Czas Zemsty: Rozdział trzeci

Dodaję już dziś - co mi tam.

Miłej lektury! :)

III

Przestroga

Spraw­dzianem wycho­wania ko­biety

i mężczyz­ny jest to,

w ja­ki sposób się kłócą.

George Bernard Shaw

- Dziękuję, Taniu. Możesz wyjść – powiedział Malfoy, sadowiąc się na nowo za biurkiem.

Jego długie blond włosy, jak zwykle były spięte na karku, a przeszywające stalowoszare oczy, omiatały dokumenty z niezwykłą dokładnością.

Obserwowała go, dokładnie tak, jak tego chciał. Nie tylko w pracy, ale także i poza nią.

W przeciągu czterech dni dowiedziała się wielu ciekawych rzeczy, na temat jego nawyków, odzywek, czy stałych gości.

Przesiadując w jego biurze, zawsze zajmowała niewielką, czarną kanapę, wciśniętą w róg pomieszczenia. Miała pozwolenie, aby robić wszystko co jej się podoba oprócz, oczywiście, przeszkadzania w pracy panu Ministrowi.

Nie miała pojęcia, jak tłumaczył jej ciągłą obecność w gabinecie.

W końcu odbywały się tam różne, nierzadko poufne rozmowy, a ona od tak mogła brać w nich udział?

Musiał być naprawdę zdeterminowany, żeby zmieniła zdanie na jego temat. Tylko po co?

Czy naprawdę chodziło tylko o te głupie przeprosiny?

Złapała się na tym, że mu się przygląda, dokładnie w momencie, gdy rozległo się głośne pukanie do drzwi.

Spojrzał jej prosto w oczy, a jej ciało przeszył dreszcz.

- Wejść!

- Dzień dobry, panie Ministrze – usłyszała dobrze znany, tak bardzo cukierkowy głos Pansy Parkinson, że aż wcisnęła się bardziej w kanapę.

Miała ochotę stać się całkowicie niewidoczna.

Nie widziała tej kobiety od kiedy pięć lat temu, przez przypadek wylała na nią kieliszek wina w bardzo ekskluzywnej restauracji.

Zapytacie pewnie, czy w rzeczy samej był to zwyczajny wypadek. Niestety, muszę potwierdzić. Panna Granger w żadnym stopniu nie planowała upokorzenia panny Parkinson. Po prostu potknęła się o próg wejścia, a Pansy stała akurat na drodze jej upadku.

Cóż, koordynacja wzrokowo- ruchowa nigdy nie była jej najmocniejszą stroną.

- Witaj, Parkinson – przywitał się z nikłym uśmiechem, na swoich wąskich, seksownych ustach. Nienawidziła siebie za to, że zastanawia się jak smakują... - Co masz dla mnie?

Kobieta usadowiła się na wskazanym przez Malfoy'a krześle i założyła nogę na nogę.

Jej smukła dłoń powędrowała do twarzy, odsuwając z niej zagubione kosmyki, a druga wyciągnęła plik dokumentów.

- Przed chwilą dostałam sowę od dyrektora Hogwartu – zaczęła, swoim słodkim głosem, patrząc mu prosto w oczy. Hermiona musiała przyznać, że się zmieniła. Mimo wciąż irytującej intonacji, przestała być pustą, plastikową laleczką. - Rodzice się buntują. Nie chcą aby ich dzieci wracały do szkoły. Obawiają się napaści, zwłaszcza po tym co stało się ostatnio w tym mugolskim sierocińcu...

Malfoy kiwał głową, jednocześnie przeglądając przekazane mu papiery.

- Jak rozumiem, potrzebne będzie kolejne wystąpienie?

- Myślę, że tak – pokiwała głową- wydaje mi się jednak, jeżeli mogę coś zasugerować, że bardziej podniesie ich na duchu obecność kilku aurorów w pociągu...

- Oczywiście, to już dawno załatwione. Odciągniemy kilku na jeden dzień ze szpitali polowych – przerwał jej, z dziwnym błyskiem w oku, a Hermiona w swoim kącie omal nie zakrztusiła się kawą.

