszem, wiedziała, że mają się ku sobie. Nie sądziła jednak, że postępuje to tak szybko. Mimo to, cieszyła się ich szczęściem. Kochała kiedyś Rona i mimo że ją zdradził, życzyła mu jak najlepiej. Już dawno przestała chować urazę. A dokładnie od momentu, kiedy jej sercem zawładnął ktoś zupełnie inny. Ktoś, kogo nigdy w życiu nie spodziewała się pokochać...

Nagle przed jej oczami wyrósł dokładnie ten sam przystojny brunet, który chwilę wcześniej zalecał się do Pierre'a. Campbell z czułym uśmiechem wyciągnął dłoń w jego stronę.

- Mionka, poznaj Rene. To mój... partner.

Hermiona zaśmiała się cicho, na to lekkie niedomówienie. Podniosła się z miejsca i grzecznie podała Francuzowi dłoń.

- Miło mi, jestem Hermiona.

Rene oddał gest, a Pierre w tym samym czasie mówił coś do niego po francusku. Hermiona była pewna, że wyłowiła swoje imię.

- Rene nie mówi po angielsku – wytłumaczył Pierre, także podnosząc się z miejsca i łapiąc chłopaka za rękę. - Będę jego tłumaczem.

Nie mówił tego z pogardą czy też niechęcią. W jego głosie było tyle troski i uczucia, że Hermiona zastanowiła się kiedy straciła moment, w którym jej przyjaciel tak odleciał.

Po dłuższej chwili cała czwórka pożegnała się z nią i poszła zająć miejsca wyznaczone dla delegacji z Beauxbatons. Malfoy pojawił się dokładnie w momencie, gdy się żegnali, więc zdążył jeszcze poznać Rene oraz wyrazić swoje zdziwienie na widok rudej latorośli Weasleyów – tej mniej lubianej.

- Widzę, że Pierre znalazł sobie kochasia – powiedział, opadając lekko na krzesło obok Hermiony. Dziewczyna spojrzała na niego rozbawiona, z trudem powstrzymując się przed odgarnięciem przydługiej grzywki z jego czoła. Niepewna swoich odruchów, założyła ręce na piersi.

- A co, zazdrosny jesteś? - zmrużyła powieki, przywołując na usta wredny uśmieszek.

Blondas przewrócił oczami, po czym zsunął się nieco z krzesła, usadawiając w pozycji na pół leżącej.

- Żartujesz? Raczej cieszę. - odpowiedział, zerkając w stronę siedzących niedaleko Francuzów. - Może wreszcie przestanie się do mnie ślinić.

Nie mogąc się powstrzymać, wybuchnęła głośnym śmiechem. Ten blondas wiedział jak ją rozbawić, skurczybyk.

 

- Gdzie Ginny z Blaise'm? - zapytała po chwili, kiwając z uśmiechem w stronę pojawiających się coraz to nowych osobistości.

Ze zdumieniem wyłowiła z tłumu McGonagall, której obecności ani trochę się nie spodziewała. Kobieta posłała jej znaczące spojrzenie znad swoich kocich okularów, po czym skinąwszy lekko głową, usiadła dwa rzędy przed nimi.

- A co ja ich niańka? - zapytał blondas, wzruszając ramionami. Na swoje szczęście nie dojrzał piorunującego spojrzenia, którym obdarzyła go panna Granger. Zbyt zajęty był przyglądaniem się wszystkim ludziom wokół. Dopiero gdy Hermiona wydała z siebie głośne prychnięcie, spojrzał leniwie w jej stronę. - No co? - kolejne wzruszenie ramion. - Znając ich, pewnie właśnie demolują sypialnię.

Mówiąc to, zalotnie puścił  perskie oko, wywołując mocny rumieniec na twarzy dziewczyny.

- Jesteś strasznie zbo...

- Proszę o uwagę! - męski, tubalny głos przerwał jej w połowie zdania, przywołując do porządku niemalże pełną już salę. Hermiona od razu rozpoznała ten charakterystyczny tembr, a jedno spojrzenie na podium, potwierdziło jej przypuszczenia. - Nazywam się Kingsley Shacklebolt i, jak większość z was z pewnością wie, jestem Ministrem Magii. - Ciemnoskóry mężczyzna ukłonił się lekko w stronę publiczności, po czym wskazał na stojącą obok niego dwójkę. Kobieta – niska, krępa, o ostrych rysach i mysich, krótkich włosach, a także zaciętym wyrazie twarzy, miała w oczach jakieś kontrastujące z całością zrozumienie oraz ciepło. Z kolei mężczyzna – wysoki, lekko tyczkowaty, z czarnymi przydługimi włosami i krótkim wąsem, wyglądał jakby właśnie wrócił z mocno zakrapianej imprezy, zapominając nad ranem o wypiciu Eliksiru na Kaca.