Nie mogąc się powstrzymać, kaszlnęła kilka razy, zwracając na siebie uwagę Parkinson.

Cały jej plan siedzenia w ukryciu diabli wzięli.

Kobieta zmrużyła powieki, próbując dostrzec cokolwiek w półmroku kąta, a po chwili jej oczy rozszerzyły się do granic możliwości.

Przeskoczyła spojrzeniem kilka razy, to na Granger, to na Malfoy'a, nie do końca rozumiejąc co się właściwie dzieje.

- Coś jeszcze, Pan? - zapytał Malfoy udając, że nic dziwnego się nie wydarzyło. Lustrował ją ponaglającym spojrzeniem, jakby dając do zrozumienia, że ma sobie już pójść.

- N-nie. To wszystko – odparła, nadal w ciężkim szoku.

Kiwnął głową, spuszczając wzrok.

- To dziękuję i do widzenia.

Popatrzyła na niego przez moment, a na jej twarz wypłynął wyraz głębokiego zamyślenia.

Biedulka chciała jeszcze o coś spytać, jednak spojrzenie jakim ją obdarzył, doszczętnie wytępiło z niej resztki ciekawości.

Skinęła głową, po czym bez słowa wyszła z gabinetu.

Ledwie drzwi się zamknęły, a Hermiona niczym wichura przebrnęła przez pokój, pochylając się nad biurkiem, zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy.

- Nie zrobisz tego.

- Czego? - zapytał, a na jego twarz wypłynął wyraz bezgranicznego zdziwienia.

Miała ochotę złapać go za te kudły i wyszarpać po pokoju.

Zamiast tego zacisnęła dłonie w pięści, prostując się jednocześnie.

- Nie odbierzesz szpitalom aurorów. Widziałeś co tam się dzieje, do cholery? - jej głos zaczął podnosić się niemalże do krzyku. Była wściekła. Nie miał prawa zrobić czegoś takiego. - Ci ludzie są bezbronni, w większości bardzo ranni. Jak sądzisz, w jaki sposób będą w stanie ochronić się podczas nalotu?

- Magomedycy... - chciał coś powiedzieć, ale wściekła, była Gryfonka nie pozwoliła mu dojść do słowa.

- Och, oczywiście. Znają magię, to fakt. Jestem pewna, że obronią bezbronnych pacjentów równie dobrze, co specjalnie wyszkolony Auror – zironizowała, zakładając ręce na piersi.

Jej oczy zmieniły się w dwie szparki, spod których ciskała błyskawice.

Oj, tym sposobem Minister z pewnością nie zaskarbi sobie jej przychylności.

Mężczyźnie musiała przyjść do głowy to samo, bo widocznie zrezygnował z wcześniejszej woli walki, pozwalając sobie jedynie na bolesne westchnienie.

Widziała w jego oczach, że ma ochotę powiedzieć jej parę, niekoniecznie przyjemnych słów. Z satysfakcją i lekkim zdziwieniem patrzyła jak się poddaje.

-Zostawimy po dwóch na każdy szpital, pasuje? - powiedział, nie patrząc w jej stronę.

Nie wiem, czy to kwestia szoku, zdziwienia czy też radości, ale w tym momencie jej malinowe usta ułożyły się w wyraźne „o”.

Spojrzała na niego jak na kosmitę, a cała złość wyparowała.

Mimo, że widziała kapitulację na jego twarzy sądziła, że wciąż będzie się wykłócał.

Szczerze mówiąc miała nawet taką nadzieję. Dzięki temu zdobyłaby kolejny podpunkt do listy zatytułowanej „Dlaczego powinnam nienawidzić Dracona Malfoy'a”.

- I to wszystko? - zapytała, odchrząkując. Po chwili przybrała lekko kpiarski ton. - Tak łatwo pasujesz? Poddajesz się?

Nawet nie zauważyła kiedy podniósł się z krzesła i pokonał dzielący ich dystans.