- Moi cudowni towarzysze – kontynuował Minister, uśmiechając się miło do widowni - to Armina La Cruel oraz Bjorn Rajzanik; przedstawiciele Ministerstwa z zaprzyjaźnionych krajów. Przywitajmy ich gorącymi brawami.

Rozpoczął klaskanie, a już chwilę później w ślad za nim poszła cała sala.

Hermiona wychyliła się lekko na krześle, żeby lepiej widzieć podium, a w tym samym momencie drzwi do sali otworzyły się na oścież i do środka wbiegli Ginny z Blaisem. Para była lekko zdyszana i trzymała się za ręce. Wszyscy obrócili się w ich stronę, nie przestając klaskać.

Widząc tłum ludzi zgodnie bijących brawo, zatrzymali się na moment z konsternacją wymalowaną na twarzach. Ginny, która nigdy nie czuła się najlepiej w blasku reflektorów, spuściła skromnie głowę, zasłaniając twarz kurtyną włosów. Z kolei Blaise, jakby trafił w swój żywioł. Wyprostował dumnie sylwetkę, po czym przyciągając do siebie swoją ukochaną, podniósł głowę do góry.

- Ależ dziękujemy! Naprawdę, nie trzeba było. - Hermiona wciąż siedząc na samym skraju krzesła, omal z niego nie spadła kiedy dotarły do niej pierwsze słowa chłopaka. Malfoy złapał ją w ostatniej chwili, patrząc na przyjaciela jakby widział go po raz pierwszy w życiu, a cała reszta przestała klaskać, przyglądając się całej scenie z konsternacją.- To przywitanie było doprawdy...

- Zabini, ciołku, zamknij tę buzię i siadaj wreszcie na swój arystokratyczny tyłek – syknął Draco, nie podnosząc się z miejsca.

Blaise rozejrzał się po całej sali i dopiero wtedy dotarło do niego jaką gafę strzelił. Spuścił głowę i przy akompaniamencie ciszy szybkim krokiem pociągną Ginervę w stronę prefektów.

Hermiona pokręciła głową i mogłaby przysiąc, że widziała kątem oka jak McGonagall chowa twarz w dłoniach.

W tym momencie z pewnością żałowała, że pozwoliła tej dwójce na wyjazd z prefektami.

- Ekhem – odchrząknął Minister, drapiąc się z konsternacją po łysej głowie. - Mam nadzieję, że teraz jesteśmyj uż w pełnym składzie i nikt nie zrobi ponownego wejścia smoka... - po sali przeszedł szmer śmiechu, a większość skupiła swoją uwagę z powrotem na podium. - Więc wracając do tematu, chciałbym przywitać wszystkich na trzecim i ostatnim etapie projektu...

- Czy ty nigdy nie możesz zachowywać się jak należy? - syczał Malfoy, przechylając się ponad Hermioną, w stronę Zabiniego.

- Gdybyś powiedział, że wychodzisz to zabralibyśmy się razem z tobą...

- … ten czas jest przeznaczony na ostateczne zgranie się przedstawicieli trzech wspaniałych szkół, a także zbudowanie silnej, trwałej współpracy na długie lata... - głos Ministra przebijał się ponad szeptami ślizgonów, starając się dotrzeć do jak największej liczby odbiorców.

- … od samego początku jakieś problemy. Najpierw powóz, teraz to...

- Co ty taki spięty, Smoku? Weź wyluzuj, bo zaraz zaczniesz zionąć ogniem...

- … a także atrakcje Paryża z perspektywy świata mugoli. Ten czas ma was nauczyć nowych rzeczy, ale także dać wiele rozrywki...

Hermiona czuła ogarniającą ją coraz większą złość. Chciała wysłuchać co ma do powiedzenia Minister, ale niestety najwidoczniej nie było jej to dane. Ciągłe przekomarzanie chłopaków, a także bliskość Malfoya, który uwiesił się na niej, by być jak najbliżej Blaise'a, wcale nie pomagały w skupieniu uwagi. Na dodatek bardzo dokładnie czuła jego cudowne, męskie perfumy, co tylko jeszcze bardziej mąciło jej myśli...

- … trzeba było nas nie zabierać...

- Jasne, czyli teraz to my jesteśmy ci źli...

- … zasady obowiązują was takie same jak przez cały projekt. No, może nie licząc większej swobody w stosunku do...

- ...weź się lepiej zamknij...

- Oboje się zamknijcie, do cholery! - Hermiona nie wytrzymała, odpychając Malfoya i odzywając się głośniej niż zamierzała, przez co ściągnęła na nich nową falę spojrzeń.

Czując palący rumieniec, spuściła głowę, a Malfoy popatrzył na siedzących przed nimi ludzi bykiem, zmuszając ich jednocześnie do ponownego odwrotu w stronę Ministra.

Teraz on zauważył jak McGonagall wznosi oczy ku niebu i kręci głową w bezsilnej złości.

Świetnie. Jeszcze tego brakowało, żeby już na początku wyjazdu mieli jakieś problemy.

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

- Nie wierzę. Po prostu nie wierzę... - Hermiona kręciła się po niewielkim salonie, trzymając za głowę, a Malfoy w tym czasie przeżywał dziwne deja vu. Po kilku sekundach otrząsnął się z otępienia, po czym pewnym krokiem podszedł do dziewczyny i złapał ją za ramiona zmuszając, by spojrzała mu w oczy.

- Granger, nie będę się wiecznie powtarzał. WY -LU- ZUJ!

Hermiona spojrzała na niego z dezorientacją, zlewając spojrzenie swoich czekoladowych tęczówek, z jego stalowymi. Kochała te oczy. Ich wyraz, blask, ułożenie... ale nie czas na to!

Pokręciła głową, próbując wyrwać się ze stalowego uścisku. Na nic.

- Ale widziałeś ją! McGonagall z pewnością nam tego nie przepuści. Taki wstyd przed całą salą...!

- Granger ostrzegam cię. Jeżeli w tej chwili się nie uciszysz, to zrobię to za ciebie – zagroził Draco, pochylając się lekko do przodu. Poczuła jego ciepły oddech na policzku, a przez całą długość kręgosłupa przebiegł jej przyjemny dreszcz. Starała się unikać jego oczu, aby nie zatopić się w nich po raz kolejny.

- Ale...

- Granger, nie będę powtarzał dziesięć razy...

- No weź...!

Nie zdążyła dać upustu swojej frustracji, bo w tym samym momencie gorące usta chłopaka przywarły do jej własnych, sprowadzając na nią uczucie błogiego szczęścia.

Niewiele myśląc, zarzuciła mu ręce na szyję i mocniej przylgnęła do jego ciała. Całkowicie zapomniała o swoich złościach, żalach i skargach. Teraz liczył się tylko ten przystojny ślizgon i jego cudowne usta, pieszczące jej wargi z niesamowitą delikatnością i uczuciem.

Jeżeli tak ma wyglądać uciszanie za każdym razem, to nigdy nie przestanę mówić...

Uczucie szczęśliwego uniesienia trwało jeszcze zaledwie przez ułamek sekundy, jednak jego zalążek pozostał w sercu Hermiony.

Kiedy Draco w końcu oderwał się od niej, z ledwością stłumiła jęk protestu. Nie chciała aby przestał, jednak co miała zrobić? Rzucić się na niego?

Spojrzała na jego twarz, z której wyczytała bardzo dokładnie, że właśnie tego od niej oczekuje. O nie. Nie da mu tej satysfakcji.

Malfoy jakby odczytując upór z myśli dziewczyny, pochylił się znów w jej stronę, muskając lekko nosem napiętą skórę na jej szyi oraz za uchem.

Hermiona przymknęła powieki, głośniej wciągając powietrze. Nie chciała by tak na nią działał, lecz nic nie mogła na to poradzić. 

Serce nie sługa, a hormony nie działają na pilota.

Bała się, że prędzej czy później dojdzie do czegoś nieuniknionego, a nie chciała tego. To znaczy chciała, ale nie do końca. Bała się. Wiedziała, że jej uczucie jest jednostronne, a już i tak na zbyt wiele pozwala. Sobie. Jemu... Będzie cierpieć prędzej czy później, jednak po co dokładać sobie udręki?

Poczuła, że jakiś niewidzialny ciężar zaczyna przygniatać jej serce.