Kolejną rzeczą, którą była w stanie zarejestrować, był fakt, że przyciskał jej ciało do meblościanki, a jego usta znajdowały się niebezpiecznie blisko jej.

Znów poczuła zapach drogiego cygara oraz Ognistej. Jednak tym razem wywołały w niej zupełnie inne odczucia.

- Zastanów się, czego ty właściwie chcesz. - Kiedy jej skórę omiótł jego ciepły oddech, z zażenowaniem stwierdziła, że jest po prostu podniecona. Na jej policzki wypłynął silny rumieniec, ale nie spuściła głowy.

- Ależ ja bardzo dobrze wiem, czego chcę – odpowiedziała także szeptem, wychylając nieco twarz w jego stronę. - To ty jesteś niezdecydowany i błądzisz jak dziecko we mgle.

- Co? - zapytał lekko zdezorientowany. Przewróciła oczami.

Zupełnie zapomniała, że przecież nie wychował się w mugolskiej rodzinie, tak jak ona. Nie mógł więc znać mugolskich powiedzeń czy metafor.

- Nie ważne – wyszeptała jeszcze ciszej. - Chodzi o to, że nie potrafisz podjąć konkretnej, ostatecznej decyzji.

Zauważyła, jak jego oczy ześlizgują się nieco w dół zatrzymując na ustach. Jej ciałem wstrząsnął lekki dreszcz.

Nie chciała, żeby ją całował. A może chciała?

W każdym razie czuła się jak nastolatka z tymi swoimi głupimi reakcjami, a nie jak niemalże trzydziestoośmioletnia kobieta.

Już miała powiedzieć, żeby natychmiast się od niej odsunął, kiedy bezprecedensowo wpił się w jej usta.

Zamarła na moment, starając się poukładać myśli, jednak już po chwili została całkowicie pochłonięta przez to cudowne doświadczenie.

Jak to mówią, Carpe Diem.

***~~~***~~~***~~~***~~~***

Dlaczego ją pocałował? Sądzę, że sam Merlin miałby problem z odpowiedzią na to pytanie.

Jednym z powodów mógł być fakt, że jej usta wydawały się dla niego najsłodszym z zakazanych owoców. Spełnieniem oraz doświadczeniem, z którym nigdy wcześniej się nie zetknął.

A może... tylko być może, był to jedyny znany mu, możliwy sposób na uspokojenie rozwścieczonej kobiety?

Chyba musicie odpowiedzieć sobie na to sami.

Odbiegając jednak od motywów takowego zachowania, muszę zaznaczyć, że w momencie, gdy schylał się by skosztować tych ponętnych, malinowych ust, nawet przez głowę mu nie przeszło, że aż tak się wciągnie. Nie miał pojęcia, że ta drobna kobieta, po początkowym szoku, może odpowiedzieć równie wielkim zapałem.

Języki toczyły niemy bój, a ręce błądziły po ciele, starając się dostać pod niezwykle, w tym momencie irytujący skrawek materiału.

Czuł coraz większe podniecenie, odznaczające się okazałą wypukłością w kroczu. Brnął coraz dalej, całkowicie ignorując głos zdrowego rozsądku.

Przecież tak się zarzekał, że szczeniacka sympatia już dawno mu przeszła, prawda?

Ze zniecierpliwieniem wsunął dłoń pod koszulkę roznamiętnionej kobiety, sunąc nią w górę do okazałych piersi, o których nie potrafił przestać myśleć, od momentu, gdy zobaczył ją w tej obcisłej bluzeczce...

Nie przewidział jednak tego, że nagle może się wycofać, stracić zainteresowanie.

Zanim zorientował się w sytuacji, jego usta zostały brutalnie oderwane od słodyczy, jaką dawały jej pocałunki, a dłonie wysunęły się spod miękkiego materiału.

Otworzył powieki ze zdziwieniem i aż cofnął się o krok.

W oczach Granger błyskały groźne iskierki, tuszujące dość mocne podniecenie.