Chciała, żeby Ginny i Blaise wrócili ze spaceru przerywając tę powoli wymykającą się spod kontroli przyjemność, jednak nic takiego się nie stało.

Z cichym westchnieniem odsunęła go od siebie, pozwalając sobie na przelotne spojrzenie w cudowne, stalowoszare tęczówki.

Wchodząc do łazienki, nie mogła wyzbyć się wrażenia, że zobaczyła w nich coś więcej niż tylko troskę. Ale czy to możliwe?

Nie... z pewnością widzę tylko to, czego pragnę...

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Dwójka młodych ludzi spacerowała po korytarzach hotelu, nie chcąc wracać do pokoju. Żadne nie powiedziało tego głośno, ale najzwyczajniej w świecie bali się reakcji prefektów. Na przemowie Ministra zrobili niezłe przedstawienie i bardzo dobrze widzieli, że zarówno Hermiona jak i Draco byli nieźle wyprowadzeni z równowagi.

Nie mieli ochoty się kłócić, więc wymigali się od powrotu do pokoju, wymyślając spacer. Rzeczywiście mieli zamiar gdzieś wyjść, jednak w przejściu zatrzymał ich lokaj mówiąc, że na ten moment ma zakaz wypuszczania kogokolwiek. Nie powiedział dlaczego i też nie musiał. Rozkaz to rozkaz.

Nie pozostało im więc nic innego, jak szwendanie się bez celu po wielkim hotelu. W akcie desperacji weszli nawet na strych, gdzie znaleźli jakiegoś starego ghula (podobnego do tego, z którym wychowała się panna Weasley), a także dwa boginy, które skutecznie ich stamtąd wykurzyły.

Tak więc teraz przycupnęli na parapecie, zamykającym długi korytarz na trzecim piętrze.

Chłopak oparł się plecami o ścianę, ogarniając ramieniem dziewczynę, siedzącą między jego nogami. Ginevra uśmiechnęła się delikatnie, z lubością opierając o tors ukochanego. Obydwoje patrzyli przez okno upstrzone białymi śnieżynkami, bezwiednie bawiąc się własnymi dłońmi.

- Myślisz, że długo będą się wściekać? - zapytała Ginny, przekrzywiając głowę tak, by spojrzeć w oczy ukochanego.

Blaise wzruszył ramionami i przytulił ją mocniej.

- Nie mam pojęcia. Szczerze mówiąc, nie wiem nawet co się dzieje ze Smokiem.

- To znaczy?

Chłopak oparł brodę na jej głowie, patrząc w przestrzeń. Ginny z ochotą przylgnęła jeszcze bliżej niego.

- Zachowuje się jakby...

- Jakby co? - dopytywała się Ruda, uwalniając głowę i odwracając się przodem do niego. Złapała za ciemną dłoń chłopaka, podniosła ją do góry, po czym splotła ze swoją.

- Jakby był... nie ważne - Pokręcił głową, śmiejąc się pod nosem.

Ginevra zmarszczyła brwi.

- I z czego się śmiejesz?

Blaise w jednej chwili spoważniał, nie chcąc narażać się na więcej spojrzeń w tylu „Molly Weasley”.

- Wcale nie śmieję, Wiewiórko.

Dziewczyna posłała mu na poły rozdrażnione, na poły rozbawione spojrzenie, po czym pokręciła głową z głośnym westchnieniem.

Wróciła do poprzedniej pozycji i znów spojrzała przez okno.

- To wszystko nie miało tak wyglądać.

- To znaczy?

- To znaczy, że mieliśmy się wszyscy dobrze bawić. A dla nas... miał to być niezapomniany wyjazd!

Zabini podniósł ją do góry, bez żadnego wysiłku odwracając znów przodem do siebie. Uniósł lekko jej podbródek aby spojrzała mu w twarz, a drugą dłonią odgarnął włosy z jej czoła.

- Wiesz, że jesteśmy tu dopiero jeden dzień? - zapytał, uśmiechając się łagodnie. - Jeszcze wszystko przed nami. Uwierz mi, że ten wyjazd z pewnością będzie niezapomniany.

Ginevra uśmiechnęła się na słowa ukochanego i złożyła na jego ustach czuły pocałunek. Mimo że było jej przykro z powodu narobienia wstydu Hermionie, poczuła się naprawdę szczęśliwa.

- No, no. Niezły show odwaliliście na tym całym spotkaniu – usłyszeli znajomy głos, a Ginny gwałtownie oderwała się od ust chłopaka.