Nie wiedział czy ma wiać, czy stać w miejscu i stawić jej czoła.

- Nigdy. Więcej. Mnie. Nie. Całuj – wysyczała, dysząc ciężko. Jej pierś falowała przy każdym oddechu i na nic zdawały się próby uspokajające.

Oj, chyba jednak powinien wiać.

Widział rozsadzającą ją furię, jednak w oczach wyczytał sprzeczny przekaz. Widział, że zrobił na niej wrażenie. Podobało jej się to, co przed chwilą połączyło ich ciała. Był tego pewien. Tak samo jak pewien był, że w pewnym momencie sama przyjdzie po jeszcze.

Przywdział na twarz jeden z najbardziej kpiarskich uśmieszków i wzruszył ramionami.

Kobieta zmrużyła gniewnie powieki.

- A po czym stwierdziłaś, że bym chciał? - zapytał, odwracając się by wrócić za biurko. Nie zobaczył, bo nie mógł, dziwnego błysku w jej czekoladowych oczach.

- Świetnie – warknęła, zakładając ręce na piersi w obronnym geście.

- Świetnie.

- Świetnie.

- Świetnie.

Mierzyli się spojrzeniami, podzieleni jedynie krucho wyglądającym, starym biurkiem.

Żadne nie chciało odpuścić, wyciągnąć ręki na zgodę.

- Wybacz, Granger, ale musisz iść odzyskać swoją cierpliwość gdzie indziej. Tu się p r a c u j e.

Widział jak jej oczy rozszerzają się z oburzenia. Z premedytacją zacytował jej własne słowa. Doskonale wiedział co robi. Wiedział także, że osiągnął swój cel.

Kobieta prychnęła jak rozjuszona, podstarzała kotka i chwyciła za swój letni płaszcz, omal nie przewracając wieszaka.

- Głupi, perfidny, zakochany w sobie, narcystyczny, skąpy...

- Skąpy? - powtórzył, unosząc brwi pod samą linię włosów. - A po czym to niby stwierdzasz?

Znów prychnęła, najwyraźniej nie potrafiąc znaleźć argumentu.

- Wal się.

- Jak z tobą, to mogę nawet tu i teraz.

Uśmiechnął się perfidnie wiedząc, że doprowadzi ją tym do szewskiej pasji – dokładnie jak za czasów szkolnych.

Nie odpowiedziała, tylko prychnęła po raz trzeci i otworzyła szarpnięciem drzwi.

- Do zobaczenia na kolacji! - zawołał za nią nim się zamknęły, a na jego twarz wypłynął rozbawiony uśmieszek. Doskonale słyszał litanię obelg, którą mamrotała pod nosem.

Był z siebie zadowolony jak małe dziecko.

Bardzo dojrzałe zachowanie, czyż nie?

- Jak dzieci... - szepnął żabowaty człowieczek z obrazu, przypatrując się całej scenie od początku do końca.

Całkowicie się z nim zgadzam...

*~*~*

Wybiegła z gmachu Ministerstwa, chcąc jak najszybciej oddalić się od tego palanta.

Wiedziała, że to nie był dobry pomysł, żeby spędzać z nim tyle czasu.

Mimo, że zostały jej jeszcze trzy dni, miała ochotę zrezygnować już teraz. Naoglądała się już wystarczająco i z niechęcią musiała oddać mu honor.

Angażował się w tę sprawę bardzo, ślęcząc nad papierami i rozplanowując działania.

Nie do końca była to jego działka. W gruncie rzeczy, mimo tego co mu wytknęła, wcale nie miał obowiązku zajmować się tym osobiście, a robił to.

Nawet w dworku, po godzinach, potrafił przesiadywać przy tych papierzyskach. Ale mimo wszystko... nadal był dupkiem, którego ani trochę nie miała ochoty przepraszać. Zasłużył sobie, koniec, kropka.

Kolejny przejaw, jakże dojrzałego zachowania, czyż nie?