- Ron?! A co ty tu robisz?

- Stoję. - Odpowiedział Rudzielec, nonszalancko opierając się o ścianę, zaledwie kilka metrów od nich. - A wy jak widzę, nie próżnujecie...

- O co ci chodzi Weasley? - zapytał Zabini, mrużąc oczy. Mimo, że był z siostrą Ronalda, to jego samego jakoś nie potrafił przeboleć. Może gdyby sam rudzielec nie patrzył na niego wzrokiem wściekłego bazyliszka...

- Wymieniasz publicznie ślinę z moją siostrą. Robisz jej wstyd przed ważnymi czarodziejami. O to mi chodzi, Zabini.

Na twarz Rona wypłynął nieprzyjemny uśmieszek, kiedy wypowiadał nazwisko ślizgona.

- Ron, nie mamy zamiaru się kłócić, wiesz? - powiedziała Ginny, podchodząc kawałek do brata. - Domyślam się, że będziemy spędzać razem czas, więc lepiej spasuj. I powiedz mi, co tu właściwie robisz.

Rudzielec odwrócił się w stronę siostry, a jego spojrzenie nieco złagodniało. Po chwili nawet uśmiechnął się szczerym, miłym uśmiechem.

- Przyjechałem z Rabielle.

Ginny miała ochotę stuknąć się w czoło. Przecież wiedziała, że ta głupia blondyna ma się ku jej bratu. Ale, żeby zaszło to tak daleko?

Przyjrzała mu się dokładnie, oceniając jego stan. Ze zdumieniem stwierdziła, że jest łagodny, szczęśliwy i... całkowicie zakochany.

- To cudownie!

- Naprawdę? - pytanie wypłynęło z dwóch męskich ust, a Ronald z Blaisem obdarzyli się niezbyt przyjaznymi spojrzeniami.

- Oczywiście! Macie szansę polubić się z Blaisem. Nareszcie! - Zaszczebiotała Ginny, zupełnie nie zwracając uwagi na zniesmaczone miny dwóch ważnych dla niej mężczyzn. - A teraz wróćmy lepiej do pokoju.

 

***~~~***~~~***~~~***~~~***

 

Hermiona siedziała na kanapie, niepewnie wpatrując się w siedzącego naprzeciw niej Rene. Zupełnie nie wiedziała jak powinna się zachować. Chłopak nie rozumiał ni krztyny z angielskiego, a Pierre zostawił ją samą znikając za drzwiami łazienki. Bardziej jednak irytowało ją zachowanie Malfoya, który zamiast siedzieć obok niej i dotrzymywać towarzystwa w tej krępującej sytuacji, zniknął za drzwiami sypialni pod pretekstem „znalezienia tej cholernej Ognistej”.

Została więc sama, poklepując lekko nogi i raz po raz uśmiechając się nieśmiało. Rene wydawał się miłym chłopakiem, jednak blokada językowa całkowicie ich krępowała.

- Macie chyba większą łazienkę niż my – powiedział Pierre, wyłaniając się zza brązowych drzwi. - To nie fair.

- Mamy większe fory w Ministerstwie – zażartował Malfoy, który akurat w tym samym momencie postanowił wrócić do towarzystwa. Hermiona prychnęła rozdrażniona. Pierre spojrzał na jedno, następnie na drugie i z lekkim uśmiechem pokręcił głową.

Draco wyciągnął cztery szklanki, rozlewając do każdej bursztynowego płynu. Kiedy podał jedną z nich Hermionie, o razu wlała w siebie dwa duże łyki. Musiała jakoś ochłonąć po dzisiejszych wydarzeniach.

- A gdzie wasi partnerzy? - zapytał Pierre, pochylając się by odebrać szklanki dla siebie oraz Rene. - Zrobili niezłe przedstawienie. Muszę przyznać, że się uśmiałem.

Na potwierdzenie własnych słów, uśmiechnął się radośnie.

- Gdzieś się szwendają pewnie – powiedział Malfoy, zajmując miejsce obok Hermiony. - Mówili, że idą na spacer.

Pierre przetłumaczył dotychczasową rozmową Rene, a chłopak coś mu odpowiedział, odkładając jednocześnie na stół pustą szklankę po Whiskey.

- Rene mówi, że nie mogli wyjść poza teren hotelu. Sam próbował wcześniej to lokaj go zawrócił.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie, jednak nijak nie skomentowali jego słów. Obydwoje pomyśleli o tym samym: gdzie w takim razie są ich przyjaciele?