Niestety ludzie, jeżeli w grę wchodzą emocje, nie potrafią myśleć jak na dorosłych przystało...

Dowiedziała się już tego, czego chciała. Udowodnił jej, że się myliła.

Dlaczego więc powinna nadal tam przebywać?

Choćby dlatego, że nadal nie miała pomysłu jak się z owych przeprosin wymigać. Kolejne trzy dni, były dla niej niczym zbawienne odwlekanie skazania...

Westchnęła ze sfrustrowaniem, okrywając się szczelniej płaszczykiem.

Mimo sierpnia, powietrze wieczorami zaczynało być już chłodne.

Miała ochotę... nawet nie wiedziała na co. Do pracy nie pójdzie, bo Malfoy z pewnością zaszantażował Daviesa w wyniku czego ten odesłałby ją z kwitkiem. Riley pewnie pracuje, a w domu jest tak pusto...

Nieświadomie ruszyła w stronę znanej uliczki, skąd bezpiecznie można było się teleportować, bez żadnych świadków czy zakłóceń.

Wyszła poza blask świateł latarni, zagłębiając się coraz bardziej w ciemny zaułek.

Wyciągnęła różdżkę, żeby oświetlić sobie drogę, kiedy poczuła jak ktoś zakrywa jej usta i gwałtownie ciągnie za pobliski kontener na śmieci.

W chwili paniki wydała z siebie zduszony pisk i próbowała się szamotać, jednak napastnik był zbyt silny.

Jednym sprawnym ruchem odebrał jej różdżkę, unieruchamiając ręce.

- Spokojnie, Granger. Tylko bądź cicho – usłyszała znajomy szept, więc momentalnie skamieniała.

Już drugi raz w przeciągu kilku dni natyka się na NIEGO.

Ostatnie spotkanie znów nie wyniosło nic dobrego, a teraz...

Czyżby działała tu zasada „do trzech razy sztuka”?

Najpierw Gin, po latach ( zaledwie parę dni temu) porwanie, więc co tym razem?

Obróciła nieznacznie głowę, żeby spojrzeć mu w twarz i w tym samym momencie usłyszała stłumione głosy dochodzące zza drzwi parę metrów od nich.

- Jesteś tego pewien? Ludzie się boją...

- Przestań pieprzyć. Nie wierzę, że nikt nie pojedzie w tym roku do Hogwartu.

- No dobra, ale w takim razie co? Działamy zgodnie z jego planem?

- Nie rozpoznawała ani jednego głosu. Były z pewnością męskie, jednak nie potrafiła sobie przypomnieć czy już kiedyś je słyszała.

- Nie – powiedział pierwszy głos, a ona poczuła zimny dreszcz. - Wszyscy spodziewają się ataku na pociąg, dlatego właśnie musimy...

W tym samym momencie rozległ się głośny dźwięk otwierania nienaoliwionych drzwi.

Omal nie sapnęła ze złości. Jeszcze chwila i poznałaby ich plany!

Nie miała żadnych wątpliwości, że ta dwójka przed nią to członkowie „Błękitnej Zemsty”. Sądząc po temacie rozmowy, nie byle jacy członkowie.

- … a co z Malfoy'em?

Nadstawiła ucha, nie wiedzieć czemu interesując się losem tego głupka.

- Nie martw się, mam plan. Josh z pewnością spełni swoje zadanie idealnie...

Po chwili rozmowa się urwała, a ciszę nocną przerwał donośny dźwięk teleportacji.

W jej głowie panował istny chaos. Jaki Josh? Co za plan? I na co chcą napaść?

Poczuła jak oplatające ją ciasno ręce, zwalniają swój uścisk.

- Masz szczęście, że cię nie zobaczyli – wychrypiał, rozglądając się dookoła.

- Dlaczego?

Otrzymała spojrzenie, pełne politowania.

- Jesteś mugolaczką, do tego jedną ze Złotego Trio, które dwadzieścia lat temu...

- Dobra, dobra. Rozumiem – przerwała mu, rumieniąc się gwałtownie. Nie rozumiała tylko jednej rzeczy. - A ty skąd się tutaj wziąłeś?

Odwrócił spojrzenie, wzbudzając w niej ciekawość, a także lekką iskierkę podejrzliwości.

No właśnie, co tam robił?

- Miałem kilka spraw do załatwienia – mruknął, wzruszając ramionami, ale nie spojrzał jej w twarz.

Widząc, że nie dowie się nic więcej, tylko westchnęła z irytacją.

- W każdym razie... dziękuję – wydukała, wciąż mu się przyglądając. - Ale następnym razem mógłbyś trochę delikatniej.

Dla rozładowania sytuacji, stuknęła go lekko pięścią w ramię, jak za dawnych lat.

Zobaczyła jak na jego ustach pojawia się cień uśmiechu, jednak trwało to zaledwie kilka sekund.

- Idź lepiej do domu – powiedział, wreszcie patrząc jej w oczy. Z jego ciemnych, niemalże czarnych tęczówek, ziała całkowita pustka, wywołując u niej gęsią skórkę. - Zawsze mogą tu wrócić.

Skinęła głową, nie widząc sensu by protestować.

Dlaczego by miała? Cała racja była po jego stronie. Gdyby złapali ją samą, w ciemnym zaułku, nie wiadomo jak by się to skończyło.

Na samą myśl, przeszedł ją zimny dreszcz.

- To na razie – szepnęła, ściskając lekko jego przedramię. Chciała mu w ten sposób podziękować, a także dodać otuchy.

Mimo, że zachowywał się dziwnie i już dawno przestał być tym zabawnym, cudownym Blaise'm Zabinim, to i tak nadal była do niego przywiązana.

Przyjaźni takiej jak ta przecież się nie zapomina...

Mieszkanie, które teraz zajmowała było jej drugim. Pierwsze straciła dokładnie dziesięć lat temu. W pożarze.

Jej rodzice już dawno nie żyli. Znalazła ich zbyt późno, trafiając akurat na pogrzeb. Dowiedziała się, że zmarli na jakąś dziwną, egzotyczną chorobę, na którą leku jeszcze nie wynaleziono.

Od tego momentu zamieszkała sama, w niemagicznej dzielnicy Londynu. Okolica była nad wyraz spokojna, żadnych kłótni czy problemów. Sąsiedzi pamiętali by zawsze zakręcać gaz i nigdy nie bawili się ogniem. Do teraz nie była pewna skąd wziął się ów pożar, który pochłonął wszystko co udało jej się przez lata uzbierać.

Została z niczym.

I właśnie wtedy pojawił się Zabini. Powiedział, że Ginny o wszystkim go poinformowała i zakomenderował by zabrała wszystko co jej zostało, bo zmienia lokum.

To dzięki niemu mieszkała w tym cudownym miejscu, z widokiem na Tamizę.

Jemu oraz Gin zawdzięczała swój spokój ducha, a także stabilność.

Kiedy Harry i Ron zajmowali się swoimi sprawami, on, były ślizgon, zajął się właśnie nią...

Spojrzała na niego po raz ostatni, uśmiechając się ciepło, po czym zniknęła z głośnym pyknięciem.

Mimo tylu lat praktyki, nadal nie zdążyła przyzwyczaić się do tego nieprzyjemnego uczucia, więc po wylądowaniu przed bramą dworku Malfoy'a, poczuła lekkie mdłości.

Była zmęczona. Można by zapytać czym, bo przecież od trzech dni nie robiła nic, oprócz siedzenia na czarnej kanapie i obserwowania Malfoy'a. Jednak (o ironio!), właśnie to był główny problem.

Nic nierobienie zawsze męczyło ją bardziej niż najcięższa praca. Była jedną z tych osób, którym robota wręcz pali się w rękach.

Bez tego czuła się zmęczona. Nie fizycznie, lecz psychicznie, co z pewnością w przypadku mieszkania z Malfoy'em, wcale nie wychodziło na lepsze.