Odpowiedź na to pytanie nadeszła sama, na dodatek w składzie powiększonym o kolejne dwie osoby.

Zaledwie kilka sekund później, drzwi do pokoju otworzyły się, wpuszczając do środka wspomnianą parę, wraz z Rabielle i Ronaldem.

- Impreza? Bezi nas? - zapytała nieco urażona blondynka, widząc prawie całkowicie opróżnione szklaneczki w dłoniach siedzących. Nie czekając na zaproszenie, wyczarowała cztery kolejne szklanki, podając po jednej każdemu z przybyłych.

- Ależ proszę, Rabielle, rozgość się – powiedział Malfoy z cieniem sarkazmu w głosie, za co zarobił dźgnięcie w żebra od Hermiony.

Kiedy już wszyscy usiedli, a Hermiona z Ginny wymieniły porozumiewawcze spojrzenia, zapewniające, że cała złość przeszła, głos znów zabrał Pierre.

- Biorąc pod uwagę, że byliście bardzo zajęci podczas dzisiejszego spotkania – z rozbawieniem puścił oko, w stronę Ginevry i Blaise'a, co Diabeł skwitował uniesieniem szklanki w geście toastu, – pewnie chcielibyście wiedzieć co mówił nasz cudowny Minister*.

Wszyscy spojrzeli na niego z wyczekiwaniem, a Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością. Właśnie miała o to zapytać, a Pierre jak zwykle uprzedził jej myśli.

Rabielle, która słyszała całą przemowę, odwróciła się w stronę Rona, szczebiocząc mu coś cicho na ucho.

- Słyszałam coś o większej swobodzie i mugolskim świecie, ale niewiele z tego wyciągnęłam – przyznała Hermiona, rumieniąc się lekko. Dziwnie się czuła nie wiedząc czegoś najlepiej.

- Dobrze usłyszałaś – uśmiechnął się Pierre, po czym wyciągnął rękę ze szklanką, prosząc Dracona o dolewkę. Rene oparł się wygodnie, przymykając oczy z irytacją. Hermiona zastanowiła się, czy denerwuje go fakt, że jego partner pije czy to, że nie rozumiał ani słowa. - Większa swoboda polega na tym, że możemy wychodzić i wracać o każdej porze, a także robić co chcemy. Obowiązuje nas jedynie obecność na wszystkich wycieczkach organizowanych przez Ministerstwo oraz na posiłkach.

Draco kiwnął głową, przetwarzając słowa Pierre'a.

- Właściwie niczym nie różni się to od poprzednich zasad.

Francuz skinął lekko głową, patrząc w przestrzeń zamyślonym wzrokiem.

- Nie do końca. - Odpowiedział w końcu, uśmiechając się lekko. - Tym razem rozkład będzie wyglądał trochę inaczej. Mamy trzy dni na zwiedzanie magicznego Paryża, a trzy kolejne na obejrzenie mugolskiego. W przedostatni dzień ma się odbyć bal, a w ostatni uroczysta kolacja pożegnalna.

- Brzmi... ciekawie – powiedziała Ginny po kilku sekundowej ciszy.

Hermiona kiwnęła głową, uśmiechając się łagodnie.

- Mugolski Paryż jest piękny, zobaczycie.

- Spróbujeci nasi kuchni... - dodała Rabielle, włączając się do rozmowy.

- Fuuuj! Będziemy jeść żaby? - skrzywił się Blaise, a cała reszta wybuchnęła śmiechem.

- Nie są takie złe, uwierz – powiedział Pierre, po czym pochylił się w stronę Rene, by streścić mu całą rozmowę.

Draco podniósł się z miejsca i jako gospodarz dolał wszystkim bursztynowego płynu. Kiedy zatoczył pełne koło, opadł na kanapę, po czym uniósł w górę swoją szklankę.

- Za mugolski Paryż, niezapomniany tydzień i żabie udka.

- Za żabie udka! - zawołali wszyscy, wybuchając jednocześnie donośnym śmiechem.

Czekał ich naprawdę udany tydzień.

 

***~~~***~~~***

* Gdy pisałam to opowiadanie, nie brałam pod uwagę, że każde Ministerstwo ma własnego Ministra. Tutaj jest jeden na całą Europę - nie chciałam już tego zmieniać, wybaczcie :D