*~*~*

Był zmęczony, wyzuty, otępiały.

Po wyjściu Granger nie robił nic innego jak przeglądanie wszystkich raportów, planów, sprawozdań... oczy go piekły, a pożądanie, które musiał stłumić parę godzin wcześniej wciąż nieprzyjemnie paliło.

Co prawda mógł poprosić Tanię, by do niego wstąpiła. Zawsze była bardzo... ugodowa.

Jednak po pierwsze było już zdecydowanie za późno, a po drugie jakoś nie miał ochoty.

Czyżby się starzał?

Westchnął przeciągle, pocierając dłońmi twarz.

Nie pamiętał kiedy ostatni raz tak długo siedział w biurze. Zazwyczaj zabierał robotę do domu, tym razem jednak nie czuł takiej potrzeby. Tutaj miał spokój.

Zauważył, że od zniknięcia Granger, jego praca stała się bardziej wydajna. Zupełnie, jakby jej obecność go rozpraszała...

Cóż, po tym namiętnym pocałunku, nie ma wątpliwości, że w tym stwierdzeniu znalazło się choć trochę prawdy.

Podniósł się z krzesła i podszedł do okna, by jak co dzień poobserwować życie na ulicach Londynu.

Nie wiedzieć czemu, czerpał z tego niejaką przyjemność. Było to dla niego takie chwilowe oderwanie od papierkowej roboty oraz problemów.

Rozpuścił włosy pozwalając by opadły mu luźno na ramiona, a po jego ciele rozlało się przemożne pragnienie położenia się w łóżku. Najlepiej w obecności jakiejś pięknej kobiety...

Miał przecież piękną kobietę, zaledwie parę drzwi od jego sypialni, ale cóż z tego? Był w pełni świadomy, że mimo dzisiejszego zapału z jakim go całowała, nie wpuści go do łóżka tak łatwo. A szkoda...

Machnięciem różdżki poukładał rozwalone papiery, zgasił światła, po czym złapawszy za płaszcz, wyszedł z gabinetu.

Zapieczętował magicznie drzwi i już miał odejść, kiedy w oczy rzuciła mu się biała koperta leżąca na ziemi.

Schylił się po nią, marszcząc czoło na widok pięknie wykaligrafowanego: „Minister Magii alias Dracon Lucjusz Malfoy” .

Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu nadawcy, jednak dobrze wiedział, że nikogo nie zobaczy. Było zbyt późno.

Złożył kopertę na pół, wkładając do sekretnej kieszonki, w której zwykle chował różdżkę, po czym ruszył do wyjścia z budynku.

Dwadzieścia minut później, wykąpany i w szlafroku siedział na kanapie ze szklaneczką whiskey w ręku, usilnie wpatrując się w kopertę.

Chciał zostawić ją na jutro, jednak nie potrafił się powstrzymać.

Jeżeli ktoś miał dla niego wiadomość, to albo przychodził sam, albo wysyłał ją przesyłkami wewnętrznymi. Z czymś taki spotkał się naprawdę pierwszy raz.

Ze sposobu dostarczenia koperty domyślił się, że zawiera albo miłosne wyznania, albo pogróżki.

Skąd miał w sobie tyle intuicji?

Nie było sensu czekać dłużej. I tak będzie musiał w końcu sprawdzić co zawiera.

Nigdy nie spodziewał się po sobie, że zaledwie skrawek pergaminu wywrze na nim takie wrażenie.

Odetchnął dwa razy, po czym jednym ruchem rozerwał kopertę.

Uważaj na każdy krok, słowo, miejsce pobytu.

Bądź medialny, pokazuj się ludziom i uważaj –

mają na Ciebie sposób.

Obrócił kartkę trzy razy, jednak nigdzie nie znalazł podpisu. Wiadomość była anonimowa, jednak ani przez chwilę nie zwątpił w jej wiarygodność.

Czuł intuicyjnie, że musi posłuchać rady. Nie może dać się stłamsić. Nie może przegrać.

Z Draconem Malfoy'em się nie zadziera.